stel ik mij aan of toch niet?

Tuurlijk stel je je niet aan! Het is jouw gevoel en als ze dat niet snappen, hebben ze dikke pech. Het lijkt me heel normaal dat je zoiets heftigs als jij hebt meegemaakt op je zoontjes eerste verjaardag herbeleeft... Ik vind het wel heel erg voor je dat ze je niet snappen. Kun je niet tegen ze zeggen hoe je je voelt?

 

Nee absoluut niet!!!

Ik heb een a terme geboren kindje die het goed deed en ik vond de eerste verjaardag al erg emotioneel. Laat staan als je een kindje hebt die heeft moeten knokken voor zijn leven EN niet te vergeten jij zelf ook!

En ik kan me goed voorstellen dat als je dingen ziet die je aan die tijd doen terug denken je weer erg emotioneel wordt. Zo werkt het met alles in het leven. Je kindje is het kostbaarste geschenk wat je ooit hebt mogen krijgen dus dan zal die emotionele trigger nog erger zijn. Plus dat het nog niet zo lang geleden is natuurlijk.

Dus nee...je bent geen aansteller. Het is voor jullie een heel heftige gebeurtenis geweest die nog steeds niet verwerkt is (denk ik). Gewoon je emoties laten gaan. Als mensen daar geen begrip voor hebben: jammer dan!
Ze mogen blij zijn dat ze zoiets nooit hebben hoeven meemaken.

dikke knuf!

 

Hallo,

Natuurlijk stel je je niet aan. Wat een belachelijke reaktie! Als een bevalling helemaal zonder complicaties gaat is het al een heftige ervaring. Laat staan als het mis gaat (spreek helaas ook uit ervaring). Inmiddels gaat het met ons zoontje erg goed, maar kan het bij tijd en wijle ook niet helemaal loslaten wat er allemaal gebeurd is. Mijn zoon is nu 8,5 maand, maar kan me voorstellen dat het rond zijn verjaardig allemaal een versnellinkje heftiger is. Laat mensen maar kletsen, ook al is het moeilijk.

 

Ik heb een vergelijkbare bevalling gehad en vind dat je je absoluut niet aanstelt!
Het is gewoon weer een hele emotionele tijd, vanaf de dag dat ik het ziekenhuis in ging een jaar geleden tot de eigenlijke uitgerekende datum een jaar geleden en daarna hoop ik alles weer een beetje achter me te kunnen laten....

 

Mijn kleintje is dysmatuur,
En is met een spoedkeizersnee 37week4dagen en 1800 gram geboren,
In het ziekenhuis huis heeft ze een stafylokok virus opgelopen en moest ze met spoed naar het VU.
Ben haar echt 2x bijna kwijt geweest.
Was echt geen leuke tijd.
Haar 1e verjaardag heb ik juist groots gevierd omdat ik zoooo blij ben dat ze er nog is.
verdrietig ben ik ook niet meer, was een hele vervelende tijd maar ze is gezond en ze is vrolijk ,mooi,lief en ook een monstertje.
Waarom zou ik dan nog verdrietig zijn.

Of jij je aanstelt weet ik niet, hier boven beschrijf ik mijn gevoel
Wel jammer dat je nog zo verdrietig kan zijn.
Geniet van het nu en wat komen gaat, want de tijd die je nu met hem mist komt niet meer terug.

Dikke kus.

 

Natuurlijk stel je je niet aan!!!
Mijn zoontje heeft een hele moeilijke opstartfase gehad, (reflux aan zijn urinewegen, antibiotica vanaf dag 1 tot 2,5 jaar, dysmatuur, infuusjes, echo's, enz. enz.) Ik heb het zelf ook lang moeilijk gehad met mijn kraamtijd toen, voor manlief was het zelfs een van de redenen om geen tweede meer te willen. Nu ben ik bevallen van mijn tweede, en ik weet nu pas wat het waard is om een leuke en onbezorgde kraamtijd te hebben. En zelfs nu, na bijna zes jaar, heb ik nog een rotgevoel over de kraamtijd bij de eerste en dat heeft helemaal niets met mijn zoontje te maken. En inderdaad, als ik kindjes zie die ook van die rotonderzoeken moeten krijgen, dan krijg ik ook nog steeds kippevel en tranen in mijn ogen.
Met de eerste verjaardag sluit je ook het eerste jaar af voor je gevoel en daar hoort ook de rottijd bij in het begin. Dat kan nog steeds heftig zijn en heeft helemaal niets met aanstellen te maken. Ik zou proberen om dit soort opmerkingen maar naast je neer te leggen, hoewel het wel moeilijk zal zijn, maar het zijn opmerkingen waar je totaal niets aan hebt.
Heel veel sterkte en geniet maar lekker van je dreumes.

