Plaats hier je bevallingsverhaal

Oh, heerlijk dat dit topic er weer is!!! Ben er verslaafd aan geraakt
Kom maar op met die verhalen hoor!!!

Zodra mijn kleine er is, plaats ik hier het verhaal zeker.

Groetjes Claire

 

Hier mijn verhaal van de geboorte van Nikki

41.6 weken zwanger, echt balen!!!Was die week al 2 keer voor een ctg naar het ziekenhuis geweest en alles was prima, ze bewoog goed en hartslag was prima. Tijdens mijn zwangerschap een paar keer een groeiecho gehad omdat ze haar groot schatte. Bij de laatste echo werd gezegd dat ze net iets boven de vier kilo zou wegen.

Met 41.6 weken dus weer naar t ziekenhuis voor een ctg en de gyn zou me ook weer proberen te strippen. Ctg was prima, proberen te strippen, had ik ineens 4 cm ontsluiting zonder weeen hebben gehad. Maar tegelijkertijd brak de gyn mijn vliezen, Nikki had in het vruchtwater gepoept. Voor de bevalling moest ik naar een ander ziekenhuis 20 km verder op. Eenmaal daar alles aansluiten. Maar de weeen kwamen niet op gang. Aan de weeenopwekkers en was al snel bij de 8 cm zonder al te veel pijn.
Maar daarna ging het niet meer, ik bleef uren hangen op 8 cm. 2 keer spuit in mijn been gehad (pijnbestrijding) en daar werd ik behoorlijk van de wereld van. Maar het schoot nog nix op. Na 3,5 uur nog op 8 cm het ging gewoon niet verder. Uiteindelijk was het rond 2 uur 's nachts toen ze een gyn gingen bellen om te komen kijken. Deze heeft gevoeld en met een echo gekeken en uiteindelijk besloten om de keizersnede te doen. Ik was behoorlijk op want op het laatst kreeg ik ook nog persweeen erbij. Maar het team moest ook weer eerst uit bed gebeld worden. Dit ging toch redelijk snel binnen een half uur kreeg ik een ruggenprik, oww wat is dat dan heerlijk, niets meer voelen!! En rond half 4 in Nikki geboren met een gewicht van 4786 gram!!behoorlijk groot dus! had er nooit doorgepast.

Nu is ze 6 weken en slaapt al lekker door tot 7 uur!!!We zijn zo gelukkig!!! Een heerlijk meisje!!

 

Hallo!
Altijd weer goed om je verhaal te kunnen delen!!
Hier komt ie dan:

Maandagochtend 6 uur wakker, moest ENORM nodig plassen, zo'n gevoel alsof ik het al een dag op aan t houden was. Na het plassen weer naar boven...maar dat ophoud-gevoel ging niet weg. Toen bedacht ik me: zou het soms begonnen zijn? daarna nog even gaan liggen maar na een uurtje toch maar manlief wakker gemaakt met mn vermoedens. Toen rustig naar onder gegaan waar ik al zeer snel wist dat het begonnen was. Toch even rustig kopje koffie nog gedronken en een paar flinke boterhammen met pindakaas en hagelslag gegeten, voor de nodige energie!!
Om half 9 vk gebeld om te melden. Vlak daarna begon de pijn iets toe te nemen. Half 11 begon weeenstorm. Half 12 vk laten komen. Die was boos omdat ik al 7 cm ontsluiting bleek te hebben. Boven in bed gaan liggen op mn zij voor nog snellere ontsluiting, wat onwaarschijnlijk goed werkte maar dus ook behoorlijk pijnlijk was. Kwam vrij snel in een soort high terecht waarin alles maar gebeurde.. en opeens mocht ik persen!
Na drie keer persen stond het hoofdje al. Maar daar ging het mis. Ik zat nog steeds in een soort roes terwijl vk en kraamhulp instructies gaven over volgende perswee, zuchten en puffen enz. ik dacht letterlijk en dit weet ik dan wel weer precies: Jaja, je kan me wat, ik ben er wel klaar mee, ik doe het zo wel even.
En toen ze me vroegen of ik een wee voelde, zei ik gewoon ja en perste.
Gevolg: Dochter werd zowat tegen hoofdeinde gelanceerd en ik subtotaalruptuur. Dat was om half 2.
Daarna duurde het ook nog eens 55 min voor moederkoek kwam, nou ja, meer eruit getrokken door vk. Met als gevolg enorm bloedverlies.
terwijl ik mn dochter vasthield werd ik intwee uur tijd(!) gehecht. Vk en kraamhulp waren de hele bevalling super rustig, ook toen ze vreesden dat ik naar de ok moest voor placenta en extra bloed.
Achteraf zeiden ze wel dat ze normaal gesproken allang naar zh waren vertrokken, maar dat ik nogal overtuigend kan zijn als ik mijn eigen zin wil..

