Ik weet dat het nog te jong is voor eenkennigheid. En ik heb op dit forum al wat gelezen maar dat zijn zulke oude topics dat ze al gesloten zijn. Misschien dat diegene nog meelezen en kunnen vertellen hoe t is afgelopen...is het beter gegaan? Mijn zoontje is nu 3 maanden oud en wel gevoelig voor prikkels heb ik t idee. We proberen hem daarom ook rust te geven, hij wil nml heel graag alles in zich opnemen en doen en soms is het dan te veel en is hij er erg moe van. Hij gaat niet naar een KDV ofzo omdat ik lekker thuis kan blijven voorlopig. Nu is het al twee keer voorgekomen dat als mijn schoonouders er zijn dat hij heel hard gaat huilen als mijn schoonmoeder hem benaderd of hij bij haar op schoot zit. Nu vind ik haar energie ook erg druk en over enthousiast. Heb haar al eens voorzichtig proberen te zeggen dat meteen druk naar hem toe gaan en bv heel de tijd "druk" met haar vinger over zijn wangetje strelen iets te veel is. Ze begrijpt dat niet, gisteren ging hij weer zo huilen terwijl hij erg vrolijk was ervoor. Ze zegt dat kindjes altijd leuk reageren op haar en dat hij maar vaker "vreemde" moet zien ( lees haar) Ik vind het niet nodig om mijn schoonouders zo vaak te zien, we zien ze nu zo om de week. Bij andere heeft hij overig nog nooit zo gedaan. Afgelopen maandag nog naar het CB en die arts deed toch ook redelijk veel met hem. Hij huilde pas bij de prikjes en heeft daarvoor zelfs nog naar haar gelachen. Is het nu een probleem van mijn schoonmoeder? Of bescherm ik hem te veel? Als ik hem vastpak of zijn papa dan is het vaak meteen goed. Ik vind het ook erg belangrijk dat hij zich prettig en veilig voelt bij zijn papa en mama. Maar is dit nu te veel? Moet ik meer visite gaan ontvangen enzo? Of is dit een fase omdat hij nu heel duidelijk verschil in mensen ( en energie?) gaat waarnemen?
Ik herken jouw probleem heel erg. Mijn zoontje had soortgelijk gedrag en was ook prikkelgevoelig. Hij ging ook alijd huilen als mijn schoonmoeder kwam, het leek echt alsof hij bang was voor haar. Ze hoefde de kamer nog maar in te komen en het was mis. Bij mijn ouders deed ie dit niet. Ik denk idd dat het te maken heeft met het feit dat je schoonmoeder hem op een manier benaderd die voor hem niet prettig is. Dat was hier wel zo. Mijn schoonmoeder is ook heel erg van het op schoot nemen, kriebelen, aaien, kroelen, koetchie koetchie koetchie en proberen aan het lachen te maken. Mijn zoontje is absoluut geen schootkind (zelfs bij ons niet!!) en werd hier dus gek van! Mijn ouders benaderen hem heel anders, die komen binnen, zwaaien/lachen even naar hem, hangen hun jas op een gaan zitten. Wachten totdat hij zelf toenadering zoekt, of niet. Inmiddels is Lucas ruim 13 maanden geweest en gaat het beter. Na veel huilbuien heeft mijn schoonmoeder begrepen dat ze meer rust moet uitstralen en afstand moet nemen, dan komt hij vanzelf. Hij kruipt nu soms zelf eventjes op schoot om te spelen. Ik heb me heel lang schuldig gevoeld, omdat ik dacht dat ik hem 'leerde' bang voor haar te zijn, sloeg natuurlijk nergens op! Het helpt altijd als je zoontje je schoonouders ietsje vaker ziet, maar dan wel op de juiste manier. Hij moet ervaren dat ze hem ook anders kunnen benaderen. Hem even met rust laten en zelf toenadering zoeken (al is hij nog klein, hij kan dat best aangeven). Plus, ze moeten ook accepteren dat als hij alleen vanaf een afstandje wil kijken, dat dat ook goed is. Dus neem hem even lekker op schoot als ze komen en praat gewoon over allerlei zaken, zonder de aandacht volledig op de kleine te richten (moeilijk voor opa's/oma's!!). Wie weet gaat hij voorzichtig glimlachen of mogen ze met een speeltje dichterbij komen, maar is op schoot zitten nog even te veel. Misschien ook wel niet. Jij bent iig niet té overbeschermend naar hem als je hem overpakt. Jij bent zijn moeder en daar voelt hij zich veilig, dat is op deze leeftijd heel belangrijk!! Succes met je ventje en als je vragen hebt, hoor ik het wel!! Liefs! ps: sorry voor het lange verhaal, hihi
