Gister weer bij de verloskundige geweest. Ze vroeg hoe het ging en schiet ineens vol met tranen. Schrok van me eigen reactie en kon geen zinnig woord uitbrengen. Nou alles kwam er gister uit en de verloskundige denkt dat ik een prenatale depressie heb. Als ik het zo eens bekijk en de afgelopen tijd dan zou dat best kunnen. Deze zwangerschap was niet gepland maar hij is ow zo welkom. Vorige zwangerschap voorliep voorspoedig en het had ook even geduurd voordat ik zwanger was (ben met clomid zwanger geworden bij de eerste). Het was dus een grote schok dus dat ik nu opeens zomaar zwanger was. Ik heb misschien vanaf september geen baan meer en me zoontje is afgelopen vrijdag geopereerd. Dit alles heeft dus nogal wat impact gemaakt zonder dat ik het in de gaten had. Dinsdag ben ik erachter gekomen dat we een jongen krijgen en vanaf dat moment stortte ik echt een beetje in. Voelde me zo schuldig want ik dacht dat het was omdat we weer een jongen kregen maar uiteindelijk is dit het gelukkig niet, dit realiseer ik me nu. Heb al 2 weken hele erge koppijn, val steeds bijna flauw en geef de laatste geregeld over en ben gewoon zooooooo somber. Gister na de vk kon ik alleen maar huilen, huilen en nog eens huilen. Vanaf het eerste moment dat ik zwanger ben vond ik het wel spannend zoals ook bij de eerste maar gewoon niet leuk. Wil geen dikke buik etc. Ik vond dit al gek want bij de eerste wilde ik het zo graag showen en nu verberg ik het. Als ik vrij ben kan ik ook alleen maar slapen en niet omdat ik moe ben van de zwangerschap maar heb gewoon nergens zin in. Voor mijn man is nu ook een heleboel duidelijk toen ik het vertelde en hij was eigenlijk een beetje blij. Klinkt stom maar hij was bang dat ik bij hem weg wou omdat ik zo afstandelijk was. Voel me nu alleen nog meer somber dan eerst. Ik heb er aan toegegeven dat het niet goed gaat maar realiseer me nu ook dat het niet goed gaat. Voel me schuldig tegenover mijn zoontje maar als ik hem zie ben ik wel weer vrolijk. We houden het waarschijnlijk bij twee en dus zou dit mijn laatste zwangerschap zijn. Ik wil achteraf geen spijt krijgen dat ik er niet van heb kunnen genieten zoals bij de eerste. Ik wil dit hier wel kwijt maar niet aan mijn vrienden omdat ik toch het idee het dat ze het niet begrijpen. Ik begreep mensen met een depressie namelijk ook niet. Ik veroordeelde ze niet maar kon het me gewoon niet voorstellen. Ziekmelden op werk heeft ook geen zin want dan weet ik zeker dat ik straks werkeloos ben. Ik durf eigenlijk geen instantie te bellen omdat ik dan weer ga huilen en ik niet verstaandbaar ben. Ik moet het wel doen van mezelf maarja durf opeens niet zo goed. Met mij ging het namelijk altijd goed. Beetje warrig verhaal maarja zo is me hoofd ook nu. Ik lees niet zo vaak hier iets over prenatale depressie. Is het dan zo zeldzaam?
hoi , wat akelig dat je je zo rot voelt. Heeft de vk wel gezegd wat er nu verder gedaan wordt. Maar afwachten en blijven werken lijkt me niet zo'n goed idee. Ben je naar de huisarts verwezen? Hij kan je evt verwijzen naar psycholoog/psychaiater. Die hebben er toch wat meer verstand van dan een vk. Die heeft vooral een signalerende functie. Ik heb tijdens de 2e zwangerschap geen echte prenatale depressie gehad maar als de gynacoloog me niet naar de pop-poli van het ziekenhuis had doorverwezen had ik er zomaar in kunnen belanden (heb eerdere depressies gehad) Er werd net een praatgroep voor zwangeren gestart maar dat zou voor mij te lang wachten zijn. Ik ben begeleid door een spv-er ( sociaal psychiatrisch vpk) bij wie ik mijn verhaal kwijt kon, praktische aanwijzigingen gaf om stress te reduceren en zo goed mogelijk door de laatste maanden van mijn zwangerschap te komen. Ik kende deze spv-er nog van vroeger dus dat was heel prettig. Maar stap in eerste instantie naar je huisarts. hij kan je goed doorverwijzen. Van afwachten wordt het zeker niet beter en de stap naar de huisarts lijkt me het minst groot. Heel veel sterkte ermee!! Je mag me ook altijd pb-en hoor!
