Hallo dames Helaas mag ik mij hier ook melden,en ik moet het even van mij afschrijven. In juli 2009 heb ik mijn spiraal laten verwijderen omdat wij graag voor een 2e kindje wilden gaan. Echter, ik kreeg een hoop gedonder met cyclussen van 72 dagen. Het wilde dus allemaal niet zo vlotten,en ik kon gewoon merken dat mijn baarmoeder niet helemaal lekker in haar vel zat. In dec. van vorig jaar had ik wederom een eeuwige cyclus,maar de zere borsten deden mij besluiten om toch een test te doen. Die was meteen hartstikke positief en we konden het niet geloven! Wegens mijn onduidelijke cyclus kregen we een termijnecho om te bekijken hoe lang ik zwanger zou zijn. De eerste was op 14 januari. Het was even raar om alleen een vruchtzakje te zien,maargoed,volgens de VK kon het gewoon een heel vroeg stadium zijn. 2 weken later zouden we wat moeten zien,en zo gingen we 28 januari weer. Onderweg in de auto zei ik al tegen mijn man dat ik bang was dat we niks zouden zien,omdat ik er een raar gevoel over had dat ik niet kon beschrijven. En inderdaad,tijdens de echo zagen we een heel klein vruchtje maar geen hartactie. We hebben toen afgesproken om de week erop een nieuwe echo te maken,omdat het mogelijk net een paar dagen te vroeg was om een hartje te zien. Dinsdag aanstaande zouden we die echo krijgen,maar ergens wist ik al dat het niet goed zou zijn. Eergisteren begon ik met bruinverlies,vanaf gister kreeg ik menstruatiepijn en vannacht wist ik : het gaat mis. Mijn man en ik hebben samen liggen huilen in bed, we spraken af dat ik deze ochtend de VK zou bellen om te vragen over het bruinverlies. Vanmorgen toen ik opstond voelde ik het al : rennen om bij de wc te komen.Daar verloor ik rood bloed met draden en stolsels... Meteen de VK gebeld en deze zei dat ik meteen een afspraak moest maken voor een echo. Ik belde de echoscopiste,en zij gaat proberen of ze vandaag een gaatje voor me kan vinden. Maar ze zei erbij : het is vrijwel zeker niet goed,schrik niet als je vanmiddag heel hevig gaat bloeden. De hoop op een kloppend hartje heb ik opgegeven, ergens wist ik het gewoon,maar ik wílde het gewoon niet. Ik zit nu in een emo-storm. Het ene moment barst ik in huilen uit, om het kindje dat we gaan verliezen (of al verloren zijn). Juist nu we aan de mensen dicht bij ons het blijde nieuws hadden verteld... Het andere moment denk ik dat er een reden moet zijn dat dit gebeurd,het was het lot, en misschien was er iets niet goed...? Maar het doet pijn,meer dan ik gedacht had, zo jong als dit kindje was, het was zo welkom en gewenst!! Ik wil graag hierna alsnog proberen zwanger te worden, maar mijn man heeft al aangegeven dat hij dat eigenlijk niet meer durft. Ik wil niet achterblijven in de wetenschap dat we graag een tweede kindje wilden,maar dat dit niet is gelukt... Ik wil weer een baby in mijn buik voelen,vasthouden,liefde geven.... Ik ben nog in afwachting van het onderzoek van vandaag,maar ik weet voor mezelf... het is over...
Heel veel sterkte! Geef je man wat tijd, waarschijnlijk denkt hij er over een paar weekjes alweer anders over. Mijn manneke riep ook na elke miskraam we stoppen, maar hij draaide altijd bij. Voor mannen is het gewoon erg moeilijk om te zien dat je vrouw zoveel pijn en verdriet heeft. Knuffel!
Heel veel sterkte meid! Hopelijk kun je vandaag nog terecht ... zodat je weet waar je aan toe bent. Dikke knuff
Jeetje Timiris, wat vervelend joh. Ik wens jou en je man heel veel sterkte en hoop dat jullie samen dit verdriet een plekje kunnen geven.
Heel veel sterkte voor jullie. Niks wat er gezegd wordt kan de pijn natuurlijk minder maken of het verlies verzachten, maar geef het nu nog niet op. Jullie zitten nu natuurlijk in een emo-achtbaan, en wie weet, als jullie het samen toch een beetje hebben kunnen verwerken kunnen jullie alsnog met nieuwe hoop het opnieuw proberen. Hoe laat is je echo? Dan denk ik dan even extra aan jullie.
Nou,het is gebeurd. De echo liet een vruchtje zien,niet gegroeit en zonder hartje. Nu is het afwachten tot de natuur zijn gang gaat. Ik ben intens verdrietig en in de war,het is onwerkelijk.
Timiris, wat vreselijk voor jullie. Ik voel me nu al zo ellendig na een miskraam van ca. 4 1/2 week. Ik kan me niet voorstellen hoe het moet zijn als je wat verder bent en ook al een paar echo's gehad hebt. Ik heb gelukkig niets gezien, maar dit doet al pijn. Gelukkig hebben wij en ook jullie al een kindje waar we heel veel van houden. Maar juist daardoor weet je ook hoe geweldig het is om zwanger te zijn en zo'n kleintje bij je te mogen dragen tot ie groot genoeg is om zelf ter wereld te komen. Ik wens jullie heel veel sterkte en hoop voor jullie dat het (over een tijdje) toch nog mag lukken en jullie wederom dit geluk mogen meemaken.