Ik heb net zo'n prettige ks gehad als kleintje88 en dus alles van 1e snee tot hechten aan toe gevoeld (al hoewel ze toen inmiddels wel morfine ingespoten hadden en ik me helemaal high voelde). Voor mijn 2e zwangerschap ben ik bij de gyn langs gegaan dat ik dat niet meer wilde en ik een geplande ks wilde met een goede ruggenprik (spinaal ipv epiduraal die je krijgt als je vaginaal aan het bevallen bent). Krijg nu dus ook met 39 weken weer ks, bekken zijn smal en ik had helemaal geen zin in herhaling. Ga er nu dus wel vanuit dat het deze keer beter gaat en aangezien het deze keer geen spoed wordt zal ik ook meteen mn mond open trekken als ik maar iets voel. Maar wil zeker niet onder narcose, wil de geboorte van mn 2e kindje niet weer missen. Was bij mn dochter wel "bij" maar na 2 morfine prikken maakte ik het niet echt meer mee, ze hebben de placenta laten zien en er ook heel wat over verteld, maar wat??? geen idee.
Hoi Vlinderr, Bij mij lag zoon ook al lang (vanaf 20 weken) in een stuit en is niet meer gedraaid. De draaipoging in het ziekenhuis met 36 weken is mislukt omdat hij al met z'n billetjes wat was ingedaald. De keizersnede is mij 100% meegevallen. Een goede voorbereiding helpt daar bij denk ik. Als het zo ver komt, laat je dan goed informeren door het ziekenhuis aangezien t overal anders gaat (zoals ik hierboven heb gelezen). Bij mij: - s ochtends vroeg in het ziekenhuis - kalmeringspilletje (?) en gezellige papieren outfit aan - in de verkoever infuus (in m'n hand: auww) - in de OK de ruggenprik. Helemaal geen last van gehad. Huid wordt verdoofd. Dit voelt een beetje branderig. Wel voelde ik af en toe nog aanrakingen maar geen pijn. - katheter is na de ruggenprik ingebracht. Niets van gemerkt dus. Verwijderen op dag 2 geen probleem. - de anesthesisten waren lekker aan t kletsen om me af te leiden. Man was overal bij. - zoon was er binnen 10 minuten uit. Werd boven t scherm (dus geen bloed gezien hoor!) getild en is toen met mijn man mee naar de kinderarts gegaan. - ik werd weer dmv koetjes & kalfjes bezig gehouden door de gynaecoloog (wel interessant: navelstreng zat om z'n nekje dus stuitbevalling was nooit gelukt). - na 10 minuten verscheen trotse man met ingepakt kind. Vast gehouden en gehuild . - nog een minuut of 20 opgelapt; - vervolgens een minuut of 20 alleen op de verkoever. Dat duurde lang! Ik wilde naar m'n zoon! - naar de zaal waar m'n kleintje meteen werd aangelegd. - dag 2 gedoucht, dag 4 naar huis - na 2 weken voelde ik me (nog niet helemaal hersteld maar) prima! tips: Uitrusten maar ook bewegen van te voren; braaf alle pijnstilling nemen; heel veel foto's laten maken. Ook van de ingreep zelf en de controle bij de kinderarts; uitrusten maar ook bewegen erna. Nog een voorspoedige zwangerschap!
