Toen wij begonnen in Oktober 2009 met het zwangerworden traject hebben we het mensen wel verteld, leuke reacties allemaal. Ook familie gaf leuke reacties, intresse en noem maar op. Op 22 Februari kwamen we bij de gyn terecht vanwege mijn bloedingen om de 10 a 11 dagen, de oorzaak is niet gevonden maar we belandde wel in de mmm vanwege het bloedonderzoek bij mij wat wees dat ik geen eisprong heb. Wel rijpende eitjes. Ik moest aan provera en clomid. Ik heb het een paar dagen later mijn mams persoonlijk verteld, zij vond het allemaal maar niets. De gene die op de hoogte zijn zijn: Martin zn baas en een paar collega's o.a ook omdat hij wel is een vrije dag nodig heeft vanwege de mmm, veel begrip en intresse van die kant. Erg fijn. Dan mijn beste vriendin, met warme woorden en noem maar op. Een collega-vriendin van me, een vriend van Martin. En dan nog 2 vriendinnen hier uit het dorp maar daar kreeg ik rotopmerkingen van. Ik ben dus nu erg selectief wie ik wat vertel. Mijn mams daar mail ik veel mee, maar sinds ik het haar vertelde op 4 april heeft ze NERGENS meer naar gevraagd, en dat doet me best zeer. Lang verhaal...sorry Wie is er bij jullie op de hoogte?
Toen wij in december 2008 zijn gestopt met de pil wist niemand hier vanaf, helaas ben ik in feb 2009 opgenomen in het ziekenhuis de arts stelde mij op dat moment vragen waar mijn moeder bij was dus ook of ik nog anticonceptie gebruikte maar nee was mijn antwoord vanaf toen wisten mijn ouders/schoonouders dat, in augustus 2009 zijn wij in de mmm terecht gekomen omdat ik uit mijn eigen geen menstruatie kreeg, hier weten ook beide onze ouders vanaf, verder goede vrienden zitten in dezelfde situatie en van beide de collega's ze zijn allemaal heel begripvol en vragen ook vaak hoe het er mee staat, jammer dat het bij jou moeder anders is misschien moet ze aan de situatie wennen, of weet ze niet hoe er mee om te gaan, in ieder geval veel sterkte van uit mijn kant
Dank je wel, heel fijn trouwens dat jullie ouders het weten. Ze steunen jullie daar ook in? Dus oprechte intresse? Hoop van wel. Van mijn moeder had ik het anders verwacht, we hebben zeker de laatste jaren zo;n enorm sterke band gekregen en nu voelt het alsof er kinken in de kabel zitten, doet zeer. Misschien dat ze er idd aan moet wennen en er te weinig van af weet, maar toch hoop ik dat ze is wat intresse er naar toont gewoon al door te vragen hoe het nu gaat met het zwanger worden. Ze is altijd heel betrokken bij me, met alles.
hier wist ook heel lang niemand het, het leek ons erg leuk gewoon opeens te vertellen dat we papa en mama zouden worden. jammer genoeg ook in de MMM beland, en heb het nu 4 vriendinnen verteld, die allemaal erg lief zijn. en manlief heeft het zijn baas (moeten) vertellen i.v.m. af en toe een vrije dag. ik heb het mijn baas nog niet verteld, maar kon tot nu toe de afspraken zo plannen dat dat niet nodig was. als we binnenkort met de daadwerkelijke IVF behandelingen gaan beginnen, zal ik het haar toch wel moeten vertellen. bovendien weet de moeder van mijn man het, omdat ze verpleegster was, en we haar al vaak wat gevraagd hebben. mijn ouders wilden we het eigenlijk al lang vertellen, maar ja, toen kwam het slechte nieuws i.v.m. IVF behandelingen, en dat doe je niet op een verjaardagsfeestje, daarna lag mijn moeder 3 weken in het ziekenhuis, en we wonen ver van elkaar, en zien elkaar niet zo vaak, dus we kijken nu naar een geschikt moment om alles op tafel te gooien. Ben toch ook wel blij dat we erg selectief waren en zijn, met dit soort info. Als het allemaal makkelijk gegaan zou zijn is het misschien anders, maar nu met zoveel onderzoeken etc. is het toch wel erg persoonlijk en privé... @mizzy1982, misschien is je moeder een beetje teleurgesteld, dat je haar niet eerder in vertrouwen genomen hebt. eerlijk gezegd heb ik ook een beetje angst voor de reactie van mijn moeder, ze is zowiezo niet erg makkelijk. en heb ook een beetje angst dat ze misschien gekwetst is, omdat ik haar niet eerder in vertrouwen genomen heb, en alles alleen heb moeten doorstaan.
ze was op de hoogte van dat we er voor gingen in oktober, ik heb haar bericht van mn eerste menstruatie en de tussentijdse bloedingen en de eerste afspraak van de gyn en daar was ze dus allemaal nog wel volop vragen en intresse maar nu we de mmm zijn ingegaan is dat dus weg. En dat vind ik dus heel naar, ik mis dat echt. En er zelf over beginnen dan is het zo geforceerd en dat wil ik naar haar toe dan ook weer niet. Moeilijk! Het is idd wel verstandig je baas in te lichten, heb je een flexibel persoon als baas of is dat zo'n botte boer?
