wordt t nog leuk?

Meid je bent doodop van de bevalling en dan heb je direct zware nachten met al die voedingen. Probeer zoveel mogelijk met je kleintje mee te slapen de komende tijd.
Vertel het wel aan de vk bij de nacontrole misshien zit ernog iets medisch achter?

Sterkte!

 

Geloof me, je bent niet de enige die dit meemaakt. En ja, het word echt nog leuk! Je bent nu moe, emotioneel, alles komt op je af.

Ik ken maar heel weinig nieuwe moeders die direct op een roze wolk zit na de geboorte hoor. Dat is leuk in films maar de werkelijkheid valt veel vrouwen een stuk zwaarder.

Ik begon het denk ik na een week of 7 leuk te vinden. Toen sliep ons meisje voor het eerst 6 uurtjes achter elkaar en kwam ik tot rust.
Dus schaam je niet voor deze gevoelens. Het komt echt vanzelf goed! Praat er over met mensen, en neem rust wanneer je er behoefte aan hebt. Bel desnoods een keer visite af. Niemand die dat niet zal begrijpen.

Dikke knuffel!

 

De eerste 8 weken heb ik loodzwaar gevonden. Die roze wolk kwam bij mij daarna pas. Niet alleen doordat ons zoontje met 9 dagen weer opegenomen werd in het ziekenhuis met hartproblemen (is geopereerd en diet het nu weer goed hoor). Na 2,5 week mocht hij weer mee nar huis. Ik was zo bang. Bang dat ik hem een keer dood in zijn bedje zou aantreffen. Maar het vertrouwen groeide weer aan (gelukkig). Toen hij 2 maanden was, kon ik eindelijk van hem genieten, Ik kon en durfde weer te lachen. EN toen begon de zon te schijnen en kon ik op mijn roze wolk gaan zitten en er niet meer af komen.

EN nog steeds vind ik het best wel zwaar hoor. Terwijl onze zoon zo onwijs makkelijk en lief is. Gaat lekker op tijd naar bed 's avonds en slaapt overdag ook goed. Dus mag eigenlijk niet klagen. Het is eigenlijk nog meer dan een fulltime job.

Iedereen die nu zwanger is en vraagt aan mij hoe ik de eerste periode beleefd heb na de zwangerschap/bevalling geef ik ook eerlijk antwoord. Ze hebben het altijd maar over die roze wolk. Of dit werkelijk waar is! Nee echt niet. Op het moment dat je kindje net geboren is en de paar dagen erna is het zo intens genieten. Totdat je na 2 weken moe begint te worden van het elke nacht je bed uit moeten (en dat hoort er natuurlijk allemaal bij) Dan is het opeens "poef" weg roze wolk.

Het is echt volkomen normaal hoor meis. Hou het wel in de gaten, want er kan meer achter schuil gaan. Komt vast allemaal wel goed. En inderdaad, wanneer jullie kindje slaapt, ook gewoon lekker gaan slapen.

 

Ik zat wel direct op een roze wolk.
Maar dat was omdat ik tijdens de zwangerschap altijd ziek was en heel veel niet meer kon eten. Na de bevalling was dat direct over en voelde ik me weer mezelf en heb direct alles weer gegeten wat al die maanden niet meer kon. Ondanks de pijn van de bevalling en de BV, vond ik het echt wel eindelijk genieten..

Maar dat ultieme moedergevoel had ik ook echt niet direct. Ik vond het allemaal heel onwerkelijk en raar. Ben jij nu mijn kindje?? Ok, leuk, ze is mooi, het is allemaal super bijzonder, maar t is wel gek allemaal!

Heel langzaam groeide dat gevoel en na ongeveer 6 weekjes was ik echt verliefd!!

 

nee hier voelde ik me ook niet happy de eerste 2 maanden. Het was zo zwaar dat ik soms dacht waar ben ik aan begonnen niemand die me verteld had dat het zo zwaar kon zijn. Sem huilde ook erg veel snachts en had in 4 dagen maar 10 uur geslapen was echt kapot.
Ik waqs ook soms echt blij als ik een half uur in bad kon zitten dat was echt de enige tijd voor mezelf. Ik kon echt pas genieten met de 3 maanden maar komt ook omdat ik zelf plotselin in het ziekenhuis terecht kwam 3 weken geopereerd ben enz. Nu is het super leuk en geniet ik bijna elk moment met sem.

Dus ja het word zeker nog heel leuk en het moedergevoel komt ook zeker nog

 

Meid, je komt gewoon in een sneltrein terecht waarvan je het gevoel hebt dat die maar heel af en toe stopt en hup daar gaat ie weer. Tenminste, dat had ik wel bij mijn eerste. Je moet zelf herstellen, het hakt er heftig in die verantwoordelijkheid en de totale verandering van je leven. Het is gewoon wennen voor iedereen. Geef jezelf daar echt goed de tijd voor. En praat er vooral veel over. Heel goed dat je het hier al hebt neer gezet. Dan ben je het ff kwijt en zie je dat je echt niet de enige bent.
Het komt echt goed. Echt waar. Dikke knuffel.

