Met mijn handen in het haar...

Waarom kan dat zo niet?
Hier gaat dat al tijden zo, en we laten het er lekker bij. Er komt vast een moment dat ze door die nachtelijke spookuurtjes heenslaapt en lekker in haar eigen bedje blijft. We maken ons er niet druk om eigenlijk. Zo slapen we tenminste allemaal lekker.

 

Hier idem eigenlijk.... uiteindelijk is ze wel goed gaan slapen in haar eigen bedje met een strak regime, maar midden in de nacht staat ze toch echt naast ons. Zodra ze tussenin ligt slaapt ze verder. We laten het maar effe want anders ben ik 's nachts uren bezig om haar in slaap te krijgen en dat kan ik nu echt even niet aan... (manlief ook niet, maar dat is een ander verhaal), het gaat vanzelf over denken wij dan maar....... (maarja, leuk is anders, dat snap ik.....)

 

Wij doen er nooit zo moeilijk over; liever voor allen een fijne, rustige nacht dan angst, huilen en wakker blijven met als gevolg de volgende ochtend een oververmoeid kind (+papa en mama).

Sinds ze dit weten is het slapen gaan eigenlijk geen issue meer

 

Ik zou t ook niet willen hoor, ik heb vrienden en daarvan slaapt hun zoon van 6 nog steeds vanaf de nacht in hun bed..

Ons bed is ons bed, ook wij hebben ons prive nodig..

Is moeilijk idd als er een tweede wakker van wordt, denk dat als je t echt niet wilt dat je ff door de zure appel heen moet..

iig sterkte!

 

Tja hier word ook absoluut niet bij ons in bed geslapen tenzij ze ziek is.
Ik heb een nichtje die op haar 7e nog bij papa en mama slaapt. Dat gebeurt dus echt niet!
Bovendien denk ik als je een vinger geeft....
En wat iemand idd al zijn, ons bed is ons bed....
Ik zou, hoe lastig dan ook gewoon even vol blijven houden en je dochter steeds terug sturen naar haar eigen bed.
Ze is 3 dus oud genoeg om de uitleg erbij te begrijpen. Sterkte ermee!

 

idd ik ben ook van mening dat dat absoluut niet goed is.
Bij ziekte zou ik het nog anders vinden, maar anders absoluut niet.
Ik heb het bij anderen gezien en hoe langer je het toestand hoe moeilijker het is om het weer af te leren. Dus ik ben stellig van plan er niet aan te beginnen.

 

tja heb er ook niet zo'n moeite mee. Erik heeft momenten/tijden dat ie tussen ons in wil liggen. Maar vaak genoeg slaapt ie gewoon alleen in zijn bedje.
( let wel, Erik heeft tot zijn 2 .5 jaar continue bij ons geslapen en is toch gewoon alleen gaan slapen in zijn eigen bedje na 2,5 jaar.)

 

Hier wordt alleen maar bij ons in bed geslapen als ze ziek is of toen ze kleiner was en veel last had van tandjes/kiesjes enz.
Ik denk dat je nu bij een kind van 3 duidelijk kunt zijn: slapen in het eigen bed. Dan is het inderdaad misschien een paar weken afzien, maar als je het toelaat zit je er misschien jaren mee opgescheept elke nacht. Succes.

 

Laura staat hier ook nog wel eens om 3 uur in de kamer. Maar ik leg haar toch echt gewoon terug in haar eigen kamertje. Huilend gillend het maakt me niet uit. Ons bed is ons bed. Mijn schoonzus heeft elke avond minimaal 2 kids in bed bij hun! En ze hebben er 4. Dat wil ik dus echt niet. Ik zou zelf trouwens geen oog meer dichtdoen. Ik heb er al een hekel aan als mijn man zich omdraait in bed.
Het gebeurd ook wel eens dat ze 's-morgens om 6 uur aan ons bed staat, dan mag ze wel bij ons liggen want dan is papa zijn alarm al afgegaan. En heeft ze dat gehoord. En gaat papa er toch binnen 10 min. uit. Dan gaat ze altijd wel gelijk met hem mee tandenpoetsen etc.

 

wij hebben het een tijdje wel goedgevonden (bij ons in bed slapen), maar ik slaap er zelf baggerslecht door. Nu gaat het alweer tijden goed, maar de laatste nachten is ze erug vroeg wakker smorgens. Dan heb ik toch liever dat ze nog een uurtje bij ons slaapt, dan dat ik drama moet gaan maken om dat ene uurtje. Ik mocht vroeger op mijn 16e nog bij mijn moeder in bed als mijn vader er niet was en heb daar niks aan over gehouden hoor... Dus waarom het niet goed is? Dat is je eigen keus lijkt me.

 

's morgens nog even een uurtje vind ik ook wel anders dan midden in de nacht de halve nacht eerlijk gezegt

 

Vind je het zelf niet kunnen, omdat je het zelf niet wil, of omdat anderen het niet vinden kunnen..?? Ik wil zelf niet dat onze dochter bij ons in bed ligt, en dit is ook nog nooit gebeurd (maar wij hebben een makkelijke slaper..). Vrienden van ons hebben uiteindelijk geaccepteerd dat hun oudste zoon regelmatig bij hun in bed slaapt. Sindsdien trekt mama het gewoon beter.

