bij mijn eerste had ik echt zoiets van..huh is dat van mij, komt dat uit mijn buik..zo klein... De tweede, dacht ik als eerste..ieuww, wat is ze lelijk. En bij onze laatste bink, dacht ik...blijf leven, blijf leven mijn ventje...voelde me echt klote toen...maar al snel maakte dat plaats voor een fijn gevoel..en zo wat is hij groot hihi.
Ik schijn als eerste gezegd te hebben, wat is ze mooi. (logisch, want het is nog steeds het mooiste kind wat er is ) En daarna was ik eigenlijk verbaasd dat er echt een baby was
"Dit is de mijne" Het gevoel wat ik erbij had, kan ik eigenlijk niet onder woorden brengen. Het is het meest heftige, maar mooiste gevoel wat ik ooit gevoeld heb.... Als ik eraan terug denk, voel ik het nog steeds met elke vezel in mijn lijf en stromen steeds de tranen van geluk over mijn wangen....
mijn bevalling duurde 62 uur.... met daarachteraan nog een narcose omdat de placenta niet los wilde komen. Josefien had het zwaar na de bevalling en ik heb haar maar heel even gezien...ik was zo doodop dat ik me daar niets meer van kan herinneren... mijn eerste echt duidelijke herinnering is toen ik wakker werd op de kraamafdeling... er brandde een warm lichtje en verder was het doodstil.... ineens realiseerde ik me dat ik was bevallen en draaide mijn hoofd om.... en daar lag ze.... met haar ogen wijdopen naar me te staren... wie weet hoelang ze al naar me had liggen kijken....en ik keek terug.... en zo hebben we een poos gelegen... ik kon me niet goed bewegen.... en ik durfde haar niet op te pakken.... ze was net over de 5 pond .....het voelde zo vertrouwd.... en toen kwam gelukkig de verpleegkundige en legde haar bij me in bed.... ik hield haar vast met mijn neus tegen haar hoofdje en het enige wat ik deed was aan haar snuffelen, haar vasthouden en naar haar kijken... geen idee hoelang dat heeft geduurd... maar het leek uren...alleen maar josefien en ik..... dat gevoel is onbeschrijflijk.... het was net of ik haar al heel mijn leven kende.... gr Jose
Ongeloof de eerste paar seconden....na 40 weken wachten en zoveel pijn de laatste uren is ze er dan ineens toch nog onverwachts, haha! En zo groot en helemaal compleet, dat dat in mijn buik gezeten heeft! Zoiets, geloof ik
Ik moest eerlijk gezegd eerst even wennen. Zo vreemd om opeens moeder te zijn van zo'n kleintje. toen ik haar zag dacht ik.. hmm dus dat is mijn dochter.. ik kon het nog niet helemaal bevatten. Ik moest net als sommige andere dames nog even kennis maken met mijn dochter en nog even aan haar wennen. dat is in de tijd zo enorm gegroeid.. wat ik nu voor haar voel is .. pff.. kan het inderdaad echt niet met woorden beschrijven.. dat iemand zo veel liefde kan voelen.. maar echt helemaal op het begin.. voelde het een beetje vreemd.. onwerkelijk.
"YESSSS! Ik had gelijk!" Wij wisten het geslacht niet van tevoren, maar ik riep al vanaf het begin heeeel hard dat het een jongen was... Daarna kwam in sneltreinvaart alles voorbij van "Wat ben je mooi!" tot "Zat jij echt in mijn buik?" tot "Je ziet er helemaal niet uit alsof je zo hard kan trappen!" en daarna moest ik naar de operatiekamer, dus dacht ik alleen nog maar: Als ik maar wel blijf leven... Toen ik eindelijk weer terug was heb ik alleen nog maar helemaal verliefd en vol verbazing naar hem gekeken. Hoe mooi hij was, hoe lief hij sliep, dat het goed was gegaan en dat hij echt helemaal van mij (nou ja, ons, haha) was... Echt zo'n bizarre periode qua emoties. En de hele eerste week kwamen mijn gedachten niet veel verder dan alles wat ik hierboven noem
Ik moet eerlijk bekennen dat mijn eerste gedachte was, Yes hij is er eindelijk uit. Nu ben ik van de pijn af. ( ben namelijk ingeleid en de persweeen kwamen niet goed op gang waardoor die opwekkers op max werden gezet, dat doet echt pijn ) Toen hij op mijn borst werd gelegd was ik helemaal van de wereld. Zo van is dit echt van ons, verbazing eigenlijk dat dit de persoon was die al ruim 9 maanden in mijn buik zat. Maar ik was wel gelijk verliefd tot over m`n oren en dat ben ik nu nog steeds. Liefs
Ik was meteen verliefd en kon alleen maar naar hem kijken. Na een aantal minuten dacht ik eigenlijk alleen maar, raar he, nu is ie er uit. Maar op slag heel erg verliefd.