Oh, ik krijg zelf tranen in mijn ogen als ik je verhaal lees! (Lang leve de zwangerschapshormonen...) Wat goed dat het er uit gekomen is bij de vk! Wat voor advies heeft zij? Je moet er echt niet alleen mee rond blijven lopen. Goed dat je het met je man hebt besproken. Ik lees er uit dat je je schaamt en je daardoor nog rotter gaat voelen omdat je je daar dan weer schuldig over gaat voelen. Zo zit je in een cirkeltje. Als je vk geen goed advies heeft voor een doorverwijzing zou ik naar de huisarts gaan. Die kan je doorverwijzen naar het maatschappelijk werk of de geestelijke gezondheidszorg. Die hebben geheimhoudingsplicht en het kan echt heerlijk zijn om daar je hart te kunnen luchten en dingen samen op een rijtje te zetten. Ik herken het wel, je schuldig voelen dat je niet blijer bent met je zwangerschap. Had ik ook in het begin van deze zwangerschap. Wel om hele andere redenen. Mijn 1e zwangerschap was heel problematisch geweest en ik zag erg op tegen nog een keer zo iets mee te moeten maken. Accepteer hoe je je voelt en zoek hulp.
De VK vertelde me dat en rottig gevoel mag tot week 12 ofzo maar ik ben bijna 17 weken dus heeft ze me wel doorgestuurd, telefoonnummers gekregen enzo van het FIOM. Op de site zag ik niet echt iets voor mij staan dus heb ik gister via de mail contact opgezocht met een instantie in mijn woonplaats. Zij hebben aangegeven mij wel te kunnen helpen maar dat ik dus even telefonisch contact moet opnemen, HELP. Ben normaal nooit zo van de angst om te bellen maar alles benauwd me nu. Ik durf het helemaal niet tegen me baas te vertellen maar ik ga eerst wel met de psycholoog praten en als die het beter vind dat ik wel stop ja dan heb ik denk ik geen keuze meer.
Goed dat je hulp wilt zoeken. Maar waarom eerst niet eens langs de huisarts? Daar kun je toch het snelst terecht en iIs er bijv al voor je schildklier geprikt. Belangrijk is om altijd lich. oorzaken uit te sluiten en hij kan bij een evt. doorverwijzing er wat meer vaart achter zetten voor je. En hij/zij kan ook al snel aangeven wat verstandig is voorlopig wel/niet werken.
Hoi Tonneke, Ik ben zelf psycholoog en heb in Utrecht een praktijk gespecialiseerd in depressies die veroorzaakt worden of te maken met de zwangerschap. Zie Baby Blues Domstad | Psychologische hulp rondom zwangerschap en baby in Utrecht Het komt helaas vrij vaak voor dat vrouwen een depressie ontwikkelen tijdens de zwangerschap, meestal in het tweede trimester en soms eerder al. Vaak is het een combinatie van gebeurtenissen en de hormonale achtbaan waar je in zit waardoor de depressie ontstaat. Niet zelden gebeurt het ook dat je een schildklier-stoornis hebt, zoals Chrystel al schrijft, of bloedarmoede. Laat zeker even je bloedbeeld bepalen door de huisarts, dan heb je binnen een paar dagen de zekerheid dat dat het niet is. Depressies zijn heel goed te behandelen. Schroom dus niet om hulp te zoeken bij je huisarts en een psycholoog of andere hulpverlener. Dan gaat het vast gauw beter meid. Houd vol hoor. Veel sterkte.
Ik ga maandag gelijk even langs de huisarts. Ben sinds woensdag middag ook vitamine B gaan slikken en de hoofdpijn is al een stuk minder, daar ben ik erg blij mee. Merk wel gewoon dat ik echt niet tegen onverwachte of vervelende situaties kwam. Als me man ook maar in mijn ogen iets negatiefs zegt wordt ik boos en verdrietig. Kan de VK je trouwens niet doorverwijzen voor onderzoek naar schildklier etc? Dacht dat die dezelfde functie had als de huisarts als het om zwangerschap gaat.