oooooo ik zit in de zelfde positie.. mijn kindje is ligt ook in een stuit alleen nu zegt mijn vk .. als jij een onvolkomen stuit heb dan mag je wel normaal bevallen .. dat komen ze eerst met de billen en een volkomen stuit met de voetjes en dan mag je niet normaal bevallen .. ikben zelf in een stuit geboren .. eerst met me billen haha .. me moeder vond de ervaring wel handig en ze vond de bevalling van mijn zussje die overigens normaal is geboren erger.. ik krijg nog ene liggings echo .. en ik denk ook niet dat ze nog draait
@Jelisa....dan kun je idd maar beter geen draaipoging doen! Dan is het wel spannend maandag... zou je eventueel voor een stuitbevalling gaan als dit mogelijk is? Succes maandag!! @Jetje76...Dus ook in een stuit vanaf 20 weken. Hier dus net zo. Thx voor je uitgebreide verhaal!!! @Lovepeet.. Jij zit dus in dezelfde positie dan ik. Spannend hoor. Meer dan afwachten kunnen we niet, helaas. Wanneer krijg jij de liggingsecho? Ik heb daar niets over gehoord. Ik moet trouwens over 2,5 weken sowieso naar het z'huis voor een echo, omdat mijn placenta aan de voorkant ligt, maar ook dicht bij de uitgang. Nu gaan ze kijken of deze al ''verplaatst'' is. Kunnen ze dan gelijk kijken hoe het erbij ligt.
Dat heb ik idd ook gehad dat ik het allemaal niet meer zo bewust meemaakte, ik heb daar op de OK geloof ik ook een aantal keer geroepen: Mag ik nu slapen ? Uiteindelijk wel de kleine gezien en ook wel wat van meegekregen maar niet veel en dat is zo balen!! Bij mij is ook nooit echt verteld wat nu precies de reden is waarom ze niet verder in wilde dalen maar mocht ik ooit nog eens zwanger worden dan wil ik doorgestuurd worden naar de Gyn om even te kijken of het allemaal wel past, want dit wil ik nooit meer eerst zelf proberen en dan helemaal uitgeput naar de OK!
Ik heb eigenlijk nog een vraag aan degene die een geplande ks hadden: wordt je kindje meteen weggehaald bij je als het er is? Of word het met een geplande ks nog wel even bij je gelegd. Ik kies misschien ook voor een ks maar ik zou het zo naar vinden als je kindje meteen bij je word weggehaald! Ik zou zo graag even mijn kindje op de borst willen hebben... zou ik daar niet om kunnen vragen??
Jelisa: Toen ik met een keizersnede (niet gepland) bevallen ben kwam de kleine wel even naast me liggen (niet op de borst was ook erg lastig zo met een doek ervoor en alles ) maar het is te koud op de OK om het daar te laten dus moest ze na een paar minuten mee... Wat ik weet is dat ze in sommige ziekenhuizen de mogelijkheid hebben om de kleine op de uitslaapkamer bij je te leggen, maar dat moet je idd van te voren vragen! Als ik jou was zou ik gewoon overleggen over wat de mogelijkheden zijn...
Ben op 20 januari bevallen dmv een geplande ks. Onze zoon lag in een onvolkomen stuit, draaipoging gehad maar haalde niets uit, hij liet zich gewoon niet draaien. Ik mocht het natuurlijk proberen maar daar had ik geen goed gevoel bij dus vandaar een geplande ks, die plaatsvond met precies 40+0, op de uitgerekende datum dus. We moesten om 9h in het ziekenhuis zijn. Even een praatje met de verpleegster, operatiekleed aan, infuus in je hand (vocht en later antibioticum). Ik kreeg alvast 1000mg paracetamol. Om 11h was de gyn zover. Eerst werd ik naar een ruimte gebracht in vóór de operatiekamer, in afwachting van de anesthesist. Mijn man mocht mee, met een zo'n overall aan over zijn kleding. Toen de anesthesist er was werd ik naar de OK gereden, mijn man bleef met een verpleegster op de gang wachten. Je moet op de operatietafel rechtop gaan zitten, je krijgt een kussen onder je armen, moet wat voorover buiten en toen kreeg ik de ruggenprik. Dit werd niet verdoofd en ik vond dit ook niet nodig want het deed totaal geen pijn. JE voelt alleen een zware vloeistof in je rug omlaag lopen en dat is een vreemd, ietwat naar gevoel maar absoluut niet pijnlijk. Toen moest ik gaan liggen en direct werd eerst mijn rechterbeen en later mijn linkerbeen heerlijk warm en gevoelloos. Dit leek mij eng maar is het niet. Toen