Dames, ik heb een vraag. Mijn meiske (9 mnd) is op moment een echte draak. Ze wil alleen maar bij mij zitten. Op schoot, dan is t goed. Verder bij niemand, zelfs al zit ik er naast. Dan is t brullen, krijsen, schreeuwen. Nu hoorde ik van iemand dat ze door een verlatingsangst fase heen gaan op een goed moment. Alleen is ze daar voor mn gevoel nog veel te jong voor. Oja, bij de oppas gaat het (in elk geval tot zover) wel goed. Iemand ervaring/tips?
Eenkennigheid, verlatingsangst of scheidingsangst bij baby's en peuters hier in dit stukje staat dat het tussen de 8 en 18 maanden kan beginnen, je kindje is 9 maanden dus klopt prima.
Dank je voor de info. Ik hoop dat de ergste heftigheid wel snel voorbij gaat, want pffff, dit is echt heftig joh!
Lekker bij je nemen, daar hebben ze behoefte aan, juist op die leeftijd. Het is ook erg belangrijk in het hechtingsproces dat je ze op zulke momenten juist bij je in de buurt hebt. Zo leren ze erop vertrouwen dat ze altijd naar mama terug kunnen. Het duurt een paar weekjes en komt steeds met tussenpozen terug, totdat ze dat aan kunnen en beseffen dat mama en baby 2 aparte individuen zijn ,en niet als het ware aan-elkaar zitten.
Mijn meisje van nu 1 jaar is net zo! Zelfs al wil der vader haar pakken, ze laat het toe, maar wil dan meteen terug naar mij. En dit duurt al een tijdje hoor. Op een gegeven moment krijgen ze ook door dat je gewoon terug komt. Als ze ter oppas bij mijn zus is, dan is ze als ik er ben erg hangerig naar mij, en als ik weg soms nog even huilen. Maar daarna geen probleem. Zolang je in beeld bent is het drama, maar ben je weg is het geen probleem. Dit zie ik ook bij mijn gastouderkindje, zodra moeders er is huilen en vastklampen aan moeder. Maar ze is al stil voordat haar moeder uberhaubt de trappenhal hier in de flat is gelopen. En komt moeders weer haar halen, wil ze uiteraard meteen naar moeder toe. Het is soms lastig, maar het gaat over. Geniet er nog maar van dat ze graag bij jou wil zitten Mijn zoontje was vroeger zo ook, maar wil nu niet snel meer even lekker op schoot haha.
Hier ook rond 9 maanden. Het was een moeizame periode. Mijn zoontje wilde alleen bij mij zijn. Visite was prima, maar zodra ik mij omdraaide om even wat te pakken begon hij te krijsen. Zelfs als mijn man er was wilde Thijs alleen maar bij mij zijn. Erg vermoeiend. Het heeft hier 3 weken geduurd en toen ging hij langzaam weer zelf dingen doen. Er is dus hoop! Wat mij hielp was om af en toe toch even tijd voor mijzelf te maken. Succes!
Julie heeft net een paar van die "ammamamamamamaaaa" (zoals zij me noemt ) weken achter de rug... was inderdaad behoorlijk zwaar voor het lijdend voorwerp (mama). Ze wilde ALLEEN MAAR mama, verder niks of niemand. Ik kon werkelijk nog geen stap zetten! Ik heb haar dus ook maar heel veel "mama" gegeven in die weken, veel knuffels (ze kruipt dan als een aapje bijna in me) en veel aandacht. Nu lijkt het weer wat minder te worden met het hangen naar mij. Het is inderdaad ook waar wat CaatjeMo zegt: zo gauw ik uit beeld was, was het even brullen en dan was het over. Het is gewoon een fase (bij Juul samen met haar sprongetje) waar ze doorheen moeten, naar mijn mening met veel mama-liefde!
deze periode hebben wij ook (kort!) gehad. Damian wilde alleen maar bij mij zitten en ging al een sippe lip trekken als er iemand naast me kwam staan en dook dan helemaal in mij weg. Heeft echter maar 1 a 2weken geduurd gelukkig! maar dit is inderdaad de leeftijd om dat te krijgen. Gewoon lekker knuffelen en tegen je aan laten kruipen, het is maar een periode en daarna spelen ze weer lekker vrolijk met iedereen.