Inderdaad. De puurste liefde ontvang je alleen maar van je kind. Dat zal hij je nooit kunnen geven en nu al helemaal niet. Vind zulke mannen echt monsters , wel plezier hebben, maar als ze er wat aan over houden, ooooh nee! En iedereen praat hier over de keus van de moeder ( en een beetje de ex) maar waar is het recht van het kindje wat in haar groeit? Heeft dat kindje geen keus??? Dat kindje wil geboren worden, plezier hebben, oud worden! Maar dat soort dingen mis ik altijd in dit soort situaties. Geen aanval op iemand en is ook niet om reacties uit te lokken. Maar ik moest het even kwijt. Sterkte ts.
het is en blijft een lastige situatie, ik kreeg vandaag, vanmorgen ook al een mail vsan een vriend van mij die zei dat hij niet dacht dat het ooit goed zal komen, hij vond dat mijn vriend niet voor mij kiest, hij kiest niet aan een toekomst met mij, maar denkt alleen maar aan zichzelf... zal dat echt zo zijn? ik begin ook steeds meer te twijfelen, maar dat kan toch niet? hoe kan iemand die zoveel om je geeft, die je smeekt om bij je te mogen blijven omdat ie je niet kwijt wil, zo ineens van mening veranderen? hoord dit allemaal bij angst? of is mijn hele relatie gewoon een leugen????? ik vind dit echt zo lastig he.... ik heb gewoon al zoveel ellende mee gemaakt in mijn leven waarom kan ik niet rusten en gewoon genieten van alles? waarom is mijn vriend niet die wie hij zei dat hij was, waarom ontvangt hij mij niet met open armen??? het zullen vragen zijn waar ik geen antwoord op heb, maar ik had nooit verwacht dat mijn zwangerschap ons zo in de weg zou staan.... echt liefde overwint toch alles??? ik hoop het zo, anders weet ik gelijk waar ik sta .... ohh ik slaap ook zo slecht, neem alles mee naar bed, alles wat hij zegt, hij zei van de week dat zijn moeder op de hoogte is en achter hem staat etc, tja.. lastig, ik droom nu dat zijn moeder tegen mij is. En waarom vraagt niemand oprecht hoe ik mij hier onder voel??? ik wil geen medelijden kweken hoor, maar is dat nou zo moeilijk??? zoals zijn moeder ook, ze heeft wel een mening, maar waarom vraagt ze niet naar mij? hoe ik mij voel??? als je slechts het halve verhaal weet, mag je ook geen mening hebben... of is dat weer raar denken van mij... oh ik merk alweer dat al mijn hormomen op de hobbel zijn... grrrr nou we zullen wel zien, nog 3 dgn en dan weer naar de verloskundige. en we zijn inmiddels nog nisk verder.
hmm nare reactie van zijn moeder, maar ja t viel te verwachten..mama's staan vaak achter hun kind en helemaal wanneer t mannen zijn. Spreek ook uit ervaring grr. Probeer kalm te blijven tot vrijdag en zie dan verder, praat veel met je vriend over je gevoel, maar geen verwijten gaan gooien dan wordt t niets. Als hij echt van je houdt, en dan ook echt, dan komt hij terug. Ik zit nu zelf in zo'n situatie.. mijn ex weet t helemaal niet meer en sluit een toekomst met mij en onze kindjes niet uit. Ik weet dit, voel dit maar doe er helemaal niets mee. Ik leef mijn leven met sem en de baby in mijn buik. Ik dwing hem nergens toe, maar doe gewoon zoals altijd; zorg dat ik er leuk uitzie, dat mijn huis schoon en op orde is, dat ik lekker in mijn vel zit. Hij ziet dit, dat ik ook zonder hem zelfstandig ben en happy en dat vind hij mooi en hij is trots op mij. Dit zegt hij ook. Misschien groeien we weer naar elkaar toe, misschien niet, maar meid echt leef je eigen leven en laat de lijnen even wat losser. Wil hij wat? Dan is hij welkom, maar wel op jou voorwaarden. Laat hem maar zien dat je een topper bent en hem niet nodig hebt, nogmaals als ie ECHT van je houdt, dan komt ie terug. liefs
