pfoe, geen idee wat het betekend.. genoeg ingedaald ofzo?? ook over ontsluiting en verweking durf ik t niet te zeggen.. weet alleen nog dat ze met 37 tegen mij zei dat er geen verweking was, wel 2 cm ontsluiting, maar die had ik al vanaf week 32.. (ze zei toen dat het vaker voorkomt dat je een 2e zwangerschap altijd 1 a 2 cm ontsluiting hebt ivm de eerste zwangerschap ofzo? zoiets vaags was het ) in tegenstelling tot de eerste keer met mila was 2e keer heel anders. mila had duidelijk haast (vandaar ook t premature..), en tegen de tijd dat ik in het ziekenhuis was (ong 1,5 uur rijden) had ik 6 cm. bij fenne ging het allemaal rustiger, heb ik 4 uur op 4 cm gezeten. t laatste uur werden vliezen gebroken, flink gefrummeld in mn onderkantje, weeënstorm en persen maar.. dus eigenlijk alles was anders, hoe het verder zit met ontsluiten vs verweken durf ik echt niet te zeggen..
@miffy: welke bevalling vond je zwaarder/pijnlijker? (dan bedoel ik fysiek en niet emotioneel...) Ben ik ook wel nieuwsgierig naar.....
2e!!!! 100.000% de 2e!!! na mila heb ik gezegd, dat is prima te doen, na fenne was het duidelijk een dit doe ik nooooit meer!!!! ik denk zelf eerlijk gezged dat het komt omdat ik bij mila compleet in shock was omdat het zo snel en onverwacht ging, bij fenne was ik heel bewust van wat er gebeurde. de eerste dagen na de geboorte van mila ben ik ook bijna helemaal kwijt (behalve de eerste keer vasthouden gelukkig). het zal ongetwijfeld pijn gedaan hebben, maar kan het me echt niet herinneren. als ik nu aan de pijn bij fenne denk krimp ik nog in elkaar. ik geloof eerlijk gezegd niet zo in het "het is een kleine baby dus niet pijnlijk" verhaal. heb een tijd terug gelezen dat premature bevallingen juist zwaarder zijn omdat je lichaam er dan nog niet klaar voor is. emotioneel gezien was die van mila zwaarder natuurlijk. (voor zover ik me dus herinner) maar dat was waarschijnlijk niet wat je wilde horen, sorry!
heb ik wel nagevraagd bij gynaecoloog en vk omdat ik die opmerking regelmatig te horen kreeg en nogsteeds krijg. als je te vroeg bevalt is een bevalling zwaarder omdat je je onveilig voelt, omdat het te vroeg is en er veel mis kan zijn. @mama chan wat spannend zeg!
Dit is mij ook door mijn gyn. verteld. Je lichaam is er dan inderdaad nog niet klaar voor, wat de bevalling zwaarder maakt. En dan heb je het nog niet eens over het emotionele deel.
Ik geloof er ook niet zo in hoor. Mijn 2e was 3300 gram, dus dubbel zo groot als L.yvia, maar haar perste ik er in 1 wee uit, terwijl het bij L.yvia echt veel meer pijn deed. En dat terwijl ze ook nog een extreem klein hoofdje had. Nou daar merkte ik niks van hoor De bevalling voor het persen was wel echt veel heftiger de tweede keer (mijn 1e is geboren met een ks, vandaar dat ik dat niet kan vergelijken) dan de derde. Bij L.yvia was dat echt veel beter te doen. Ook omdat dat sneller ging, dat scheelt enorm (duurde nog 8 uur hoor ). Liefs Elea
Mary woods hopelijk blijft jouw' n kleintje ook nog gewoon zitten..Ik kreeg ook weeenremmers en longrijpers met 29 weken ik ben meerdere keren in het ziekenhuis opgenomen geweest met weeen activiteit maar pas bij 38 weken is ons meissie geboren!!! Dus zo kan het ook
@miffy: nee dat wilde ik niet horen idd Ik zie het wel. Elke bevalling schijnt toch anders te zijn..... @mammachan: spannend hoor! Ben zelf ook echt een emotioneel wrak nu... Mn mannetje is vandaag een vriend helpen verhuizen en volgend weekend een weekendje zeilen... Leuk voor hem maar ik baal dat het precies rond die 31 weken en 5 dagen valt; is voor mij gewoon een moeilijk en spannende termijn....