Wil je het zelf echt niet, dan zal het een kwestie zijn van 'de aanhouder wint'. Blijf herhalen, uitleggen, consequent zijn, en belonen... Succes!

 

Het is best een lastig onderwerp waar iedereen anders over denkt. Wil je zelf absoluut niet dat ze bij jullie komt liggen of is het je omgeving die er "vervelend" op reageert?

Mijn oudste is een makkelijke slaper. Hij komt alleen bij ons liggen als hij niet lekker is. Als hij een nachtmerrie gehad heeft dan komt hij meestal huilend naar ons, maar als hij gekalmeerd is dan gaat hij weer terug naar zijn eigen bed.

Onze jongste is een ander verhaal. Hij heeft periodes van goed & lang slapen of kort & tig keer wakker worden. Momenteel zitten we weer in de goede fase . Maar de periodes dat hij dus slecht slaapt gebeurt het regelmatig dat hij 's nachts bij ons kruipt. Ik heb altijd geroepen dat ik geen kinderen in mijn bed wil, maar ik merk dat onze jongste soms gewoon enorm veel indrukken op doet en daardoor 's nachts onrustig is. Bij papa en mama in bed voelt hij zich duidelijker veiliger. Dus wij maken er geen probleem meer van.

Heb je al een nachtlampje op haar kamertje, soms wil dat weleens helpen.

Of een knuffel bij haar in bed laten slapen die daar ook echt moet blijven en niet uit bed mag. Vertel haar dat de knuffel in bed moet blijven, maar niet alleen wil slapen en dat ze daarom in haar eigen bed moet slapen. Ik verzin ook maar even wat hoor... Ik kan me voorstellen dat je je nachtrust gewoon terug wilt!

 

Dag warhoofd, als je er vanaf wil zul je de strijd aan moeten. Wat ik ga zeggen klinkt een beetje bot (zo bedoel ik het niet, maar om je wakker te schudden): je dochter heeft het goed voor elkaar! Ze heeft het voor elkaar gekregen dat mama (of papa?) bij haar blijft zitten tot ze slaapt. En ja, zie dat er maar weer eens uit te krijgen! Dat betekend de strijd aan gaan, diep ademhalen, bedenk je dat het wel een week kan duren. Maar dan ben je er wel vanaf.

Eerste en 2e keer nog lief doen en een liedje zingen, duidelijk zeggen dat ze zelf moet gaan slapen. En daarna zonder ook maar 1 woord te zeggen naar binnen lopen, geen licht maken (behalve nachtlampje) en terug in bed leggen. Klinkt heavy, maar als je dat consequent doet heeft ze in de gaten dat je het echt meent. Maar wat wil zij? Natuurlijk dat je naast haar zit. Daar gaat ze mogelijk heel wat voor uit de kast halen. Desnoods in een weekend doen dat haar zusje even uit logeren is.
Het allerslechtste dat je kan doen is dit half aanpakken en hier inconsequent in zijn. Dan leert ze: als ik maar lang genoeg moeilijk ga doen krijg ik vanzelf mijn zin. En zal ze ook met andere dingen (of op andere tijdstippen) proberen haar zin door te drijven.

Dit is makkelijker geschreven dan gedaan, dat weet ik. En ga er maar is aan staan, niet bepaalt een pretje. Dus dit is wel iets wat je samen moet willen en dan samen voor moet gaan. Maar als je het goed doet is succes wel verzekerd.

 

Hier hadden we hetzelde probleem,onze zoon van 3 wilde ook bij ons komen.
We bleven volhouden en brachten hem steeds terug.
Nu blijft ie in zijn bedje,en als ie dan toch komt breng ik m weer terug.

 

Je moet jezelf inderdaad eens afvragen of jij er echt zelf vanaf wilt, of dat je het wilt omdat het zogenaamd niet hoort.
Mijn zoontje is al vanaf dag 1 een vreselijke slaper, en ik zit er ook vaak naast als hij gaat slapen, heeft heel lang bij ons in bed gelegen, en nu liggen we vaak naast zijn bed.
Ik denk dat de reacties zoals "dit nooit toelaten enz." afkomen van mensen die (gelukkig) totaal geen idee hebben wat het is om zo'n slechte slaper te hebben.
Ik snap daarom wel dat dit soort reacties komen, maar trek me er niet veel van aan.

 

Weet niet of het voor jullie een idee is maar wij hebben standaard het campingbedje bij ons op de kamer staan, voor noodgevallen.
9 van de 10 nachten wordt hij niet gebruikt, maar soms, als ze opeens 's nachts enorme huilbuien heeft, of ziek is, dan wel.

Bij ons in bed, heel gezellig maar dan slaapt mevrouw superlekker, maar mijn man en ik dus niet.
Het campingbedje is dan ideaal, tijdens de huilbui kan ik toch lekker tegen 'r praten...maar wel vanuit mijn eigen (slaap)positie. En als we allebei slapen, wordt ze ook rustig van onze adenhaling, en valt ze meestal zelf ook zo weer in slaap.

 

Ik denk dat Mom2bofnie het meest in de buurt komt van wat ik zou willen zeggen. Als je hier echt vanaf wil, zou ik op mijn tanden bijten en doorzetten. Ook al wordt je andere kleintje er wakker van. Realiseer je dat het tijdelijk is. Het zou anders zijn wanneer jullie er zelf geen problemen mee zouden hebben.