alles gevoelloos was kreeg ik een blaaskathether in. Voel je niets van. De anesthesist doet wat tests met je om te kijken of de verdoving goed werkt. Ik voelde bij die test mijn buik nog en daarom werd de tafel met het hoofdeinde iets naar beneden gezet zodat die vloeistof in je rug iets meer richting je hoofd loopt en toen was alles gevoelloos. Mijn man mocht weer binnen. Je krijgt een scherm op je borst, een klipje op je vinger voor hartslag e.d. en dan beginnen ze. Mijn buik was open voordat ik nog maar in de gaten had dat ze waren begonnen. In tien minuten was onze zoon geboren! Omdat mijn man heel rustig was mocht hij de geboorte zien over het scherm heen. Ik kreeg mijn zoon een paar minuutjes op mijn borst. Daarna werd hij twee meter verderop afgedroogd en nagekeken; ik keek vanaf operatietafel toe. Toen moest hij daar weg en mijn mag ging met hem mee. DAarna zijn ze nog zeker een half uur bezig geweest met placenta eruit halen (Ik heb gevraagd of ik die mocht zien en dat mocht) en hechten. Direct toen onze zoon van de kamer af was ging ik heeeeeel erg trillen. Dit is normaal en dat hebben vrouwen die vaginaal bevallen ook meestal. Heel vreemd, je kunt niet ophouden met trillen dan. Voelde me ook ineens heel erg vreemd en dat zei ik tegen de verpleegster die eigenlijk continue naast me stond (en je aan de praat houdt, je geruststelt, enz.). Zij deed direct iets in mijn infuus en binnen 30 seconden voelde ik me weer beter. Ze hadden wat moeite met een ader te dichten en dat was een vervelend gevoel. Geen pijn, meer alsof er een luchtbel in mijn buik zat waar ze steeds op duwden. Er zijn door een verpleegster in de OK foto's gemaakt van de geboorte, ben ik erg blij mee. Na in totaal zo'n drie kwartier was alles achter de rug. Ik werd naar de uitslaapkamer gebracht en even later kwam mijn man met onze zoon. Verpleegsters komen aan je vragen hoe het met je pijn is, je krijgt een morfinespuit in je been en ze voelen aan je baarmoeder of deze zich goed samentrekt. Dit vond ik erg zeer doen. Na een half uurtje ofzo mocht ik naar de gewone kamer mét man en zoon. Mijn man en zoon hadden terwijl ik op de OK lag op de zaal lekker bij elkaar gelegen, onze zoon bloot op mijn man zijn blote borst. De verpleegster heeft hier foto's van gemaakt. Eenmaal op de zaal kreeg ik erge napijn en na-weeen; ik had het niet meer. Ik kreeg na overleg nog een morfinespuit en toen was het binnen een kwartier veel beter, maar ik heb even behoorlijk afgezien. Nadien bleek dat mijn baarmoeder extreem heftig reageerde op het middel dat ze op de OK in je infuus doen, om je baarmoeder te laten samentrekken. De eerste 24 uur komen ze om de paar uur je bloeddruk en temperatuur meten en komen ze steeds van buitenaf aan je baarmoeder voelen. Dit vond ik wederom steeds zeer pijnlijk, maar het moest nu eenmaal. Ook kijken ze steeds hoe erg je vloeit. Dat viel bij mij mee. Maar toen ik na ongeveer 24 uur zelf naar de wc ging (het katheter ging er na 24 uur uit), begon ineens alles te lopen. Maar dat is wel normaal. De eerste dagen kun je niet gewoon rechtop lopen. Maar ach, na 48 uur stond ik alweer zelf te douchen. Een bijwerking van een ks is dat je veel lucht in je darmen krijgt. Hier komen ze ook naar luisteren. Ik was er een nachtje flink beroerd van, maar uiteindelijk kun je vanzelf windjes laten (dat komen de verpleegsters ook aan je vragen!) en dan heb je het ergste gehad. OP dag 4 mocht ik naar huis. De eerste twee-drie weken vond ik behoorlijk pittig. Mijn buikspieren deden gruwelijk zeer en ik was blauw van heup tot heup en van navel tot schaambot (schijnt ook niet echt normaal te zijn). Van mijn buikspieren heb ik wel bijna drie maanden 'last' gehad en die beurse plek voel ik met vlagen nog steeds. Het was pittig, en op een gegeven moment dacht ik echt 'dit komt nooit meer goed', maar met de controle na 6 weken liep ik alweer 20 minuten naar het ziekenhuis en 20 minuten terug, dus ach..... Als ik er op terugkijk zou ik het zo weer doen!! Heel veel succes!!
