Het is gewoon pittig! Ik was blij dat er bij ons 23 maanden tussen zat. Jelle kon in elk geval al zelf lopen, de trap op en af en meer van dat soort dingen. Ik heb ze ook vrij snel 's middags tegelijk op bed kunnen leggen. Jitte sliep dan vaak maar een klein uurtje, maar dat was net genoeg om zelf even bij te tanken. Nu is het andersom, Jelle slaapt een goeie anderhalf uur en Jitte verslaapt zo de hele middag en word regelmatig pas tegen 16.30 wakker. Jitte sliep pas rond de 9 maanden echt door, zonder wakker te worden en dat vond ik ook best pittig. Op een gegeven moment heb ik haar bij ons in bed genomen, dan sliep ze op mijn borst of bij mijn man. Niet echt ideaal omdat je niet heel fijn ligt, (er zijn betere manieren om samen te slapen, maar op een waterbed heb je niet veel keus) maar je slaapt in elk geval. Dat scheelt al enorm! Ik zeg dan ook uit de grond van mijn hart dat ik blij was dat de eerste 6 maanden voorbij waren, en er een soort van ritme en voorspelbaarheid inzat. Ik zou best nog wel een kindje willen, maar de eerste tijd is wat me nog een beetje tegenhoud.
Het is heeeeeeeeel zwaar! Bij ons zit er 18 maanden tussen, maar het eerste jaar is hel! Ik snap nu dat veel ouders uit elkaar gaan en het sommige echt opbreekt, het is echt niet even een kindje erbij! Maaar ik vind het nu, nu de jongste 13 maanden is, best goed te behappen. Het 1e jaar is hel, maar nu word het steeds leuker en hebben ze echt een band samen. Ik zou het nooit meer zo doen, maar ben wel stapelgek op ze! Tips? Overleven, accepteren, plan af en toe een oppas in, zorg voor tijd met je partner.
De eerste 6 maanden was hier ook een breekpunt. Tot die tijd kun je nog weinig tegerlijk doen, na 6 maanden (al iets eerder) kunnen ze samen in bad, samen brood eten, tegelijk naar bed (de jongste ging toen ong. van 2 naar 1 lang slaapje). En daarna merk je dat bij het lopen (bij ons ging de jongste met 10 maanden lopen, dus we hadden mazzel) je ook weer een stap vooruit bent. Hij loopt nu zelf trappen, samen de trap op scheelt ook al tillen etc, ze kunnen zich prima samen vermaken in de speeltuin (wel nog met hulp van mama, maar beter als 1 in de kinderwagen en 1 die je de glijbaan op moet helpen!).
Ik denk dat het ook echt wel aan je kindjes ligt, hoe die zijn. Eva is héél makkelijk, daar heb je bijna geen kind aan. Lisa heeft best wel heftige verborgen reflux en daar hebben we wat meer 'werk' aan. Maar al met al vind ik het prima te doen (als Eva geen waterpokken heeft en Lisa gewoon lekker thuis is ). Het was echt een eitje geweest als Lisa geen refluxhad gehad. Want zonder de reflux is het zó'n makkelijke baby! (ze heeft 2,5 dag alleen maar heel langzaam voeding via de sonde gehad en ze was een heel ander kind, had helemaal geen last meer van de reflux)
Oh ja, het is zwaar (hier iets minder dan 2 jaar tussen de kindjes). Maar onthoud dat je nu ook nog het e.e.a. aan hormonen door je lichaam hebt razen, dat in combinatie met vermoeidheid, dan is het af en toe moeilijk om vanuit een positief oogpunt te zien. Maar het komt allemaal goed hoor, echt waar. Het is even bikkelen en mijn zoontje ging pas echt goed doorslapen met 7 maanden (eigenlijk aan onszelf te danken, we deden er echt alles aan om hem stil te houden, zodat hij zijn zus niet wakker zou huilen, maar leerde dus ook totaal niet om zelf in slaap te vallen). Vooral die slapeloze nachten braken ons op, maar dat had hetzelfde verhaal geweest als er meer leeftijdsverschil tussen zou zitten. Eigenlijk vond ik het buiten dat niet zo zwaar hoor, tja, het is druk, maar dat hoort erbij, dat wist ik van tevoren en ik schiet al niet zo snel in de stress, dus dat scheelt denk ik ook. Binnenkort gaan we op vakantie, toch wel een eind hier vandaan. Mijn moeder zegt nu steeds 'oooh, waar begin je aan, ik zou het niet doen hoor als ik jou was met 2 kleintjes...'. Ja, maar ik sta gewoon anders in het leven. Ik zie het allemaal wel, komt vast wel goed.
