Dames, Ik heb een probleem. Ik ben nogal een schreeuwert tijdens ruzie. En gisteren is dat lichtelijk uit de hand gelopen. Ik had ruzie met mijn man, terrasdeuren stonden open, dunne muren. Op een gegeven moment hebben we het goed gemaakt, ik ben toen even weggegaan. En een half uur later stond de politie voor de deur. Ai... iemand had de politie gebeld. Ik weet zelf wel waarom ik schreeuw, ik kan heel moeilijk uit mijn woorden komen, vooral als ik gefrustreerd ben en mijn man heeft dan ook van die argumenten die zo onlogisch zijn dat ik helemaal niet meer weet wat te zeggen. En dan raak ik gefrustreerd. Nu schaam ik me diep, durf alle buren ook niet in de ogen te kijken. Ik wil hier heel graag vanaf, want ik vind het heel erg ordinair, schaam me goed, vroeger vond ik het zelf thuis ook helemaal niet leuk zo en ik wil eigenlijk wel een beter voorbeeld zijn voor mijn dochter. Dus.. hoe zouden jullie dit oplossen? En het klinkt raar, maar heeft iemand van jullie ook wel eens zin om hard te schreeuwen (dan ben ik tenminste niet de enige..)
Angermanagement therapie? Ik weet het niet hoor, maar misschien kun je van de HA een doorverwijzing krijgen voor een therapeut of een psycholoog of zo
Owwwwwwwwwww ik schreeuw ook hahaha Ben dan net een vis wijf En als tie dat zegt ga k nog harder schreeuwen
ojee haha ik scheeuw ook hoor als ik zo boos ben. Maar dat komt vaak omdat ik dan vals beschuldig word of ik weet dat ik gelijk heb. Maar sorry hoor dat iemand daar gelijk de politie voor moet bellen gaat me echt te ver. Ja misschien eerst tot 10 tellen ofzo ik zou het niet weten
Haha ik schreeuw ook Gaat vanzelf, denk naderhand altijd.. shit wat zullen de buren wel niet denken.. En als manlief schreeuwt dan word ik boos en zeg dat hij niet zo moet schreeuwen
hahah heel herkenbaar maar nu we de kleine hebben probeer ik me wel in te houden hoor maar lukt niet altijd
hahah hier nog 1 die schreeuwt. En soms durf ik de buren ook niet aan te kijken.. Maar mijn buren zijn buitenlands en maken om het uur ruzie dus tja dus of ik me moet schamen ik weet het niet hahaha
Hahaha, ik schreeuw ook vaker tijdens een ruzie, gewoon uit fustratie, sommige mensen zeggen niks meer, andere gaan huilen, en ik schreeuw. Maar om daar nou de politie voor te gaan bellen?? Ik zou me eerder als buren schamen om de politie daarvoor te bellen.
ik denk niet dat je voor het schreeuwen tijdens een ruzie naar een psygoloog hoeft hoor meid... ik doe dat ook weleens en het lucht heerlijk op! we doen het niet waar de kids bij zijn natuurlijk... mijn man blijft altijd heel kalm en dat werkt me enorm op de zenuwen... en ga ik dus weleens schreeuwen.... ach joh.. alsof je buren nooit ruzie hebben gehad? maak je er toch niet zo druk om... wat ook kan helpen, als je weereens zover bent, gewoon even weggaan... pak je auto, fiets of desnoods een blokje om... ik ga dan altijd even iets doen.. strijken, schoonmaken, en daarna maken we het weer goed haha
Als ik écht boos ben, dan schreeuw ik heel zachtjes Nee, ik heb sowieso al een harde stem, dus bij enig stemverheffing lijkt het al heel wat gok ik En ach, als het "een keer" voor komt.. Zou ik niet gelijk in therapie gaan ofzo, lijkt me vrij menselijk, om echt boos te worden.
Wil je even een hart onder de riem steken. Helaas herken ik het wel. Ik had ook de neiging (uit frustratie, wanhoop, onmacht) te gaan schreeuwen tijdens een meningsverschil/woordenwisseling met mijn vriend. Absoluut niet waardig nee en terecht denk ik dat we ons hiervoor schamen...Want het is absoluut geen gedrag om trots op te zijn. Dat je buren hebben kunnen 'meegenieten' en de politie zelfs voor de deur staat is op zijn minst genant lijkt me Misschien dat deze ervaring je wel wakker geschud heeft? Ik sluit me overigens aan bij de tips die anderen geven. Zoek professionele hulp om op een andere manier te leren communiceren met je partner (en evt. anderen) op het moment dat je voelt dat jou onrecht wordt aangedaan, je boos bent, je vindt dat de ander over je grenzen heengaat of wat dan ook. Het is niet makkelijk, maar je kunt je manier van communiceren heus wel veranderen. Alleen vergt dat hoogstwaarschijnlijk een lange adem. En misschien is het zelfs wel nodig partnerrelatietherapie aan te gaan?! Los van wat je in de toekomst al dan niet denkt te gaan doen om dit gedrag te veranderen....ik wil je heel veel succes wensen meid! Het is niet makkelijk om dergelijk gedrag van jezelf onder ogen te zien, maar het is wel de eerste stap op weg naar verandering. Super van je dat je er openlijk voor uitkomt! Een hele dikke knuffel voor jou! Liefs Chipske
Jongens, het doet me echt goed dat jullie ook gaan schreeuwen. Raar, maar dan voel ik me niet al te asociaal. Ik vind het aan de ene kant ook belachelijk dat ze de politie dan gaan bellen, maar aan de andere kant snap ik het ook wel, wat als er echt wat aan de hand zou zijn?! De politie zal wel gedacht hebben, mijn man was namelijk behoorlijk pissig. Dochter lag net te slapen, nadat ze hartstochtelijk zat te huilen, omdat mama weg was (ik had een afspraak) Politie belde aan en zeiden ze: ja, de bel bleef hangen (was ook zo) Maar dochter was dus wakker en huis was een zooi en politie wou in de badkamer kijken, omdat ik er niet was. Die dachten dat hij mij dood had geslagen ofzo, weet ik het. Maar mijn man was dus pissig en die weigerde dat. En die politie: maar meneer, waarom dan niet? Waar is uw vrouw? Ja, die heeft rijles. Maar ze wouden toch kijken en mijn man zegt: ja, bel dan gewoon die rijschool, dan weten jullie of ze daar is! Haha, mijn man was pissig en daarom wat brutaal (normaal is hij echt bang voor ze) Nou ja, de politie is toen weggegaan, waarschijnlijk hadden ze wel door dat ik niet dood in de badkamer lag. Mijn man is nu heel bang dat de Kinderbescherming binnenkort bij ons voor de deur staat en wil dat ik het huis spic en span houd. Maar zo'n vaart zal dat niet lopen toch? Wat ik wel heel erg vind is dat straks half Weesp weet dat wij de politie voor de deur hadden, er wordt hier aardig afgeroddeld. En wat ik ook niet zo grappig vindt dat laatst ook wat buren ruzie hadden, ook gescheld en deuren gooien en daar wordt dan niet voor gebeld, grrmbl.
