Donderdag gaan ze de neusamandel van mijn zoontje verwijderen. Dit is maar een kleine ingreep... weet ik..... maar ik zit al dagen met een vreselijke knoop in mijn maag. Hij is nu 1,5 jaar oud, snapt al heel veel maar hij is nog te jong om hem uit te leggen wat hem te wachten staat. Ik schiet wel 10x per uur vol als ik nadenk over dat moment dat ie dat kapje voor de narcose opkrijgt en me met die grote blauwe ogen zal aankijken. Ik wil zo graag sterk zijn voor hem, maar ik heb geen idee hoe ik dat moet aanpakken. Heeft er iemand tips voor me om hier wat relaxter mee om te gaan?
Echt tips? Nee sorry, hooguit je bedenken dat kinderen enorm snel herstellen en dingen echt anders ervaren dan volwassen (juist omdat ze nog niet veel referentiekaders hebben). Wil je wel veel sterkte wensen want begrijp helemaal wat je bedoelt! Knuffel!
Ik vind het al verschrikkelijk als mijn zoontje zn entingen krijgt. Waarom? Omdat je ze niet duidelijk kan maken waarom het moet. Gelukkig zijn ze het ook binnen no time weer vergeten. Probeer je daar maar aan vast te houden. Je kindje is zo vergeten wat er is gebeurd. En probeer zo veel mogelijk met een glimlach bij je kindje te blijven tot ie onder narcose is. Daarna je tranen laten vloeien. Daar is niks mis mee meid. Sterkte voor donderdag!
Meid ik weet wat je bedoelt! Volgende week dinsdag moet mijn mannetje voor zijn neusamandel. Hij is net 13 maanden. Ga je zelf met hem mee voor de narcose? Of je man? Tegen iedereen zeg ik dat het niks voorstelt, dat het beter is omdat hij nu altijd ziek is, dat het maar 10min duurt, dat hij smiddags weer thuis is. Pffff! Maa ik zie er als een berg tegenop!
Ik begrijp je gevoel & ik had het ook toen mijn zoontje geopereerd moest worden, doodnormaal ook... je bent zijn moeder & hij is je allergrootste schat! Probeer echter wel rustig en kalm te blijven, die kleintjes voelen alles perfect aan. Luchtig erover blijven doen helpt het beste... En natuurlijk in gedachten houden dat dit écht voor zijn eigen (en jullie) bestwil is en dat hij hierna onwijs zal gaan opknappen! Plus wat Cygnet ook al zei, ze knappen supersnel op!
Ik vond het ook vreselijk, dochter was nog geen 13 maanden, kreeg buisjes en neusamandel werd geknipt. Ik was bij haar in de operatiekamer en ben de hele tijd tegen haar aan het praten geweest wat ze allemaal gingen doen, "nu komt het kapje en dan ga je zo lekker slapen etc etc" Ze moest wel huilen, maar had niet het idee dat ze helemaal overstuur was. Na de operatie is ze wel een tijdje flink aan het huilen geweest, was echt wel ff boos, maar........ het plezier dat we nu van die buisjes hebben. 5 maanden lang geen oorontsteking gehad (en toen ondanks de buisjes toch nog 1). Zou het zo weer doen! Vond het achteraf vreselijk meevallen, dus probeer er gewoon voor open te staan dat het moet gebeuren je kindje heeft veeeeeeeeeeel meer last van al die oorontstekingen dan dat het van die operatie gaat hebben. Veel succes!
He, herkenbaar! Ik vond het achteraf meevallen, alhoewel ik het op het moment van in slaap brengen en wakker worden allemaal wel heftig vond: Thirza was er gewoon wel echt even overstuur van Ik ben gewoon tegen d'r blijven praten, toen ze het kapje opkreeg, m'n hand op d'r buikje, zachtjes aaiend. En na afloop gewoon lekker bij mij op schoot, waar ze ook nog even heerlijk in slaap is gevallen Tips... tja, toch zoveel mogelijk afleiding zoeken nu. En wij hebben toen dat nijntje-boekje gekocht en een dokterskoffertje. Kon ze eens even aan het spelen met die dingen en er hopelijk een beetje vertrouwd mee raken. Boekje een paar keer voorgelezen. 's Middags pakte ze zelf het dokterskoffertje ook weer, heeft daar toen ook weer mee gespeeld. Denk dat ze het toch wel doorhad, waar dat van was En behalve dat ze in het ziekenhuis erg stilletjes was, was ze in de auto terug alweer lekker aan het kletsen en heeft 's middags lekker gespeeld thuis. Ze was wel wat jengeliger dan normaal, maar of dat nou van de pijn kwam, of door alle indrukken, da's lastig te zeggen. Zal wel een combi zijn geweest. Verder is het idd wel handig om jezelf vooral voor te houden dat het gewoon nodig is en dat het er echt beter van wordt. 't Is ff niet anders, dat dat niet op een fijne manier kan... Maar zoals je weet: hier knapt het echt steeds meer op, dus je doet het ergens voor!