lieve lady, Ik snap dat je een moeilijke tijd doormaakt. Het is lastig om voor je gevoel te moeten kiezen tussen je kind en je vriend. Maar meid, heeft hij die keus niet al lang voor jullie gemaakt? ben jij een soort van speelbal, een jojo die je constant een goed gevoel geeft en daarna compleet de grond in boort? ik denk dat de periode van "verstandsverbijstering" nu wel over is. Het heeft lang genoeg geduurd. Ik denk dat jij nu ook moet zeggen; tot hier en niet verder! want wat wil je dan blijven doen? wachten tot HIJ beslist dat hij toch maar bij je wil blijven? of toch maar niet? jij hebt toch ook je eer? Ik zou er echt klaar mee zijn. Hij zet je voor schut waar je bij bent. Jij kan het heel goed alleen denk ik! ik zou er niet meer al te veel woorden aan vuil maken, hoe moeilijk dat ook is. Als hij over de brug wil komen, mag die komen. maar van jou kant is het een keer klaar. Ik zou hem heel duidelijk maken dat jij nu klaar bent met het bemiddelen en het aardig doen. Als hij van je houd mag hij het laten zien en anders kan die de pot op. hard maar waar. 2 can play that game! in ieder geval heel veel succes en probeer toch een beetje te genieten en te denken, als HIJ mij niet wil.. pech. jij hebt iets veel mooiers... in je buik
Hoi ladyblabla, Ik zal je vertellen je bent niet de enige. Ik ben zelf nu 16 weken zwanger en toen ik 8 weken zwanger was ben ik erachter gekomen dat ik dus zwanger was, mijn vriend en ik hadden dit samen besloten we hadden alles besproken hij zou een naam bedenken als het een jongen zou zijn en ik als het een meisje zou zijn. Ik vertelde het hem dus toen ik erachter kwam we woonden nog niet samen zouden het wel gaan doen, toen hij hoorde dat ik zwanger was heb ik 2 maanden niks meer van hem gehoord, hij nam zijn tlf niet meer op en belde niet meer, terwijl hij echt bijna elke dag bij mij was. Eerst d8 ik hij is geschrokken het komt wel goed maar nee hoor na die 2 maanden belde hij me op dat hij niet wist wat hij moest doen omdat hij een andere meid heeft en die is ook zwanger. Ik d8 dat ik dood ging mijn hele wereld storte in elkaar. Net als jou heb ik ook nog een zoontje van 7 van een eerdere relatie en ik weet dat het wel gaat lukken maar het is echt moeilijk omdat je ook met hormonen temaken hebt heb je je gevoelens niet in de hand. Nu belt hij me ongeveer 2 keer per week om te kijken hoe het met me gaat, ik vind het moeilijk om met hem te praten maar hij blijft de vader van mijn kind dus ik kan niks doen. Ik vind dat hij me met rust moet laten omdat ik alleen stress krijg van hem maar ik geloof in god dus weet dat mijn kind zijn of haar vader straks nodig heeft, diep in mijn hart hou ik nog steeds van hem. Maar ik weet nu ook dat hij niet deugd. Ik hou me sterk voor mijn zoon en mijn ongeboren kind ik heb nooit honger maar eet gewoon omdat het moet, soms zit ik uren 8ter elkaar te huilen maar ik ga door voor mijn kids. Alles draait nu om hun. mijn zoontje betrapte me op huilen en zei " mama waarom huil je" ik probeer hem niet te laten zien wat ik doormaak dus zei ik tegen hem " omdat mama blij is dat mama jou heeft en dat mama zwanger is". Ik weet dat jou situatie heel anders is maarik wil alleen zeggen dat je je echt sterk moet houden en laat niemand je klein maken want net zoals er voor elke pot een deksel is is er ook voor elk stuk afval een container. En ik weet dat je je na het lezen van dit veel beter voeld hihihihi. Ik wens je veel sterkte en leef met je mee. Groetjes MamiSweet