 

Ik herken je gevoel ook helemaal. Mijn oudste was een huilbaby en heb elke dag minstens wel 1 keer gedacht of er geen mogelijkheid was om hem weer terug te brengen. Niks roze wolk. Aan de ene kant wilde ik het beste voor mijn zoontje maar aan de andere kant wilde ik gewoon rust. Iedereen zei ook tegen ons dat gaat vanzelf beter en het word echt makkelijker maar ik had echt het gevoel levenslang te hebben en had het gevoel dat dit altijd zo zou gaan. Toch ging het steeds beter en na 3 maanden had ik voor het eerste echt het gevoel dat het goed ging. Toch heeft het bijna een jaar geduurd voor ik weer helemaal aan mezelf toekwam. Mijn advies houdt voor ogen dat het echt ECHT over gaat en dat het nu gewoon overwinteren is. De liefde word steeds sterker en je word steeds closer met elkaar. Geniet echt bewust van elke moment met je kindje maar ook zeker van elk moment voor jezelf. Ga lekker in bad met lekkere verzorgingsproducten of ga even ergens rustig een boek lezen en laat je partner even voor de kleine zorgen. Ik merk dat ik nu ook hierin beter rust vind en het is zo belangrijk om ook tijd voor jezelf te maken.

 

daymian is nu 4weken en mn man is vandaag weer begonnen met werken en ik vind het helemaal niet leuk zo.
ik houd zielsveel van mn kinderen en ik zorg met alle liefde voor ze, begrijp me niet verkeerd.
ik vind het superpittig met een baby en een peuter(puber) en dan ook nog het huishouden erbij.

het duurt even voordat je een ritme gevonden hebt (en als je dat net hebt verandert je kleintje het ritme en kan je weer opnieuw beginnen) en dan gaat het allemaal wat makkelijker.
het is een hele verandering als je een baby krijgt, alles is nieuw en het is flink aanpoten en dan ook nog de nachtvoedingen ed.

geef jezelf de tijd om te wennen en stel niet te hoge eisen aan jezelf.
(moet hier ook nodig strijken, de douche een grote beurt geven en nog stofzuigen en dweilen)
ik doe nu weer veel savonds en mn man doet weer veel in het weekend en dat wordt met de tijd weer minder als ik overdag een beter ritme heb.

liefs doris

 

Bij mijn dochter had ik wel meteen een roze wolk, maar nu ook minder hoor. Ik ben supergek op dat kleine ventje, maar ik vind het loeizwaar. en ik vind het heel erg als ik op een moeilijk moment denk "waar ben ik aan begonnen". Als ik mijn kindjes dan aankijk heb ik wel meteen spijt dat ik dat denk, maar het is gewoon pittig!

 

Hier ook gewoon een wit wolkje hoor, bij mn zoon was ie zelfs een beetje grijs.
Bij mijn zoontje duurde het nog wel wat langer voordat ik het echt leuk begon te vinden ongeveer een maand of 6, wel hield ik van m hoor. Misschien omdat het een ongeplande zwangerschap was en ik er eigenlijk nog niet aan toe was. Ook heeft mijn zoontje de eerste 6 weken alleen maar gehuild. Nou op een gegeven moment trek je dan ook je haren uit je hoofd.
Bij mijn dochter was dat gevoel dat het leuk is er veel sneller (waar ik me dan ook weer schuldig over voel naar mn zoontje, hoe moeilijk kan je het jezelf maken). Maar ook niet de eerste week hoor. Dat begint nu een beetje te komen.
Maar ik vind wel dat ze je van te voren mogen vertellen dat het niet alleen maar prachtig en mooi en geweldig is, maar ook vermoeiend, pittig en af en toe om gek van te worden is.

Tip, leef bij de dag/moment, pak je rust als de kleine slaapt, laat je vriend/ouders/schoonouders/vrienden je zoveel mogelijk uit handen nemen totdat jij weer een beetje op de been bent. Het belangrijkste is nu dat jij goed hersteld. Daar heb je later zoveel aan.

 

Ik zat hier ook na thuiskomst zondagochtend om half 12 te wachten op mijn roze wolk, waar bleef dat ding toch?

Maakte mezelf helemaal gek, want ik moest zoveel van mezelf, had geen rust in mijn hoofd en Tara wou maar drinken, of een schone luier of beet gehouden worden, er zat gewoon te weinig rust tussen.
En ik was zo vreselijk onzeker, nog steeds hoor, maar het was nog erger, vroeg me echt dingen af als als ik haar nou laat vallen is ze dan meteen dood?
En de eerste dagen dacht ik steeds dat ze aan zouden bellen en zouden zeggen bedankt voor het persen en verzorgen we nemen haar nu weer mee.
Dus genieten zat er niet in.

Nu probeer ik me erbij neer te leggen dat het even niet anders is dan dat het is, ik kan geen spik en span huis hebben, een lekker aangekleed vrouwtje zijn en een fris gewassen en gevoede dochter hebben.
Zolang ik maar een fris gewassen en gevoede dochter heb.