Waar ben ik aan begonnennnnnn???????? Ik moet dit topic ook niet lezen, kop in het zand steken en in ontkenning blijven. We zien het allemaal wel... Alhoewel ik me ook wel afvraag hoe jullie het hebben van één kindje hebben ervaren, vonden jullie dat ook al zwaar of werd het pas echt zwaar (hel, verschrikkelijk, afschuwelijk heb ik al voorbij zien komen ) met de tweede?
Lees maar even terug... er zijn ook mensen die het niet zo zwaar ervaren. Ik vond de eerste makkelijk en het met de 2e erbij wat zwaarder maar nog altijd goed te doen maar 'op verzoek' dáár geloof ik niet in.. niet qua eten, niet qua slapen.. en dat scheelt naar mijn idee een heleboel! Hel? Afschuwelijk? Afgrijselijk? Hier niet.. Aanpoten dat wel!
Ik vond bij de eerste de eerste maanden best pittig, Eva was een onrustig meisje dat onrustig sliep (weinig) en onrustig dronk soms (maar ze heeft ook spruw gehad). Na een maand of 5/6 had zij haar draai gevonden en werd het eigenlijk best heel makkelijk. En sindsdien alleen maar makkelijker. Nu met de tweede erbij had ik wel verwacht dat het zwaar zou worden de eerste maanden. Vooral de eerste weken waarin ze alleen nog maar kunnen huilen . Nu hadden wij pech dat Lisa pas met 8,5 week echt is gaan lachen en sinds een week haast alleen maar lacht en ze is al bijna 3 maanden. Ik als ze straks weer gaat drinken zal ze weer last krijgen van de reflux en misschien weer minder lachen, maar ik hoop dat dat blijft! En dus pech met de reflux, daarna een virus en spruw erbij en een opname met sonde en nu niet meer willen/kunnen drinken. Dat maakt het hebben van een tweede wel erg zwaar . Ook omdat je de oudste dan zo erg mist (die hier niet mag komen omdat ze waterpokken heeft, gelukkig wisselen we elkaar af en zie ik Eva dus wel). En ik doe alles wel op verzoek. Toevallig krijgen ze het bijna altijd wel voor elkaar op dezelfde tijd te slapen . En anders heb ik misschien geen tijd voor mezelf, maar wel alle tijd voor 1 van de 2 en dat vind ik ook belangrijk. Ik ben héél goed in mezelf wegcijferen
Ja, dat is dus ook het beeld dat ik een beetje heb hoor: het zal best aanpoten zijn maar ik maak me daar niet druk om. Had ik toch even door moeten lezen en niet moeten afhaken door alle doemverhalen, hihi. Ik geloof wel tot op zekere hoogte in 'op verzoek' op voorwaarde dat het bij het kindje past en dat de kleine daar rustiger van wordt. Dus als de tweede dat niet aankan, dan pakken we het gewoon anders aan en zullen we een strakker schema hanteren. Mijn dochtertje is trouwens echt een makkelijk kindje hoor, dat is wel een reden dat ik het allemaal niet zo donker inzie.
Het is heeeel erg zwaar ja. Mijn mannetje is zaterdag 5 maanden en mijn dochter is nu 2 jaar en 2 maanden oud. Mijn dochter doet het reuze goed, absoluut niet jaloers ofzo maar heeft haar recht op mijn tijd en aandacht. Zoontjelief natuurlijk ook dus dat is schipperen. Ik vond dat vooral erg moeilijk in de eerste maanden. Had het gevoel mijn dochtertje tekort te doen omdat ze niet meer die aandacht kreeg die ze altijd had gehad. En ik had het gevoel mijn zoontje tekort te doen omdat hij niet krijgt (en ook nooit al die aandacht zal kunnen krijgen) wat mijn dochtertje heeft gehad. Mijn zoontje slaapt in cyclussen van 3 kwartier, heeft last van reflux en moet na iedere voeding een half uur overeind gehouden worden anders 'loopt ie weer leeg', dus hier is er nooit een moment van een aantal uur dat je rust hebt ofzo. Senna slaapt, als ik mazzel heb, zo'n anderhalf uur tussen de middag. Tel daarbij op dat Luca nog steeds om de drie uur zijn eten wil (dus ook 's nachts) en vaak 's ochtends om vijf uur al wakker is en met geen mogelijkheid in slaap of stil te krijgen is. Daarvan wordt mijn dochter dus weer wakker en loop ik 's ochtends al weer vroeg te moederen. Moe, moe en nog eens moe..... maar tja, er zullen ook wel weer betere tijden komen. Ik kan gelukkig nog steeds vreselijk lachen met mijn dochter en ook mijn zoontje is een heerlijk jochie. Daar doe ik het allemaal voor en dat houdt me momenteel op de been.