meiden, ben ik nu een zeurpiet of niet? Ik iedere keer woorden met mn man de laatste tijs vanwege zijn sociale of werk 'verplichtingen' in de weekenden of avonden. Zo is hij twee a drie weken geleden 5 dagen naar Rome geweest vor zijn werk. Precies in die dagen zijn mijn ouders overstroomd in Frankrijk: een hoop spanning en stress omdat ze het ternauwernood hebben overleefd en al hun spullen kwijt zijn (caravan + inhoud en auto). Daar kan mijn man natuurlijk niks aan doen, maar het heeft mij een hoop energie en al mn reserves gekost. Nu is hij van de week al weer 's avonds weeg geweest voor een of ander etentje van zn werk Vandaag een vriend helpen verhuizen. Dan kan hij natuurlijk het 'niet maken' (zoals hij dat zegt) om als er verhuisd is meteen naar zijn hoogzwangere vrouw en peuter terug te gaan, maar dan moet er nog voetbal gekeken worden en worden gegeten. Ik zit dus weer de hele dag alleen met een drukke peuter die ik straks alleen te eten moet geven en in bad en bed moet doen... Hij was aan de telefoon echt geirriteerd, terwijl hij weet dat ik vanochtend nog in tranen was omdat ik deze periode emotioneel zo zwaar en spannend vind ivm de vroeggeboorte de vorige keer. Volgend weekend moet er met de vrienden van vroeger gezeild worden; een ander weekend was niet mogelijk. Ik probeer overal begrip voor op te brengen, maar voor mij is dat weekend heel beladen omdat ik dan hopelijk de 31weken en 5 dagen ga passeren. Ik ben liever 's nachts gewoon niet meer alleen en overdag merk ik dat ik het zwaar vind om mn zoon te entertainen. Het liefst zit ik de hele dag op de bank met mn voeten omhoog... zeker met dit weer. volgend weekend ga ik maar met mn zoon naar mn ouders, dan hoef ik het tenminste niet weer alleen te doen.. Ben ik nu een zeurpiet of doet mijn man alleen maar alsof hij me begrijpt en doet hij ondertussen gewoon waar hij zelf zin in heeft? Hij zegt dat hij heel erg zijn best doet om rekening met me te houden (met boodschappen, was aanzetten, afwasmachine in en uit ruimen enzo doet hij dat ook), maar ik vind het dus eigenlijk niet genoeg.. ben ik nu zo veeleisend? Ik heb echt het gevoel er alleen voor te staan in de periode die zowel fysiek als emotioneel juist het zwaarst voor mij is... Thanx voor het aanhoren van mijn lange zeur-verhaal hoor meiden, maar moest het ff kwijt....
je zeurt niet.. ik zeur ook over dit soort zaken, maar vergeet niet dat jouw man ook stress heeft en dat hij ook een prematuur kind heeft gehad moet/moest ik ook vaak tegen mijzelf zeggen en verder, mannen tsja.. lastig zijn ze.. denken dat ze vele doen, maar zien niet wat er echt allemaal in huis moet gebeuren
daar heb je wel een punt mj Das wel een goede om af en toe bij stil te staan........... Ik zeur wel tegen jullie, heeft hij er minder last van, hihi
@marywoods vind niet dat je zeurt. Hij mag er wel wat meer voor jou zijn en jullie kindje(s) ik zou het ook niet accepteren van mijn man als hij steeds weg zou zijn als ik weer zwanger ben, en helemaal rond een voor jou moeilijke periode. wat erg zeg van je ouders, ik zag het op tv.. jemig wat een overstroming daar. wat een nachtmerrie. Je moet wel zorgen dat je niet teveel stress krijgt door je zorgen te maken of woorden te hebben met je man. en het is naar mijn idee juist de taak van je man om jou te ontstressen!! hallo zeg... stress kan juist zorgen voor een vroeggeboorte. sterkte meid.
