Heey dames, wouw wat een verhalen zeg! Resect voor jullie! Ik wil eigenlijk helemaal de mmm niet in. Maar er is bij ons iets waar ik me gewoon zorgen om maak. mijn vriend heeft 10 jaar stevig geblowd en hij rookt nog steeds. Blowen doet hij nu nog 1 joint in het weekend, hij heeft adhd en het helpt hem rustig te blijven in het weekend. Daarbij heeft hij 10 jaar erg veel gedronken elke dag (hijs geen alcolist hor) en hij heeft ook nog slecht voor zichzelf gezorgd qua vitaminen e.d. Daarnaast werkt hij nou al 4 jaar met veel chemische schadelijke stoffen op zijn werk. Ik heb een posi test gehad in feb, maart en april, zowel voor als na mijn nod, maar het blijft niet plakken. En ik maak me zorgen over de kwaliteit van zijn zaad. Ik zou voor de geruststelling wel willen weten of er miss wat mis is met een van ons. Zo niet wil ik het wel tot 2 jaar zelf proberen aangezien we 22 en 24 zijn. Maar dan wil ik wel weten of het zin heeft om dat te doen. Ik heb diep respect voor de meiden die de slopende MMM in moeten en zijn gegaan. Ik ben er nu al veel mee bezig, laat staan dat je constant naar het ziekenhuis moet. Ik heb ook heel veel respect voor de meiden die al langer dan een jaar bezig zijn en nog geen stap verder zijn gekomen. De teleurstelling wordt elke maand weer groter kan ik me voorstellen. En nee ik vind mezelf niet zielig met me 9 maandjes, en ik bezef o zo goed dat we nog lang bezig zullen zijn misschien. Maar het is vooral de onzekerheid waar ik gek van wordt. En het lullige vind ik, dat je vaak na een jaar of twee pas geholpen wordt. Ik zou er echt even doorheenzitten als ik straks na een jaar of 2 jaar naar de dokter moet om te horen dat we toch niet normaal zwanger konden worden, dat het voor niets is geweest allemaal, al die spanning e.d.
Meiden, wat een verhalen allemaal. En gevoelens die zo ontzettend herkenbaar zijn zie ik voorbij komen. Wij zitten nu alweer in ronde 27, ruim 2 jaar bezig dus. Wij hebben alle onderzoeken gehad en hieruit is naar voren gekomen dat wij tot de onbegrepen verminderd vruchtbare stellen behoren. Ik was er van overtuigd dat er iets mis was bij ons en was dan ook erg blij dat alles in orde bleek te zijn. Maar waarom raakt iedereen in onze omgeving dan binnen het half jaar zwanger, met hun is ook niks mis, en waarom lukt het bij ons dan gewoon niet. Dan moet er toch gewoon wel iets mis zijn, misschien matchen wij genetisch wel niet met elkaar . Ik heb een hoop verdriet gehad en nog steeds, maar ik probeer het wel een plekje te geven dat het bij ons langer zal gaan duren of misschien wel nooit zal lukken. Ik probeer meer te genieten van wat ik wel heb, en niet meer continu te hopen op die zwangerschap. Laat ik het zo zeggen, wij klussen op de juiste momenten en daarna probeer ik het van me af te zetten, meer een gevoel te hebben van 'nu kan ik er niks meer aan doen, we zien het wel of het gelukt is'. Ik denk er nog wel vaak aan maar ik probeer het niet meer mijn leven te laten beheersen, er is meer in het leven. Het heeft mij veel moeite gekost om deze houding aan te nemen, maar het geeft mij wel meer rust en minder verdrietige momenten, alhoewel die verdrietige momenten er gerust nog zijn. Waar ik wel veel moeite mee heb is als iemand verteld dat ze zwanger is. En dan vooral als diegene weet van onze situatie en dan direct nadat ze verteld heeft dat ze zwanger is zegt 'ik ben zwanger! Maar ik hoop dat het bij jullie ook snel raak is'. Ik vind dat zo'n dooddoener, ik weet echt niet wat ik met zo'n opmerking moet, het irriteert me zelfs zo'n opmerking.
Heey emma, ja het is miss wel een dooddoener, maar wel een goed bedoelde een toch! Lijkt me echt kut als er niks mis is en het lukt niet :x Daar wordt je echt héél onzeker van lijkt mij!
Nikske89, Jeetje respect voor jou dat zal zeker niet meevallen dat je dit op je werk dan ook nog regelmatig mee maakt. Sowieso voor iedereen respect hoe sommig er zo over praten het een plekje te geven, ik zelf vind het moeilijk en ben echt een doemdenker, van nou het zal wel weer niet raak zijn.
