Hoi allemaal! Ch28, hoe ging het bij de klachtenfunctionaris? Loesje, fijn dat je ons gevonden hebt, vlgens mij had ik ook op je berichtje in het andere deel gereageerd.....je bent echt niet EGO hoor! PE heeft gewoon een grote impact en dat moet je lekker van je af kunnen schrijven. Ik hoop dat je hier veel herkenbaarheid en info vindt, en voel je nooit bezwaard. Hou idd. rekening met zo'n jaar tot anderhalf jaar voor herstel, mijn dochtertje is nu 16 maanden en ik voel me weer helemaal goed. Maar de eerst 9 maanden waren kneiterzwaar!
Is er hier eigenlijk iemand aan aan het 'Pro-Active'onderzoek mee doet of heeft gedaan? Het is een onderzoek van het Erasmus. Ik zelf heb er aan meegedaan en was 1 van de eerste, ik ben er intussen al klaar mee. Zodra het onderzoek is afgerond zal ik uitgenodigd worden voor de resultaten.
Hallo allemaal, fijn om te weten dat ik/ we niet alleen staan. Vind hier veel herkenning!! Over die bloeding achteraf, moet heel eerlijk bekennen dat me daar niet zoveel meer van bijstaat, was al kneiterstoned van de pijnstillingsprik (ik had niet een ruggeprik, maar zo'n andere) en volgens die vk gaat je hersenen in een soort reservestand, om schade te voorkomen, waardoor je ook suffig wordt. Weet alleen nog dat ik een kapje met zuurstof op mijn gezicht kreeg, dat manlief werd omgeroepen en dat ze me heel rustig vertelden wat er aan de hand was en dat ik naar de Ok zou gaan. In eerste instantie zei die 3 liter me niet zoveel, tot dat ann me werd uitgelegd (door mijn man notabebe, de chirurg had het hem en mijn moeder wel verteld, maar mij niet) dat je als niet zwangere 4 liter bloed hebt, een man 5 en als je zwanger wordt vermeerdert je bloed naar 5 à 6 liter. In het gunstigste geval ben ik dus 'maar' voor de helft leeggelopen. Over bagatelliserende uitspraken: ben ik vooral zelf heel goed in, hoewel ik er zondag via man wel een om mijn oren kreeg. We zouden voetbal gaan kijken in een grote loods, de uitnodoging kwam per mail en er stonden al 7 regels vol adressen van mensen die waren uitgenodigd. Kreeg het er benauwd van, dus niet heen geweest (achteraf hoorde ik dat ze er met 94 man stonden). Blijkbaar had een vriendin gezegd dat ik niet aldoor thuis moest blijven, omdat ze me anders nooit meer zouden zien! Ergens heel lief, maar overal jankend aankomen omdat het teveel voor je is, lijkt me ook niet de bedoeling!! Is dit herkenbaar en hoe ging je daarmee om? Dat onderzoek in Rotterdam heb ik nog helemaal nog nooit van gehoord, maar goed weet pas net over Prius! Wat houdt dat onderzoek dan precies in?? Morgen ga ik even langs de huisarts ivm zere voeten, ga gewoon doen alsof mijn neus bloedt en even vissen naar dat Priusonderzoek, kijken of zij daar bekend mee is en of ze zou willen doorverwijzen. Juul, je had idd ook op mijn vorige berichtje in het andere deel gereageerd, nog bedankt! Aangezien onze dochter niet prematuur is, had ik in dit deel nog nooit gekeken.... Volgens mij is dit alweer een flinke lap tekst, dus brei er een eind aan. Tot gauw