Waw wat klinkt dat herkenbaar! Mijn zoontje is 3,5 maand nu, en heeft sinds een paar weken hetzelfde. Vooral bij mijn vader gaat hij erg huilen (grote man, snor..maar juist een hele rustige 'energie'..helemáál niet van het koetchiekoetchie ) Eigenlijk bij iedereen die niet mama of papa is, en ook in een nieuwe omgeving zet hij het op een brullen. Ik moest een tijdje geleden naar een crematie en had hem bij mijn vader gebracht. Kon na twee uur weer terug want hij was volledig overstuur en weigerde zelfs de fles van hem. Toen ik er weer was was het binnen 2 minuten goed. Best sneu voor opa toen...voelde zich schuldig. Krijg nu dus ook veel te horen dat hij een 'mama-kindje' aan het worden is, en dat ik meer bij mensen op bezoek moet gaan en minder met hem alleen thuis zitten. Ik ben blij dat ik nog niet hoef te werken want ik zou niet normaal kunnen functioneren als ik hem zo ergens moest brengen. Het duurt nu al een paar weken dus. En als we op bezoek zijn laat ik anderen hem wel gewoon vasthouden maar blijf in zijn zicht..of geef hem kusjes op zijn hand. Ik vroeg me ook af of het komt doordat hij nu inderdaad dingen goed kan waarnemen en dus ook 'vreemden'. Ik voel me ook niet geroepen om hem nu maar naar alle openbare gelegenheden mee te nemen en eens 'rond te laten gaan' zodat hij kan wennen ofzo.. Ik dacht al een sprongetje (terug naar mama) maar het duurt nu al vrij lang. Is ook erg gevoelig voor prikkels en geluiden hier..kan bij een hard geluid ook helemaal rood worden en dat houdt ie zowat zijn adem in van schrik.Heeft ook echt zijn regelmaatjes nodig (al veel discussie over gehad,maar goed) Gevoelig jochie dus.. Ben ook erg benieuwd naar meer ervaringen, en vooral..wanneer werd het weer beter?
Dank je wel voor je lange verhaal, heel fijn. Haha jouw schoonmoeder klinkt heel erg als de mijne! Ik vind t vooral moeilijk uit te leggen aan haar. Morgen komen mijn ouders en als hij dan niet zo doet is t wel duidelijk ( tot op heden nog niet gedaan, die doen ook heel anders met hem) Gisteren ook uiteindelijk na t troosten eerst bij mij op schoot en daarna weer ff terug bij oma. Hij keek niet blij maar was niet meteen aan t huilen. Maar oma kan niet rustig doen geloof ik. Ben bang dat ze t nooit gaat begrijpen, "ik doe helemaal niet wild bij hem" en " vriendnaam deed ik dat toch ook altijd mee, die vond dat alleen maar leuk" en "ok ik zal de volgende keer wel niets zeggen als ik binnenkom, wel raar hoor, hij moet het ook gewoon gaan leren" etc etc Zie wel op tegen een keer oppassen door haar. Over 2 weken is het zo ver, de eerste keer. Ben zo bang dat hij als ik weg ben heel de tijd gaat huilen! alleen al van t idee breekt mijn hart. En eigenlijk begrijp ik hem wel, ik krijg ook de kriegels als ik zie wat mijn schoonmoeder doet ( dat was al voor hij er was bij een neefje van mijn vriend, echter dat kind gaat niet huilen als ze zo doet) Het ligt dus niet aan mijn beschermende opvoeding of te weinig mensen om hem heen?
willet: idd ik maak me ook druk ( mede door schoonmama haar opmerkingen) of ik hem niet te veel een moederskindje maak. Ik wil natuurlijk wel dat hij zich vooral bij papa en mama fijn voelt, die hechting is erg belangrijk maar het moet niet zo worden dat hij nooit zich bij andere op zijn gemak voelt...