Hoi dames, Ik 'hoor' hier niet, in dit topic.. Maar ik wilde jullie toch heeeel veel succes wensen, ik hoop dat jullie alle snel een super test in handen hebben!!!!!!!!
Goedemorgen allemaal, Vanmorgen was mijn temp 36.44. Game over dus. Zal vandaag of morgen wel beginnen. Op naar de volgende ronde. Echt balen dat het weer niet gelukt is. Groetjes
@ alle dames Jeetje wat een verhalen ik ben er echt stil van geworden.Ik weet dan ook niet zo goed wat ik zeggen moet. Ik begrijp iedereen zo goed, en doe echt mijn petje af voor jullie!! Jullie zijn allemaal TOPPERSSSS!!! en dames geef de moed niet op ooit lukt het ons ook, let maar op!! Wij zelf zitten nog niet in de mmm. We wachten tot juli dan zijn we 1,5 jaar bezig. Wat me een beetje bang maakt is dat het misschien wel aan mij zal liggen. Mijn vriend is al eens samen met zijn ex in de mmm molen geweest en toen bleek het aan haar te liggen, bij hem was alles goed. Ik hoop echt niet dat het zover zal gaan komen en dat ik binnen nu en 3 maanden zwanger ben. Daar ga ik in iedergeval voor...... Dames succes met zwanger worden hele dikke knuffel
Een soort opluchting om te lezen dat je niet de enige bent, maar tegelijk wel heel verdrietig dat er zo veel van ons zijn die heel erg veel geduld moeten hebben. Wij zitten nu in ronde 12, en in juni zijn we een jaar bewust bezeig. In april 2009 ging mijn mirena spiraal eruit. Heel gek, maar ik heb altijd al het gevoel gehad dat het bij mij niet 'vanzelf' zou gaan. Soms ben ik bang dat dit een soort self-fulfilling prophecy blijkt te zijn. Dat ik door te denken 'het zal vast niet vanzelf gaan' mijn lichaam tegenhoud in alle dingen die nodig zijn om zwanger te worden. Iets hormonaals misschien? Mijn cyclus is vrij regelmatig, met een marge van max 3 dagen. Maar ik word vrij licht ongesteld, dus mijn vermoeden is dat mijn baarmoederwand niet zo goed dik wordt elke cyclus. En dat een eitje zich dus niet kan nestelen. Ik heb nog geen enkele positieve test in mijn hand gehad. Nou ja, maar even afwachten wat er uit de onderzoeken zal blijken. Na onze vakantie in juni willen we naar de huisarts. Mijn vriend en ik zeggen weleens tegen elkaar: kon het maar zo zijn dat je de zekerheid dat het lukt na desnoods 2 jaar, we zouden alle geduld van de wereld kunnen opbrengen. Maar juist die onzekerheid is killing. Weten jullie alles van natuurlijk. Veel succes dames! En laat je niet uit het veld slaan door die gedachteloze, vast goedbedoelde opmerkingen als 'je maakt je te druk' en 'heb je dit of dat al geprobeerd' en 'het is nu eenmaal niet iedereen gegeven he'. Vreselijk vind ik ze, maar ik probeer altijd maar weer te bedenken dat niemand die het zelf niet heeft meegemaakt weet hoe het voelt, dus weten ze niet hoe het aankomt. Nogmaals, toi toi toi
Idd wat je zegt als je nou de zekerheid had van 2 jaar dan had ik ook alle geduld van de wereld... En ook hier 1 die denkt dat t niet gaat lukken al vanaf dag 1... Morgen naar de HA ben zoo benieuwd hoe of wat en toch ook een beetje bang voor wat er komen gaat...