Ik heb in juli 2009 mijn beste vriendin verteld dat we de pil de deur uit hadden gedaan. We gingen een dagje op stap met z'n viertjes en hun zoontje van 1,5 en ik voelde me zo kut die dag omdat ik dacht dat ik ongesteld moest worden. Van het één kwam het ander en toen heb ik het dus gezegd. Later bleek ik gewoon een griepje ofzo te hebben, want een menstruatie kwam niet Toen zijn we in de mmm terechtgekomen waaruit bleek dat ik PCO heb. Ook weer tegen mijn beste vriendin verteld en uiteindelijk ook op mijn werk. Dit omdat ik om de dag voor een follikelmeting moest middenop de dag. Ook werd er iedere dag wel gezegd dat ik volgende maar moest zijn die zwanger zou worden (al mijn collega's hebben al kinderen en ik ben wbt leeftijd nu de volgende volgens hun) Ik zei elke keer dat we daar nog niet mee bezig waren, maar vond het ondertussen erg vervelend. Dat was ook een reden om te vertellen dat we in het ziekenhuis lopen, want inmiddels zijn ze hier mee gestopt. Mijn collega's en baas zijn erg begripvol en vragen regelmatig hoe het gaat. Gelukkig kunnen we er soms ook wel om lachen als ik weer met verhalen terugkwam dat er 3 artsen in opleiding m'n doos in stonden te kijken en ik me net een kijkdoos voelde e.d. Onze ouders weten allemaal van niets. We vinden dit nu ook nog niet nodig. We worden met Clomid een klein beetje geholpen om mij een eisprong te geven. Pas als we écht verder gaan willen we het gaan vertellen, maar voor nu is het even goed zo.
H! Mizzy, kan me dan inderdaad voorstellen dat het nu een beetje moeilijk is met je moeder. raar dat ze nu je in de MMM zit, niet meer vraagt, en je hebt het nu juist extra nodig. misschien heeft ze wel een reden waarom ze het niks vind. succes hoor, maar wel fijn dat je bij andere mensen terecht kan. nou, mijn baas is een vrouw, van 56 die zelf geen kinderen heeft, maar wel de foto's van haar neefjes en nichtjes op haar bureau heeft staan. ze is eigenlijk erg lief, maar een echte worcaholic, en waarom ze zelf geen kinderen heeft weet ik niet. zou dus kunnen dat ze erg lief reageerd, zou ook kunnen dat ze erg bot reageerd.
Ik hoop dat ze begrip toont en heel lief is. Het maakt het anders allemaal nog extra moeilijk en het is al zeker niet makkelijk de mmm.
Mijn moeder vond het ook heel moeilijk, hield zich daardoor afzijdig. wist niet wat ze moest zeggen en of ze er wel naar mocht vragen. Dat heb ik echt heel vaak moeten aangeven dat ze echt alles mag vragen en als ik er geen zin in heb dat ik het dan wel zeg. Heb haar ook een keer verteld hoe de mmm eruit ziet incl de tijd ervoor. Hoe je op commando moet sexen, alles ovulatie-testen, het gereken, de FM's etc alles volgens agenda en ook de onrust: als de IUI maar niet komende zondag is, want dan moet mijn man weg. Ze wist niet wat ze hoorde! Had echt geen idee! Daarna kwam ze wel wat los. Verder vertel ik het iedereen die het weten wil. Het is inmiddels zo'n belangrijk deel van mijn leven. Ik wil daar niet over zwijgen. Het hoort bij mij en mensen nemen dat maar en anders lekker pech... Mizzy, ik hoop dat je moeder een beetje bijtrekt. Heel deze malle molen is al moeilijk genoeg. Sterkte!
Wij zitten sinds 2009 in de mmm. Nu 3 ivf pogingen achter de rug. Mijn ouders en schoonouders waren al voor de 1e poging op de hoogte. Ook omdat we de 1e fm tijdens een weekendje weg met mijn ouders hadden en we ook eerder terug moesten ivm punctie. Ook leidinggevende en directe collega's waren voor poging 1 op de hoogte. Met name ook omdat ik ze wilde laten weten dat ik hormonen ging gebruiken en ik daardoor evt anders kon reageren. Na de 1e poging hebben we eigenlijk onze hele omgeving ingelicht. Ik merkte dat ik het geheimzinnige gedoe erg moeilijk vond en merk nu dat het me enorm heeft opgelucht om alles en iedereen het te vertellen. En ook ik merkte dat bijv. mijn zusje het erg moeilijk vond om er over te praten maar na een gesprekje met haar begrijpt ze nu dat ze me altijd dingen kan vragen. Verder geef ik zelf aan als ik het er niet over wil hebben. Zoals op dit moment, gisteren gehoord dat poging 3 ook mislukt is en dan heb ik even geen behoefte aan erover praten.
iedereen.. hou zelfs dagboek bij op hyves... tis de waarheid, tis geen leugen, tis mijn leven en als ik het kwijt wil doe ik dat... heb veel trouwe lezers, zelfs moeders die het willen volgen ivm hun kids later waarbij het ook kan voorkomen.. had zelf de vraag van een moeder gehad van wat nou dat cervixslijm was etc... je helpt met jouw verhaal anderen ook, dus waarom zwijgen.. wat is er nou geheim aan.. tis iets wat echt gebeurt en als jij dat wel kwijt wilt moet je dat gewoon doen... je zal zien dat meer mensen je begrijpen dan dat je nu denkt.. en kwa werk scheeld het vrije dagen want de nhelft wordt vergoed...