Groetjes

 

Aanstellen...? Ben je helemaal besode...piep! Absoluut niet hoor! Het is zowieso een hele mijlpaal als je kleine uk 1 jaar wordt. Menig moeder zal daar emotioneel onder zijn. Je denkt toch terug en dat roept nogal wat op. En als ik zo lees wat jij achter de rug hebt, jeetje meid wat moet dat heftig geweest zijn!

Ik vind het wel bot van je schoonmoeder dat ze dat tegen jou gezegd heeft, dat je je aanstelde, waar bemoeit ze zich mee zeg! Dat zijn toch gewoon jou emoties! Koude tante is ze zeg dat ze zo op jou reageerde!

Sterkte in ieder geval met je schoonmoeders en even een leuke afsluiter... Nog Van Harte Gefeliciteert met de verjaardag van jou dreumes! Heeft hij lekker met zijn handen in de taart gezeten?

 

wat kan jou het nou schelen of je je "aanstelt" of niet?
Het is jouw gevoel en jouw kindje en daar hebben zij niks mee te maken.
Mijn dochter is met 34 weken geboren (ook hellp maar niet zo erg als bij jou). En hoewel dat echt peanuts is vergeleken met jou heb ik er echt wel bij stil gestaan hoor op haar verjaardag.
Mensen zaten bij mij weer te zeuren dat ik haar verjaardag "over the top" vierde. Ik had een taart met 3 lagen en een hele berg mensen uitgenodigd. Maar ik dacht, haar geboorte was niet zo een feest, haar 1e verjaardag des te meer...
en iedereen die wat te klagen had, die kwam maar lekker niet. Is toch mijn kind, mijn feestje en mijn gevoel?

 

nee je stelt je absoluut niet aan!
Mijn dochter is met 36 weken geboren.
de zwangerschap (hartje overslaan en haar nooit voelen) maakte mijn zwangerschap erg moeilijk.
De bevallling (spontaan) ging zo snel (7 uur totaal, maar 2 uur bewust meegemaakt) en de tijd erna was een hel!
ziekenhuis in, ziekenhuis uit. ziekenhuis weer in voor geelzucht en week later ziekenhuis weer weer (in de kraamtijd). Nog niet gesproken over de kraamzorg die hier te slapen lag op de bank, de was was grauw en niet gestreken, mijn man heeft op de bank moeten slapen omdat de melk die omgegooid was op de bank niet opegruimd was in de tijd dat wij naar het ziekenhuis gingen (en de rest)!
MIjn dochter heeft veel krampen en alles gehad en na 8 weken lag ze weer in het ziekenhuis voor 1,5 week. Heeft nu aangepaste voeding en wat voor te poepen.
Sinds 3 weken is mijn dochter thuis en heeft veel rust, rein en regelmaat nodig anders huilt ze ontzettend veel!. Kortom ook nog een erg moeilijk kindje die overal om huilt.

Ook hier een schoonmoeder en moeder die het allemaal beter weten en altijd wat te moeien hebben...om gek van te worden!
Dat ze hun commentaar lekker voor zich houden als hun niets gevraagd word.
Ik ken je gevoel alleen jij zit er al wat langer mee mijn dochter is pas 3 maanden en word al sterre gek ervan.
Ik ga ook naar therapie om alles te verwerken.

suc6 ermee ik weet hoe k.t je je hierdoor kan voelen.
dikke kus Dorianne

 

Ten eerste wat jíj voelt daar kan en mag niemand over oordelen. Dat is jouw gevoel en gevoelens kun je niet 'reguleren' en een ander heeft er ook niet over te oordelen hoe jij met je gevoelens omgaat.