Hoi allemaal, Loesje13; het staat bij jou goed gedocumenteerd in je bevallingsverslag als ik dat zo lees. Wel fijn denk ik, "weet" je tenminste goed wat er gebeurd is allemaal. Bij mij hebben ze die stappen ook allemaal doorlopen, zo zijn ze bij mij erg lang bezig geweest met die uitwendige baarmoedermassage, heb jij daar nog last van gehad na de bevalling? Ik heel lang, mijn buik was ook bont en blauw opgezwollen, hard en is maanden symetrisch geweest. Bij mij hebben ze dus een andere ballon ingebracht, werd jij ook wakker met een tractie (als ik het zo goed schrijf?) Ik werd de volgende dag wakker met dus die ballon, vanuit die ballon was een tractie met gewicht gespannen tot achter mijn voeteneind. Erg naar! KOmt er ineens vanalles uit je "...." (je snat wel wat ik bedoel). Bij mij was het zo dat mijn baarmoeder uitgeput was en daar door de placenta niet kwam en deze niet meer samentrok, icm lage trombocyten was dit niet zo'n succes. Een beetje soortgelijk dus als bij jou. Over de herhalingskans dat weet ik, maar daar ben ik nog niet mee bezig. Ik kom trouwens uit brabant, dus niet echt in de buurt. Ik kan me voorstellen dat je niet naar dat voetbal in die loods ben gegaan. Dat is iets wat ik nu zelfs nog lastig zou vinden en waarschijnlijk niet zou doen (terwijl ik dat voorheen erg leuk vond), maar goed niemand is hetzelfde natuurlijk. En die reacties zijn inderdaad moeilijk, ik heb ze veel gehad en krijg ze nu nog steeds. Het is meestal goed bedoeld maar voor jezelf soms erg frustrerend, de enige tip die ik je kan geven is dat je bij je jezelf moet blijven. Als het voor jou niet goed voelt, niet doen! Geef jezelf de tijd om te herstellen, de rest komt allemaal wel weer. Dat zie ik aan mezelf. Bij mij heeft het geholpen om de mensen in mijn naaste omgeving goed op de hoogte te houden van hoe het met mij ging. En dan nog zul je altijd mensen blijven houden die dit soort opmerkingen maken, dat vind ik zelf ook nog steeds lastig. Ik ben benieuwd wat de huisarts zegt, die van mij kende het onderzoek niet. Ik heb zelf contact gezocht met het ziekenhuis in maastricht en ben door heb uitgenodigd, heb geen verwijzig gehad. mamalbf; Er zijn nog 2 andere klachtenfunctionarissen dus waarom ik niet een van hen heb getroffen weet ik ook niet. Maar goed, ik stuur de brief toch naar de klachtencommissie dus dan maakt het ook niet meer zoveel uit. Ik heb gelukkig 2 mensen in mijn omgeving, 1 med. spec. en 1 arts, die me hierbij helpen. Ze hebben beiden mijn brief afgelopen week gelezen en ze zijn erg geschrokken van de inhoud. Dat is dan ook wel weer confronterend voor mij, maar wel fijn om te weten dat als zij (met jarenlange ervaring het ziekenhuis) ervan schrikken en ik me dus in ieder geval niet aanstel. Dit weekend gaan we de brief afmaken en als ik naar de commissie toe zou moeten dan gaat een van hen met me mee. Dus dat is wel heel fijn, want ik vind het allemaal wel erg spannend. Moet er nog even niet aan denken om een van die artsen van toen weer onder ogen te komen. Oh ja, en wat je schrijft over gebrek aan informatie en de gevolgen ervan, daar herken ik me helemaal in. Kan daar zo boos om worden! Het zou voor ons allemaal zo veel hebben gescheeld als we meer informatie en nazorg zouden krijgen. Juul75; Twee weken geleden zijn we bij de klachtenfunctionaris geweest. Zij heeft ons verteld wat de mogelijkheden zijn. Ik heb nu een brief gemaakt en deze ga ik naar de klachtencommissie sturen. Erg spannend allemaal! Kahrin; dat onderzoek ken ik niet. Wat is dat voor iets? groetjes en fijne dag vandaag allemaal!
