naar aanleiding van een artikel in de vriendin, dacht ik, mischien is het leuk om hier met meerdere mama's te kletsen die ook erg verlegen zijn.. zat het artikel te lezen en er stonden dingen in van: -niet wetend wat te zeggen als je een bekende tegen komt, met het bekende blozen erbij. -altijd maar afvragen of je wel leuk en niet dom overkomt. -afvragen wat anderen van jou vinden. -somige situaties ontlopen om maar niet in de belangstelling te staan. -blozen als je plots wordt aangesproken. kan nog wel even doorgaan, maar dacht jee..dat is herkenbaar, dat lijkt veel op mij.. zijn er hier nog meer meiden die dat hebben en het je dagelijkse leven soms behoorlijk kan belemmmeren? groetjes eliesja
Ja hoor, ik herken me er wel in. Gelukkig belemmert het me niet meer zo erg als vroeger. Ik ben trouwens een mama in spe .
Vroeger was het idd vele malen erger, vooral op school enzo..dook altijd weg om maar geen vraag te hoefen beantwoorden.. Nog van harte met je zwangerschap..als je eenmaal een kindje hebt dan is het ook minder vind ik..
Op school had ik het idd ook heel erg haha. Bedankt . Ik denk dat je dan ook wel van je verlegenheid afkomt door je kindje..
ja gaat wel beter, ik kan me dan achter mijn kindjes schuilen zeg maar haha.. maar heb het op mijn werk nog wel vaak hoor, vooral als ik niet uit me woorden kom en ik een knalrood hoofd krijg, dan denk ik echt dat ze me raar vinden.. en als ik een bekende zie, dan duik ik het liefst onder de kassa haha
Haha, klinkt echt allemaal bekend. Vooral dat niet uit mijn woorden komen. In mijn hoofd heb ik het dan zo goed "zitten", maar als ik het dan daadwerkelijk moet gaan zeggen dan lukt het vaak niet zo goed. Heb ik ook altijd met bellen.
oh idd dat heb ik dus ook..hele goede gesprekken in het hoofdje maar als het eruit komt, stotter ik nog net niet, maar heb dan altijd het idee dat ik echt dom over kom..probeer dan ook altijd snel vanonder dat gesprek uit te komen.. Met bellen ook, dat gaat wel wat beter, maar vroeger schreef ik het hele gesprek op, want anders wist ik niet meer wat ik wou zeggen..
Hey meiden, hier iemand die alle punten van hierboven herkent. Vooral de gesprekken al voeren in je hoofd en als ik het wil zeggen er toch iets anders uit mijn mond komt. Als ik moet bellen zeg ik van te voren steeds tegen mezelf: wel goed zeggen wat je bedoeld, geen fouten maken. Maar als ze dan de telefoon opnemen beginik al te stamelen. Ik heb momenteel zelfs gesprekken met een psycoloog om er aan te werken.
Hoi guusje, ja vervelend is dat he en vooral het bellen als er iemand anders bij is, dan bel ik liever niet haha. eigelijk stom want diegene ziet jou niet. En werken de gesprekken al ene beetje? heb je dan ook in groepsverband? want dat is dus ook heeeel moeilijk voor ons, het praten in groepen..zooo eng ook.
Hoi Eliesja, ik heb de gesprekken gelukkig niet in groepsverband. Ik vind het tegenover 1 persoon al moeilijk genoeg! Ik heb nog niet echt het idee dat de gesprekken werken, maar dat komt omdat er eerst een paar andere dingen opgelost moesten worden voor ik verder kon.
@ guusje: Ja, dat met de telefoon heb ik ook. Of ik begin te ratelen zodat het helemaal onverstaanbaar wordt. Hopelijk gaan de gesprekken helpen bij de psycholoog! @ eliesja: Ja, met iemand anders erbij bellen vind ik ook verschrikkelijk. Ik heb toen ook zo'n cursus ervoor gekregen, maar dat was in groepsverband dus dat liep natuurlijk niet.