Precies, maar hoe realiseer je dat? Over een paar maanden moet ik werken en dan hoop ik echt dat het over is..anders kan ik niet normaal functioneren hoor. Bijvoorbeeld vandaag heb ik een afspraak afgezegd en verplaatst omdat ik hem niet naar mijn schoonmoeder wilde brengen. Vind het voor hun ook zo sneu, want eigenlijk doen die heel 'normaal' tegen hem en nog huilt ie.. Die opmerkingen maken me wel onzeker hoor, maar nogmaals..ik ga niet nu overal met hem heen om hem ermee te confronteren.. Wel hebben we nu voorgenomen om vaker langs te gaan bij de mensen die dadelijk van ma t/m do op gaan passen (gelukkig geen kvd waar ik hem zo cold turkey moet inknikkeren) zodat hij aan hun went. Heb ook al een flesje laten geven door die vrouw, dat hij al realiseert dat er ook eten van haar komt en degelijke. Aan het eind van de avond was het wel al beter en lachte hij ook wel naar haar..maar dan ben ik nog altijd in de ruimte.. Moeilijk he..
mijn baby begon met 2,5 maand bang te worden van vreemden. tegen 4 maanden was het weer weg. ik heb contakt met vreemden zoveel mogelijk vermeden(dat ze niet direct hem aankeken enzo) en er vr gezorgd dat hij mij kwam als hij tegen oma op schoot huilde. veel aandacht gegeven. hij is nu bekend met zijn sociaale karakter en vrolijkheid. er is niks mis met mamaskindjes vind ik. maar goed, mijn zoon geeft nu zelfs kusjes aan de leidsters op t kdv. (met 6 maanden ging hij 2 dagen naar kdv.)
Nou dames, geen zorgen hoor. Mijn oudste dochter was met 3 maanden ook erg eenkennig. Zo erg, dat zelfs papa niks kon doen. Na een paar weken, ging dat over. Ik ben ook thuisblijfmama en kreeg ook te horen, je moet meer de deur uit. Heb ik niet gedaan en mijn gevoel gevolgd. Nu zit hier een heerlijke sociale peuter op de bank. Ze speelt graag met andere kindjes. Is helemaal niet verlegen naar andere mensen toe.
En ja, soms kan ook zelfs papa niks meer doen hier Goed om te lezen dat meerdere kindjes dit hebben...omdat toch echt overal staat dat eenkennigheid pas met een maand of 7/8/9 komt. Hebben jullie kindjes het toen dan weer gehad? Of niet?
Ik ken het ook. Mijn zoontje, nu bijna 7 maanden, houdt niet van vreemde mensen. Punt. En dat vind ik geen probleem: ieder kind is anders en dit is zijn karakter. Ik wil ook niet door iedereen geknuffeld, geaaid en benaderd worden en blijkbaar is mijn kind ook zo. Overigens was ik vroeger net zo dus mijn moeder kan ermee omgaan dat mijn zoon niet bij haar (of wie dan ook) op schoot wil (ik wilde dat vroeger ook niet bij oma). Ik push dat ook niet: als hij 18 is en wil nog steeds alleen maar bij mij op schoot dan ga ik me wel zorgen maken, daarvoor niet Wel vindt hij het geweldig om met andere mensen te lachen, zolang hij maar veilig bij mij of mijn man zit. Als je een dag bij ons op bezoek bent, kan het zijn dat hij aan het einde van de dag wel even bij je op schoot wil. Garanties worden niet gegeven. Overigens gaat mijn zoon wel naar het KDV. Dat was voor hem ook moeilijk in het begin. Daar gaven ze aan dat hij heel snel onder de indruk is en erg sensitief. Ook door bijvoorbeeld hard lachende kindjes. In het begin checkte hij gewoon uit: hij sliep daar de hele dag. Ondertussen vindt hij het daar wel fijn: hij is behoorlijk gewend aan de geluiden en vindt de begeleidsters daar geweldig. Hij is daar nu net als thuis. Voor hem vind ik het dus belangrijk dat hij naar het KDV blijft gaan, ik hoop dat hij zo iets weerbaarder is wanneer hij aan de kleuterschool toe is. Maar hij is echt niet minder (of meer) eenkennig geworden sinds we met KDV zijn begonnen. Dit is gewoon zijn karakter. En ik vind dat zolang jij, de huisarts en het CB niet het idee hebben dat je kindje abnormaal reageert, het totaal onbelangrijk is wat andere mensen voor (ongevraagde) mening hebben. Zij zien je kindje een fractie van zijn dag. Ik trek me er in ieder geval niets van aan Lekker belangrijk of je kindje bij ma/schoonma/de melkboer op schoot wil.
