Ik heb support nodig en heel hard ook geloof ik.. 16 maanden is ons prinsessendraakje op moment. Loopt als een kievit, begint al aardig te kletsen en heeft volgens mij een pittig karakter. Het moeder zijn voelt op dit moment als een grote survivaltocht. Ze gaat op dit moment drie middagen per week naar de opvang en dat is voor mij heel erg fijn. Maar voor ze daar dus is, heb ik het gevoel al met 180km per uur mijn dag doorgejaagd te zijn. AARGGGGG... Wat is er gaande: * 's morgens bij het wakker worden begint het gejengel al. Ze wil meteen opgepakt worden, maar weer neerleggen om aan te kleden is niet goed. HUILEN * Eenmaal beneden exact hetzelfde. Koffie drinken moet ik zowat staand aan het aanrecht doen, want zodra ik ga zitten, is het over en uit. Ze wil alleen maar op schoot en "Bumba". Alles op schermpjes is bumba. Zet ik dan iets aan, in de hoop mijn koffie te kunnen drinken, word er wel gekeken, maar alleen door mij... Zucht. Mijn koffie koud. *Stofzuigen gaat nog net. De rest van het huishouden is levensgevaarlijk geworden. Overal zit ze op en tussen * Naar het toilet is onmogelijk zowat; ze moet en zal mee, ik kan mijn kont amper nog keren. Soms ga ik dus maar even niet, omdat ik er even geen trek in heb * Koken??? Wanneer? Ze klimt nog net niet als een jong katje in mijn broekspijpen * Jas aan niet goed, jas uit niet goed * In bad leuk, uit bad gillen Het erge is eigenlijk dat continue gezeur en gejammer en vooral dat gehuil. Omdat ik zelf niet echt honderd procent in mijn vel zit, is het me al snel te veel. Soms flip ik ook een beetje en heb ik natuurlijk wel spijt. Maar tjemig, ik heb zelf amper zin om de dag te beginnen, omdat die dus al begint met gejammer. Soms het grote gierende halen, alsof ze de grootste nachtmerrie ooit heeft gehad. Hoe ga ik hier goed mee om, geef ik beter grenzen aan? Want ja, volgens mij geef ik wel te snel toe aan haar, maar vooral om er dan weer even af te zijn. Aan het einde van de dag ben ik dus volledig afgedraaid!
Wij hebben ook net zo'n fase achter de rug waarin het dagdagelijks zo is (nu nog af en toe een dag maar dat hoort er bij vind ik). Ze beginnen erg met grenzen op zoeken en die moet jij aangeven! En ja het is echt af en toe bloed irritant en super vermoeiend, maar je kunt niet meer dan consequent blijven aangeven wat mag en niet mag. Het gedram en gejengel negeren en ombuigen naar iets positiefs. Of afleiden. Als ik ga koken, geef ik Aaron bijvoorbeeld een pan en een pollepel of wat tupperware bakjes om mee te spelen. Dan is hij afgeleid en kan ik op mijn gemak koken. Ondertussen vertel ik alles wat ik doe. Als hij iets open maakt wat niet mag dan maak ik er van: Doe maar dicht. Waarna hij een overdreven: Goed zo!! krijgt. Dan hoef je veel minder nee te zeggen en werkt het veel minder frustrerend voor beide partijen. Ik heb nog niet zo lang geleden een topic geopend, misschien heb je daar ook wat aan. Sterkte!
Deze fase zitten wij nu ook midden in, en soms word ik er ook gek van. Maar ik probeer toch tot 10 te tellen, en ook tegen mezelf te zeggen dat ik er even niet op HOEF te reageren. Dan huilt ze maar. Jammer. Maar het huilen word een manier van afdwingen, en dat is ook niet goed. Bumba is hier een hele goede afleider, en met koken zet ik haar in de stoel, geef haar ook wat kookgerei en laat haar helpen. Zo kom ik er een beetje aan toe. Maar ik hoop dat deze fase heel snel voorbij is!