Thanks meiden! @Cygnet, ja zo had ik het nog niet bekeken.... dat hij nog een hoop nog anders ervaart dan wij doen. @Romy, ik probeer inderdaad maar voor ogen te houden dat hij het zo weer vergeten is.. @Grietje, oh jij ook dus? Ik doe altijd ook heel stoer tegen anderen, maar daarna loop ik heel snel de andere kant op omdat ik mijn tranen niet meer kan bedwingen. Ik hoop jou na donderdag te kunnen vertellen dat het reuze meegevallen is! @Lovely, ja voor hem doe ik alles en zal ik er (hoe dan ook) voor zorgen dat hij niets van mijn gestress zal merken. @Pila, oh wat super knap van je dat je het zo aanpakte in de operatiekamer... ik zit heel erg te twijfelen of ik mijn vriend dit ga laten doen omdat die erg rustig kan blijven. @Rozemarijke, jij ook al zo'n held die het supergoed aanpakte.... hoop echt dat het mij ook lukt!
Heej Lob! Ik zou wel zelf meegaan de operatiekamer in. Ondanks dat ik er verdrietig van werd, ben ik blij dat ik er bij ben geweest. Moet ook wel zeggen dat Alec heel erg aan mij hangt momenteel en zich door mij makkelijker laat troosten dan door vriend. Ik heb zijn favoriete liedje voor hem gezongen toen hij het kapje kreeg. Ja hij was echt overstuur en naderhand ook en als ik eraan terugdenk ben ik nog weleens verdrietig, maar kinderen ervaren het inderdaad anders denk ik. Die zijn zo veerkrachtig. Iets heel anders, maar als ik nu kijk naar de dochter van die vrienden die vrijdag op haar gezichtje verbrand is, zij praat en lacht al weer honderduit, terwijl haar vader en moeder nog lopen te huilen van alles wat er is gebeurd. Je kunt natuurlijk nooit in hun zieltje kijken, maar het zegt toch wel wat vind ik. Dus meid: je kunt het hoor! En als je wel een beetje emo bent is dat niet erg. Ik had ook moeite mijn tranen te bedwingen, het moeilijkste moment vond ik toen ik binnenkwam in de uitslaapkamer en toen ik daar zo'n klein jongetje zag liggen in dat grote bed met een bebloed neusje en toen hij zo verdrietig wakker werd. Maar net als bij de anderen was dat 's middags weer over. En nu maar hopen dat het hier ook vruchten gaat afwerpen Want dat is wel waar ik me soms zorgen over maak.
Onze dochter is al 2 keer geopereerd vanwege schisis, met 6 mnd en met 12 mnd, en ze moet nog een keertje met 20 mnd. Ik ga nooit mee de OK in, dat doet mijn man, ik vind het te zielig. Ik ben er wel altijd bij in de verkoever om haar te troosten. Het is waar wat de anderen al zeiden, zo'n kleintje is het super snel vergeten hoor!
ach meid , ik kan het me heel goed voorstellen je gevoel. mijn zoontje is toevallig 2 juli geweest voor buisjes en neus amandelen. ik had al dagen niet geslapen van te voren zo erg vond ik het. toen hij het kapje kreeg hield ik het ook niet droog , toen hij ineens in mijn armen slap werd. hij werd ook nog een heel hard gillend wakker met een bloedneusje. mama weer huilen. maar het viel me toch allemaal heel erg mee. de zelfde avond zijn we nog een eind wezen fietsen met hem hij had er na een paar uur helemaal geen last meer van. alleen ja je eigen gevoel. dat hoort er denk ik bij , bij het mama zijn zet hem op
Behalve een hart onder de riem steken wil ik ook even laten weten dat er een kans is dat je niet mee mag met de narcose als je zwanger bent. Dit verschilt per anesthesist! Bij Tijn zijn laatst buisjes geplaatst en z'n neusamandel geknipt en uit voorzorg hadden wij al afgesproken dat mijn vriend mee zou gaan. Nadat Tijn weer terug was op de afdeling (echt al na een kwartier/half uur) heb ik 'm gewoon lekker bij me genomen en viel 'ie zo in slaap. Tijn houdt trouwens helemaal niet van ijs, dus kregen we vla voor 'm toen we daar om vroegen en dat ging er achter elkaar in. Sterkte in ieder geval en achteraf zijn we zo blij dat 't gebeurt is!
Helaas is het vandaag niet doorgegaan omdat mijn zoontje waarschijnlijk de vijfde ziekte heeft, balen... ik had het het liefst zo snel mogelijk achter de rug gehad. Nu over 4 weken pas ivm vakantie van de arts. Hoop jullie dan alsnog een positief bericht te kunnen geven!
Ik kon er ook niet tegen. Mijn zoontje was toen vijf en vaders is mee de operatiekamer in gegaan en ik stond daarna meteen klaar om hem op te vangen. Binnen tien min was hij al weer terug zo snel was dat gegaan. En ja hij was iets ouder en was heel boos. Hij zij mama ze hebben me pijn gedaan. Ik had hem verteld als iemand je ooit pijn doet moet je het meteen aan mama vertellen. Dat deed hij dus en daar had ik op dat moment natuurlijk nooit aan gedacht. In elk geval heel veel sterkte.
Bij ons in het ziekenhuis hadden ze een uitleguurtje voor kinderen. Demi was 14 maanden en natuurlijk nog veel te klein om het te snappen, maar ik ben wel gegaan omdat ze daar ook de voorbeeldspullen hebben (narcosekapje enzo). Dan kon ze dat in ieder geval al zien. Misschien hebben ze ook zo'n uitleguurtje.
Lob wat balen dat het niet is doorgegaan! Nu weer langer wachten. Hopelijk kan ik je dinsdag berichten dat het mij reuze meegevallen is!