Nu terugkijkend had ik misschien wel wat beter moeten luisteren, maar ik zou er niks aan veranderen!Nu mag ik over twee weken weer bevallen, en geloof me: Ik ga braaf luisteren!!

 

ohhh was mijn topic ook gewist dan???
Gek ik dacht dat die voor 4 sept had aangemaakt...

maar goed van je dat je het weer heb aangemaakt.

 

ha dan zet ik die van mij er ook bij. Nog maar 7 weken geleden maar ik moet gewoon graven in mijn geheugen al!

Bij 39 weken op een vrijdag op controle bij de vk bleek mijn bloeddruk gestegen, werd doorgestuurd naar zkh. Daar werd ik gestript en werd een afspraak gemaakt voor inleiden op maandag. Het hele weekend had ik voorweeen maar het zette helaas niet door.
Maandagochtendvroeg dus maar gemeld bij het ziekenhuis. Ik bleek al 3 cm ontsluiting te hebben. Toen aan het infuus met weeenopwekkers. Eerst hebben we nog lekker een filmpje op de laptop kunnen kijken, zelfs kunnen lunchen
Dan schroeft de arts het infuus behoorlijk op, omdat het niet opschiet. Ineens slaat het infuus aan en kom ik in een weeenstorm terecht! Van de arts moet ik perse op mijn linkerzij gaan liggen omdat het ctg er niet goed uit ziet. Dan kan ik de weeen helemaal niet meer opvangen en de arts regelt voor mij een ruggeprik. In eerste instantie werkt deze aardig, maar dan komt de pijn terug. Ik krijg enorme beenweeen en mijn man masseert zich een ongeluk! Als de arts om een uur of 6 komt toucheren heb ik 10cm ontsluiting, maar de baby ligt nog te hoog. Ik moet van haar nog even de weeen wegpuffen tot ze terugkomt. Dat duurt wel heeel erg lang want pas om kwart voor 8 komt ze terug. De baby blijkt dan inderdaad vanzelf naar beneden te zijn gezakt en ik mag gaan persen. Op het moment dat ik op mijn rug draai lijkt het alsof de ruggeprik ineens inslaat; ik voel helemaal niks meer en mijn benen zijn loodzwaar. Mijn man en een verpleegkundige moeten mijn benen vasthouden, ik heb het idee dat de baby er zo nooit uit gaat komen! De hartslag van de baby herstelt niet goed tussen de weeen door. Ik moet stoppen met persen en de gynaecoloog wordt opgepiept. Als die er is, is er ineens niks meer aan de hand en mag ik weer verder persen. Omdat we al op een uur persen zitten zet de arts een knip en dan floep.. glibbert onze grote knul in 1x naar buiten!

Baby prachtig gezond, maar vanwege mijn bloeddruk moesten we 2 dagen in het zkh blijven. Ook is mijn knip gaan ontsteken, ik krijg een lelijke grote wond en pas na 6 weken is ie dichtgegroeid.

Achteraf vond ik de bevalling wel goed te doen, ik zou een tweede keer die ruggeprik niet meer nemen die heeft me meer kwaad dan goed gedaan. Ik vond de pijn van de knip de eerste weken na de bevalling vele malen erger dan de pijn van de bevalling zelf!

 

Ook ik zal mijn verhaal hier doen, voor diegene die het graag willen lezen.

Op vrijdag 1 oktober ben ik bevallen van onze zoon, met 39+1. Wij hadden echt niet verwacht dat hij vroeger zou komen. 's Nachts was ik niet zo lekker, maar gewoon geslapen. Wel de slijmprop verloren (viel letterlijk uit me)

's Morgens tegen m'n man gezegd dat hij toch maar thuis moest blijven werken, de weeën kwamen om de 30, soms 15, soms 5, soms 8 minuten, totaal niet regelmatig. Ik dacht echt aan voorweeën. Ik verlies bloed, dus bel de vk. Niets aan de hand, kan erbij horen.