Goed dat je zo bezig bent met die brief en dat je er hulp bij krijgt!! Dat is altijd fijn, zij weten waar ze het over hebben en dan laat je je misschien minder makkelijk onder de tafel praten (ik wel) Brabant is een stukje verderop, maar zag dat Sweetness hier ergens vandaan komt, had het gelezen, maar er stond zoveel..... Zet jij in je brief ook nog een stuk over info achteraf? Ben nl zelf ook met een brief bezig (de verpleegafdeling heeft nogal wat steken laten vallen) en denk er over dat wel te doen. Als er zoveel mensen zijn die informatie missen, mogen ze dat als ziekenhuis toch wel oppikken en er iets meedoen! Goed trouwens dat je een klacht indient, als zelfs mensen uit de beroepsgroep al schrikken, weet je helemáál dat je in je recht staat (wat ik nog van je verhaal weet is het sowieso te bizar voor woorden, maar wel 'fijn', misschien het verkeerde woord, dat je die bevestiging nogmaals krijgt). Het staat een beetje rottig zo, maar hoop dat je begrijpt wat ik bedoel.....
Beetje late reactie. Maar we zijn wel geweest. De grootste eye-opener was dat als er eerder was ontdekt dat ik Hellp had, het kindje waarschijnlijk niet later was gekomen of beter af was geweest. Weet de precieze uitleg niet meer, maar dat was echt iets wat ik niet wist. Verder ging het veel over het gebrek aan info over Hellp/PE en het gebrek aan nazorg.
Dit is heel herkenbaar, bij mij duurde het zo'n drie maanden voordat de tranen me niet meer in de ogen sprongen in de supermarkt. Ik was zo overprikkeld, het was niet normaal meer! Ik kan me helemaal voorstellen dat je niet naar zo'n evenement wilde met zo veel mensen. Ik heb het aan goede vrienden uitgelegd, mijn familie is bekend met HELLP en de rest kon me eigenlijk gewoon gestolen worden, ik had er de puf niet voor om me druk over te maken
Hoi Loesje, Ik lees dat je naar je huisarts gaat voor een eventuele doorverwijzing voor het PRIUS-onderzoek. Een doorverwijzing heb je niet persee nodig hoor, ik heb het ook zonder gedaan en dat kon gewoon. Het kan wel pas als het minimaal een half jaar geleden is dat je bent bevallen en je geen borstvoeding (meer) geeft. Maar wat al eerder werd geschreven, er is een paar maanden wachtlijst dus op tijd bellen kan geen kwaad. Ook ik ben benieuwd naar dat andere onderzoek dat er schijnt te zijn. Wie weet daar meer over te vertellen?
Over dat PRIUS onderzoek, dan mag je toch niet zwanger zijn ivm bepaalde bloedwaarden die ze willen meten? Ik begin nl. best wel nieuwsgierig te worden na alle goede verhalen, maar ben wel bezig met zwanger worden. Qua andere onderzoeken ken ik niets, ik weet alleen wel dat ze in Zwolle bezig zijn met een lokaal onderzoek bij vouwen die HELLP hebben gehad en de risico's op lange termijn voor hart- en vaatziekten. Ga ik misschien ook nog wel aan meedoen, want HVZ komt veel voor in onze familie aan vaderskant (en HELLP aan moederskant, lekkere combi )
@sweetness: Niet alleen voor een verwijzing hoor! Wil meteen kijken of ze er iets van weet, hoe zij er over denkt en hoe ze er tegenover staat. Dat neem ik dan mee in mijn overweging om dat onderzoek te doen of niet. @Juul: Inderdaad lekkere combi. Hoe krijg je het voor elkaar zeggen we dan hier!
Het is bijna 2 jaar geleden dat ik Hellp heb gehad. Ik heb nu nog constant dove vingers als ik heb geslapen, of als ik een tijdje heb gefietst bijvoorbeeld. Zijn er meer vrouwen hier die ook deze klachten nog hebben? Ik moet zeggen dat het op zich wel veel beter gaat de laatste tijd, ik was na de bevalling heel erg zwak. Wij zitten ook aan een 2e kindje te denken, maar ik word tegelijk ook erg angstig bij het idee dat er van alles verkeerd kan gaan. Ik ben nog onder behandeling bij een internist, maar heb verder geen Prius-onderzoek gedaan, zit er nog wel aan te denken...