Heel veel sterkte meid. EN je bent super sterk dat je om hulp vraagt!! Ik voelde bij mij vorige zwangerschap ook tot een week of 12 neerslachtig en apatisch, maar dat ging gelukkig over. Ik heb er toen ook een topic over geopend en ik weet dat er meer vrouwen zijn die er last van hebben. Sterkte nogmaals.
Wil je na het lezen van je verhaal heel veel sterkte toewensen en heel veel geluk en wat een wonder dat je spontaan zwanger bent geworden, hopelijk komt er nog een periode dat je er van kan genieten en anders vast wel als je kleintje er is. Maak je niet te druk dat je op dit moment niet kan genieten van je zwangerschap, als je straks maar geniet van je kleintje als hij er is! Zwanger zijn is ook niet mijn ding( zoals ze dat tegenwoordig zo mooi noemen), maar kan niet wachten tot hij er is. Nogmaals veel sterkte en een cyberknuffel.
He Tonneke, Ik zit ook midden in een pre-natale depressie. Helaas in mijn vorige zwangerschap ook al, dus dit keer werd ik goed in de gaten gehouden. Afgelopen week heb ik het helaas onder ogen moeten zien dat het weer mis ging, terwijl ik zo had gehoopt om deze keer van de zwangerschap te kunnen genieten!! Ik balanceer op het randje van angst en wanhoop en ben mijn kindje wederom gaan zien als de 'oorzaak' van de ellende waar ik nu weer inzit. Ik probeer mezelf deze zwangerschap rustig te houden door de denken dat het de hormonen zijn die 'spreken' en niet ik. Dat ik echt heel blij ben met mijn zwangerschap...maar het maakt me zo verdrietig dat ik het niet zo voel. De akelige negatieve gedachten probeer ik weg te drukken en ik zoek veel afleiding, maar net wat je zegt...ik wil helemaal niks, ik wil niet weg, ik wil niemand zien, alles is me teveel, het huishouden, de honden uitlaten...bah! En ga het maar eens uitleggen aan de buitenwereld. Wederom begin ik te janken bij iedereen die vrolijk over mijn zwangerschap doet, kan ik mensen wel wurgen die steeds zeggen dat ik eens moet genieten van mijn zwangerschap...alleen mijn man begrijpt het. Ook niet helemaal, maar hij heeft gezien hoe ik er de vorige keer aan toe was en mijn moeder..zij heeft 2 x een ernstige post-natale depressie gehad, dus zij kan zich ook goed voorstellen wat er met me gebeurd! Ik moet me aanstaande woensdag in het ziekenhuis (WKZ) melden bij mijn gyneacoloog. We hebben van te voren besproken wat we zouden doen als dit weer zou gebeuren en waarschijnlijk zal ze me doorsturen naar de psychiater waar ze nauw mee samen werken en dan kijken wat we kunnen doen. Ik wil niet zoals de vorige keer meteen aan de anti-depressiva gezet worden, dus we zullen moeten kijken wat de alternatieven zijn. Ik houd ook zeker jouw tip in de gaten Noppie!! Ik woon in Zeist, dus dat is lekker dichtbij! Oh he...en Tonneke, op de site www.geenrozewolk.com kun je ook heel veel info vinden!
Heb afgelopen vrijdag bloed laten prikken. Dat willen ze eerst onderzoeken voordat we verder gaan. Hoop eigenlijk wel dat er iets uitkomt zodat er een oorzaak is voor hoe ik me voel. Lijkt me een stuk makkelijker dan een depressie. Ben afgelopen week ook wezen zwangerschap zwemmen en dat heeft me wel goed gedaan. Heb lekker fanatiek meegedaan. Heb alleen zelf nog het gevoel dat ik er niet bij hoor, het besef dat ik zwanger ben is er nog steeds niet. Hoe trots ik vorige keer was zo erg verberg ik het af en toe nu. Als mensen zeggen dat ze kunnen zien dat ik zwanger ben ga ik in de verdediging dat het wel meevalt. Waarom ik dit doe, geen idee? Vorige keer liep ik bij 4 weken al met me buik naar voren zo trots was ik. Nu schaam ik me. Ik ben bij Thomas helemaal niet depressief geweest en geniet zoveel van hem. Ben er ook van overtuigd dat ik gemaakt ben om moeder te zijn. Ik ben vorige keer bevallen middels een geplande keizersnede en krijg misschien wel het idee dat het er iets mee te maken heeft. Heb nooit het gevoel gehad me zwangerschap afgemaakt te hebben, het is me gewoon overkomen en na 1 uur in het ziekenhuis was Thomas er, geen pijn , geen prestatie gewoon liggen en meneer was er. Wil zo graag genieten want het is zo leuk zwanger zijn.