Om 12u 's middags komen de weeën heftig door, om de 3/4 minuten, houden 1 à 1,5 minuut aan. Nog meer bloedverlies, dus weer vk gebeld. Ze komen om 13.00u, de stagiaire denkt aan 3/4 cm ontsluiting, de vk checkt: 7 cm!! Wat?!
Ik ga nog even in bad, ze maken alles klaar voor de bevalling (lekker thuis). Maar ik wil al snel weer uit bad, dan blijk ik al 9 cm te hebben! De vliezen worden gebroken en ik mag meepersen. Maar dat vind ik echt eng, Thijs moet 'over het randje' en dat durf ik niet.
Totdat de vk me aanspreekt en ze me vertelt dat ik het geboren worden zelf tegen houd. Dan ga ik ervoor, de persweeën zijn erg lang en krachtig, er zit eigenlijk geen rustpauze tussen en op elke perswee kan ik 4 tot 5 keer toe ademhalen en lang meepersen (veel langer dan de voorgeschreven(?) 7 tellen!) en om 15.50u wordt onze zoon Thijs geboren! De placenta volgt snel, helaas moet ik wel nog naar het ziekenhuis om gehecht te worden. Maar we mogen 's avonds weer naar huis en genieten nu van onze heerlijke zoon!!

 

Op dinsdag 5 oktober om 7:30 moest ik me melden voor inleiding.

Om half 9 gel gekregen om de baarmoeder te laten rijpen en binnen 10 minuten had ik al weeën om de 5 minuten. Helaas bleek na een paar uur dat al die weeën niet veel deden, een vingertop opening was alles. Aan het eind van de middag zou gekeken worden of er opnieuw gel moest worden gegeven. Omdat ik toch wel vrij heftige weeën had werd besloten niets mee te doen en de nacht af te wachten en dan woensdagochtend nog een keer gel.

Heb de hele nacht wel wat weeën gehouden, dus slecht geslapen, maar wonder boven wonder had ik woensdagmorgen bij controle wat ontsluiting en hebben ze de vliezen gebroken.
Binnen 5 minuten heftigere weeën en ze kwamen gelijk om de minuut, dus we waren optimistisch.
Een paar uur later 3 cm ontsluiting.
Vervolgens kwam ik in een weeënstorm terecht, ik had zowel buik- als rugweeën waar maar een halve minuut tussen zat en 2 minuten aanhielden.
Helaas was het ook nog allemaal voor niks, nog steeds maar 3 a 4 cm ontsluiting.
Toen wilden ze de weeën gaan opwekken met een infuus, maar aangezien ik al zulke heftige weeën had bijna niet te doen, dus werd besloten een ruggeprik te geven en weeënopwekkers. De eerste paar uur waren een verademing, ik kon even bijkomen, maar het infuus werd elke 20 minuten opgeschroefd, dus na een poosje weer een weeënstorm. Je zou denken dat het allemaal wat zou opleveren. Uiteindelijk bleef ik weer op 6 cm steken.
De gynaecoloog werd erbij geroepen omdat Jelmers hartslag te vlak werd en ik inmiddels flinke koorts had en moeilijk aanspreekbaar was.
Die controleerde nogmaals de ontsluiting, nog steeds maar 7 cm. Het infuus voor weeën stond inmiddels op standje maximaal en de gynaecoloog constateerde dat het hoofdje nog steeds te hoog lag.
Hij heeft toen besloten over te gaan tot een keizersnede omdat de situatie voor zowel mij als Jelmer te riskant werd.
Tijdens de operatie bleek dan ook dat Jelmers hoofd maar tot een kwart in mijn bekken was gezakt en muurvast zat, hij was er dus nooit vanzelf uitgekomen.

Vandaag (zaterdag) mochten we dan eindelijk naar huis. Ivm de keizersnede en onze conditie moesten we wat langer blijven. Ik voel me eigenlijk prima en heb vrede met alles dat er gebeurd is. Heb ook weinig last van de wond.
Jelmer kreeg eerst bijvoeding naast de borstvoeding ivm mijn zwangerschapsdiabetes. Hij bleek zijn glucose zelf goed te kunnen reguleren, dus mochten we stoppen met bijvoeden, maar helaas zag hij vrijdag ineens erg geel en moesten we daarom weer gaan bijvoeden. Gelukkig waren zijn bloedwaarden wel in orde.
Nu ziet hij nog steeds geel, maar doordat hij zo goed drinkt, plast en poept mochten we toch naar huis.

We hebben dus een erg zware week achter de rug, maar als ik dan naar mijn zoon kijk, zou ik het zo morgen weer doen! (nou vooruit, over anderhalf jaar misschien).