Hallo allemaal, Ik denk dat ik me hier ook wel kan melden. Ben al een tijdje hier op het forum maar heb ff afstand gedaan, maar nu gaan wij de mmm in kijken wat er eventueel aan de hand kan zijn. Dus zag dit topic staan en het lijkt me wel gezellig om met jullie te kletsen. Ik zal ff snel uitleggen hoe of wat. Ik heb vorig jaar een slecht uitstrijkje gehad (pap2a) en moest begin dit jaar terug en dus ook gedaan toen was de uitslag pap3a dus naar de gyn en die heeft stukjes van mn baarmoedermond weggehaald en op kweek gezet. Gelukkig is bij mij niets te vinden en heb het hpv virus ook niet. Wel weer over een half jaar weer terug. Toen ik bij de gyn zat heb ik ook gelijk maar ff verteld dat we al zo lang bezig zijn en dat wou hij ook wel gelijk onderzoeken dus eigenlijk 2 vliegen in 1 klap. Dus toen ik de uitslag van de kweek kreeg had ik waarschijnlijk ook een eisprong, dus hij vroeg: "heb je gisteravondgemeenschap gehad"? En ja datt was zo dus mocht gelijk gaan liggen en hij ging kijken of er genoeg bewegende zaadcellen waren, en ik had mazzel die waren er. Wel moeten we zijn zaad nog inleveren en dat gaan ze dan goed bekijken. Ook had ik toen een ei die zou gaan springen dus wij aan de klus maar helaas ik ben nu ongi aan het worden. Morgen kan ik bellen voor een afspraak voor een hsg onderzoek. Beetje lang verhaal maar dan weten jullie een beetje hoe mijn situatie is. Liefss Miggy
lijk wel of ik mijn eigen verhaal zit te lezen vooral dat stukje dat je denkt dat het bij jou niet 'vanzelf' zou gaan. ik heb dat ook altijd gedacht. zelfs toen ik nog aan de pil was, dacht (en zei het soms wel eens hardop): ik word niet makkelijk en snel zwanger. en nu blijkt het waarheid te zijn. ondertussen ruim een jaar verder, dus. ik ben al een keer geopereerd aan endometriso bij mijn navel (rest van baarmoeder/eierstokken-gebied zou schoon zijn, volgens de gyn) maar nu 21 mei alsnog de MMM in! ik ben trouwens ook altijd heel licht ongesteld. ik zal eens navragen bij de gyn of dat kwaad kan...begin nu ook te twijfelen...
Tuurlijk laat ik morgen weten wat de ha zegt... En idd zus01 ik had dat ook ik riep ook altijd al hardop bij mij gaat het niet makkelijk.. En zo zie je maar
En van het lichte ongi zijn.. Ik ben meestal 5 dagen ongi maar wel flink.. Ene maand veel van die ( excuse me voor de details.. ) stolsels er in en andere maand niet gewoon bloed en that's it.. Achja we wachten morgen wel even af... Vriendlief gaat mee ben ik wel heel blij mee..
Hallo Dames, Ik wil dit graag even met jullie delen!! Het moedergevoel Het moedergevoel pakt je beet, als je kinderen wilt krijgen. Maar er is zoveel dat je nog niet weet, onverwachte dingen waar ze altijd over zwijgen. Je begint aan de 1e passen op het pad, bent nog naïef en zorgeloos. Er is weinig wat je ooit tegenzat, je werd daarom ook zelden boos. Als je dan ontdekken moet, dat het niet zo makkelijk gaat als je wilt. Denk je nog onschuldig het komt wel goed, terwijl van nervositeit je lip toch wat trilt. Het moedergevoel heeft je te pakken, dus ga je de medische molen in. Je laat de moed niet zakken, ook al gaat het met wat tegenzin. Je gene moet je overwinnen, letterlijk met de billen bloot. Aan een behandeling beginnen, ook al is je angst nu groot. Je begint aan een tijd van onzekerheid, maar voor je heb je maar 1 doel. En dat raak je niet zomaar kwijt, dat kloppende moedergevoel. Het moedergevoel houd je op de been, tijdens het verlangen en het wensen. Ook al voel je je soms alleen, in die grote wereld vol met mensen. Mensen zijn vaak leken, IUI,IVF,ICSI, je krijgt het niet kado. Je kunt beter een been breken, want dat zien ze tenminste zo. Je gaat er 100% voor, ook al valt het je wel tegen. Toch zet je door, en moet je vaak je tranen wegvegen. Het moedergevoel begint te knagen, je gaat er haast aan stuk. Loopt je constant af te vragen, treft mij nog dat geluk? De een die zal het treffen, de ander grijpt ernaast. Dan is het knap je hoofd nog op te heffen, en te kunnen zeggen, ik was er haast. We zijn sterker door wat we beleven, en door alles wat men op ons pad legt. Als ze ons de kans maar geven, dat blijft ons moedergevoel wat dat zegt. Het moedergevoel je krijgt het erbij, het moeder worden niet. Sommige worden blij gemaakt, anderen helaas niet. Ook al zal het misschien zo blijven duren, vergeet niet te genieten van de wereld om je heen. Laat je leven niet verzuren, Je bent met zijn tweeën en niet alleen. En mocht je het toch treffen met die ooievaar, stuur dat maffe beest dan door. Naar de meiden hier onder elkaar, want daar doen we het nog steeds voor... Het moedergevoel liefs
Dankje Jeem. Ik wil je heel veel succes morgen bij de ha wensen. Zal aan je denken. Laat je even iets weten morgen? liefs