Het is dat mijn man enig kind is, anders zou ik denken dat wij dezelfde schoonmoeder delen. Hier was het precies hetzelfde met 3 maanden. Kwamen we op bezoek, baby had lekker in de maxicosi liggen slapen in de auto, wordt wakker, je komt binnen, zij heeft net een sigaret uitgespuugd en gaat hard pratend met zo'n vieze rooklucht gelijk met haar handen in de Maxicosi...tja, dan ging ze huilen. Volgens haar was ze eenkennig en moesten we haar maar meer overal mee naartoe nemen en zoveel mogelijk mensen laten zien, dan zou het wel wennen. Ik denk dat het niets met eenkennigheid te maken heeft. Die echte eenkennige fase hebben we wel gehad hoor, rond een maand of 7 ofzo, toen ging ze inderdaad naar iedereen gillen als ze al een blik in de kinderwagen wierpen, maar dat heeft maar een aantal weken geduurd. Sindsdien is het zo'n makkelijk kind. Ik krijg juist altijd van mensen te horen dat ik zo'n leuk, spontaan en open kind heb, ze kwebbelt tegen iedereen, niets eenkennigs aan. Ik heb al die adviezen van 'meer ondernemen, van arm tot arm laten gaan met visite etc., allemaal in de wind geslagen. Het komt vanzelf wel.
eenkenningheid is heel wat anders dan bang zijn van vreemden(zelfs papa dat kan zijn)eenkennigheid kan inderdaad niet zo vroeg ontstaan.
Mijn zoontje heeft die periode ook gehad hoor. Terwijl hier echt geen sprake kan zijn van 'mama's-kindje'. Ze zijn de eerste drie maanden regelmatig verzorgd en gevoed door oma's die hier fulltime in huis waren om te helpen met de drieling. Maar op gegeven moment werd mijn zoontje helemaal panisch als mijn schoonvader binnenkwam. En dat is echt een schat van een man. Alleen werd opa zo overdreven blij en enthousiast als die Aldin zag, dat de baby daar helemaal overprikkeld van raakte. (binnen 2 tellen) en begon te krijsen. Toen hebben wij afgesproken met de sv dat ie binnenkomt en gewoon gaat zitten. Na een tijdje kwam ik met Aldin op schoot erbij zitten, en mocht hij naar opa kijken vanaf mijn schoot. Op gegeven moment zag ik dat het goed was (hij lachte naar opa en zocht contact) en toen mocht ie op schoot. Na een paar weken was dit overigens over.
Je kunt op deze leeftijd zeker nog niet spreken van 'overbescherming' van je kindje hoor! Het is jouw taak om je kindje te beschermen en te zorgen dat het zich veilig voelt! Hier is de angst voor oma eigenlijk pas net over, het heeft dus even geduurd, schoonmoeder had ook wat tijd nodig om haar manier van doen aan te passen (4e kleinkind, de rest is wel 'normaal' in haar ogen ). Rond 7/8/9/10/11 maanden (hihi) kwam er idd ook nog de reguliere eenkennigheid bij, maar dat was heel anders. Toen volgde hij echt alles wat ik deed en was het brullen als ik de kamer uit ging. Toen hij heel klein was was het echt gericht op oma, helaas!
Wat een reacties! En wat fijn om te lezen dat het dus veel vaker voorkomt, en vooraf vaak vanzelf weer over gaat1 Mijn gevoel klopt waarschijnlijk dus gewoon en daar ga ik ook naar proberen te luisteren. Schoonoma misschien af en toe wat afremmen ( moeilijk moeilijk, mijn vriend is idd ook enig kind en ze was al toen ik zwanger was zo enthousiast, toen was ik al een btje bang voor wat ging komen...leek soms of zij een kind kreeg en niet wij) Daarom ben ik ook bang dat het door mij komt omdat ik me erger aan mijn schoonmoeders manier van omgang met hem. Ik vind t wel moeilijk om t "uit te leggen" aan bv mijn schoonmoeder. Ik wil vanaf nu ook echt mijn gevoel gaan volgen want wil dat hij zich bij mij veilig blijft voelen. Het voelt gewoon erg verkeerd om tegen mijn zin hem te laten huilen bij oma op schoot ( vooral moeilijk als hij zon pruillipje trekt en heel de tijd met die traanogen richting mij kijkt als of hij wil zeggen: red me!! Dan breek mijn hart) Als een kind zo nu al reageerd is de eenkennigheidfase ook zwaarder/ langer? Wat is de ervaring van de moeders waarvan de baby's nadit ook die fase hebben doorgemaakt?