 

Bevalling:
Op 12 december had ik een afspraak staan met de verloskundige om me thuis te laten strippen, dit zou de bevalling op gang kunnen helpen.
De VK kwam om 13u en we zijn toen gelijk naar boven gegaan, ze vertelde me dat ik nog steeds 1 a 2 cm ontsluiting had. Het strippen viel me erg mee en was totaal niet pijnlijk.
Ze schatte de kans op succes groot in, ik hoopte maar dat ik dat kon geloven dus de komende 24u waren best spannend!
Nadat de Vk weer vertrokken was gingen Jeroen en ik een rustige middag tegemoet, we hingen heerlijk op de bank een filmpje te kijken.
Na ongeveer een half uur begon ik wat lichte ongesteldheidspijn te voelen in mijn onderbuik…heel apart wanneer je dit voor zo’n 9 maand niet meer gewend was. Ik maakte me maar een heerlijke warme kruik klaar en lag de rest van de middag languit op de bank.
Tegen 16u begon ik maar alvast de aardappelen te schillen en de rest van het avondeten zodanig klaar te zetten dat we evt. bijtijds konden gaan eten.
Rond 17.45 kregen we beide trek in wat eten en ik verdween in de keuken om de stamppot boerenkool klaar te maken….tijdens het eten koken voelde ik me wat weeïg en stond eigenlijk niks doorhebbend zo nu en dan de pijn wat weg te steunen door me aan het aanrecht vast te houden. Ik dacht ach dit zijn die welbekende voorweeën…..gaan zo straks wel weer over!
Om 18.15 schoven we aan tafel….veel trek en honger had ik helaas niet meer….ik voelde me beduidend anders dan anders die avond.
Toch probeerde ik wat te eten maar al gauw kreeg ik geen hap meer naar binnen want ik voelde opeens veel meer pijn opkomen in mijn onderrug!! Ik keek het nog maar even aan en wilde eigenlijk Jeroen nog niet laten schrikken….maar al gauw werd het me duidelijk dat ik weeën had!! Jeroen pakte een stukje papier en begon de begintijden van de weeën op te schrijven en de eindtijd, al gauw merkten we dat de weeën heel regelmatig kwamen (om de 4 a 5 min.) en dat deze ook zeker een minuut aanhielden! Nadat ik zo’n 7 weeën weggepuft had besloot Jeroen de VK maar te bellen.
De VK was er binnen 10min., wederom vertrokken we naar boven waar we alles klaar hadden staan voor de bevalling. Ik kleedde me uit en ging op bed liggen. De VK luisterde nog even naar het hartje van de kleine en vertelde dat alles oké was.
In overleg besloot ze alvast de vliezen door te prikken, dit gebeurde dan ook al vrij snel bij de eerstvolgende wee.
Ik voelde een golf warm water uit me stromen….maar al gauw merkte ik dat er iets niet goed was, de kleine had schijnbaar in het vruchtwater gepoept! Ik bedacht me ineens dat ik dus niet thuis mag bevallen en naar het ZH moet!!
Pfff tja en dan gaat alles ineens behoorlijk snel, we hadden besloten om als 1e keus in het Diak te bevallen dus er werd daarheen gebeld met de vraag of er plek was voor een bevalling, helaas was er daar geen plek en werd er naar het WKZ gebeld als 2e keus……daar was nog wel plek! Jeroen heeft toen de vluchttas voor mij en de kleine gepakt, snel nog wat aanvullende dingen in de tas erbij gestopt en zo’n 15 min. later zaten we in de auto op weg naar het WKZ.
De VK vroeg nog of ze mee moest naar het ZH maar wij vonden dit niet nodig, de overdracht was immers al grotendeels via de telefoon gedaan.
Om en nabij 20.00u lag ik eindelijk op een bed in een verloskamer……de weg ernaartoe was nog niet zo makkelijk…..met weeën in de auto zitten is geen pretje kan ik je vertellen…..maar goed, alles voor een goed doel
Gelukkig vorderde de ontsluiting vrij snel, rond 23u zat ik al op zo’n 8 cm ontsluiting!! De weeën waren alleen erg ondraaglijk….ik had rugweeën die ik maar moeilijk kon opvangen! Na enige tijd vroeg ik wat de mogelijkheden waren m.b.t. pijnbestrijding, ik koos uiteindelijk voor een ruggenprik, dit leek mij de beste oplossing om de bevalling goed te kunnen laten verlopen.
De anesthesist werd ingeschakeld….dit kon wel ongeveer een uurtje duren aangezien er meer dames lagen te bevallen met als wens een ruggenprik….na ongeveer 15 min. wachten stond de anesthesist naast mijn bed en werd de hele procedure tot het zetten van de epiduraal aan mij uitgelegd. Allemaal prima zolang het maar snel gebeurt dacht ik toen... Zo gezegd zo gedaan zat ik op de rand van het bed, niet heel makkelijk met die weeën maar het was gelukkig vrij vlot gebeurd zodat ik snel weer op mijn zijde kon gaan liggen. Na een korte tijd voelde ik langzaam aan de epiduraal zijn werk doen….alleen niet helemaal zoals het zou horen!! Ik voelde aan mijn rechterzijde nog steeds de pijn terwijl mijn linkerzijde wel pijnvrij was, dit werd even aangekeken in de hoop dat langzaamaan de pijn ook weg zou trekken in mijn rechterzijde. Jammer genoeg bleef de pijn aanhouden en werd opnieuw de anesthesist erbij geroepen…de epiduraal bleek schijnbaar dus toch niet helemaal goed te zitten, alles werd op mijn rug weer losgehaald en met wat priegelwerk werd de epiduraal opnieuw op zijn plek gebracht! Gelukkig zat hij nu wel goed en voelde ik langzaam de pijn in mijn rechterzijde ook minder worden…..ideaal!!