En in het begin pak je haar als ze iets nodig hebt, drinken, schone luier, krampjes, nu leg ik haar ook gewoon naast me als alles gebeurd is zodat ik gewoon naar haar kan kijken en kan genieten en dat hekpt wel, nu begin ik pas echt verliefd te worden.
Verliefd worden is ook moeilijker als je alleen met je baby bezig bent als ze aan het huilen is omdat ze iets nodig heeft, zo'n leuk geluid is dat niet.

Ik was ook bang dat ik te driftkikkerig zou zijn voor een kleine, ik ben namelijk nogal een drukke driftkikker, heb mijn angsten toen ook tegen een vriendin verteld (in tranen natuurlijk) en die reageerde gelukkig heel lief en zei dat ik inderdaad een driftkikker ben, maar dat ik vreselijk geduldig ben als het nodig is, met levende wezens.
En kwam met voorbeelden aan over mijn paardjes, mijn hond en mijn katjes, die allemaal een gebruiksaanwijzing hebben, en dat klopt, als daar iets niet ging en ze in hun puberfases allerlei gekke dingen aan het doen waren was het mijn erg kalme vriend die even weg moest gaan en een time out moest nemen, en niet ik.
Dit stelde wel gerust want het is niet roze wolk stimulerend als je bang bent dat je het niet goed zal doen.

Dus de wolk is hier nu zacht roze, kan beter, maar er zijn momenten dat ik haar nu gewoon moet knuffelen en zoenen en vast houden.

 

Hier kon ik ook pas na 6 weken zeggen dat ik het echt leuk vond! Daarvoor heel onzeker hoe je als moeder hoort te zijn. Bijv. ons zoontje ging huilen toen er bezoek was. Ik wist dan echt niet wat ik moest gaan doen, want ik wist dat iedereen zat te kijken. Zegt m'n zus: "Je moet tegen hem praten; daar wordt ie rustig van." Ik wist geeneens wát ik tegen hem moest zeggen! Laat staan als er andere mensen bij waren!
Maar 't is echt goed gekomen en bij jou komt het vast ook goed!! Zet em op deze zware weken!!! Je kunt het!!

 

Heel herkenbaar. De eerste 2 weken bv gegeven, maar dat was een hel! Jip woog met de geboorte maar 2400gr, en was met een grote inhaalslag bezig. En daarbij kost bv ook nog eens heel veel energie. Daarbovenop komen ook nog eens de gebroken nachten! Hier heeft het ook lang geduurd voor we een beetje een ritme hadden. Kan nu eindelijk zeggen dat het best lekker loopt en dat ik er van kan gaan genieten. Dat is ook altijd zo iets moois. Mensen zeggen altijd:" geniet ervan" als de kleine er eenmaal is, maar dat kon ik in het begin echt niet en kon het ook niet meer aanhoren. Maar het gaat echt beter worden.

 

Ook hier heel herkenbaar! De eerste 11 weken had ik gewoon een grijze wolk (huilbaby). Daarna ging het geleidelijk aan beter. Tot hij 6/7 maanden was, vond ik het erg zwaar omdat hij gewoon heel weinig echt lekker in zijn vel zat, maar de verliefdheid kwam wel gelukkig (dacht al dat er iets mis met me was).
En nu kan ik zo intens genieten van alleen al kijken naar dat kleine ventje wat zo parmantig de wereld wil ontdekken. Nu zijn er uiteraard nog momenten dat ik denk: he bah, waarom hoort dit er ook bij? Maar de momenten dat ik intens geniet van mijn kereltje zijn zo rijkelijk aanwezig dat het niet uitmaakt.

Sterkte meid! Het wordt echt beter al lijkt het nog zo ver weg nu.

 

ja de roze wolk komt.
ik had had het niet zo lang ik had het maar een week. maar toen kreeg ik de vraag al van mijn moeder of ik niet depressief was van de bevalling. nou ik moest gewoon bij komen en iedereen verwerkt het op zijn eigen manier. ik was ook heel onzeker. ik durfde niet te verschonen waar visite bij was ik durfde niet in bad te doen waar de kraamhulf bij was. ik durfde de kleine niet te pakken omdat ik het lekker bij me wou hebben. ik was bang dat ik alles fout zou doen en dingen zou doen die absluut niet mochten. het slaat helemaal nergens op want het is je eigen kind en je doet alles goed. je moet je moeder gevoel volgen.
maar ik snap je helemaal. toen die roze wolk kwam kon ik smorgens heerlijk met de kleine man lekker op bed liggen alleen maar genieten en kijken naar onze kleine engel. dat komt bij ook zeker wel. je moet nu even bij komen een bevalling vergt veel energie dat duurd een jaar voordat je lichaam er weer helemaal boven op is. dus het is niet raar dat je nu nog niet op de roze wolk zit. meis het komt vanzelf allemaal goed. en als je denkt dat er meer is zou ik het bij de vk met de laatste controle even vragen en vertellen hoe je je voelt.

liefs en sterkte komt vast allemaal wel weer goed