Hallo iedereen, Ik las dat een van jullie op de dag van het PRIUS-onderzoek al wat labresultaten had gekregen. Ik heb tot vorig jaar wat eiwit in mijn urine gehouden. Ik was dus heel beniewd wat mijn uitslag wat eiwit betreft in Nijmegen was. Ik heb net gebeld en kreeg de uitslag en die was goed! Het is opvallend: sinds een dik half jaar is mijn bloeddruk echt mooi laag met mijn medicijnen (110-70 thuis en elders, ben soms zelfs duizelig maar daar kan ik mee omgaan) en heb ik nog maar weinig hoofdpijn. En mijn nieren zijn dus ook weer OK. Het kan zijn dat ik het allemaal verkeerd interpreteer maar volgens mij heeft het herstel gewoon lang geduurd. Ik ben blij dat het weer zo goed gaat. Over een paar maanden moet ik naar de internist, ik hoop dat mijn labwaarden dan weer goed zijn. Dan ben ik volledig gerustgesteld. Kahrin, ik heb het PRIUS-onderzoek in Nijmegen gedaan. Lijkt het Pro-active-onderzoek daarop? Bij mij hebben ze veel buizen bloed afgenomen, een test met een drankje en daarna 6 uur lang af en toe bloed afnemen, een ECG, een hartecho en een plasmavolumemeting. Wat deden ze in Rotterdam? Goed dat ze je uitnodigen als de resultaten bekend zijn. Loesje, fijn dat je hier herkenning vindt. Dat kon ik goed gebruiken de eerste maanden na de HELLP dus ik snap jou ook. Als je 3 liter bloed verliest is dat heel veel. Wat betreft bagatelliserende uitspraken: als je het zelf doet vind ik het minder erg dan dat anderen het doen. Een gezonde portie nuchterheid is goed, maar als anderen proberen wat er gebeurd is als "niets gebeurd" af te doen is het niet fijn. Ik vind dat de huisarts en het ziekenhuis hier erg goed in zijn. Als ik het begrijp heb jij een fijne huisarts? Je gaat tenminste naar haar toe terwijl je niet perse een verwijsbrief nodig hebt. Die prikkels van samen voetbal kijken had ik niet kunnen hebben een paar maanden na de HELLP. Goed dat je man je in bescherming nam. Ik voelde me de eerste maanden ook niet prettig in een groot gezelschap maar ging graag met mijn dochtertje wandelen. We zijn ook naar zee geweest en er kwam bezoek. Ik heb langzaam opgebouwd. CH28, als er meerdere klachtenfunctionarissen zijn snap ik ook niet dat je dan net die ene krijgt. Fijn dat je een medisch specialist en een arts in de omgeving hebt die je helpen. Wij geloven je, je man en omgeving ook. Maar zo'n klachtencommissie kan misschien lastig doen. Maar als die 2 je brief lezen en helpen formuleren is dat echt een pre. En als de ene eventueel ook meegaat naar een bespreking voel je je zekerder en dat doet je klacht goed. Je moet inderdaad niet alleen die artsen ontmoeten, als ze begrip voor je hebben is een gesprek goed maar aangezien ze je zo slecht behandeld hebben kun je beter iemand meenemen. De nazorg: op de HELLP-dag zei de gynaecologe die sprak dat het echt beter moet. Maar dat zeggen onderzoekers al jaren (heb een keer gegoogled). Nu moeten ze het eens gewoon doen. Malaika, fijn dat je nu weet dat het niets uit had gemaakt als je eerder in het ziekenhuis was geweest. Dit soort dingen geven rust, he? Net als op de HELLP-dag ging het dus weer over het gebrek aan info en nazorg. Het is nu wel bekend allemaal, nu moet dit gewoon in orde komen. Ik hoorde op de HELLP-dag dames die heel goed begeleid waren (maandenlang) en anderen werden gewoon aan hun lot over gelaten. Wisten we maar van tevoren waar we moesten zijn voor een goede zwangerschapsbegeleiding............. Juul, ik ben ook blij dat ik niet meer zo snel