Inmiddels was het alweer 01.00u…..de tijd vliegt echt voorbij……ik zit momenteel op 9 cm ontsluiting en voel me prima dankzij de ruggenprik. Ondertussen ontwikkel ik wel een lichte koorts maar de start van antibiotica is nog niet nodig, ze houden me goed in de gaten.
Pff en dan begin ik toch lichtelijke drang te krijgen om te moeten poepen….ik meld dit aan de verpleegkundige die ieder uur even kwam kijken hoe het ervoor stond. Ze vertelde me dat ik zolang dat ik het nog op kon houden dit moest proberen vol te houden totdat het moment kwam dat ik echt moet gaan persen. Niet veel later wordt de drang om te gaan persen steeds erger. We roepen de verpleegkundige erbij en ze controleren nogmaals hoeveel ontsluiting ik heb …. Yahoo ik mag gaan persen!!….ik zit inmiddels op volledige ontsluiting!!
Helaas vallen de persweeën mij erg tegen en blokkeer ik volledig mijn onderlichaam, ik lig zodanig raar dat ik niet kan ontspannen en me kan richten op het persen. Ik probeer mijn benen op te trekken tijdens de persweeën maar ik kan dit niet volhouden. Ik bal mijn vuisten en houdt deze onder mijn billen om zo de pijn in mijn onderrug (voor mijn gevoel) weg te nemen. Hierdoor kantel ik mijn bekken verkeerd waardoor ik het mezelf alleen maar moeilijker maak. Er wordt besloten om mijn onderkant alvast te gaan verdoven voor de eventuele volgende knip aangezien de persweeën niet effectief genoeg zijn. Ook krijg ik via het infuus nog een lading oxytocine toegediend om de weeën wat krachtiger te maken.
Damn en dan breekt er iets in je….ik wordt overladen met snel opvolgende weeën en wil alles op alles zetten om ons kind NU ter wereld te brengen……jaja het OER-gevoel komt in me los. Ondertussen knijp ik flink in Jeroen’s handen die me zegt dat ik het uitstekend doe!
Ik vraag aan de gynaecoloog en de verpleegkundige hoelang het nog ongeveer zal duren voordat onze kleine man het levenslicht zal zien en hoor ze zeggen dat het met zo’n 3 weeën er wel zal zijn…..
Voor mijn gevoel heb ik toen alles op alles gezet…..ik perste zo’n 5x flink mee in een wee en voordat ik het wist lag daar ons mooie kleine ventje op mijn buik!!! Geboren om 3.23 die zondag ochtend.
Beau wordt lekker warm bij me gehouden onder de dekens. Er wordt nog niet gelijk naar onze kleine man gekeken, hij ziet er prima uit qua kleur en ademt gelijk heel goed…. ik blijk ondertussen aardig te bloeden en moet z.s.m. gehecht worden. Ik hoor ze praten over dat ik naar de operatiekamer moet om daar gehecht te worden en schrik hier toch wel van ( niet wetende dat ik bijna compleet ben uitgescheurd * subtotaal ruptuur* met een duur woord) Er komt een arts de kamer binnen gelopen en feliciteert ons met de geboorte van onze zoon Beau. Hij bekijkt mijn wond en overlegt of het niet gewoon op de verloskamer gehecht mag worden….ik ben immers nog verdooft voor die evt. knip die ze me wilden gaan zetten maar uiteindelijk niet meer nodig was. Er wordt besloten om me toch gewoon te hechten op de verloskamer….alle benodigde spullen worden erbij gepakt en de bouwlamp maakt de boel goed zichtbaar down-under. Kennelijk is de boel zodanig uitgescheurd dat er nog een arts wordt bijgeroepen om te assisteren en de nodige uitleg te geven tijdens het hechten. Ze willen immers dat het er weer als een plaatje gaan uitzien natuurlijk. Jeroen trekt het ondertussen ff niet meer en vraagt aan me of ik het erg vind dat hij even naar buiten wil, kennelijk wordt hem het zien van al dat bloed, hechtdraad en die geur teveel. Ik vertel hem dat ik het niet erg vind…..ik wil immers ook niet dat hij onderuit gaat.
Al met al zijn ze zo’n anderhalf uur bezig geweest met hechten om mij weer te voorzien van een mooi onderkantje. Ik heb er werkelijk waar helemaal niks van gevoeld, tja alleen dat gevoel van het hechtdraad wat door je lichaam wordt gehaald.
Beau lag al die tijd heerlijk rustig op mijn buik bij te komen van de bevalling. Nadat ik gereconstrueerd ben krijgt onze kleine man de aandacht, aan Jeroen wordt gevraagd of hij de navelstreng wil doorknippen. Jeroen aarzelt even en bedenkt zich dat dit toch ook wel een speciaal moment is en zegt JA. Het fototoestel wordt erbij gepakt en de verpleegkundige neemt een paar mooie kiekjes van de trotse papa die de zeer dikke navelstreng met moeite doorknipt.
Beau wordt opgepakt en wordt naast mij verder onderzocht en gewassen….alles ziet er gelukkig prima uit! Hij weegt 3780 gram en is 52 cm lang.