Nee, precies, ik heb het ook echt niet als negatief ervaren. Het scheelt gewoon als je het allemaal neemt zoals het komt. Op verzoek voeden en slapen heb ik altijd wel gedaan, maar daar komt heel snel gewoon een ritme en een soort 'schema' in wat het kind zelf aangeeft, maar waar je de klok haast gelijk op kunt zetten, tenminste hier wel. Op die manier gaat dat prima is mijn ervaring.
Waar je aan begonnen bent? Aan een hele mooie ervaring, dubbel geluk! Even om mijn vorige reactie (positief) aan te vullen: ik heb het druk ja, maar het is ook hartstikke leuk hoor. Heb vandaag bijv het eerste lachje gekregen van mn dochter , en mijn zoontje kust zn zusje helemaal plat, nou op die momenten leef ik en dat maakt het allemaal dubbel en dwars waard! En om je laatste vraag te beantwoorden: Ik vond de overgang van geen naar 1 kind vele malen heftiger dan van 1 naar 2. Mijn dochter is een stuk makkelijker als mijn zoontje destijds, maar waarschijnlijk ook omdat ik er wat relaxter in sta. Ik denk ook dat dat het woord is waar je je aan vast moet houden: Relax! En dan komt het vanzelf goed.
Bij de eerste vond ik de eerste maanden ook zwaar. Maar anders. Dat was meer omdat ik nog nooit een baby langer dan een paar uur had gezien, en die baby's lagen dan over het algemeen lief te slapen. Bij mijn eigen kind kwam ik tot de ontdekking dat het gewoon hard werken is, zo'n baby... Verschonen, huilen, borstvoeding, slapeloze nachten, het is de verandering van de gewone dagelijkse gang van zaken die het zwaar maakt. Bij de tweede is het anders in die zin dat je wèèt dat er slapeloze nachten aankomen, dat borstvoeding geven hard werken is, dat kindjes niet altijd lief liggen te spelen en te slapen. Je weet ook dat dat overgaat, maar dan is het nog pittig als je er midden in zit. En dan de combinatie met de oudste, die ook aandacht wil en verdient. HEt is echt zoeken naar een verdeling van de tijd die je eerst allemaal aan de oudste kon geven, maar die je nu moet verdelen over een veeleisende baby (dat bedoel ik niet op een vervelende manier, maar een baby heeft nù honger, nù een vieze luier enz) en een peuter die aan je broek staat te trekken om wat dan ook. Dat gezegd hebbende, ben ik blij dat er niet zoveel tijd tussen zit. Mijn zusje en ik schelen 3 jaar en dat is (voor mij) net te veel om echt iets aan elkaar te hebben als je klein bent. Nu kunnen we prima samen door 1 deur, maar dat heeft wel wat voeten in de aarde gehad vroeger...
Meid, het ligt echt aan de mens zelf. Iedereen kan denk ik wel bedenken dat het leven anders wordt met een nieuwe baby erbij. En niet zozeer omdat je een tweede kindje hebt, maar omdat je weer een pasgeboren baby hebt. Dus al die slapeloze nachten, huiluurtjes enz moet je weer incalcureren. Maar de grote voordeel is: je hebt het allemaal al een keer gezien. Die onzekerheid en angst van het eerste keer moeder zijn heb je niet meer, je bent al moeder en ik hoor juist van alle kanten dat de tweede veel makkelijker is. Het grootste wennen is denk ik het verdelen van de aandacht. Maar als je de oudste betrekt bij de verzorging van de baby krijgt die ook voldoende aandacht en voelt zich niet buitengesloten. En ik kan echt niet met mijn hoofd erbij hoe iemand het hebben van 2 kinderen 'verschrikkelijk of afschuwelijk' kan vinden
Afschuwelijk is het niet, ik heb 2 superventjes, maar het is druk druk druk! Vooral het eerste jaar, rennen rennen en nog eens rennen. Precies als de een gaat slapen word de ander wakker, jengelt de een jengelt de ander. Ik denk zelfs dat het makkelijker was geweest als het een 2ling was geweest dan nu, omdat ze totaal in andere fases zitten (nu niet meer, maar het 1e jaar).