Hoi mama van Laura! Ook ik schreeuw tijdens een ruzie.. Ik denk dat bijna iedere vrouw dat wel eens doet! Wat bij ons erg heeft geholpen is samen in gesprek gaan met een proffesional. Vaak irriteerde ik mij er aan dat hij zo laks reageerd, of hij mij herhaalde. Dan werd ik echt link! Hij ergerde zich juist omdat ik niet tot 10 telde. We hebben goede communicatie afspraken gemaakt, bijvoorbeeld; als ik zeg hou op, dan houdt hij op. Als hij zegt; je schreeuwt te erg, ik praat nu even niet met je. Wij dachten ook; yeah right.. alsof dat gaat helpen! Maar het werkt wel Misschien is dat een idee? Succes!
Eerlijk? Of er nu veel of weinig andere vrouwen schreeuwen/tieren, het blijft toch wel asociaal gedrag. Althans in mijn ogen wel Je schrijft dat je man erg pissig was. Was dit misschien ook zo tijdens de ruzie? Het zou zo maar kunnen dat 'men' dacht dat hij jou iets wilde aandoen (en dat dus niet jouw schreeuwen de aanleiding was voor een telefoontje naar de politie ) en dat ze daarom zeker wilden weten dat je rijles had (en niet vermoord was door hem). Het lijkt me inderdaad enorm klote dat nu heel de buurt weet van jullie ruzie. En dat er politie aan de deur kwam maakt het natuurlijk allemaal wel heel dramatisch voor de roddel-minnenden bij jullie in de straat. Tegelijkertijd zegt het feit dat er gebeld is voor de politie volgens mij wel dat men zich zorgen maakte of het wel goed afliep bij jullie. Dus zal het er inderdaad wel heftig aan toe zijn gegaan voor de gemiddelde buurtbewoner. De meesten maken wel eens ruzie met elkaar en sommigen doen dit lawaaieriger dan anderen, maar er zijn natuurlijk gradaties. Ik kan me goed voorstellen dat het heel rot voelt nu. Misschien helpt het wanneer je open het gesprek aangaat met je buren en overige buurtbewoners om je schaamte te boven te komen?
Ik kan het niet laten om even te reageren: probeer alsjeblieft niet te schreeuwen als je kind erbij is. TS klinkt alsof ze inzicht heeft in haar gedrag en wil het ook echt veranderen, daar ben ik heel blij om. Mijn ouders schreeuwden vroeger ook altijd tijdens het ruziemaken en als kind was dat vreselijk bedreigend. Ik heb ook eens naast mensen gewoond die op de gekste tijden schreeuwende ruzie hadden en na een paar maanden heb ik stelselmatig de politie gebeld en ik ben uiteindelijk zelfs verhuisd. Als je de mensen niet voor je ziet, de lichaamstaal niet kunt zien en niet kunt horen waar het over gaat, kan onafgebroken geschreeuw heel dreigend overkomen. Ik snap heel goed dat de politie gebeld is, zeker als er een kind in huis is.
Hier schreeuw ik dan ook wel s heb ook een harde stem en het word dan al snel wat harder Maar therapie..... Nee je slaat m toch niet Je raakt gefrustreerd en voelt je onbegrepen. En daardoor ga je een tandje harder denk. Jammer van die politie zou voortaan ook bellen als k wat hoorde. 20 actieve gebrukers op dit moment hahahaha
Ik schreeuw nooit maar heb wel een luide stem en als ik boos ben gaat de volumeknop wel even open maar dan doe ik wel de tuindeuren eerst dicht... Zal nooit schelden met de deuren open, dat is dan iets tussen mijn man en mij en heeft verder niemand iets mee te maken. Weet je wie de politie heeft gebeld, enig idee? Dan kun je aan die mensen misschien ook uitleggen hoe het zover kon komen. En als het echt zo hard was dat mensen de politie bellen, dan kunnen ze toch ook wel verstaan hebben wat er werd geschreeuwd lijkt me? pffff moeilijk dit, heb er geen ervaring mee. Bedenk mij dat we in een wel erg brave buurt wonen, hier hoor je nooit iemand schreeuwen Iemand schreef iets over een therapie met je man samen en dat dat werkt, missschien is dat een idee? Succes hoor, kan me wel een beetje voorstellen dat je je rotschaamt...