Heb je de box nog staan?? Als ik even wat moet doen (koken, vaatwasser inruimen, naar de wc) en het komt me niet uit dat erbij ' geholpen' word, zet ik M.ace gewoon in de box! Dan mag hij daar best boos om worden, maar dan heeft hij even dikke pech! Uiteindelijk ben ik nog steeds degene die de regie heeft, en daar mag M.ace zich even naar schikken. Het klinkt heel kort door de bocht, maar soms is dat even zo nodig. Tuurlijk mag er geholpen worden, en dat is ook hartstikke leuk en leerzaam, maar soms vind ik dat even niet zo handig... Soms moet je even een lange adem hebben, zeker als je een tijdje wat minder consequent bent geweest, maar daar heb je uiteindelijk zelf profijt van! Probeer ook veel te benoemen naar je kindje... Als M.ace bijvoorbeeld boos word wanneer hij in de box moet, geef ik ook aan dat hij daar best even boos om mag zijn, maar mama moet nu even dit en dat doen, en M.ace gaat nu even spelen in de box. als mama klaar is, gaan we even samen spelen. Misschien heb je hier iets aan! Succes! En het motto is: het is maar een fase, tel tot tien, het is maar een fase, tel tot tien...
Oh meid, irritant he! Ik vond het ook vreselij die fase! Oh, 's morgens meteen dat gehuil, pfff! Het gaat echt over hoor! Maar ja wat heb je daar op dit moment aan... Je hebt de neiging om alles maar te doen wat zij wil zodat ze ALSJEBLIEFT even ophoudt met jengelen. Alleen helpt niets, ze jengelt toch wel. Wat ik deed was nee zeggen, mama moet nu even (vul maar in). En haar dan dus niet oppakken. En inderdaad alles staand doen... Om aan te kleden hoef je haar misschien niet persee neer te leggen? Ik doe dat al heel lang zittend, en als het moet kun je zelfs instapluiers gebruiken. Dan heb je dáár tenminste even geen gehuil van. Naar de wc wilde Mischa ook mee, nou pech. Sorry, maar dan huil je maar even, want ik wil rustig alleen plassen. Tijdens het koken zette ik Mischa in zijn kinderstoel (met tuigje anders klom hij er uit) en dan mocht hij kijken. Ja, dan bleef hij wel jengelen en daar werd ik knettergek van, maar in elk geval hinh hij niet in mijn broek... De rest van de tips die hier al staan kan ik mij ook helemaal bij aansluiten!
heel herkenbaar! hier gaat het zo: sochtends wakker: flesje melk maken.. neemt een slokje, smijt het weg huilen, weer pakken slokje smijt het weer weg. ok dan wil je het niet..ook niet goed want ik moet ruiken dat hij het wel wilt nadat hij het 20 keer door de kamer heeft gesmeten. aankleden: broek uit gaat nog. pamper verschonen..kan beter ergens een babydwangbuis vandaan halen want dat is een en al een vechtpartij. broek aan vechten. neus schoonmaken vechten. trui aan mag wel. jas aan vechten overdag speelt hij met de buggy en wilt hij er maar al te graag in zitten. als het dan echt moet drama. dan wilt hij er niet meer in. ik geef hem altijd eten voordat ik ga eten, hij eet dan netjes alles op en zit propvol en wanneer ik rustig wil gaan eten kan het niet. hij probeert dan op me te klimmen lukt dat niet dan is het ruzie. stofzuigen enz hmm ja vergeet het maar. als ik dan begin moet en zal hij de stofzuiger pakken, als ik dan de bezem pak om zo maar verder te gaan meot hij perse de bezem. als ik dan weer de stofzuiger pak..ja je raad het al en zo gaat het de hele tijd. naar de wc, het liefst zit hij op mn schoot als ik zit te poepen! even wachten bestaa voor hem niet en de box is een gevangenis voor hem. koken...pas als papa thuis is of als hij slaapt anders kan het niet
Oeff..herkenning! Dat soort praktijken zijn hier al een maand of 2 schering en inslag. Het is inderdaad dat verkennen van die grenzen. En ik ben inmiddels wel zover dat ik echt "pick your battle"hanteer. Ik ga niet overal de strijd meer om aan. Werkt toch niet. En in situaties dat ze veilig moet zitten gaat ze doodleuk de box in. En ja..dan hebben we dus een gil-krijs-brul drama. Maar daar probeer ik me dan maar niets van aan te trekken. Afhankelijk van hoe moe ik ben, zijn de grenzen van wat ik aankan ook wisselend, hoor! Het is een fase, het is een fase, het is een fase...da's mijn mantra dezer dagen Sterkte met je draakje!