echt erg dat ie zo op je riep ;o echt hefig. ik ben nu misschien wel 16 jaar misschien logisch om door je vriend gedumpt te worden maar ik had ongeveer het zelfde meegemaakt. toen ik het tegen mijn ex-vriendje hadgezegt zei ie dat hij me nooit meer wilde zien ik oke als het zo zit dan bol het hier maar af ik heel kwaad naar boven gelopen de kleren van hem gepakt en de trap afgegooid . en ik zei doei je hoeft nu ook niemeer af te komen . ik was echt kwaad. nja meid ik kan dus helemaal ,metje meeleven x
@ mamisweet, jeetje ik ben even sprakeloos, ik herken best wel veel in je verhaal, alleen hoop ik niet dat mijn vriend nog ergens iemand "zwanger" heeft rond lopen haha, ga ik dan ook niet van uit he... maar jeetje wat een verhaal, ben erg onder de indruk van je verhaal!!!! ook heb ik echt veel respect voor hoe je het allemaal doet =) dankje voor je berichtje (iedereen bedankt trouwens) ik ben nog steeds heel erg bang, ben zwanger, maar mag en kan hier met niemand face to face over praten, zooo moeilijk =( ik hou wel van mijn vriend en ik weet dat hij ook van mij houdt, hij is gewoon heel erg moeilijk in omgang, altijd al wel geweest, maar ook ik ben niet de makkelijkste, heb een eigen willetje, maar goed daar is ook niks mis mee. Ik blijf het echt moeilijk vinden, overdag ben ik vaak even alleen en dan huil ik ook, elke dag, door mijn hoofd blijft dan ook de vraag, "waarom??" "waarom kan mijn vriend mij niet accepteren om wie ik ben, waarom is hij zo gemeen en waarom als hij een kinderwens heeft kan het geen poging geven om het misschien wel te laten slagen???" ben ik dan zo erg, is het dan echt zo erg om met mij een kind op de wereld te zetten, als dit toch al je plannen waren, waarom kan je het niet proberen en probeer eens intresse te tonen in mij, hoe ik mij voel en in de hele zwangerschap???" het blijft lastig en ik zie soms ook echt niet meer in wat ik moet doen, maar goed we zijn inmddels 1,5 week verder... ik neem het de tijd, ik neem nog geen beslissingen .... niet waar ik niet 100% achter sta en dat heeft hij te respecteren. ik kan zoiets niet binnen een dag beslissen.
Oke... ik heb het een en het ander hier gevolgd en wil toch ook graag even wat kwijt. Het is niet gemeen bedoeld maar zoals ik het zie. Heel veel succes en sterkte bij de vk *knuf*
ik snap je punt, en ben het met veel dingen ook wel eens "maar dat wake up in teh real world" hmzz tja, je wil niet weten wat voor verleden ik 8er de rug heb, dus ook the real worldken ik wel.... tja, het is en blijft lastig..... en die hormonen maken het indd niet makkelijker.... momenteel ishet wl "rustig"tussen ons, maar dan hebben we het er ook niet over, nog 2 dgn en we moeten weer naar het ziekenhuis..
Oh, maar ik zeg ook niet dat je nooit niets hebt meegemaakt. Maar het zinnetje "liefde overwint alles" klinkt, voor mij dan, een beetje naïef. Liefde overwint veel maar niet alles. En al helemaal niet als de liefde niet wederzijds is... en ik ben bang dat dat het is. Je houd zielsveel van die jongen en dat maakt voor jou het loslaten zo moeilijk. Maar voor hem ligt het toch duidelijk anders... hij ziet namelijk maar één uitweg...
