Welkom! En heel herkenbaar. L. heeft schisis en was prematuur, dus ze heeft na haar geboorte 5wk in het ziekenhuis gelegen, met 6 mnd de eerste operatie en direct daarna weer opgenomen wegens gastro-enteritis en niet meer willen drinken. En vervolgens met 12 mnd voor de tweede operatie, die wel goed verliep en waar ze na drie nachtjes al weer naar huis mocht. Maar dan is werk ook niet meer belangrijk, we kunnen dat gelukkig heel goed regelen met onze bazen. Tijdens mijn zwangerschap hebben we alle verlofmogelijkheden voor L. al doorgesproken en dat was niet onderhandelbaar, zij komt idd op #1. Dus als ze ingepland wordt voor een OK nemen wij gewoon allebei stante pede kortdurend zorgverlof op, en de bazen moeten zich dan maar even redden. Is ook altijd erg fijn om te zien dat je toch niet onmisbaar bent, hoe vaak je dat ook denkt
@ bloemie en judith: welkom! leuk! @ thuiswerken: heel herkenbaar. Mijn man werkt 1 dag per week thuis, maar op die dag verzet ie alleen wat werk als zoonlief ligt te slapen. De rest van de uren maakt hij 's avonds en in het weekend. Dat is geen probleem, want hij werkte voorheen toch al 's avonds Hij is namelijk volledig verslaafd aan zijn werk haha. Ik studeer bijna alleen maar op de universiteit, thuis komt er toch weinig van terecht. Als ik 's avonds op de bank zit, heb ik vaak echt geen puf om nog een letter te lezen (of te typen) De kroeg komt er hier ook niet meer van, maar dat komt vooral doordat ik zo moe ben door de zwangerschap. Verder is het heel herkenbaar dat fulltime thuiszitten helemaal niets is Ik vond mijn verlof al redelijk zwaar (die duurde ook vrij lang, zo'n 5 a 6 maanden, omdat dat zo uitkwam met mijn studie) en was blij toen ik weer een paar dagen per week alleen de deur uit kon @ chebu: hier zijn de vaste aanstellingen op de universiteit docentaanstellingen. Mijn man is dus Universitair Docent, maar zonder subsidie zou hij dan ook voornamelijk les moeten geven. Dat is natuurlijk niet goed voor je wetenschappelijke carriere (al zijn er docenten die voornamelijk lesgeven wel prima vinden, vooral de ouderen die al veel onderzoek hebben gedaan in het verleden). Manlief heeft dus wel een subsidie waarmee hij zijn docenturen als het ware afkoopt. Deze loopt volgend jaar af dus hij is druk bezig met nieuwe subsidies (vici en internationale beurzen). Manlief wil trouwens ook heel graag naar Amerika, maar ik zie het niet zitten. Ik vind Amerika een beetje een raar land En ik ben bang dat ik zelf in een isolement raak. Ik voel me hier echt op mijn plek. @ juul en judith: wat heftig om een zorgenkindje te hebben! Ik vind het al vreselijk om mijn zoontje ziek te zien, en dan betreft het nog maar een griepje. Hoe doen de rest van de meiden dat met ziekte van kinderen? Hier is het makkelijk op te vangen, maar afgelopen winter was zoonlief iedere maand een paar dagen ziek en dat vond ik toch best een belasting. Niet dat ik het erg vind om bij hem te blijven, maar dat geregel met werk en studie. Vooral manlief vond het vervelend om minder uren te kunnen maken daardoor.
Oh en het grappige is dat de dames die ik in dit topic tegenkom ook de dames zijn die me in hun posts in andere topics aanspreken
Mijn zoontje was vanaf september vorig jaar tot het verwijderen van zijn neusamandel in februari dit jaar werkelijk aan een stuk door ziek. En gek genoeg heb ik er geen 1 dag voor vrij hoeven te nemen. Hij werd altijd ziek op de dagen dat ik vrij was of in het weekend. Tegen de tijd dat ik/wij weer moesten werken werd hij beter. Echt veel geluk hadden wij hiermee! En idd een leuk clubje dames hebben wij hier. Hoewel ik Juul75 volgens mij niet eerder ben tegengekomen op dit forum.....?
@ kiwi: haha dat plant je zoontje dan goed zeg Hier werd ie juist ziek als ie naar het KDV moest Ik "ken" Juul trouwens wel! Haar posts waren me al opgevallen, ik geloof oa bij de lounge?