Ik wil het liefst ook niet over mijn zwagerschap praten en verberg het ook, maar dat is 1 van de symptomen van een pre-natale depressie...wat je ook weer heel schuldig doet voelen naar je kindje toe, maar bijvoorbeeld ook naar je man. Ongeacht of er voor jou iets uit je bloedtest komt, lees de verhalen op www.geenrozewolk.com eens, dan zul je echt herkenning vinden en jezelf niet meer zo 'raar' vinden!! Ik had er veel aan...
Thnx! Zit denk ik nog een beetje in ontkenning ofzo want kan me gewoon niet voorstellen dat ik een depressie heb. Terwijl ik er hier wel zo over praat...Leven is raar
Ik heb ook een pre-natale depressie.ik zit al vanaf 6,5 week volledig in de ziektewet. Het uit zich bij mij vooral in vreselijke nachtmerries, paniekaanvallen (dat er iets met mijn kind gebeurt)Ik werd een totaal ander mens dan dat ik was voor mijn zwangerschap. Ik heb nog nooit last gehad van dergelijke klachten, ik ben juist heel nuchter en kalm. Na verschillende onderzoeken, bezoeken aan gyn en psych, is vastgesteld dat het bij mij vooral te maken heeft met een allergie voor de zwangerschapshormonen. Ik hoef nu niet meer naar de psych, ik moet gewoon bevallen. Dan ben ik volgens mijn psych en gyn heel snel weer mezelf. Nu hoop ik dat Uk besluit vannacht te willen komen....
Ik hoop het ook voor je Vera!!! Hoor veel verhalen dat de meeste vrouwen 'verlost' zijn van hun klachten zodra het kind geboren is. Ik hoop dat dat ook voor jou geldt! Houd je ons op de hoogte? Heb je trouwens iets van medicatie gebruikt of iets anders om de zwangerschap door te komen?
Nou de levertijd op Uk duurt nog voort...Ik heb niets genomen om de zwangerschap door te komen. Had ik wel kunnen doen hoor, maar het idee dat ik medicatie moest slikken zorgde ervoor dat de paniek verergerde. Dus dan maar zonder en kiezen op elkaar.
Ik heb bij mijn vorige zwangerschap wel anti-depressive geslikt, omdat ik toen volledig in paniek was en niet begreep wat er met me aan de hand was. Nu ben ik er iets rustiger onder, omdat ik nu weet wat er aan de hand is. Dat maakt de situatie niet leuker, maar wel makkelijker. Ik berust er een soort in en probeer vervelende gedachten weg te drukken...Ik wil dus dit keer ook liever geen medicatie. Ik ben door iemand anders op dit forum gewezen op de site www.geenrozewolk.com en naast alle info die je daar kunt vinden, kun je daar ook in behandeling en daar voel ik ook wel wat voor, mocht de psychiater me niks anders kunnen bieden dan medicatie. Maar ik wacht eerst maar de afspraak woensdag af! Spannend zeg, dat je zo snel moet bevallen...da's voor mij nog de ver van mijn bed show!
Meiden weten jullie wat de procedure is als je in de ziektewet komt? Wie bepaald nou of je wel of niet mag werken? Voel me gewoon echt niet goed (ook door dingen die er zijn gebeurd vandaag waardoor is gewoon echt geen kracht heb om nog iets fatsoenlijks uit te voeren). De huisarts kan toch ook alleen maar een advies geven? Als ik dat aangeef op mijn werk ben ik zeker mijn baan kwijt...
Ik sta voor de klas en ik vond het onverantwoord om nog te werken. Daarnaast was ik ook heel erg misselijk dus werken was daardoor eigenlijk onmogelijk. De verloskundige, gyn, psych en bedrijfsarts hebben mij allemaal verboden te werken. Dus ik heb hier helemaal geen problemen mee gehad. De bedrijfsarts heeft eigenlijk klakkeloos het advies van de anderen overgenomen.