Echt, het feit alleen al dat ik niet de enige ben... dat scheelt enorm. Ik ben me er ook van bewust dat ik te snel toegeef. Ook omdat ik me snel zorgen maak; er zal toch niet iets met haar zijn? Heeft ze pijn? Maar ik moet echt leren daar doorheen te gaan kijken. Jullie berichten helpen me daar wel bij. Er is gelukkig ook een fantastische papa in het spel die mij enorm kan ontlasten daar waar nodig. Maar inderdaad, het is een fase. En door het hier op te schrijven en reacties te krijgen, maakt het echt al iets makkelijker. Wat dat betreft voel ik me soms heel alleen hierin. Ik heb één vriendin met een soort van engel, die doet dat dus allemaal niet. Maar die zie en spreek ik ook vaak (veel onregelmatig werk) niet. De ander heeft een baby van zes maanden, die slaapt nog veel enzo En eh.. dat is het eigenlijk wel. De box is trouwens al opgeruimd, daar wil ze niet meer in en ze klimt er dus ook uit. Levensgevaarlijk dus. We hebben een erg ondernemende griet, die je nog geen eens even op het aanrecht kunt zetten zonder los te laten, want heus, ze ligt eraf Gaat nog wat beloven en ik zal eens wat vaker hier komen kijken. Hoewel het me soms overweldigd allemaal, al die berichten die hier te vinden zijn!
Daar is dit forum ook voor hoor, om als we er even geen gat meer door zien, steun te zoeken bij elkaar. Ouderschap is gewoon een hele zware baan. Leuk, maar vaak ook erg pittig!
Troost je. Ik herken je verhaal. Ook hier een mama met een dreumesmeisje die op het moment niks anders lijkt te willen dan mama tot het uiterste drijven. Dat is natuurlijk niet zo, ik laat het gebeuren. Wat iemand hiervoor ook schreef. De ene keer is je grens eerder bereikt dan het andere moment. Ik heb de box nog staan en ik probeer haar nu uit te leggen dat ze even in de box moet omdat mama moet.......(zelf in te vullen). Noor is een meisje dat zich slecht alleen kan vermaken. Of zoals momenteel met de 'verkeerde' dingen. Ze is echt aan het uitproberen nu. Dus ik probeer me er echt steeds bewust van te zijn dat nu optreden/uitleggen/voordoen uiteindelijk zijn vruchten afwerpt. Ik wil haar natuurlijk ook niet beperken in haar ontdekkingsreis, maar ze moet ook leren dat er momenten zijn waarop mama even haar eigen dingetjes moeten, dat mama niet wegloopt (er altijd is) en dat het niet eng is om eventjes alleen te zijn. Ik leg idd ook bij alles uit wat ik ga doen. Communicatie en duidelijk zijn is hier dus uiteindelijk het sleutelwoord. En ja, soms gaat dat gepaard met behoorlijke driftbuien, maar we leren er allebei van en uiteindelijk sluiten we de dag goed af en gaat mevrouw heerlijk tevreden slapen. We komen er wel door heen meiden!