Leuk, veel academici hier , fijn, want dan is het wereldje waar vanuit ik praat dus geen vreemd iets voor mensen hier. Ik kan alleen UD worden als ik in een tenure track terecht kom (in NL bv. door zowel een veni als een vidi beurs op dezelfde universiteit binnen te halen). Of als er een vacature is. En die plekken komen niet zo snel vrij natuurlijk, want daar zitten mensen... met een vaste aanstelling, die prima werk doen natuurlijk Ik zie wel. Ik weet gewoon dat ik op mijn plek zit, en ik doe er alles aan om in mijn vak aan het werk te blijven, met gezin, later weer een zwangere buik, en evt. twee drinkende kindjes en al. Er zijn natuurlijk wel offers die ik niet kan/wil maken. Zoals een postdoc in het verre buitenland. Of uberhaupt buitenland, want Belgie/Duitsland telt al niet als buitenland. Ik heb in 2008 gelukkig de kans gehad om een semester in de VS te werken (aan het MIT nog wel ), dat is alvast een mooie binnenkomer natuurlijk.
Ja he? Hahaha. Ik zit trouwens altijd naar die avatar van jou te staren, die vind ik zo mooi Een club is nou net een mooie plek om daar even off topic over te gaan
Wat leuk, een eigen clubje! Over glazen plafond gesproken, hebben jullie last van? Bij mij is het meer een glazen muur geworden... Voor zwangerschap werkte ik fulltime, lekker knallen, nooit ziek, overuren draaien... Nu is de situatie veranderde: ik moet moppie ophalen, wat betekent niet later dan 17:15 weg, 's ochtends kom ik soms een kwartiertje te laat, soms moet ik naar de dokter, cb, of thuis blijven omdat ze ziek is, of eerder weg omdat ze ziek op de kdv is... Vorig jaar mocht ik ook nog 1 dag per week thuiswerken. Mijn baas stelt zich eigenlijk vrij flexibel maar collega's.... Het is echt een glazen muur tussen ons ontstaan. Allemaal voltijd werkende mannen, vrijgezel of met een niet werkende vrouw of een vrouw met kleine deeltijdbaantje die natuurlijk al het gedoe met verzorging niet hebben. En dan kom ik: de enige vrouw, de enige buitenlandse, na het zwangerschapsverlof, met een promotie, mijn business unit tot het plafond springend van vreugde dat ik eindelijk terug ben, krijgt alles in 4 dagen gedaan en geen hulp van collega's vraagt. Moet ik helaas een woord "jaloursie" laten vallen... Ze houden echt in de gaten alle keren die ik later kom of eerder weg is en stappen meteen naar onze baas (die vervolgens ze terugstuurt want dat is natuurlijk met hem afgesteemd ), belangrijke informatie gaat me voorbij en dat soort dingen. Begrijp me goed, ik probeer ze niet zwart maken maar vind het echt triest, ik heb altijd gedacht dat we een echte team waren maar nu blijkt dat het niet zo was. Iemand soort vergelijkbare ervaring en wat aan te doen? Overstappen ben ik aan het overwegen maar vind het jammer om zo maar wegens een stel sexistische dozen alles verlaten waaraan ik al die jaren heb gewerkt....
Tot nu toe niet voorgevallen *hout vasthouden* Eerste optie is dat 1 van ons beiden thuisblijft. Dan de schoonouders (zijn gepensioneerd en wonen vlakbij). Indien het niet anders kan, is er ook nog een babysit service van het ziekenfonds aan een heel schappelijk prijsje...
Het valt wel mee hoor, naast de schisis heeft ze eigenlijk nooit wat. Ik denk ook dat het dat makkelijk maakt. Eerlijkheidshalve vind ik ook niet zo snel dat L. ziek is, als ze een snotneus heeft een beetje verhoging vind ik dat dat erbij hoort, dus dat telt niet. Gelukkig vindt de gastouder dat ook Dus eigenlijk nooit opvang problemen.
Jeetje, wat een verhaal zeg! Ik ken het helemaal niet. Zijn het allemaal mannen op je afdeling? dan zou ik ze gewoon eens bij elkaar roepen en vragen wat nu eigenlijk het probleem is, mannen hebben vaak niet eens door dat ze bot bezig zijn (lekker generaliseren). Als het vrouwen zijn wordt het lastiger want dat zijn krengen, die moet je bij het koffiezetapparaat masseren. Of beter nog, zorgen dat ze een andere gemeenschappelijke vijand vinden
Anesthesie: wat een rot situatie. Ik kan het mij goed voorstellen dat je je er niet op je plek voelt. Het is sowieso niet fijn om in een uitzonderingssituatie te zitten. De tip van Juul vind ik een goede. En laat je verder niet kennen en blijf fijn glimlachen. Als ze zien dat hun getreiter geen vruchten afwerpt, houden ze hopelijk vanzelf wel op. En idd zorg dat je altijd de rugdekking van je baas hebt!!