Een van mijn nichtjes is ook enorm eenkennig geweest. Vind het zelf een beetje een rotwoord omdat het vaak als negatief wordt gezien. Maar in principe is het gewoon een onderdeel van het hechtingsproces en is het de normaalste zaak van de wereld dat een kindje een periode heeft dat ze alleen bij papa en mama willen zitten. Ook ik zou het echt niet over mijn hart kunnen verkrijgen om mijn meisje te laten huilen als ze het bij iemand niet fijn vindt. Ik 'ruk'haar dan nog net niet bij iemand van schoot vandaan denk ik hahaha. Hoe Adi het omschrijft vind ik een hele mooie manier om een kindje zich weer veilig te laten voelen zonder al te overdreven te reageren.
hoi, mijn jongste dochter was ook al vanaf 2,5 graag alleen bij mama, ik heb daar nooit een probleem van gemaakt, ik heb het wel even 'moeilijk' gehad toen ze naar het kdv moest, maar daar ging het eigenlijk altijd wel goed! ook bij papa wilde ze liever niet zitten als ik thuis was, zaterdags is het papadag en dan is het geen probleem. nu is ze 14,5 maanden en ze zit nog steeds graag alleen bij mij op schoot, bij een ander begint ze vrij snel te miepen, maar ook dat vind ik niet erg, ze is zoals ze is, verder is ze wel heel sociaal naar andere mensen, in de kinderwagen groet ze iedereen en 'babbelt' ze tegen iedereen die het maar wilt horen. ze heeft de eerste maanden wel heel veel gehuild ivm koemelkallergie en heftige reflux, dus ik heb heel veel met haar gelopen en zelf altijd getroost omdat ik naar mijn gevoel het beste wist hoe ik haar kon troosten of dit er ook mee te maken heeft weet ik niet. maar het gaat iig over of wordt een heel stuk minder!
Ik weet niet of de eenkenningheidsfase aan het eind van de babytijd langer is geweest bij onze zoon dan bij andere kindjes, volgens mij niet echt hoor! Hij vindt vreemden nu over het algemeen helemaal leuk, zolang ze een beetje op een afstandje blijven. Dat vind ik overigens normaal, ik word er ook niet vrolijk van als iedereen aan me zit/iets van me moet. Hij lacht en zwaait nu wel naar iedereen. @ uitleggen aan schoonmoeder: kun je niet bijv. het cb 'de schuld' geven? Dat je aangeeft dat ze hebben verteld dat je er op een bepaalde manier mee om moet gaan om zijn prikkelgevoeligheid te reduceren en dat dat wil zeggen dat visite iets rustiger aan moet doen met hem? Iets in die trant? En dan idd de methode volgen zoals Adi die beschrijft, zo hebben wij het ook gedaan en nu gaat het goed! Je kunt hem naar mijn idee ook beter niet laten huilen bij haar op schoot, zo heeft ie telkens die negatieve ervaring. Het gaat erom dat ie positieve ervaringen opdoet. Succes met je mannetje! Hou je ons op de hoogte?
Hoi, Mijn dochtertje is nu 17 maanden en had de eerste maanden van haar leven ook sterke voorkeuren voor papa en mama. Bij anderen vaak huilen, niet te troosten en erg onrustig. Uiteraard vond ik het voor haar in eerste plaats vervelend maar ik zat er zelf eerlijk gezegd ook mee. Waarom heeft ze dat, andere kindjes hebben dat niet: kortom: onzekerheid van elke moeder. Krijg nu opmerkingen van het kdv dat het zo'n groot verschil is van toen en nu. Na 3 maanden een heel groot verschil. Langzaamaan ging alles veel beter. En nu? Een super sociaal lief ondeugend ondernemend meisje. Niet bang bij vreemden, wel even de kant uit de boom kijken. Geeft aan iedereen kusjes en zegt iedereen gedag. Dus, als ik vanuit mijn ervaring mag spreken: alles komt goed!!
Daar ben ik ook benieuwd naar. Eva is nu 8 maanden en heeft vanaf een paar maanden/weken oud een sterke voorkeur voor mij . Als ze zich niet lekker voelt/ moe is dan blijft ze jengelen totdat ze bij mij is. Dan wordt ze rustig. Mijn oudste dochter heeft dit nooit zo gehad terwijl ze dezelfde (op)voeding heeft gekregen. Het heeft alles te maken met het karakter van kindje. Het is dus niet vreemd hoor! Ik ben erg benieuwd straks... Eigenlijk kijk ik er met een beetje angst naar uit . Gelukkig heb ik een draagdoek, daarin is ze altijd rustig . Dat is dan weer het voordeel.