welkom bij t moederschap. leuk he hormonen.... ier ook snel janken om niks sinds de zwangerschap van nikita en t is ook niet meer overgegaan
Heel herkenbaar en dan ben ik nog niet eens moeder... Maar mag me toch wel aansluiten bij de club he? Ik probeer altijd alles heel erg te relativeren en er nuchter tegenover te staan, maar dat valt me de laatste tijd zwaar... Komt ook door de situatie waar we nu inzitten denk, maar zo te lezen kom ik er dus niet meer vanaf als ik ooit ook moeder mag zijn hihi!
Ik huil ook heel snel (héél snel, bij vrijwel elk tv-progamma, als iemand iets moois verteld, als ik boos ben, verdrietig/zenuwachtig/opgelucht/blij. En weetje, dat ben ik nu eenmaal, ik huil snel. Ik hoor vaak van mensen dat ze het juist mooi puur vinden, op prijs stellen of iets. Ik schaam me er niet meer voor, probeer het te zien als een kwaliteit, bij wie dan ook. Als mensen er van schrikken leg ik er wel bij uit dat ik heel snel huil dus dat ze zich geen zorgen hoeven maken haha, maar verder laat ik me lekker gaan.
Ik heb er ooklast van ookal is het sinds ik kinderen heb wel een stuk minder geworden. Ik heb het eigenlijk als ik boos word ik kan niet net als de meeste schreeuwen ofzo. Net als gisteren ik was er 10 keer uitgeweest omdat de jongste ineens slecht slaapt en ze waren heel de dag vervelend heel de dag troep maken elkaar slaan enz. ik was al 4 uur bezig met opruimen en hum maakte gelijk weernieuwe troep dus het was nog een bende komt mijn vriend thuis en loopt te zeuren dat het een troep is terwijl hij al 2 maanden niets doet in het huishouden. Was zo boos op hem dat ik begon te janken. Maar als de kinderen weg gebracht moeten worden en ze gaan huilen moet ik zelf daarna ook janken vind dat dan zo zielig. Ik wacht dan tot ze me niet meer zien.
Hier heb ik er heeeeel lang last van gehad. Irritant gewoon, want bij ieder persoonlijk, gevoelig of moeilijk gesprek moest ik huilen. Of bij een boek wat ik las (gewoon een chiklit), een reclame op tv, een glimlach van mijn kind. Ik ben uiteindelijk een paar keer bij een psycholoog geweest omdat ik er echt vanaf wilde. (ik ging op een nare manier weg bij mijn werk ivm conflict met niet functionerende leidinggevende) en toen had ik het dus ook. Heel naar. Bij mij kwam het omdat ik redelijk gesloten ben, en altijd probeerde om het iedereen naar de zin te maken. Mijn eigen ik volgen en zeggen wat ik vond deed ik dus niet. Ik moest dus even leren dat ik zelf ook erg belangrijk ben en dat voor mij mijn eigen mening het belangrijkste is. En als ik me niet prettig voel, dan zeg ik dat gewoon. En nu is het weg... Niet te geloven, maar het is echt weg..
hier ook, en vind het soms ook echt vervelend. Een mooi nummer en ik jank, lieve woorden van iemand en ik jank.. kortom ben gewoon een jankerd geworden. Voordat ik kids had was ik veel sterker, en nu een emotioneel wrakje erin. Maar vind het niet erg, me vriend kan er heel goed mee omgaan gelukkig, en die moet er soms om lachen als ik jank om lieve woorden of iets. Dus ik sluit me aan bij de jank-moeders-club
Hier ook een huilerd, ook mijn omgeving weet het. Wel is het zo dat ik soms zovaak moet huilen, dat mensen zich er zelfs aan kunnen gaan ergeren. Mijn moeder zegt weleens, kom op zeg, er zijn ergere dingen, pak jezelf nu eens bij elkaar. Voor de mensen die dicht bij me staan is het ook niet altijd leuk om te zien, want het vervelende aan het huilen is, dat mensen ook echt denken dat ik niet lekker in mijn vel zit (wat ook wel even zo is geweest) maar ook in mijn normale doen. Dat is echt vervelend. Ook op mijn werk, kan ik soms om ongepaste momenten huilen. Als mijn collega vertelt dat haar dochter gaat trouwen die ik niet ken, ga ik huilen. Als er een collega weg moet i.v.m. ontslag, ben ik de hele dag zo ontzettend aan het huilen dat ik gewoon mijn werk niet kan doen. Ik ben nu wel in gesprek met iemand, want het huilen staat echt mijn functioneren in de weg. En daarbij voel ik me vaak een ontzettende slappeling ais ik zo loop te janken. @TS, in jou geval vind ik het normaal dat je huilt, omdat je vertelt dat je dochter een MRI krijgt. Dat is toch niks om je voor te schamen. Het is wel je dochter en een MRI krijgt ze niet voor niks. Het is gezond om je zorgen te maken hoor.
hier krijg ik al tranen als ik t lees is toch ook verdrietig en spannend dat je kindje dit krijgt zou ook huilen en schaam je maar niet je bent niet de enigste schijt aan hebben
ik ook! en dan vloek ik er ook zo geweldig bij! Of wanneer iemand me niet begrijpt wordt ik een feeks!