Ten tweede is het een hel geweest waar jij en je kindje doorheen zijn gegaan en is het logisch dat je daaraan terug denkt nu hij 1 is.

Mijn meisje is bijna 1 en ik merk dat ik behoorlijk emo aan het worden ben over het feit dat het bijna een jaar geleden is dat ze geboren is! Terwijl haar geboorte gewoon prima is verlopen (ik voelde me niet prima maar dat terzijde)

Ik vind dat je je niet aanstelt en het is jammer dat je schoonmoeder dan bij je logeerde zodat je eigenlijk niet jezelf mocht zijn. Hopelijk kun je het opbrengen om haar oordeel over jou naast je neer te leggen...dat is heel moeilijk, dat snap ik, maar ik denk dat je er geen energie meer aan moet besteden dat het zo gegaan is...of je spreekt het nog eenmaal uit (middels een brief bijvoorbeeld, waar ze jou niet in de rede kan vallen want je hele verhaal staat al op papier) en kijkt of je nog een gesprek met haar daarover kan voeren, blijft ze bij haar standpunt, probeer het dan te sluiten en bij jezelf te denken: wat ik voel is míjn gevoel ongeacht wat zij daar nou van vind...
en hopelijk is er nog ruimte voor je om die gevoelens alsnog te mogen voelen/uiten of wat dan ook.

Wat mij vaak helpt is alles opschrijven van die tijd in een lange brief, dingetjes verzamelen die erbij hoorden, en het opbergen in een koffertje en begraven of wat ik ook weleens deed, de brief voorlezen hardop, er even bij stil staan, janken, of wat dan ook (schreeuwen helpt ook weleens) en daarna de brief verbranden en het as begraven.
Klinkt zweverig maar daarmee kan je die gevoelens afsluiten en letterlijk een plek geven (de aarde)

Ik heb dat al meerdere malen gedaan met dingen die in mijn leven gebeurden en het hielp vaak wel.

Omdat ik me zo slecht voelde rond haar geboorte heb ik Danique haar eerste week opgeschreven (toen op klad) en ik heb maanden later, toen ik er klaar voor was, al die dingen die ik had opgeschreven verwerkt in een boekje, ik heb de teksten uitgetypt en heb erbij zitten janken hoor, maar uiteindelijk, toen het boekje af was, kon ik het een plaatsje geven, toen kon ik die nare periode voor mezelf afsluiten...en het fijne was ook dat ik terug las hoe trots ik op mijn meisje was, want in mijn beleving had ik het idee dat ik helemaal niet gelukkig met haar was, maar ik was dus wél gelukkig met haar, ik was gewoon zelf erg ongelukkig....

nou hoop dat je er wat aan hebt

 

ik ga Danique haar verjaardag ook heel groots vieren, net als jij een onwijze taart besteld en heb echt iedereen uitgenodigd (past nooit in huis maarja) gewoon omdat ik in de kraamtijd echt helemaal niet blij en feestelijk was en ook niet zo zin had in bezoek...

 

Ik vind echt niet dat je je aanstelt. Je hebt een hele heftige gebeurtenis meegemaakt, waarbij zowel jij als je zoontje bijna het leven hebben gelaten. Het is m.i. heel logisch dat je daar met gemengde gevoelens aan terug denkt op je zoontjes verjaardag. En door die heftige gebeurtenis kan ik me ook goed voorstellen dat je niet makkelijk kijkt naar programma's over prematuur geboren kindjes enzo. Meisje, mijn dochter is helemaal perfect gezond te wereld gekomen en ik kan al niet zonder tranen in mijn ogen kijken naar van die kleine humpies die aan allerlei toeters en bellen zijn aangesloten. Laat staan hoe het voor jou moet zijn. Dus laat die lui lekker dom lullen, er is niks mis met jou en je stel je zeker niet aan. Dikke digi-knuf!

 

Ik ben een moeder met een "probleemloze" bevalling en ik vind ook dat je, je helemaal niet aansteld!!! Zowieso hoor je vaak dat mensen op de eerste verjaardag van hun kindje het "opnieuw" beleven. Daarnaast is het jou gevoel en heb jij er last van. Niemand kan bepalen dat, dat niet kan of geen last van mag hebben!