overprikkeld ben. Als ik eraan denk dat ik niet tegen het gehuil van mijn dochtertje (en die deed dat zelden!) en het geblaf van mijn schatten van honden kon, vind ik dat nog steeds erg. Ik heb rottig op hen gereageerd en dit verdienden ze niet. Maar er is ook niemand die je vertelt dat dit bij HELLP hoort. Ik wandelde net na de HELLP heel graag met mijn dochtertje, ondanks de vermoeidheid. Achteraf denk ik nu dat het komt omdat wandelen natuurlijk weinig prikkels geeft en heel ontspannen is. Verder was het zomer, dus ik werd er lekker een beetje loom van. Toevallig: in mijn moeders familie komt PE/HELLP ook veel voor (behalve ik nog 1 nicht HELLP, enkele ernstige PE en mijn moeder en een tante waarschijnlijk HELLP maar dat wisten ze toen nog niet). In mijn moeders en mijn vaders familie komen beiden veel HVZ voor. Mooni, welkom bij ons. Ik heb lang gewrichts-/spierpijn gehad en heb het soms nog. Ook had ik het eerste jaar voeten waarbij het leek of ik "op watten liep" en mijn handen en voeten tintelden. De internist vroeg bij het eerste bezoek of ik dit had en toen dacht ik: dat is goed beschreven. Je zegt dat je nog bij een internist onder behandeling bent: kun je dit niet vragen? Ga je voor je bloeddruk naar de internist? Ik vond dat het erger dat ik ook hoofdpijn had waarbij ik een echt raar gevoel in mijn hoofd had. Wat betreft het PRIUS-onderzoek, ik heb er heel veel aan gehad. Groetjes, Mamalbf
Dus jij bent genetisch al net zo'n geluksvogel als ik Ik herken wat je zegt hoor, dat schuldig voelen over het niet tegen huilen kunnne. L. was een huilbaby, en ik had op sommige momenten echt een hekel aan haar! Ik kan me nog levendig herinneren dat ik een keertje, toen ze de hele dag gehuild had, in bed zat met haar in mijn handen tegen mijn knieen aan, en ze huilde en huilde maar, en ik was helemaal van de wereld, wist echt niet meer wat ik moest doen en het kwam allemaal niet meer door in mijn hoofd. Ik heb ik weet niet hoe lang compleet versuft gezeten totdat ik even een helder moment kreeg, mijn man huilend op zijn werk heb gebeld en naar huis heb laten komen......als ik daar nog weer aan denk
Mamalbf: Had wat 'kleine' klachtjes dus ging daarom, heb naar het onderzoek gevraagd in het kader van 'nu ik hier toch ben, hoe denk jij erover?' Tja, volgens de dokter heb ik minimaal PE gehad, dus hoef ik geen issue te maken van dat onderzoek. Nu ja, twijfelde zelf ook al, dus dit was een kleine bevestiging. Verder trof ik geloof ik sowieso de verkeerde want bij alles zei ze dat ik me er niet te druk om moest maken (maar ik heb er wel LAST van, dokter!! Grrrrr). Heb nu besloten om niet naar het onderzoek te gaan. Als ik mezelf even vergelijk met jullie allemaal, dan bungel ik ergens onderaan qua heftigheid van de PE, dus daarin kan ik een heel stuk meegan met de dokter. Verder heb ik al het idee dat het bij mij ook een stukje genen is, al mijn nichten zijn in het ziekenhuis bevallen, een aantal idd met opname, maar veel klachten als vocht vasthouden en meer of mindere mate van PE zit er toch wel in....
hmmm ik heb een hele tijd geleden hier ook al eens geschreven, maar toen schreef ik ook dat de gevolgen bij mij mee leken te vallen. Ik begin daar nu toch over te twijfelen. Merk dat ik heel emotioneel wordt als ik jullie verhalen lees met name vanwege de herkenning van de klachten die ik jullie hoor vertellen.. kom hier later nog eens terug.. ga nu even iets anders doen, moet straks werken en kan even geen huilbui hebben..