 

Hier is mijn verhaal;
Op vrijdag 21 mei een grote berg boodschappen gedaan, want mijn vriend was de 23ste jarig. Was toen 37+2. Niets aan de hand. 'S avonds vrienden op bezoek gehad die om 23.30 naar huis gingen. Niets aan de hand. Om 00.00 kreeg ik wat krampen. Ach, even naar de toilet, wat drinken en dan weer lekker slapen, dacht ik. Nou de krampen wilden niet wegtrekken. Het werd elke keer iets erger. Pas om 01.30 kreeg ik ineens de ingeving dat het wel iets anders zou kunnen zijn. Om 02.00 toch mijn vriend maar wakker gemaakt (wilde hem niet wakker maken, want hij moest de volgende dag weer vroeg op om te werken. En wat als het gewoon weer wegtrekt?). Ik zeg: "Volgens mij is het begonnen!" Zijn antwoord:"Wat is begonnen?" De weeën kwamen toen nog om de 10 minuten. Om 02.50 kwamen ze al om de 5 minuten. Toen de vk gebeld. Het was toen nog goed vol te houden, en heb haar gezegd dat ze het maar rustig aan moest doen. Hield rekening met een cm per uur. Ben rond 03.15 naar boven gegaan, om even een nachthemd aan te doen. Je wil er dan ook nog een beetje fatsoenlijk bij liggen. Toen werden de weeën ineens zó heftig! Hebben om 03.30 nog maar een keer gebeld, dat ze toch maar een beetje haast moest maken. Ze was er 10 minuten later. Mijn vriend kreeg de opdracht om alvast de kruikjes warm te maken en de vk zou wel even kijken hoever ik was. Maar tijd om de kruiken te maken had hij niet. Hij moest gelijk naar boven komen! 3 minuten later lag mijn kleine Jip al op mijn buik .
En klein was ie. Hij was 45 cm en 2440 gram. Dat was even schrikken, want dat hadden ze op de controles niet gezien. Heb zelfs tussendoor een echo gehad, omdat ie wat aan de grote kant leek. Na overleg met de kinderarts mocht Jip gelukkig toch thuisblijven, als hij goed in de gaten werd gehouden. Gelukkig is alles helemaal goed gegaan en heeft hij inmiddels de achterstand helemaal ingehaald

 