Poeh, een beetje teveel om allemaal terug te lezen.. maar ik las in de enorme brei iets over positieve discriminatie en over jong / oud kinderen krijgen. Positieve discriminatie heb ik nooit 'last' van gehad. Ik merk - ook in de softe sector van de zorg - dat je als vrouw toch vaak meer moet leveren voor dezelfde waardering als een man. Zo heb ik een leidinggevende (directeur) gehad die mij (de adjunct directeur) meisje noemde. Toen ik hem vroeg of mijn gedrag er toe uitnodigde om mij als een 6-jarige aan te spreken, had hij geen idee wat ik bedoelde. "Meisje" was voor hem een 'gewone' aanspreektitel.. ik heb hem één van mijn mannelijke collega MT leden nooit 'jongetje of knul' horen noemen! Verschrikkelijk. Of wat dacht je van je als vrouw een keer uitspreken over de gang van zaken ergens (het proces)... Ik heb al een paar keer meegemaakt dat mannen zich dan bedreigd voelen en gaan roepen dat de betreffende vrouw 'emotioneel' reageert... Jong / oud kinderen krijgen. Echt jong kinderen krijgen heb ik nooit gewild maar zo laat als het is geworden was ook niet echt de bedoeling. Ik heb mijn 1e kind gekregen toen ik 35 was en ik heb daar soms wel de balen van. Toen ik net bevallen was las ik een spreuk: "Begin niet aan je eerste kind met je laatste ei" en zo voel ik het wel. Ik wilde graag meerdere kinderen (heb er nu gelukkig twee die heel gezond zijn) maar door mijn leeftijd zijn die mogelijkheden toch een stuk beperkter geworden. Carreerwise ervaar ik kinderen niet als een onderbreking of obstakel. Dit zal mede komen door het vakgebied waar ik werkzaam ben (zorg) maar ook omdat ik op mijn 28e mijn eerste directiefunctie al bekleed heb. Ik heb de grote stappen toevalligerwijs al genomen voor de komst van de kinderen. Ik heb nu vooral extra jaren nodig om de volgende stappen te kunnen zetten. Eigenlijk ideaal.. tijdens de kinderjaren kan ik zonder verlies een stapje terug doen. Het glazenplafond.. nee geen last van. Ik heb mijn leeftijd nu mee. Ik heb inmiddels 2 kinderen en ik word 38.. Werkgevers verwachten niet dat ik er nog veel uit zal gaan ivm het krijgen van kinderen. Prettig.
dag dames, mag ik hier ook meeschrijven? Op zich staat op dit moment mijn carriere even stil, maar ben zeker wel van plan 'hem' weer op te pakken. Ik ben in september afgestudeerd in Turkse Taal en Cultuur (2 dagen voor m'n bevalling kreeg ik m'n bul ). Maar helaas is daar geen werk in te vinden en ik hoef er ook niet persé iets mee. Dus op dit moment werk ik in een bibliotheek, erg leuk werk alleen niet iets wat ik over 10 jaar nog wil blijven doen en ik ben nu aan het bedenken wat ik wil. Ik wil zeker nog verder studeren, zit nu te denken aan een post HBO richting de inburgering/integratie van buitenlanders maar daar ben ik me nu pas langzaam in aan het verdiepen. O ja, ik werk nu 4 dagen, waarvan ik vaak hoor 'wat veel', maar wij hebben het zo op kunnen lossen dat ons meisje slechts 2 dagen naar het kdv hoeft (ik werk op zaterdag) en op zich, al zou ik in de toekomst een andere baan vinden waar ik niet op zat hoef te werken zou ik nog 4 dagen willen blijven werken. Ik vind mijn werk enz. ook heel belangrijk en ik vind deze verdeling precies goed. Genoeg tijd voor mijn kindje en genoeg tijd voor mijn werk.
Juul, bedankt voor je reactie! Ja, allemaal mannen - logistiek is nou eenmal een mannenwereld En ik heb het al een keer over gehad: ze gaven toe dat ze moeite hadden met mijn promotie maar wilde absoluut niet dat ik weg ging. Nu zijn ze iets minder bot maar blijven moeilijk doen. Soms sta ik echt op het punt om biezen te pakken
Dit is dus een reden waarom ik jong ouderschap als een pluspunt zie Alhoewel ik misschien met mijn jonge leeftijd expliciet zal moeten uitspreken dat ik het bij 2 kinderen wil laten (voor het geval ze verwachten dat nummers 3 en 4 er ook aankomen). @ anasthesie: dat lijkt me enorm frustrerend, om zo tegen collega's op te moeten boksen! Veel net afgestudeerden komen in jonge bedrijven terecht, of op een afdeling met veel jonge werknemers en dat lijkt mij dus ook helemaal niets voor mij. Ik heb regelmatig gehoord dat dat soort bedrijven van hun werknemers verlangen dat ze 's avonds doorwerken en dus zeker niet om 17.00 uur naar huis gaan (daarom willen ze denk ik ook graag jonge werknemers ). Ik zie nu al jouw frustraties voor me.
Haha ik herken het, werk zelf in de inkoop en SCM, en dan vaak in de olie en gas. Allemaal botte boeren Waarom hebben ze moeite met je promotie? Vanwege het feit dat je minder werkt, dat je een vrouw bent of gewoon vanwege het feit dat zij die promotie mis zijn gelopen?