 

Heb niet alles gelezen, maar nee: je stelt je niet aan. Wat je hebt meegemaakt is (op z'n minst een klein) trauma, en dat heeft tijd nodig om te helen. Je hebt er therapie voor gehad, dus het grootste deel zal wel tot rust zijn gekomen, maar dat het op zo'n dag waarop je veel terugkijkt, ook terugkomt, is niet meer dan logisch en heel erg normaal. Niets om je zorgen over te maken dat je dingen niet goed verwerkt hebt, dat hoort helemaal bij dit soort dingen, (valt onder rouw/verliesverwerking en daarbij is dit allemaal heel normaal). Juist na een jaar ga je pas dingen echt hun plekje geven, dus je doet het allemaal helemaal goed!
Mensen vinden al heel snel dat je niet meer emotioneel mag worden van dingen, dat gebeurt bij overlijdens vaak al na een maand of 3, (terwijl daarvan bekend is dat verwerken vaak pas na het eerste jaar begint!). Dus trek je daar maar niet teveel van aan: die zijn niet wijzer. Ene oor in en andere oor uit...!

Sterkte met alles!

 

Natuurlijk stel je je niet aan. Mijn jongens zijn ook extreem prematuur geboren, 12 weken te vroeg en hun 1e verjaardag heb ik ook tranen met tuiten gehuild. Het is een feestelijke gebeurtenis zo'n verjaardag maar ik moest heel veel denken aan het jaar daarvoor, vaak op de klok kijken en dan denken aan een jaar geleden wat ik rond dat tijdstip deed. En ik heb nu nog steeds hoor, dan zie ik mijn 2 zoontjes samen spelen en lief zijn en dan schiet ik nog vol.

Ik vind het ook heel moeilijk om iets op tv te zien over premature of zieke kindjes. Het roept zoveel bij mij op. Heb laatst een documentaire gezien over het UMCG, de neonatologie werd gevolgd. Zo wat heb zitten janken en ben er een paar dagen vanaf geweest. Mede omdat die arts die in beeld was onze kinderarts was. Het was dus ook nog eens die afd. van mijn zoontjes.

Vind het schadalig van je schoonmoeders dat ze je zo behandelen. Ze hebben alles van dicht bij gemaakt toch? Gezien hoe het met jou ging en met je kindje? Het is niet niks want je hebt meegemaakt. Ik denk dat ik mijn schoonmoeder echt keihard mijn huis had uitgetrapt als ze zo'n opmerking tegen mij zou maken.

Probeer het naast je neer te leggen. Niemand kan tegen jou zeggen hoelang je over het verwerkingsproces moet/mag doen. Dit scheelt per persoon. Ik denk dat ook veel mama's die een op tijd geboren kindje hebben gekregen en een geweldige kraamtijd hebben gehad ook echt wel een traantje laten op de 1e verjaardag van hun kindje.

Sterkte met dit soort dingen. Sommige mensen zijn gewoon te dom voor woorden.

 

Meid, je stelt je NIET aan! Zo'n gebeurtenis draag je lang met je mee, en ik kan er over mee praten met zwangerschapsvergiftiging. Ook na een rotnacht in het ziekenhuis met bloeddruk die maar niet naar beneden ging, en toen keizersnee toen ze gehaald moest worden met 30 weken. De tijd erna, zou het goed gaan, laat het alsjeblief goed gaan. Erg spannend allemaal.

Kan me indenken dat je je ongelukkig voelde en verdrietig, ik had precies hetzelfde toen ze 1 jaar werd. En ander denkt terug aan die happy tijd van bevalling en kraamtijd en wij denken hieraan terug. Dat is helemaal niet gek. Je herdenkt haar geboortedag dus deze dingen horen er ook bij. Het is weer een stukje verwerking.

En nog, inderdaad, druk ik programma's die over vroeggeborenen gaan door. Het is inmiddels bijna 2 jaar geleden maar hoef er niets van te zien.

Tuurlijk ben je blij en dankbaar dat het goed gaat met je kind, maar deze gevoelens horen er ook bij.

Sterkte!! En natuurlijk van harte met de 1e verjaardag!