Mensen, wat een hoop reacties zijn er gekomen op mijn wanhoop bericht. Allereerst is het ontzettend fijn om te lezen dat een heleboel mensen dezelfde ervaring hebben gehad bij een 2e baby samen met een dreumes. Dat geeft je minimaal het gevoel dat je niet door aan het draaien ben. Ik heb een tal van tips mee genomen en ik ben er dankbaar voor. De belangrijkste maar tegelijk wel de moeilijkste: De boel de boel laten. Komt later wel. Of te wel, we zien wel. First things first. Dat heeft ons de afgelopen dagen al een beetje rust gegeven. Badjes deden we al niet elke dag, maar we zijn bijvoorbeeld meteen gestopt met het badje om 22:30. Met het idee dat hij dan lekker suf na zijn flesje in bed de nacht door zou slapen. Al dat gedoe op dat tijdstip, te idioot eigenlijk. Nu doen we hun tegelijk in bad. Allebei met 1 kind bezig en dat gaat prima. 7 uur naar boven, half 8 allebei schoon en klaar om te gaan slapen. Nu ook de medicijnen voor de reflux zijn ding doen bij de kleinste en we hem ook zijn gaan inbakeren is ook op dat vlak wat rust ontstaan. Geen spugen meer, en slapen gaat ook een stuk beter. Helaas is enkel mijn man al de hele week ziek en dat helpt natuurlijk weer niet mee. Al om al, een paar dagen verder maar het gaat al een heel stuk beter!
ik (wij) herken wel iets van die drukte dan (van wat medicijn betreft). thijs is nu bijna 3 maand en sinds ongeveer 2 maand, hebben wij ritme hier in huis. de eerste 2 maand dus niet gehad. het wel vaak wel zo dat vriend om kwart over 6 thuis komt en we gaan eten, thijs krijgt rond half 7/7 uur de fles. sophie slaapt bijna niet meer 's middags, dus 's avonds kapot, moet soms nog in bad 's avonds. de ene doet sophie en de ander doet thijs, vervolg dat we tegen 8 half 9 pas kunnen zitten, dan moet tuurlijk ook nog wat speelgoed worden geruimd. het gaat nu goed, maar tis best druk.
Fijn om te lezen dat het wat beter gaat. Vaak kun je dan gelijk wat meer genieten. Dit gaf hier veel rust: Iemand anders schreef het ook al maar hier gaf het enorm veel rust om niet te werken met voeden en slapen op verzoek. Verder slaaptijden van je 2 kinderen zo mogelijk op elkaar aanpassen Om de dag douchen. De kleinste in de tummy tub onder de douche en de oudste ernaast. De jongste aankleden terwijl de oudste nog even onder de douche speelt Als ik ging voeden, deed ik de oudste altijd in de box. zo had ik mijn handen vrij en kon ik ook echt even genieten van het voedingsmoment Bij huiluurtjes na 19.00 nam ik de jongste niet meer mee naar beneden. wanneer ze niet in haar wiegje kon slapen nam ik haar mee naar mijn slaapkamer en vaak sliep ze daar wel. Man er gezellig bij, heerlijk moment! De eerst 4 maanden ben ik heel veel thuis gebleven. Ik wilde dat ze een goed slaapritme had. Tegen vriendinnen zei ik dat niet op visite kon komen, maar dat ze altijd bij mij langs mochten komen. Iedereen vond het prima. En mij gaf het een boel rust, want ze kon gewoon lekker slapen. Boodschappen deed ik als mijn man thuis kwam of hij deed het zelf. Hebben we nu echt profijt van. Er zal snel ritme komen hoor! Met zo`n 8 weken liep alles hier weer heerlijk volgens een ritme. En met 4 mnd kreeg ik alweer kriebels voor een derde kindje.
Ik had ongeveer dezelfde leeftijdsverschil. Op de dagen dat ik ze allebei had, was het inderdaad aanpoten. Ik ben z.s.m. het ritme van mijn oudste ietwat gaan aanpassen aan mijn jongste. Wat ik ook veel deed: één van de twee even twee uurtjes uitbesteden aan opa&oma of goede vrienden die ik met hen vertrouwde. En ik liet het KDV-ritme voor de oudste doorgaan (was ook al besteld en betaald, kon niet meer terug). Dit betekende voor hem niet teveel verandering, hij pikte daardoor niet die 'huil-reflex' van dochterlief op en ik had alle tijd overdag om aan de jongste te wennen en haar ritme op haar beurt weer meer af te stemmen op de oudste. Al met al vond ik het meevallen. Ik vidn het nu, na een jaar, pittiger, omdat ze kruipt en aandacht vraagt op soms negatieve manier (gillen, knijpen, slaan). Dat deed ze als baby'tje niet natuurlijk. Maar heb ook wel geluk gehad met d'r: ze was gewoon heel makkelijk en dat scheelt. Oudste was dat niet en had me dus ingesteld op erger. Veel sterkte en het is vooral belangrijk dat je je uit. Zoek die uitlaatkelp, want je moet het niet opkroppen. Kun jij er niet af en toe één uitbesteden? Knuff!