@guusje, ja dat heb ik ook wel hoor, vind het ook best moeilijk om 1 op 1 iets te vertellen. maar ik zou het wel heel goed vinden ook voor mezelf om die stap eens te zetten. maar eerst 1 ding tegelijk. ben ook in therapie, alleen ook voor andere dingen. @eclipse, dus bij jou heeft de gesprekken in groepsverband niet gewerkt. Heb gelukkig een man die mij ook enorm helpt hierin. hij durft alles en ik kan dan een beetje afkijken. blijft nog moeilijk soms hoor. Hoe is jullie man/vriend daarin?
@ eliesja: Nee, dat heeft inderdaad niet geholpen. Ik had daarnaast ook individuele gesprekken met de psycho.. die hebben me toch meer geholpen. Mijn vriend heeft het in bepaalde situaties ook. Dan neem ik het woord, zodat ik goed kan "oefenen" .
Hmmm, hier nog een bloos-mama Altijd al de balen gehad van mijn verlegenheid. Ben nu wel iets stoerder geworden, maar eigenlijk alleen maar bij dingen die ik voor de kleine moet regelen enz. Als het om mezelf gaat blijft het drama. Bellen, naar een onbekende winkel, iets vragen aan onbekenden... Vreselijk! Gelukkig heb ik een man die me af en toe 'dwingt' iets te doen wat ik eng vind; merk toch dat ik er langzaamaan steeds iets beter in word. Maarre... Heel suf, maar hebben jullie het ook als je vrienden/bekenden wilt bellen? Ik heb een vriendin (een echte vriendin, niet zomaar een kennis ofzo) en ik 'durf' eigenlijk nooit te bellen. Ik sms of mail altijd. Ik ben altijd vreselijk bang om te storen ofzo. Mijn man zegt dan altijd: "Als het haar niet uitkomt, neemt ze toch gewoon niet op?" en dat is wel zo, maar dan nog....... Voel me altijd zo'n doos als ik weer eens een half uur met mijn GSM in mijn hand zit te twijfelen wat te doen.
@eclipse, oh dat doet me man ook idd, die zegt dan gerust nee hoor bel jij maar of regel jij dat maar..*slik, maar het helpt wel om er steeds meer overheen te komen, ook al zal dat nooit helemaal goed komen. @mvs, ook welkom bij de -club. Oh dat van een vriendin bellen is ook heeeel herkenbaar hier. Ik sms en mail er ook op los, terwijl een belletje vele malen leuker is. diegene die vind dat juist leuk..(dat zegt ze dan wel eens)maar soms weet ik ook niet echt iets te zeggen.. wat ik dus ook altijd heb is dat ik eigelijk weinig meemaak, zit altijd thuis met 3 kids, behalve dat ene dagje werken dan en dan heb ik ook weinig te vertellen en ben dan altijd bang voor die stiltes aan de telefoon. Terwijl diegene wel door lult, maar als ik daar al aan denk bel ik liever niet.
@ eliesja: Het helpt inderdaad wel om er steeds meer overheen te komen. Ik denk ook niet dat je er helemaal vanaf komt. Is toch ook een deel van je karakter denk ik.. @ mvs: Welkom erbij! Met dat bellen heb ik ook. Ik sms of mail liever. Ik ben niet bang om te storen ofzo.. meer dat ik niet weet wat te zeggen en voor de stiltes inderdaad. Terwijl als je met elkaar afspreekt je elkaar de oren van de kop kletst .