Mee eens Ipv een emo-eter ben ik een emo-huiler. Ik kan huilen van geluk, verdriet, boosheid, frustratie.. noem alle emoties maar op. Ik zie iets op tv, al is het soms maar een reclame of een stukje tijdens het zappen. En huilen maar.. Of ik lees hier iets op zp, kan ik zo nog meerdere keren om huilen als ik er dan aan terug denk. 1e school dag van mijn kinderen, reken maar dat ik sta te huilen. Of als ik heel trots op ze ben om iets, ja hoor ik ga los. Als ik ruzie heb met mijn vriend, gegarandeerd dat ik ga huilen. Dombo en Bambi kan ik nog steeds niet kijken zonder te huilen.. dat is ook wat als je dat met je kinderen gaat kijken.. Maar ook huilen in het openbaar zoals winkel of werk is mij niet vreemd. Dus ja ik huil dus ook verschrikkelijk snel. Ik kan je dus geen tips geven maar misschien is het een troost dat er dus nog veel meer jankerds ronlopen.
hier ook. Altijd al gehad ook. Kan janken van boosheid, verdroet of om een ander die verdriet heeft. schaam me hier soms ook voor. ben ook wel gevoelig voor omgevingen en de sfeer erin, heb je dat misschien ook?
Ik heb wel eens gelezen dat alsje de tranen aan voelt komen je omhoog moet kijken, schijnt de tranen te stoppen. Ik huil niet zo heel snel dus heb het nog niet uitgeprobeerd Wat mij helpt als ik iets moeilijks wil vertellen en ik voel de tranen branden, dan haal ik diep adem door mijn neus, uit door de mond en slik een keer of ik neem een slokje drinken. Succes!enne, geneer je niet hoor, beter te snel huilen dan altijd maar je emoties opkroppen
Hier ook een jankerd Vroeger alleen als ik boos was en niet uit mijn woorden kon komen, maar in mijn zwangerschap.. OMG.. verschrikkelijk. Ik bleef huilen op mijn werk.. 3 x boe zeggen en ik had al weer een tsunami over mijn gezicht. Ze gingen er zelfs weddenschappen opzetten.. hoelang houdt ze t vandaag droog KOn er gelukkig nog wel om lachen.. maar getver wat heb ik er een hekel aan. Nu na de zwangerschap huil ik nog steeds heel snel.. bij grey's anatomy.. maar ook op mn werk.. en ik sta voor de klas.. 8) Heb mijn kinderen in de klas al een paar keer moeten zeggen dat dit niet aan hun ligt....
OMG dat is wel de allerergste inderdaad. Als ik dat programma kijk betekent dat gewoon bijna een uur lang non-stop keihard janken Om bijna elk interview zit ik te brullen, vreselijk! En vooral natuurlijk als het om kinderen gaat. O ja, en de Pampers reclame is ook berucht hier! En de keren dat ik huilend het kdv ben uitgelopen (en iedereen dat kon zien) als ik mijn zoontje had weggebracht zijn ook niet op 10 handen te tellen. Maar goed, ik herken het dus ook heel erg, dat huilen. Ik was altijd al wel een emotioneel mens, maar sinds ik moeder ben komen de tranen nog veel sneller. Ik denk dat ik iedere dag wel minimaal 1 keer huil. En niet alleen om vervelende dingen, maar juist ook om mooie, ontroerende dingen die mijn zoontje bijv. doet. Pfff...ik moet zelfs nu al huilen als ik aan hem denk...
Hier nog zo een jankerd. Ik kan ook echt om alles huilen. Voor dat de kids er waren had ik dat niet en nu kan ik om de stomste dingen al gaan janken.
Hier ook een jankerd, haha (nou ja, moet er niet echt om lachen, is meer om te huilen eigenlijk ). Vind het mega-irritant maar als ik iets frustrerend vind of verdrietig ofzo dan begint het al meteen weer. Schaam me er wel erg voor als het in het openbaar gebeurt maar ik kan het toch niet tegenhouden... Blegh. Er zou toch iets tegen moeten helpen, als zoveel mensen (vrouwen ) er last van hebben... Zal de volgende keer omhoog gaan kijken en hier melden of het hielp
Hier nog een huilebalk iK was altijd wel een emo typ, maar sinds de geboorte van onze kindjes is het helemaal erg geworden.IK kan om alles janken. Hahaha pampers reclame hier ook berucht.
Ik heb op internet wat zitten zoeken hierover, veel mensen op andere sites die om tips vragen, en ook daar vooral reacties in de trant van 'He, dat heb ik ook". Niet zo zinvol dus Wat wel zo lijkt te zijn, is dat het pas echt een probleem wordt als je snel gaat huilen in situaties waar je professioneel moet zijn, dus bijv. in een gesprek met je leidinggevende, of een collega, en als je kritiek krijgt. Daar heb ik gelukkig geen last (meer) van. Oorzaak is dan vaak 1) dat je onzeker bent over je kwaliteiten of 2) dat je niet goed kunt verwoorden wat je wilt zeggen en dus je emotie niet kwijt kunt. Ik merk dat ik tegenwoordig erg zelfverzekerd ben in mijn werk en dat dit dus bij mij geen issue meer is. Huilen bij films en Pampers reclames enzo is niet zo'n groot probleem, omdat het je carriere bijv. niet kan schaden als je dat doet. Ik had het ook soms bij de rijlessen, dan ben ik zo gefrustreerd dat het nooit goed is, dan weer te wild gereden, dan weer te voorzichtig, het is ook nooit goed en dan word ik boos op mezelf dat het niet lukt. Ik geloof het dus wel dat onzekerheid hieraan ten grondslag ligt, want qua rijden ben ik inderdaad nog wel onzeker (of het precies klopt voor het CBR dan, verder denk ik dat ik het al wel veilig genoeg kan). Maar wat er dan helpt hiertegen...? Minder onzeker worden! Tja, doe maar even dan Het zal een proces zijn denk ik, waarin je assertiever moet worden, minder druk maakt om wat andere mensen van je denken, en meer van je eigen kwaliteiten moet uitgaan....