Sorry ik heb niet alles gelezen...ik hoop dat het de goede kant op gaat natuurlijk voor je....wens je veel sterkte.. Vind het alleen heel erg dat hij jou dus zwanger wilt achterlaten...maar niet te vergeten...ook met je kleintje die er al is!!! Blijf sterk! liefs
hey morgen is de grote dag... dan moeten we naar de GYN, ik zie er als een blok tegenop, dit omdat het nog steeds niet goed gaat, tussen ons gaa alles perfect, prima en leuk, zolang we het maar niet over de zwangerschap hebben, ik mag en kan geen verdriet hebben in mijn eigen huis dan wordt mijn vriend boos, ik weet misschien ook wel waar ik sta, ikw eet ook wel wat er speelt en ik ben ook niet gek, maar ik wil gewoon alles een kans geven, een eerlijke kans, voor die kleine.... een papa en mama, als dat niet wil,dan ga ik echt alleen verder, want een abortus is voor mij geen oplossing voor onze problemen, want dat zal altijd tussen ons in blijven staan... als ik alleen verder ga, kijk ik dan verder wat ik dan ga doen, ook dat kan ik nu niet zeggen, dit om dat ik nu te mixed up ben met emoties en niet helder over die situatie kan denken en miss ook nog wel niet over wil denken, ik wil er samen uit komen, en hier ook alles aan proberen, omdat ik vind dat ik dat verdien, wij dat verdienen en het kindje ook, no matter what de beslissing mag zijn. Ik heb afgelopen nacht op de bank geslapen en dacht vanmorgen wel, okay nu gaat het echt te ver!!! dit kan niet langer zo, ik kies nu wel voor mijzelf, wil hij mij niet zoals ik ben en dat is betekend dus dat hij zich niet kan neerlegen bij het feit dat ik per direct mijn kind laat weg halen, dan is het over tussen ons, ik sta hier 100% achter, want ik heb geen keus. Ik ben geen stuk speelgoed waarmee je kan spelen als je plezier wilt hebben, nee ik heb een hart en mijn hart zit op de juiste plek,ik denk altijd aan anderen en wil voor iedereen het beste, zo zie je maar weer, als het puntje bij paaltje komt, ben jezelf ook de enige persoon waar je altij dop terug kan vallen, aan de ene kant ben ik heel erg bang, maar aan de andere kant, "been there, done that" ik kan het nog wel een tweede keer weer, (dan doel ik op het feit, "weer alleen zijn" en dit alleen overwinnen.) Ik weet dat ik een positief persoon ben en ik geef om mijzelf.... iets wat misschien heel veel mense niet kunnen zeggen, maar wel keihard tegen anderen durven te zeggen "ik van je" zonder dat het wat betekend, je komt alleen en gaat alleen op de wereld... dus je zal niemand nodig hebben om jezelf "gelukkiger" te moeten maken, dan ben slecht bezig, met deze gedachte weet ik dat ik er wel zal komen, nomatter what... Iemand vertelde mij ooit, als je van jezelf houdt geef je pas echt wat kostbaars als je "ik hou van jou "tegen een ander zegt. (komt uit een liedje van harry jekkers). zo wat weer een verhaal, wat psycho praat, maar goed lucht wel op!!! sorry.... Ik ben nogmaals, heel erg blij met jullie reacties, het idee dat mensen gewoon de tijd nemen voor je om even te luisteren en dan ook nog te reageren, petje af!
Hey meis. Reageer niet zo veel maar lees toch elke keer mee!! Vind de keuze die je hierboven zet erg goed van je!! Stel je laat het dan toch wel weghalen kan je ook niet meer lekker samen leven met m. You go girl!!!!
Fijn dat je het voor jezelf op een rijtje aan het zetten bent! Geef jezelf de tijd om er aan te wennen... Heel veel succes en sterkte morgen!
Hey meid, Wat goed van je dat je tenkoste van alles voor je kind kiest! Sterkte morgen! Groetjes Susy
Heeft je vriend jou op de bank laten slapen, terwijl jij zwanger bent en het jouw huis is? Meid, ik denk niet dat je iets aan je vriend gaat hebben. Nu niet en later als je kleine er is waarschijnlijk ook niet. Ik zou echt met hem breken en dan zelf verder gaan. Dat lijkt me erg zwaar, maar ik denk niet dat je gelukkig wordt als je met hem verder gaat. Heel veel succes vandaag in ieder geval!