@SuLa...Wow, wat een verhaal! Bedankt voor je uitbereide uitleg!! Moet er wel bij zeggen dat ik een ks toch nog best heftig vind. Maar goed... dat is een natuurlijke bevalling ook. Helemaal pijnloos bevallen lukt toch niet. (helaas).
Dit is echt per ziekenhuis verschillend, ik zou dit van te voren gewoon even navragen bij de gyn. Bij mij werd Justin vrijwel direct weggehaald, ik heb hem een halve minuut gezien (hij werd naast mijn gezicht gehouden) en hierna moest ik ruim 1,5 uur wachten. Het was volgens de artsen te koud in de OK. Bij een kennis van ons ging het heel anders, zij mocht de kleine in de OK nog wel even vasthouden. Na het hechten mochten haar man en zoontje mee naar de uitslaapkamer.
@Vlinder: klopt, en bij een ks heb je gewoon meer pijn erná en tijdens een natuurlijk bevalling heb je op dat moment veel pijn. Ik heb voor een ks gekozen omdat ik wel tegen een stootje kan maar dat kleintje nog niet. En je stelt je er op in he, als je weet dat het een ks wordt. Je weet niet 100% wat je kunt verwachten maar je weet wel dat lopen de eerste dagen erg pijnlijk is en het herstel gewoon langer duurt. Waar ik me niet op had voorbereid was die lucht in mijn darmen en ik had ook niet gedacht dat mijn buikspieren zó pijn konden doen.... Van het litteken had ik trouwens nauwelijks last. De eerste dagen trokken de hechtingen wat en dat gaf met sommige bewegingen een pijnlijk, stekend gevoel. Na de ks heb ik nog een week of 2 licht gevloeid en ik heb daarna nog zeker een week of 4 een heldere afscheiding gehad, best veel. Oh, van dat katheter kreeg ik overigens wel een blaasontsteking.... De eerste week heb ik verhoging gehad tot 38. Toen de ontsteking weg was, bleef de pijn. Het kan soms voorkomen dat het katheter je blaas wat beschadigt. Heb nog enkele weken wat last gehad bij het plassen; dat heeft denk ik een week of 10 geduurd wel. Weet je, voor mij is het nu bijna 9 maanden geleden.... Als ik dit verhaal had gelezen als ik vóór een ks stond, net als jij nu, dan zou ik misschien wel denken: oh jee, wat een gefrot aan mijn lijf, en al die pijn! Maar je vergeet het ECHT heel snel. Dat heeft de natuurlijk gelukkig maar mooi geregeld Als je nog vragen hebt.....stel ze gerust!