Juul, ik ben inderdaad genetisch net zo'n geluksvogel als jij. Ik weet niet of ik je het al ooit gevraagd hebt, maar heb jij nu nog hoge bloeddruk? Of diabetes of een nierziekte of zo wat een grotere kans geeft op HELLP? Mijn dochtertje was het tegenovergestelde van een huilbaby gelukkig (dat had ik er niet bij kunnen hebben, maar als het zo is ga je ook gewoon door). Ze was juist heel relaxt en vrolijk. Maar als ze dan toch een keer huilde raakte ik helemaal overprikkeld. Als ze dan weer vrolijk was kon ik pas weer normaal doen. Ik vroeg soms ook om hulp als ik het even niet meer wist. Mijn dochtertje is in het hele HELLP-gedoe nooit het probleem geweest, die is er gewoon doorheen gefietst. Altijd lief en makkelijk, behalve haar peuterstreekjes tussen de 30 en 36 maanden. Je zegt dat je ineens een helder moment kreeg. Dat heb ik na de HELLP vrij lang gehad: dan kwam ik ergens totaal niet uit, een hele poos. En dan ineens dacht ik helder, soms even maar soms ook langere tijd. En dan dacht ik: hoe kan ik zo dom geweest zijn. Ik heb een keer heel gestrest met de maxi cosi met mijn dochtertje erin bij de auto gestaan en toen kon ik er niet in omdat er auto's dicht naast stonden. Ik dacht: wat nu. Minuten later kwam ik er natuurlijk achter dat ik mijn dochtertje even in de plantenbak erachter kon zetten, de auto even achteruit moest rijden en haar er daarna bijzetten. Heb jij zulke dingen ook ooit gehad? Je man deed er zeker niet moeilijk over dat je hem liet komen? Ik zou het raar vinden voor een vrouw met een verkoudheidje naar huis te komen maar dit zijn echt belangrijke dingen. Loesje, als je zelf vindt dat je het PRIUS-onderzoek niet nodig hebt moet je het niet doen. Je zegt wel dat hij bij alles zei dat je je er niet druk over moest maken, terwijl je wel last hebt van bepaalde dingen. Weet je zeker dat de PE ook niet door hem onder de tafel gepraat is? Maar als je zelf ook vindt dat je het onderzoek niet hoeft moet je het zeker niet doen. Als je nog twijfelt kun je de waarde van de eiwit in je urine nog opvragen (heet proteinurie) en Nijmegen of Maastricht opbellen en vragen of het zin heeft om te komen. Ik belde vorige week voor mijn waarde en voelde me eigenlijk een beetje bezwaard dat ik al voor mijn afspraak belde. Ze zei: "We zijn er voor jullie". Met een vraag als de jouwe kun je dus ook best aankomen. Doe wat je goed vindt, dit soort dingen weet je alleen maar zelf. Kris8, bij mij kwam het besef dat alles wat er met mij gebeurd was wel erg heftig was geweest ook pas toen ik weer ging werken. Toen viel ook de vergeetachtigheid erg op, als je thuis 10 keer iets moet zoeken of eens een keer wat vergeet stap je er gewoon overheen. Als je emotioneel wordt van onze verhalen doet de HELLP je logisch nog iets, je kunt wel zeggen dat je ze niet moet lezen maar als de behoefte er is ben je er dus mee bezig. Op je werk moet je inderdaad geen huilbui riskeren. Ik kon er ook redelijk goed mee omgaan op mijn werk het eerste jaar na de HELLP. Ging niet vaak huilen of zo en deed mijn werk goed genoeg om niet op te vallen. Nu kan ik tijdens de pauze een berichtje schrijven, het eerste jaar na de HELLP echt nog niet! Groetjes, mamalbf