Ik vind het wel fijn om ook mijn verhaal hier te vertellen. Ik ben 9 maanden geleden bevallen maar ik heb er nog steeds een naar gevoel bij als ik eraan denk. Ik ben écht niet kleinzerig en ik heb nooit opgezien tegen de bevalling maar het was echt heel heftig als ik eraan terug denk, nou daar komt ie:

zaterdag avond 19 dec 2009
17.00 uur de weeën beginnen, ze komen om de 10 minuten. Ik was helemaal happy want onze baby komt eraan!!! Ik was 40 weken en 5 dagen.
20.00 uur de weeën komen om de 7 minuten, ze zijn goed op te vangen, ik hoef nog niet echt te puffen
23.00 uur de weeën komen nog steeds om de 7 minuten, ik ga nog even op bed liggen en probeer wat te slapen. Slapen lukt niet maar ik rust wel.

zondag ochtend
0.30 uur de weeën komen om de 5 minuten en ik begin om ze weg te puffen
1.00 uur verloskundige gebeld, ze komt om 2.30 uur.
2.30 uur de verloskundige is er en ik heb 3 cm ontsluiting. De weeën worden duidelijk heftiger en heb steeds meer moeite om ze weg te puffen.
3.00 uur de verloskundige vertrekt en zegt dat ze om 6.00 uur terug zal komen.
5.00 uur de weeën worden heftiger en komen om de 2 minuten
6.30 uur de verloskunidge is terug en het is heel erg gaan sneeuwen buiten. Ze voelt en ik heb nog steeds maar 3 cm ontsluiting. Omdat het zo'n slecht weer is wil ze dat ik naar het ziekenhuis ga. De verloskundige wil die dag geen thuisbevallingen doen ivm het weer. Ik vond het prima ik had best veel pijn ik had nog zo weinig ontsluiting dat ik graag naar het ziekenhuis wilde voor pijnbestrijding.
8.00 uur ik lig in het ziekenhuis en heb heftige weeën om de minuut, heb nog wel maar 3 cm ontsluiting
9.00 uur mijn vliezen worden gebroken en ik krijg een weeënstorm, er zitten geen pauzes meer tussen en ik krijg enorme persdrang, ik heb nog steeds maar 3 cm ontsluiting en ik kan de weeën niet meer wegpuffen. Ik vraag om een ruggenprik.
10.30 uur de gynaecoloog gaat ervan uit dat de ontsluiting snel op gang moet komen omdat ik zo'n heftige en krachtige weeën heb en wacht daarom met de ruggenprik (achteraf pas gehoord)
11.00 uur ik ben helemaal op en kan niet meer, de pijn is ondraaglijk en dat komt voornamelijk door de persdrang. Ik heb ondertussen 4 cm ontsluiting. Ik stop af en toe met ademhalen en ik ben letterlijk op.
12.00 uur ik krijg eindelijk de ruggenprik! Yoehoeeeee!!! Ze moeten wel twee keer prikken omdat ze de eerste keer mis prikte, ik heb er helemaal niks van gevoeld omdat ik al zoveel pijn had van de weeën
Zodra de ruggenprik erin zat kon ik weer adem halen en alle pijn was weg! Ik was zo moe dat ik om 13.00 uur in slaap ben gevallen en ik heb geslapen tot ongeveer 14.00 uur.
15.00 uur ik heb eindelijk 9 cm ontsluiting. Ze zetten de pomp van de ruggenprik af zodat ik langzaam het gevoel weer terug krijg. De persdrang komt langzaam terug maar lang niet meer zo pijnlijk
15.30 uur ik mag mee gaan persen. Ik zeg niet dat dat pijnloos was maar wat een opluchting! Ik mocht eindelijk iets doen!
16.00 uur onze dochter werd geboren!!!

Ze zeggen wel eens dat je de pijn vergeet zodra de baby is geboren. Ik was dol gelukkig toen ze werd geboren en dat gevoel was super maar mijn bevalling ben ik nog steeds niet vergeten.

 

's ochtends om 8.30 moest ik voor de zoveelste keer plassen maar had ineens t gevoel dat ik op moest schieten... Helaas toilet niet gehaald en t bleef maar lopen dus vliezen gebroken, yippie!... Ik vanaf de wc ziekenhuis gebeld, mocht gelijk weer komen maar had nog geen last van weeen. Mn man stond op t punt om naar zn werk te gaan dus maar ff verteld dat dat niet door ging haha saampjes naar t ziekenhuis en eenmaal daar aangekomen begon t zeurderige gevoel onder in mn buik dus aan de ctg en alles ging goed! T vruchtwater bleef maar lopen en de weeen werden steeds erger... Om 3 uur inwendig onderzoek gehad en bleek bijna5 cm ontsluiting te hebben... De weeen waren toen zo erg dat ik een prikje in mn been kreeg om deze op te vangen, kreeg een goed dronken gevoel (dat was lang geleden haha) maar de weeen bleven veel erger worden, half 4 nog eens gevoeld nog steeds 4 cm... 10 over half 4 begon de hartslag van de kleinste steeds weg te vallen tijdens een wee dus weer voelen, bleek ik op 8 cm ontsluiting te zitten maa geen persdrang en de laatste 2 cm kon ook niet weggemasseerd worden dus met spoed naar de ok voor een spoedkeizersnede! Noah is om 15.59 geboren en Kyan om 16.00. Geboortegewichten zijn 1960 en 2280! Met kyan ging alles direct goed maar is vanwege prematuur de couveuse in gegaan. Noah had wat opstartproblemen oa bloeddruk bleef wegzakken en zout maar na de eerste nacht ging het ook met hem goed en is ook de couveuse ingegaan. Morgen liggen ze 2 weken in het ziekenhuis en overmorgen mogen ze mee naar huis