Ook ik heb een keizersnede gehad. We kwamen er met 36+6 weken achter dat de kleine man in stuit lag. Beetje laat, maar er werd spoed gezet voor een draaipoging. De volgende dag zou ik naar het ZH mogen voor een draaipoging! Had die hele week al wel last van pijnlijke harde buiken. 's middags nog de stad in gehobbeld voor een voedingskussen. Dat zou echt het laatste zijn wat ik nodig had. 's middags verloor ik een klein deel van me slijmprop. Ik had toen al het gevoel van: dit kan nooit lang meer gaan duren! Ik manlief opgebeld om dat te vertellen, en hij liet de telefoon uit zijn handen kletteren whahaha. Heb me dood gelachen. Afijn, die avond manlief nog opgehaald uit zijn werk en hebben we het bed ingepakt met beschermhoezen. Ik ben nog gaan douchen, en zei tegen manlief dat hij dat ook maar moest doen. Maar eigenwijs alstie is zegt hij: nee ik ga morgen wel! 's nachts kon ik de slaap niet vatten en lag ik maar de draaien! Tot ik op een gegeven moment naar de wc wilde gaan. Ik moest plassen, maar toen ik overeind kwam voelde ik wat lopen. Nou had ik sowieso op het eind al wel last van urineverlies, dus had zoiets, nee he, ik plas in me bed! Gelukkig lagen die berschermhoezen er! Maar ik wist al snel dat het geen urine was! Heb toen de VK gebeld, en die zei dat ik nog maar even moest gaan slapen. Het was niet dezelfde VK als die dag ervoor! Toen ik vertelde dat we die dag ervoor achter waren gekomen dat hij in stuit lag, stond ze binnen 10 minuten op de stoep. Even gekeken, en ja hoor, ga maar naar het ziekenhuis. het was half 6 toen we in het ziekenhuis waren. Ze hebben toen nog echo's gemaakt om te kijken of hij toch niet uit zichzelf gedraaid was. Dat was niet het geval. Draaien kon ook niet meer, daar had ik te weinig vruchtwater voor. Ik mocht dus kiezen voor een KS en via de normale weg. Ben puur op mijn gevoel af gegaan, en die zei een KS. Het zou nog wel even duren voordat we aan de beurt waren. Naja, dan gaan we maar boekjes en info lezen! Tot een half uur later, het was toen 10 uur. Eeeh meneer, mevrouw, we gaan u even laten schrikken, u mag nu al mee naar boven! Oh eeeh oke! Prima. Ik had al eerder een ruggenprik gehad omdat ik in het verleden een knieoperatie heb gehad. Dus binnen 2 minuten zat deze erin en werkte meteen goed. Moest daarna mijn benen nog optillen om op de operatietafel te leggen, maar zelfs dat lukte al niet meer en moeten ze me helpen. Het enige vervelende wat ik vond is dat buikvlies wat ze opentrekken. Je voelt er niets van, maar het geeft een drukkend gevoel. Dinand is om 10.24 uur geboren en werd boven het doek gehouden. Heb toen ik dat eerste huiltje hoorde, toch wat tranen gelaten. Lachend door me tranen heen zei ik nog: stoer wijf ben ik he. Daar moesten ze erg om lachen. Daarna werd hij meegenomen om na te kijken. De apgarscore waren een 9 en een 10. Was perfect dus! Daarna werd hij nog even bij mij gebracht. Manlief heb ik met Dinand mee laten gaan. Bij mij viel toch weinig te beleven. Ik moest dicht genaaid worden en naar de uitslaapkamer. Ook dat vond ik heel vervelend! Ik heb daar 2 uur gelegen, terwijl ik na een uur zoiets had van: laat me nou naar beneden gaan, ik wil naar me man en me kind toe. Eindelijk mocht ik naar beneden. Manlief had ondertussen gevraagd of het allemaal wel goed ging met me, omdat hij het zo lang vond duren. Toen ik eenmaal naar beneden ging, zag ik manlief in de kamer staan met ons kleine mannetje. Wat was hij enorm trots, en ik ook op hun. Kan wel merken dat het nog steeds impact op me heeft, zit met het typen van dit verhaal toch weer tranen weg te pinken. Maar mij is de keizersnede echt 100% meegevallen. Ze waren allemaal super aardig, en super relaxt. Achteraf gezien was het maar goed dat ik voor een keizersnede bevallen ben, want 9 dagen later werd ons mannetje weer opgenomen vanwege een vernauwde aorta! Artsen weten niet wat voor gevolgen het had mee gebracht als ik via de natuurlijke weg was bevallen. Het is dus maar goed dat ik op mijn intuïtie ben afgegaan! Nu gaat alles helemaal goed met dat kleine aapje van me.
