Pff zo nou, ik moet het even van me afschrijven hoor. Sinds 14 dagen verblijft mijn partner tijdelijk bij zijn ouders en is alleen de weekenden thuis ivm werk. gelukkig tijdelijk maar ja dan heb je niemand om even tegen aan te kruipen. Dat maakt dit extra zwaar , vandaar dat ik maar hier even een berichtje post. waarschijnlijk vele van jullie die zich redelijk in het verhaal kunnen vinden. tijdens mijn zwangerschap heb ik geen contract verlening gehad. dus officeel sinds okt 09 werkloos. in feb 09 zat ik echter al thuis doorbetaald. sinds okt altijd bezig geweest met solliciteren Gister eindelijk naar ruim 300 keer reageren op vacatures een baan voor 32 uur. Dol blij ,en vol energie was ik er van gister. Maar vandaag, toch een enorme brok in me keel. ik begon me ineens te beseffen dat ik 8 maanden vd zwangerschap thuis heb gezeten en heb kunnen banden met Daan. en nu ook 10 maand als mijn zoon. Jemig wat is dit moeilijk. we hebben vandaag dan ook extra veel genoten , lekker gezwommen, veel gewandeld met de wagen, zijn fietsje en zo. zelfs eentjes gaan voeren. Lekker met de pot saampies gegeten en een enorme knij feest er van gemaakt met veel gelach. Nu hij lig te slapen komt mijn grote verdriet. Ik weet dan daan in goede handen gaat zijn voor de 32 uur die ik werk per week ( gelukkig vrij in te delen 1 dag vrij of 2 halve dagen ) hij gaat naar mijn moeder toe, daar voelt ie zich ook echt bij thuis ( ziet er zo wat elke dag) maar het voelt toch zo rot. momenteel zit ik alleen maar te huilen. en dan ook me vent nog eens 50 km verderop.. zucht. zwaar allemaal maar goed morgen al aan de slag eerste dag , spannend , moelijk en zal zwaar zijn en enorm wennen om niet lekker met me kereltje dingen te kunnen doen, hem dingen te leren , en hem nu savonds alleen voor me zelf te hebben de dagen die ik werk Ik denk ook wel dat het komt omdat het ineens in 3 dagen al zo ver is, niet goed kan wennen aan het idee. maar aan de andere kant misschien ook beter, ook voor de kleine, die voelt toch al zo goed de emoties aan, en op deze wijze kan iedereen direct wennen. Ach en misschien denk je wel waarom post je dit hier , of stel je niet aan, maar ja ik heb nu gewoon ff niemand om me heen om lekker tegen aan te hangen en te praten. ( tuurlijk wel telefonisch maar is toch anders) en wilde gewoon voor mij gevoel me verhaal de wereld in blazen zodat ik het van me af kan zetten en straks nog een kleine 2 uur met me zoontje lol kan hebben zonder emotie en morgen goed aan het nieuwe begin kan beginnen. succes iedereen die ook een nieuwe baan heeft btw. gr bianca
Het zal echt wennen zijn, na zo lang lekker bij je kindjes zijn! Gelukkig kun je op een heerlijke tijd terugkijken. En straks als je gewend bent geniet je vast ook weer van je nieuwe baan. Maar ik snap best dat het nu even rot voelt, zo alleen op de bank.
Tja ik denk vooral dat het even die arm om me heen is van me vent van komt wel goed is waar ik het meest moeite mee heb. maar goed. tis een nieuwe stap in het leven, en ook een YES ik maar weer werken.. maar goed blijft gewoon emotioneel zeker omdat daan nog zo klein manneke is ( ouder dan de meeste zag ik hier toen moeders weer ging werken) tis gewoon HET gevoel
Nou dat kan ik me goed voorstellen hoor, je bent zo lang met m samen geweest en dan ineens 32 uur per week van je kleine kereltje vandaan. Het gaat waarschijnlijk wel wennen hoor (bij de meeste werkende moeders althans), maar het is wel even omschakelen. En dan ook je man die er even niet is om je ff een extra knuffel te geven. Ik denk dat je inmiddels aan het werk bent. Succes en het komt vast allemaal goed!
Kan het me heel goed voorstellen hoor. Maandag moest ik weer beginnen met werken en me hart brak op het moment dat ik hem bij mijn moeder af zette. Maar toen ik eenmaal op me werk was kon ik het wat loslaten en had ik eigelijk best wel weer plezier in me werk. Maar was wel blij dat ik hem weer kon ophalen 's avonds. Dus het komt echt goed....het is even een grote stap die je moet zetten die best even moeilijk is en helemaal omdat je hem nu even alleen moet maken zonder je man in de buurt.
Ik weet echt precies hoe je je voelt. Vanaf volgende week gaat J. 2 dagen naar het kdv en 2 dgn naar opa en oma. Ik heb hem bijna 11 maanden thuis gehad en nu moet ik full-time gaan werken (financieel gezien even geen andere keus, mijn man werkt 4 dgn). Morgen ga ik beginnen en ik kan vandaag ook wel de hele dag huilen...ik ga hem zo missen!
Ook ik heb waarschijnlijk zeer binnenkort een nieuwe baan van 32 uur, schrik niet heb dik 2 jaar thuis gezeten vanwege arbeidsconflict en sindskort dus echt werkloos en nu na 2 maanden waarschijnlijk een nieuwe baan. Ik wilde eigenlijk 24 uur werken maar hier ook financieel nodig en kan ook even niet anders maar wat zal ik ze gaan missen als het doorgaat, bij de gedachte alleen al barst ik in huilen uit en denk ik moet ik het wel doen??? Maar het zal altijd moeilijk zijn en blijven....pfffff succes allemaal!
Ik heb vanaf april '09 tot februari '10 thuisgezeten. Was echt toe aan werken en ben begonnen aan mijn nieuwe van 32 uuur p/w. Het was lekker om eruit te zijn, maar oh wat was het even wennen, zeg! Mijn contract loopt over 5 maanden weer af... En ik zeg eerlijk..... ik ga straks zoeken naar een baan voor 3 dagen en niet meer 4 dagen. Vind 4 dagen echt teveel als mama..... ik merk aan mezelf dat het teveel wordt!!