Ik heb verder helemaal geen gevolgen meer van de HELLP. Mijn zus heeft er een nierziekte aan overgehouden (glomerulosclerose) maar bij mij is alles goed gegaan. Het enige dat ze als risicofactor kunnen bedenken zijn slechte vaatwanden vanwege de HVZ in mijn familie, maar toen ik ze er op wees dat dat via mijn vader komt en mijn moeder net zo goed HELLP had waren ze daar ook klaar mee. Onverklaarbaar HELLP-ig Herkenbaar wat je schrijft over dat je maar af en toe heldere momenten had, ik had soms het idee dat ik in een stripboek zat en er af en toe zo'n lampje boven mijn hoofd aan ging @Loesje, niet gaan vergelijken qua heftigheid, dat zegt niets over de impact op jou en je leven. Het voelt zoals het voelt, en dat is bij iedereen anders. @Kris, heb ik ook nog wel hoor. Net als mamalbf hoef ik nu niet steeds meer te huilen maar de heftigheid blijft nog steeds. Ik lees nu het boek 'Dokter is ziek' waar doktoren en verpleegkundigen die ziek zijn geworden vertellen over hoe zij het patient-zijn en de zorg in een ziekenhuis ervaren. Dan komt er veel terug en ik lig dus ook 's avonds met mijn boek in bed te huilen
Ok mijn verhaal; Om te beginnen heb ik geen HELLP gehad, wel pre-eclampsie Vanaf ongeveer 30 weken ging mijn bloeddruk omhoog en zaten er eiwitten in mijn urine, maar steeds niet ``voldoende`` om echt in paniek te raken, maar wel te veel om er helemaal rustig onder te blijven zeg maar. Steeds extra controles etc. De ene keer werd ik weer gerust gesteld, de keer daarna was het paniek en niet goed. Met 37 weken werd mijn bloeddruk ineens erg hoog dus medicatie en dagelijks naar het zh voor CTG etc ondanks alles bleef mijn bloeddruk stijgen en namen de eiwitten in mijn urine toe. Toen hebben ze me ingeleid. Na 22uur heftige weeen en een uur persen een spoedkeizersnede omdat de hartslag van kleintje te erg omhoog ging en ze dreigde uitgeput te raken ( ik ondertussen ook ver ) daarnaast had ik hele hoge koorts gekregen die onverklaarbaar was. Mijn bloeddruk was eigenlijk gelijk goed ( maar ben wel medicatie blijven gebruiken ) en de zorg ging uit naar andere dingen na de keizersnede ( het herstel daarvan) de zorg om Sanne die ook antibiotica had vanwege mijn koorts, het feit dat ik hartritme stoornissen gehad had tijdens de keizersnede. NIet meer gesproken over het PE. Tot ik een paar weken later bij mijn huisarts was en die mijn bloeddruk ging meten enzo, dat bleek allemaal nog helemaal niet zo goed. Hij waarschuwde me voor PE en het feit dat ik daarvan best eens langzaam zou kunnen herstellen. Ik weet niet of ik echt nog klachten heb. Ik herken wel het snel overprikkeld zijn, snel emotioneel, concentratie-problemen en vergeetachtigheid. Voel me gewoon in zijn algemeenheid nog niet helemaal goed. zooo dat was dus mijn verhaal. Sorrie voor het lange verhaal. Ik besef me ook als ik hier lees dat het bij mij allemaal reuze mee valt vergeleken met wat sommige hier meegemaakt hebben !
Sorrie ik lees net dat ik dus een tijd terug mijn verhaal hier ookal neergezet had... muts dat ik ben..
Jeetje, ook een heftig verhaal hoor! Wat een teleurstelling moet dat geweest zijn om na 22 uur weeen en erg lang persen toch nog een spoedkeizersnede te moeten ondergaan. En dat je je verhaal al een keer eerder hebt neergezet, tja dat zal dan toch wel met die vergeetachtigheid te maken hebben en is ook heel herkenbaar ha ha. De dingen waar jij last van hebt zijn erg herkenbaar en schijnen inderdaad dingen te zijn die te maken hebben met de PE. Weet je trouwens hoe het komt dat je hartritmestoornissen hebt gehad tijdens de keizersnede? Ook ik kreeg pas later door hoe heftig het allemaal was geweest dus dat is ook heel herkenbaar. Ben ook erg lang emotioneel geweest en nog steeds wel hoor af en toe. Maar gelukkig wordt dat ook beter! Het heeft alleen wel flink wat tijd nodig (althans bij mij).