wat een mooi verhaal zeg! Als ik het lees wordt ik ook een beetje emo (hormonen he haha!) Ik wil eigenlijk ook gaan voor een ks omdat ons kindje in een stuit ligt. Onze dochter lag ook in een stuit en zij is wel vaginaal geboren, met de billen eerst. De bevalling zelf ging op zich wel goed alleen heb ik wel heel veel pijn gehad omdat ik continue aan de weeenopwekkers moest. Toen ik eindelijk mocht persen was ze er met een kwartiertje dus dat was wel heel snel. Alles was ook prima met haar. Alleen bij mij bleef de placenta vast zitten. Hier hebben ze nog een uur op gewacht en ik heb zitten persen als een gek, maar hij kwam echt niet. Uiteindelijk trokken ze de navelstreng eraf. Toen moest ik meteen naar de OK om de placenta manueel te verwijderen. Daar kreeg ik ook een ruggenprik voor dus ik weet ook hoe dat is. Daarna moest ik naar de uitslaapkamer en heb daar even gelegen. Toen mocht ik terug naar mijn man en dochter. Helaas kreeg ik een paar dagen later toen ik weer thuis was hele heftige buikkrampen. Ik dacht dat ik naar de wc moest voor ontlasting maar dat was niet zo. Mijn dochter lag bij mij op bed en ik ben kruipend naar de telefoon gegaan om de vk te bellen. De kraamhulp kwam die dag wel, maar die kwam pas tegen 8.30 en het was rond 6.00 uur dus zo lang kon ik niet meer wachten. De vk kwam er meteen aan en dacht aan placentarest in mijn baarmoeder en dus een baarmoederontsteking. Ik werd meteen per ambulance opgehaald en heb direct mijn man gebeld dat hij naar het zh moest komen. Ik mocht meteen door naar de OK en daar hebben ze nog wat restjes placenta weggehaald. Toen moest ik nog een dag blijven en de volgende dag mocht ik weer naar huis. Maar een paar dagen later ging het weer mis. Ik bleef maar zo ziek en had flinke koorts: 39 graden. Ik moest toen het zh weer bellen en die wilde me meteen weer terug hebben. De koorts bleef stijgen en die was uiteindelijk 40 graden. Ze hebben me van top tot teen onderzocht en ik geloof wel 50 buisjes bloed afgenomen. Ben onder de scanner geweest op verdenking van trombose. Heb allerlei antibiotica toegediend gekregen via infuus maar niks sloeg aan. Uiteindelijk was er een antibiotica die wel aansloeg en toen daalde mijn koorts. Wat ik heb gehad hebben ze nooit geweten en ook nooit iets over gezegd. Het was een groot mysterie. Ik denk zelf dat ik een ziekenhuis bacterie heb opgelopen ofzo. Na 1,5 week in het zh te hebben gelegen mocht ik eindelijk naar huis. De kraamhulp was inmiddels al weg. Ik had echt een klote kraamtijd om het zachtjes uit te drukken met veel pijn en heel veel verdriet ( niet vanwege mijn dochter natuurlijk maar omdat ik steeds terug moest naar het zh en mijn dochter ook mee moest. Zij werd steeds heen en weer geslingerd van het zh naar huis en terug) Ik weet dat dit niet echt een opbeurend verhaal is, maar ik vertel dit eigenlijk om duidelijk te maken waarom ik nu voor een ks wil gaan. Ik weet dat dat ook niet alles is en dat er ook complicaties op kunnen treden. Maar zo'n nare bevalling blijft toch altijd bij je en ik heb er geen trek meer in om dat te doen.