Zelf schijf ik wel van me af, op onze babysite en hier op het forum. Ik krijg hier ook de mee levende en begripvolle reacties, die krijg ik uit mijn omgeving verder niet. Het is ook niet dat het een geheim is, maar ik wil niet nog meer gekwetst worden, ik vind het allemaal al heavy genoeg.
hallo allemaal, ik moet morgen weer naar het ziekenhuis voor een 2e wonder. ik heb PCO en door middel van hormoonspuiten ben ik zwanger geworden van onze dochter. en nu willen we graag een tweede kindje. bij ons is momenteel alleen een hele goede vriendin op de hoogte. de vorige keer heb ik het mijn moeder en schoonmoeder verteld en echt gevraagd of ze het voor zich wilde houden. maar mijn schoonmoeder heeft het toen toch aan een paar mensen verteld dus nu vertellen we het haar pas als ik 12 weken zwanger ben (als dat gebeurt).
Jammer he, dat je toch niet iedereen kunt vertrouwen die je het aanvertrouwd. toevallig mailde ik laatst met een (dacht ik) goede vriendin in Amerika, en besloot haar ook over het hele gebeuren in te lichten. en wat denk je, nu 2 weken later nog altijd geen reactie, he-le-maal niks. snap het niet, is het zo moeilijk eventjes 2 zinnetjes te mailen, of misschien zit ze wel in dezelfde situatie. geen idee, maar afwachten, maar ben nu toch ook wel weer een beetje voorzichtiger...
ik merk wel dat je het steeds vaker hoort dat mensen moeite hebben om zwanger te worden, en dan ligt het nog helemaal niet aan de leeftijd. als ik in de wachtkamer in het zh zit ligt de leeftijd tussen de begin twintig tot ein 30. ja je zou denken dat het niet zo moeilijk is om even een mailtje terug te sturen.
La femma Nikita, hier hetzelfde verhaal. Had twee goede vriendinnen verteld dat ik eindelijk opgeroepen was krijg bij de een geen reaktie en de ander zie ik zelfs helemaal niet meer, geen telefoontje, kaartje voor mijn verjaardag geen reakties op mijn telefoontjes, kaartjes of wat dan ook, ben er helemaal klaar mee. De een woont nog lekker thuis en is waarschijnlijk met hele andere zaken bezig en de andere wordt volgende mei 70 dus ook zij zal wel andere dingen aan haar hoofd hebben maar ik weet nu wel wie mijn echte vrienden zijn:x Ik vertel het als het toevallig zo uit komt. Vorige week zat ik gezellig bij een paar dames van mijn werk aan tafel waarvan een vrouw 23 weken zwanger en dat was dus de ideale gelegenheid om over mijn plannen te vertellen. Hele leuke en bemoedigende reakties en sindsdien krijg ik vriendelijke glimlachjes. Mocht het moment daar zijn dan kan ik fijn mijn verhaal kwijt. Mijn hele familie weet het vanaf het begin en leven erg mee, zelfs mijn broers proberen alles te begrijpen en stellen de raarste vragen Mijn nieuwe chef weet het en mijn naaste collega's waar ik mee samen werk voor het geval ik vaker naar het ziekenhuis moet. groetjes, Lente
Hoi Dames, Ik ben sinds 2 maanden nu in behandeling bij vrouw/moeder/kind in het ziekenhuis, Mijn vriend en ik zijn zelf al een jaar intensief bezig en ik slik al 6 jaar geen pil. Dus ga je je wel het een en ander afvragen... Kan erg goed met mijn ouders praten en wilde eigenlijk niets vertellen, toen we hoorden dat er bij mijn vriend iets niet helemaal goed was, kwam alle spanning eruit bij mijn ouders thuis, dus toen moesten we het wel vertellen. Ze waren erg begripvol en hoopte dat er niets ergs zou zijn. Mijn 2 zussen hebben we het ook meteen verteld omdat 1 ervan ook bij mijn ouders was op dat moment,.. Op het werk is het ook bekend ivm de vrije uurtjes.. Verder 2 goede vrienden van ons zijn op de hoogte en ook die hoopte dat het toch zou gaan lukken. Inmiddels heel verhaal, maar ben blij dat ik mijn "ei" kwijt kan.. *Wel fijn zo'n forum, haha* Groetjes Danielle..