 

Nou meiden ga er maar ff rustig voor zitten want hier komt mijn verhaal
Het is nu ruim 2 jaar geleden maar weet het nog op de minuut af wat er allemaal gebeurde...


Het is mij gelukt om in 9 maanden te gaan van 65 kilo tot 105!! op het eind.
Ik liep letterlijk op de huid van de vreef van me voeten en had een mega bloeddruk en oedeem. Ook riep ik al een aantal weken van te voren dat de kleine bijna paniekerige bewegingen leek te maken in me buik maar dat werd afgedaan als je stel je aan......(had achteraf wel degelijk gelijk)
Op woensdag 20 augustus 2008 verloor ik mijn bloedprop.
De dagen erna veel harde buiken en vrijdags 22 augustus de vk gebeld omdat ik het idee had dat de bevalling begonnen was.
Zat volgens de vk nog potdicht en had last van voorweeen zei ze en daarnaast was me eerste kindje dus ik had nog wel ff te gaan.
Zaterdag 23 augustus(ben dan 39.5 weken) ik wordt wakker met wat rugpijn tegen 8.00 zal wel niks zijn denk ik nog.
9.30 ik heb het idee dat ik moet plassen en voordat ik naar het toilet kan breken me vliezen met gelijk een enorme weeenstorm (rugweeen)
!0.00 precies ik kom aan in het ziekenhuis en heb al 4cm ontsluiting.
11.00 de arsten beginnen op te merken dat de hartslag van de kleine enorm naar beneden gaat als ik een wee heb maar ze kijken het nog aan omdat hij wel stabeliseert tussendoor.
Die rug weeen niet normaal wordt gek en kan niet meer van bed omdat ik vast ligt aan allerlei banden en gedoe .
15.00 moet poepen!!!! persweeen maar nee met een naald in mijn...word er via de hoofd van me schat bloed weggehaald en naar het lab gebracht pas wanneer dat onderzocht is mag ik persen...
16.15 artsen voelen weer inwendig en Anthony ligt vast met zijn hoofd in me rechterbekken kan er niet normaal uit....ze gaan overleggen wat te doen....help!!
16.35 uitslagen bloed zijn binnen hij moet direct geboren worden het gaat fout....hartslag tijden wee 20 x per minuut hoor het woord sectio vallen ...Oh nee dacht ik tegen de tijd dat ik beneden ben ruggeprik heb en ze ks doen is hij overleden...ik uit alle macht persen ...NEE word er geroepen en ja deed ik.
Heel snel pakte ze vaciumpomp en ik perste me gek en schuurde totaal uit.
16.55 Anthony is geboren huilt niet en ik krijg hem niet te zien!
Anderhalf uur later ligt hij op de ic gewicht is 2385 en is blauw.
Ze zeiden dat er 2 knopen in de navelstreng zaten en dat dit waarschijnlijk tegen de 30 weken zwangerschap is gebeurd vanaf die tijd haast geen voedingsstoffen en dergelijke binnengekregen ( zei toch paniek in me buik)
Als ik niet was gaan persen was hij overleden.
4 dagen op de ic en 2 op de afdeling.
dysmatuur , zware reflux en een flinke hersenschudding maar hij leefde!!!!
Zo zie je maar ga op je eigen gevoel af liever 10 keer voor niks het zh of vk bellen als 1 keer te laat en dat had ik in min geval zo kunnen aflopen.


En nu zie mijn heerlijk mannetje, mijn trots mijn alles

Bekijk bijlage 100365



liefs van ons

 

Wat een indrukwekkend verhaal. Zit met tranen in mijn ogen achter de computer. En wat geweldig dat je gewoon op je eigen gevoel af bent gegaan. Petje af.