@SuLa...als ik nog vragen heb, dan hoor je het!! @Belliebel...Wat een mooi verhaal! Ik hoop dat ik ook straks zo'n verhaal kan plaatsen. @Jelisa...jeee, wat een verhaal zeg! Met pijn en moeite een normale bevalling ondergaan, en dan zo'n enorme nasleep! kan me voorstellen dat je nu voor een ks gaat...zou ik ook doen!! (heel eerlijk gezegd wil ik sowieso met een ks, als de beeb in een stuit ligt. Heb zelf het idee dat er bij een stuit toch meer complicaties op kunnen treden dan bij een gewone bevalling...maar dat ik maar een gevoel).
Ik heb een half jaar geleden een ks gehad en zoon is geen moment bij me weggeweest in de OK (ja oke, ff om te wegen en voor de apgartest) maar binnen 10 minuten kreeg ik 'm gewikkeld in een warme deken bij me. Hij heeft gedurende de 30-45min van hechten bij me gelegen in mn armen. Daarna op de verkoeverkamer mocht ie naakt op me liggen. Ik zou het dus echt vantevoren navragen in je zh, bij ons kon het dus wel. Ik heb 'm geen moment hoeven missen. Heeft natuurlijk wel met protocol van je zh te maken. In 'ons' zh vinden ze dat je ook na een ks je kind gelijk bij je moet hebben. Altijd vragen dus!
ik heb een spoedkeizersnee gehad omdat ik al 35 uur bezig was en toen had ik nog maar 4.5 cm dus meteen naar beneden, daar hebben ze me ong 12 keer geprikt maar de verdoving werkte niet waardoor ik in paniek raakte om alles te voelen dat ik gelijk helemaal werd weggemaakt, een uur of 2 later zag ik mn zoon pas gewassen, aangekleed en gevoed jeetje wat heb ik daar wekenlang om gehuild en moeite mee gehad, dat eerste contact te missen.....maar ik moet zeggen het herstel ervan is me reuze meegevallen, vond het alleen raar dat ik geen grote boodschap hoefde te doen dat kwam pas na een dag of 7! deed wel beetje pijn en was helemaal zwart van kleur! en ook was ik vooral erg moe moe en moe. achteraf bekeken waren ook mijn bekken te smal trouwens, succes meid! ow ja ps mijn man is er gewoon de hele tijd bij geweest hoor, ook al was ik helemaal weg.
Bij de eerste ks werd mijn dochter inderdaad meteen weg gehaald en ik zag haar pas na 1,5 uur weerd. Vreselijk ik lag tijdens het dicht naaien helemaal alleen, op de uitslaapkamer lag ik weer helemaal alleen. Ik verveelde me dood en ik maakte me zorgen om mijn kindje. Helemaal geen leuke ervaring, bij de 2de werd het weer een spoedsectio (nouja spoed het ging heel relaxt want de kindjes deden het prima, ze kwamen er alleen niet uit). Deze keer zo anders dan de 1ste keer. Na de geboorte zoon even gezien, toen gingen ze hem naast mijn hoofd nakijken en de testjes doen. Ik kon dat ook zien, bij dochter werden de testjes op de gang gedaan. Daarna kreeg manlief onze ingepakte zoon bij zich en kon ik hem dus goed zien. Het hechten deed deze keer meer pijn dan bij dochter, maar ik had nu veel afleiding. Toen we naar de uitslaapkamer gingen kreeg ik zoonlief op mijn blote huid, hij was ook weer uitgepakt en we lagen onder warme dekens. Zo hebben we met ons drietjes op de uitslaapkamer gezeten. Zo`n verschil met de eerste keer, als er een 3de komt wordt dat ook een geplande ks. En ik wil het weer hetzelfde als bij de 2de keer. Gelukkig is het het protocol in het ziekenhuis bij ons.