Ik bleef maar roepen..het is een baby, echt een baby, kijk dan...het is gewoon een baaabbyyy... tegen mijn man: zie je dat?? het is een baby... Toen vroeg ik of ze wel ademde toen dacht ik, nu hoor ik te gaan huilen dus heb even een paar spastische huilgeluidjes gemaakt vervolgens werd ze gewogen en weggereden naar de couveuse afdeling(was een maand te vroeg) en bleef toen tegen mijn man zeggen dat ie erbij moest blijven en geen moment uit het oog mocht verliezen.. was bang voor een baby wisseling denk ik ofzo...haha weet trouwens ook nog dat ik haar op mijn buik had en de gyn zei dat ik nog even moest persen voor de placenta, ik dacht van...bekijk het maar, ik doe niets meer, haha
goh hahaa ik weet nog wel dat op het moment dat ik hem voor het eerst zag en hij begon te huilen, ik begon te rillen en te klappertanden alsof ik in mn blote kont midden in de winter op straat zat. mijn vriend dacht dat er iets mis was en vroeg gelijk aan de gyn..is alles goed met haar? hahahaa pure emoties. en wat er door me heen geen...moest heel erg wennen en dacht van jeee hier ben je dan zo zie je er dus uit mijn eigen kindje.. het was allemaal zo onwerkelijk! kon echt niet geloven dat ik mama was geworden ik had ook echt nog niet dat mama gevoel eerlijk gezegd meer van wat eens schattig klein warm babytje naast me. hihihi niet lang daarna kwam dat mama gevoel in overvloed naar boven en moest niemand met ook maar 1 verkeerder blik naar mijn prinsje kijken.
Ik weet niet meer precies wat ik beide keren dacht. Wel weet ik nog dat er meteen een ontzettende ontlading is van alle (in)spanning. En dat ik alleen maar riep wat is ie mooi, wat is ie mooi! Ook kan ik me nog goed herinneren hoe heerlijk zacht ze aanvoelden en hoe heerlijk ze roken!
ik had vantevoren"gedacht dat ik moest huilen..maar toen ie in mn armen werd gelegd...heb ik alleen maar met een enorme big smile "hallooooo schatjeeeee, wat ben je mooi...daar ben je dan eindelijk!!"geroepen...meost echt hardop lachen van blijdschap...uurtje later kwamen de tranen...oen ie werd aangelegd ...
ik begon bij de derde te huilen en riep alleen maar meisje meisje meisje meisje, mama laat je nooit meer los......... (en ik weigerde de kleine even af te staan voor controles, wilde haar gewoonweg niet loslaten!)
Ik weet het eigenlijk niet goed meer (vind ik zoooo erg). Heb volgens mij weinig gezegd. Ik durfde haar niet goed aan te pakken (ze lag op mijn onderbuik ivm korte navelstreng), maar weet nog wel hoe heeeeeeeerlijk ze rook en hoe glibberig en warm ze was.
Een flinke scheut adrenaline en een enorme warme emotie! Eerste wat ik zei "dus jij zat al die tijd in mijn buik, wat ben je mooi, wat lijk jij op mij!, wat een bos haar, ooooh lief meisje, lief klein meisje"enz enz enz normaal ben ik helemaal geen emo maar toen. Toen mijn vader en moeder kwamen kwamen de tranen pas echt ook bij manlief en pap en mam. Op een gegeven moment moest ik haar afstaan om gewogen te worden enzo en dat was in een aangelegen kamertje waar wel een raam in zat, alleen kon er niets van zien en lag helemaal alleen daar in die kamer, dat vond ik helemaal! niet leuk! en voelde me enorm alleen. was ook reuze blij toen ze weer bij me was. En inderdaad wat warm dat zon kleintje dan is dat had ik helemaal niet verwacht! (eigenlijk wel heel logisch )
onze kleine werd plotseling met amper 8 maanden gehaald met keizersnede...het was allemaal zo onverwacht dat ik niet veel tijd had om na te denken en toen hij eruit getild werd door de arts, was ik in eerste instantie zoooo blij dat hij huilde en dus leefde en dat ik ook nog ok was!ik moest alleen maar huilen...toen kreeg ik 'm heel even tegen m'n wang aan en hij moest naar de couveuse, daar bleef hij 10 dagen dus veel tijd voor eerste gedachten had ik niet...dat kwam later en nu na 4 maanden ben ik zooo verliefd op 'm hahahaha! wij allebei trouwens hahaha! maar ja na 10 dagen couveuse toen hij thuiskwam was het meteen goed en vertrouwd en liefde alom...gaat helemaal vanzelf!
Ik vond het heel onwerkelijk. Heb volgens mij alleen maar herhaaldelijk gezegd, gaat alles goed met haar? Ze is met de vacuumpomp gehaald en had meteen zuurstof nodig, huilde ook niet. En daarna toen ze weer op mijn buik lag, hey lieverd, hey lieverd.
Dat klappertanden! Dat had ik inderdaad ook heel erg. Echt raar, terwijl het daar echt wel warm was in die kamer. Ik had meteen zo'n leeuwin-gevoel, wie aan mijn kleine komt, komt aan mij. Het is best moeilijk om zo'n moment te beschrijven. (wij kregen haar niet meteen, ze moest eerst aan de zuurstof omdat de bevalling niet goed was gegaan) toen heeft ze dik een uur 'vies' op me gelegen, toen wilden ze haar gaan wassen, maar ik wilde dat eigenlijk helemaal niet. Ik geloof dat het 2 uur heeft geduurd, voordat we zoiets hadden, owja zullen we maar eens mensen gaan bellen, dat ze geboren is.