Same here, zooo irritant. Dan heeft ze al gegeten en wil ik ff rustig met haar vader eten, blijft ze aan me trekken en jammeren ze gaat nu in de box als wij eten. Ze huilt in het begin natuurlijk, maar is daarna wel stil. Het was echt niet meer te genieten. Waar ik hier veel moeite mee heb zijn haar driftbuien! Ze kan echt heel boos worden, dingen smijten, schreeuwen, slaan wist niet dat dat al zo vroeg begon. Ze wordt al boos als ik niet meteen naar haar toega als ze wakker is. Dan kijkt ze de andere kant op van talk 2 the hand hahaha. Deze week ging ze ineens op de grond liggen, haar hoofd tegen de vloer bonken en gillen. Ik d8 echt wat is dit nou weer. Heb haar helemaal genegeerd en daarna kwam ze rustig naar me toe om vervolgens haar bord leeg te eten Ingrijpen op zulke momenten heeft hier iig geen zin,negeren is echt de beste optie.
Héél herkenbaar, met dat verschil dat Léonie er buikgriep bij heeft en absoluut niet wil eten. Heel fijn. Wat we ook voorschotelen, ze wil het niet. Dus inderdaad jammeren, gillen. En ze begint al te jeuzelen voor ze nog wat onderneemt, bij voorbaat is het al mis dus. Is er ook iemand die dat herkend? Met de griep erbij? Haar ritme is nu ook mijlenver te zoeken, ze is steeds erg moe erbij. Blij te lezen dat het waarsch een combi is van deze 16 maanden sprong en dus de griep, zijn er meer die deze fijne combi meemaken momenteel?
Yep, hier nog een jongetje die 4 dagen ziek is geweest, lijkt nu wat op te knappen... Hier een keelontsteking en oorontsteking. Dus ook niet willen eten omdat het slikken zeer doet! Alhoewel hij ook wel in een 'zelluf-doen-fase' zit! Ik wilde hem vanavond spaghetti geven en gillen en schreeuwen... Dus dacht, dan maar niet! Laat zn bord op z'n tafeltje staan... Gaat meneer doodleuk zelf eten! Nou ja, ook prima, want zo heeft hij wel een hele maaltijd weg lopen kauwen! Maar goed, hier ook een jeuzeltje, word bij voorbaat al boos! Moeilijk om dan te bepalen of het komt doordat hij niet lekker is, of dat hij gewoon boos is. Hij mag veel lekker bij mij op de bank hangen, maar als hij er dan af wil, en meteen erna er weer op, is het bij mij klaar... Met als gevolg dat hij dan boos word, maar dan heeft hij even pech. Momenteel een spelletje van wie heeft de langste adem... En tot nu toe ben ik het aardig de baas geloof ik!
ook hier heeeel herkenbaar, het gaat al een paar weken zo nu en ik moet eerlijk zeggen dat het me nu behoorlijk op begint te breken... ze huilt zo verschrikkelijk veel...en heeft heel veel driftbuien, ook slaat en bijt ze op het moment erg veel, vandaag op het kdv had ze ook andere kindjes geslagen en 1 kindje flink gebeten..:x ik weet niet zo goed hoe ik daar mee om moet gaan, kun je ze al een soort van 'straf' geven?! hoe gaan jullie daar mee om? of doen jullie kindjes dat (nog) niet?? mijn middelste heeft ook wel een periode gehad, maar volgens mij was hij toen al een stukje ouder! ook met haar broer en zus maakt ze constant ruzie, wilt alles afpakken en gilt overal om, er gezellig is het hier in huis dus niet op het moment ik zit te twijfelen om de box weer terug te zetten en haar dan daar in te zetten als ze slaat of bijt, ze moet toch leren dat,dat echt niet mag en kan!!! allemaal succes ermee! groetjes susanne
Ik heb laatst een topic geopend over dreumes van 15 maanden en straf. Misschien heb je er wat aan. Sterkte met je meisje. Wat een pittig ding zeg.
Hm, Léonie eet met ons mee, en dus ook als wij eten. Dat heeft ze al vroeg moeten leren en dat hebben we er steeds ingehouden. Heeft wel zn voordelen, maar zoals nu..als ze dus gewoon pertinent niet WIL eten, is het neit zo gezellig aan tafel. Afgezien van momenteel gaat dat dus juist altijd super. Zo leert ze ook om langer aan tafel te zitten, ging altijd prima. Alleen momenteel...GRRRRRRRRRRRRRRRRR