Het zijn allemaal heel verschillende verhalen om te lezen. Ik hoop natuurlijk te kunnen bevallen, maar ik heb met 30 weken een echo om te kijken of mijn placenta verschoven is. Die lag voor mn baarmoedermond, nog even afwachten dus...
Ik heb 2x een keizersnee gehad, 1x spoed en 1x gepland. Bij mijn oudste dochter ging ik naar het ZH omdat ze in het vruchtwater gepoept had. Ik was toen 40+2. Na die nacht had ik 0.5 cm ontsluiting en de hele nacht redelijke weeen gehad. Ik moest toen aan de wee-opwekkers, want de kleine moest nog wel die dag geboren worden! De wee-opwekkers gingen er om 9 uur in en om 13 uur zat ik op 1 cm...whoehoe!! Daarna moest het infuus dus vol open, maar ik had al meer dan 12 uur rugweeen en 2 nachten niet geslapen. Er werd toen een ruggeprik aangeraden (epiduraal). Op de voorbereidingdkamer werd de ruggeprik gezet tussen 2 weeen door. Voelde heerlijk! Cathether werd gezet.Daarna nog rustig gelegen en een beetje gedommeld. 's Avonds om 9 uur kreeg ik persdrang, maar ze zagen helemaal geen beweging in de baby! De ks werd besloten en het OK-team opgeroepen (was vrijdagavond). Op de OK gingen ze snel aan de slag en deden er ene beetje meer verdovingsvleoistof bij. Helaas was dit voor mij niet genoeg en heb ik toch nog behoorlijk wat van de ks gevoeld! De gyn wist dit wel, maar moest door..... Uiteindelijk bleek onze oudste dochter te groot voor mijn bekken.Ze was 56 cm, 4700 gram en een hoofdomtrek van 35cm. Bij mijn 2e zwangerschap werd ik vanaf 30 weken in de gaten gehouden emt groeiecho's i.v.m. de grootte van mijn oudste. Ook deze baby groeide weer hard (en nee, geen zw. suiker!) en vanaf die tijd liep ze zo'n 4 weken voor op de groei. In week 35 werd besloten tot een geplande ks in week 38. Die dag moest ik me om 10 uur melden in het ZH en werd naar de kamer gebracht. Eerst aan het CTG en toen kwamen er ineens 2 verpleegkundigen met infuus en cathether! Zou pas om 13 uur geopereerd worden, maar werd 11.30 uur! Toch nog een verrassing... cathether inbrengen in ongemakkelijk, maar niet pijnlijk. Dit keer kreeg ik dus een andere ruggeprik (spinaal) en dan voel je ECHT helemaal niks meer in je onderlijf! Tessa is om 11.37 uur geboren en behalve het trekken en duwen (en bij haar extra, want ze lag klem....met 3x vacuumpomp en 1x de tang eruit gehaald!) voelde ik niks. Beide keren zijn de baby;s onderzocht en toen meegenomen door de kinderarts. Een verpleegkundige heeft foto;s genomen van de bevalling en de testen erna. Mijn man mocht symbolisch de navelstrengen doorknippen en dat is ook gefilmd. Hij is overigens niet in de OK geweest bij de bevallingen. Hij is panisch voor ziekenhuizen en ging bij de 1e bijna van zijn stokje en is door het OK-team uit de OK gebonjourd..... Beide keren heeft hij op de gang gewacht en af en toe door het deurraampje gegluurd. Daarna zijn de meiden met mijn man mee gegaan naar de kamer. De 1e keer mocht ik snel daarheen, de 2e keer eerst naar de verkoever. Bij de oudste was ik 1.5 liter bloed verloren en mocht ik na 3 dagen naar huis. Bij de 2e was ik stukken fitter, alleen moest zij een dagje langer blijven, dus was het ook 3 dagen.