hey marywoods... gefeliciteerd met je zwangerschap.. ik kan me echt heel goed voorstellen dat je stress heb meid!!! ben blij voor je dat het tot nu toe ook helemaal goed gaat... hier heb ik nu al met mijn vriend dat hij geen weekendjes meer weg gaat.. ik schiet dan echt helemaal in de stress en dat is juist echt niet goed... dus als ik jou was zou ik echt nog ff met je man gaan zitten om het erover te hebben... stress is echt niet goed.. en indd wat m28 zegt het zijn mannen he dus misschien ziet hij het zelf niet zo ofzoiets... vin het leuk om te zien dat je zwanger bent fergie en thomas waren op de zelfde dag geboren kan ik me nog herineren.. succes verder probeer je niet te druk te maken.. als het goed is word je goed in de gaten gehouden.. en wat je zegt is ook zeker waar meisjes zijn als prematuur een stuk sterker en komt ook minder voor.. is ons toen ook meteen gezegd.. ik ga je in ieder geval hier volgen
Ik vind je ook niet zeuren. Jij ervaart het zo dus hoezo zou je dan zeuren? Als dit voor jou een stressvolle periode is dan moet hij daar maar gewoon een beetje meer rekening mee houden. Waar je alleen een beetje voor moet waken is dat jij niet de 'overpannen, gestreste zeurpiet' wordt en hij juist daarom een beetje gaat 'vluchten'. Dat is typisch mannengedrag Heb hier enigzins hetzelfde gehad. Mijn vriend had gister een vrijgezellenfeest van een vriend en wou heel graag drinken. Ik vond dat helemaal geen fijn idee omdat de 34 weken erg dichtbij komen en ik toen bevallen ben van de 1e. En ik nu dus ook heel rustig aan moet doen ivm verschillende klachten. Eerst flinke discussies gehad en wat werkte uiteindelijk? Met hem meegaan dat ik begreep dat hij graag een feestje wou vieren en dat ik hem dat ook heel erg gunde. En tegelijk mijn zorgen uitspreken, dat ik me ongerust maakte en er wakker van lag, wat als er wat zou gebeuren? Dat maakte meer indruk. En gelukkig werd hij een paar dagen geleden grieperig en besloot daarom om helemaal niet te gaan drinken omdat hij bang was dat de alcohol harder aan zou komen en hij dus wel echt dronken zou worden. Een geluk bij een ongeluk Misschien toch echt serieus met hem praten dat je je zo rot voelt en je zorgen maakt. En wow, je gaat al hard nu! En idd, ik hoorde ook van alle kanten: 'een meisje? Dat zijn vechtertjes, komt goed'. Betekent wel dat ik me nu meer zorgen maak omdat dit een jongetje is haha. Op naar de 37 weken!
Ntuurlijk zeur je niet als jij het zo ervaart. Maar ik denk wel dat loslaten een beetje zou kunnen helpen. Ik heb er persoonlijk nooit zo'n moeite mee als mijn man dingen doet van huis (hij zit veel in het buitenland of heeft etentjes e.d. voor zijn werk), maar dat komt ook omdat als hij er wel is hij er echt voor ons is. Plus dat hij ook af en toe uit zichzelf besluit niet te gaan, of vroeger thuis te komen ofzo. Dat helpt wel, dan weet je dat hij ook zijn best doet... En als er wat gebeurt zou hij direct komen. Kan me je stress nu de datum dichterbij komt wel voorstellen hoor, maar aan de andere kant, je weet nooit hoe het loopt. Dadelijk zit je nog 2 maanden te wachten Ik sluit me bij Maja aan, probeer het aan hem uit te leggen en laat hem daarna zijn eigen beslissingen maken. Hij vindt het waarschijnlijk net zo goed best spannend nu de termijn weer aanbreekt dat je zoon werd geboren. Mijn man had er in ieder geval behoorlijk stress van, ondanks dat hij dat op voorhand nooit had uitgesproken... Liefs Elea
thanx voor jullie steun meiden! Het is ook niet dat hij helemaal geen rekening met me houdt hoor. Met dingen in het huishouden juist wel heel erg. Het komt ook allemaal erg ongelukkig uit en snap zijn 'spagaat'/dilemma, maar had gewoon gehoopt dat hij toch af zou zeggen.... Hij kan nu eenmaal niet zo goed nee zeggen in dat soort situaties, omdat hij zich verplicht voelt. En inderdaad m28, hij heeft ook wel wat spanning/stress de laatste tijd merk ik, dus ik ben niet de enige die het spannend vindt.. We hebben het er ook over gehad en hij is niet van plan heel veel te drinken, mocht er wat gebeuren. Ik weet nog niet of ik de auto hou, zodat ik lekker mobiel ben, of dat ik de auto aan hem laat, zodat hij snel terug kan zijn als er iets gebeurt... Ga in ieder geval naar mn ouders met mn zoon, zodat ik wat extra handjes hulp heb... Nu ik trouwens in de '31' zit, merk ik dat ik die termijn bijna uit mn systeem heb geblokt (onbewust). Steeds als mensen vragen hoe ver ik ben, ben ik geneigd te zeggen 30 weken. Alsof ik niet verder kan/wil tellen maf he?
Goed idee om naar je ouders te gaan Is voor jezelf ook wat relaxter denk ik. Ik heb me ook zo druk gemaakt dat mijn vriend wou gaan stappen/drinken/op pad en uiteindelijk viel het allemaal erg mee. Komt vast goed! Hier een klein slikje.. 34 weken zwanger vandaag! Aan de ene kant zo blij! En aan de andere kant nerveus omdat ik over 2 dagen zou bevallen van mijn dochter.. Zo'n raar idee.