Jij bepaald zelf hoe je ruzie maakt.. althans je kan het zelf bepalen.. Als je al merkt dat er een ruzie opkomt zeg maar, vooral stil gaan staan bij hoe je iets wil zeggen.. en als dat betekent dat je na 2 min pas iets zegt dan is dat maar zo, maar dan schreeuw je iig niet. Hoe gaan jullie ruzies dan mamavan? Is het iets waar je dan al langer mee zit?
Mijn moeder was een type dat haar emoties niet onder controle kon houden (nog steeds niet trouwens) en schreeuwde altijd vreselijk naar mijn vader Vooral als ik in mijn bed lag vond ik het vreselijk te horen omdat ik niet kon zien wat er gebeurde. Ik heb er wel serieus een trauma aan overgehouden. Ik lag altijd wakker in mijn bed toen ik klein was omdat ik zo bang was voor dat dreigende geschreeuw Als ik zelfs, ongeveer 28 jaar na dato, mijn buren op een bepaald soort manier ruzie hoor maken krimpt mijn maag helemaal in een. Kan er niets aan doen. Maar wat ik me heb voorgenomen lukt me prima. Ik had me voorgenomen niet zo'n ordinaire schreeuwerd als mijn moeder te worden haha en dat is me gelukt hahaha... Al moet ik zeggen dat ik het wel kan voorstellen dat je van onmacht gaat schreeuwen hoor, bij mij komt het stoom ook af en toe uit mijn oren
wij schreeuwen nooit naar elkaar, hebben ook niet vaak ruzie. Maar onze buren die doen het wel, en goed ook! kan me dan ook goed voorstellen dat men de politie daarvoor belt. Als onze buren namelijk ruzie hebben word er echt goed gescholden maar hoor je ook meubels heen en weer gaan. Weet ik dan veel wat er allemaal gebeurt. Heb nog nooit gebeld naar de politie, heb het wel een keer aangegeven bij het CB waardoor er nu in haar doktersdossier staat dat hij haar mishandelt (heb het nooit zo gezegd, maar goed) Zij waren ook erg bang dat daardoor de kinderbescherming langs zou komen, maar onze dokter heeft mij verteld dat dat pas gebeurt als er meerdere meldingen binnenkomen, daar zou ik dus niet al te bang voor zijn. (ben naar de dokter geweest omdat ik het echt schandalig vond dat er gewoon in haar dossier stond dat dat door de buren was geconstateerd, en dat ze die aan haar hebben meegegeven omdat ze van dokter wisselde)
Sommige dingen kun je niet overheen stappen meid, hoe graag je ook zou willen Been there...done that. Ik ben ook in therapie gegaan om het verleden te kunnen afsluiten en mijn gedrag te veranderen. Ik ben er nog niet, maar wel al in de goede richting. Neem jezelf alsjeblieft wat serieuzer, want van jezelf verwachten dat je er maar 'gewoon' allemaal overheen stapt is niet bepaald vriendelijk/liefdevol jegens jezelf en je oude kwetsuren, toch?! Ik wil je even een hele dikke knuffel geven, meid!
Hier net hetzelfde... Ik vind dat je het aan je kind verplicht bent om er iets aan te doen. Het kan allemaal heel banaal lijken maar het maakt echt een héle grote indruk op een kind! En geen goede indruk!
Absoluut waar! Gelukkig heb ik me tot nu toe aardig weten in te houden en mijn oudste is inmiddels 17
Als ik merk dat ik boos wordt, loop ik altijd even weg en als ik dan ben afgekoeld, probeer ik er rustig over te praten met hem. En dat steeds zo rustig en vriendelijk mogelijk antwoord proberen te geven en aan hem vragen om dat ook te doen. Ik merk altijd dat als er één begint met schreeuwen/katten dat de ander dat over gaat nemen en dan kom je nergens Succes!