Je komt hier ook nooit meer vanaf, hoor, dames; helaas pindakaas. Hoewel, als ik misschien van mijn algehele onzekerheid af zou komen zou er een klein kansje zijn dat de verlegenheid ook weg is, maar dat zal wel niet meer gebeuren Ik denk dan ook dat de angst om te bellen, zelfs naar vrienden, vooral voortkomt uit een gevoel dat ik en mijn meningen/verhalen er niet toe doen. Een beetje het 'wie zit er nou op mij te wachten?!'-gevoel... Ondanks dat het beter gaat sinds ik mijn man ken ben ik daar nooit echt vanaf gekomen. Wel vervelend, maar tegelijk een heel goede stimulans om te zorgen dat mijn zoon een zelfverzekerd mens gaat worden. Alles wat ik eraan kan doen om dat te bereiken zal ik doen; hem zo vaak mogelijk vertellen dat ik trots op hem ben, dat hij perfect is hoe hij is en vooral dat hij in zichzelf moet (blijven) geloven, ongeacht wat andere mensen hem misschien ooit wijs zullen willen maken (ik ben gepest op de middelbare school; kun je het merken?! Hahaha) Hebben jullie dat ook? Dat je je kinderen wilt behoeden voor de verlegenheid en onzekerheid? En hoe doe je dat?
@ MvS, welkom hier. @ Eliesja, ik denk ook niet dat ik er vanaf kom. Al zegt mijn psych dat hij er alle vertrouwen in heeft dat dit wel gaat gebeuren, als ik maar een minder negatief zelfbeeld krijg. Ik herken het allemaal heel erg wat jullie beschrijven. Het niet durven bellen, ook al is het een bekende. Ik sms en mail ook veel. Ik ben ook altijd bang dat ik stoor en dat ze het misschien wel helemaal niet leuk vinden dat ik bel. Ook ik probeer ervoor te zorgen dat mijn zoontje een zelfverzekerd mannetje wordt. Ik kan me ook niet herinneren dat mijn ouders ooit hebben gezegt dat ze van me houden (ze doen het wel, maar zeggen het niet), dus ik zeg het regelmatig tegen hem. Ook geef ik hem veel complimentjes.
Ik denk dat dat inderdaad veel verschil maakt guusje. Ook mijn ouders hebben dat nooit gezegd of bijv. gezegd dat ze trots op me waren. Natuurlijk is dit wel allemaal zo, maar het wordt nooit uitgesproken. Ben zeker van plan om dit straks bij mijn eigen kindje wel allemaal te gaan zeggen.
@eclipse, ja denk ook zeker dat het een stukje karakter is. @mvs, denk ook wel dat het ook een stukje karakter is, want Alyssa heeft het ook wel erg en haar prijs ik de hemel in zeg maar, maar ze is nu al verlegen. Vooral met vreemden. Het gaat wel stukjes beter, maar het bv op de foto gaan op school dat doet ze gewoon niet. naar de kapper dat doet ze niet, naar de ha doet ze echt niet dus!! En idd wat je verder meemaakt, bv het pesten van jou, dat maakt je ook wel onzekerder en vormt het verlegen zijn ook. Ik beloof alyssa dan iets leuks en tegen mij zegt ze dat ze het doet en wil ze het, maar op het moment daar dan "bam" klapt ze gewoon dicht en doet het dus niet. Dit is alleen van op de foto. de rest wil ze gewoon niet. Heb voor haar al bij een pedagoge gezeten en ze vertoonde geen extreme angst, zij heeft gewoon tijd nodig om aan iemand te wennen en dan gaat het wel. maar ja dat doen ze natuurlijk niet overal, want tijd kost geld. @guusje, van vroeger kan ik me ook weinig herinneren, weet wel dat me ma de eerste jaren alleen met mij en broer en zus zat. Het zal allemaal vast wel met elkaar te maken hebben, waarom het zo is als het nu is. Stukje karakter en stukje levenservaring.. kan me ook niet echt herinneren dat me ouders dat tegen me hebben gezegd. Ik weet wel dat ik tegen me kids iedere dag "ik hou van je" zeg en dat blijf ik doen tot ze de deur uit zijn of zelf zeggen dat ze het nou wel genoeg vinden haha.