mijn eerste gedachte was... bah wat glibberig. daarna heeft het 2 weken geduurd ongeveer voor mijn mamagevoel kwam en als nu iemand aan hem komt, maak ik hem af hihi. helemaal goed gekomen dus.
Toen ik hem zag (12 weken te vroeg geboren) schoten er verschillende gedachtes door mij heen: Hij leeft!!!, hij is heel compleet!!, hij is best groot!! En ik riep zonder na te denken: Het is een baby! (duh) ik vond hem direct mooi lief en voelde met direct heel erg verbonden met hem. Hij huilde toen ik hem vastpakte (hij viel van mijn buik omdat hij werd gegooid) Daarna was ik ontzettend opgelucht, omdat huilen een goed teken is. Na een paar seconden moesten we alweer afscheid nemen, hij werd eigenlijk direct uit mijn handen weggenomen om te worden beademd, toch had ik daar op dat moment vrede mee, omdat ik wist dat dat het beste was voor hem en hij in goede handen zou zijn.
Bij mijn dochter had ik zoiets van 'Godzijdank, 'het' is eruit..' Ze werd meteen meegenomen omdat ze amper ademde maar het boeide me helemaal niet.. ik was kapot en dacht het komt vast wel goed allemaal (kijk teveel tv en daar zie je ook altijd dat sommige kindjes even moeten opstarten, dus dacht dat zal vast ook wel). Bij mijn zoontje, Oeeh wat warm en glibberig.. en vervolgens plaste hij me helemaal onder en zei meteen 'Hij kan plassen!' En bij beide kindjes had ik wel even zoiets van 'Oh nee! Wat kan ik verwachten, hoe zal het gaan? Ik ben verantwoordelijk voor dit wezentje, kan ik dit wel?'
Ik kan de echte eerste keer niet herinneren... Ik heb een spoedks onder narcose gehad en het is dat er foto's van de eerste keer zijn maar ik weet het gewoon niet meer... De 2de keer maar voor mijn bewustzijn eerste keer had ik vlinders in mn buik en de tranen stonden in mn ogen!!! Toen ik ze vast mocht houden heb ik toch een traantje gelaten!!! (ze lagen in de couveuse)
Het eerste wat ik dacht, ze is er, en ze leeft, en wat is ze mooooooooooooi!!! Ik heb niet gehuild, dat deed ik savonds, toen ik heerlijk in de kraamsuite lag, manlief in een bed naast me en aan de andere kant mijn prachtige dochter die vredig lag te slapen. Toen was ik echt, onbeschrijfelijk gelukkig
1e Gedachte: "Wat is ze mooi!" 2e Gedachte: "Help! Waar is de gebruiksaanwijzing? Kan ik dit wel?" Die 2 gedachtes gaan nog dagelijks door mijn hoofd heen, maar gelukkig wordt het steeds beter. Ze is zo mooi en lief en geweldig, en helemaal van ons
mijn eerste gedachte; Wauw..wat is ze mooi.. ze is echt.. mn gevoel; gelukkig maar ook bang.. bang of ik het allemaal wel goed zou doen etc..
Van wat ik me er nog van kan herinneren: Een enorm gevoel van blijdschap dat de kleine man er goed uitgekomen was en de zware strijd heeft overleefd. Moet erbij zeggen dat ik ivm mijn toestand platgespoten was met Morfine waardoor mijn gevoel uitgevlakt was.
Pino 2: ook ik had geen band met de kleine. Heb de eerste dag ook tegen de verpleging gezegd dat ik me geen mama voelde. Kwam vooral door de situatie. Heb mijn zoon enkel direct na de bevalling gezien en toen pas de volgende dag 's middags weer Kon niet voor hem zorgen waardoor het weken/maanden heeft geduurd voordat ik echt een band met mijn zoon had.
Wat een wonder! Dat was het eerste wat ik d8! En wat is ze groot! Maar oh zo mooi en het niet kunnen geloven dat zo'n kindje 9 mnd-en in je heeft gezeten....een zeer bijzondere en emotionele ervaring!
Bij de eerste: WOW mijn bevallings zit er al op, ben niet meer zwanger. (ging nogal snel en hectisch) Bij de tweede: YES hij is eruit! (beeb zat klem en wilde er maar niet uitkomen, was helemaal kapot vh persen) Voor de rest (het onbeschrijfelijke gevoel): daar zijn geen woorden voor...zo mooi!
Mijn eerste is gehaald dmv keizersnede en toen hij naast me kwam te liggen dacht ik alleen maar, jij lijkt niet op de pretecho! En ben jij van mij?? Voelde niet zoveel toen..heb wel de hele nacht naar hem lopen staren en was toen in de zevende hemel maat dat gevoel dat het echt mijn kindje was dat kwam echt later. Heb hem wel constant bij me gehad en wilde het liefst met hem slapen haha
Exact dat heb ik gevoeld, heeft echt wel minimaal 1 a 2 weken geduurd voordat ik kon zeggen: wauw wat ben ik verliefd op mijn eigen kind! Maar nu kanp ik bijna van liefde al ik aan hem denk of naar hem kijk
Hier net zo hoor! Ik vond het zo overweldigend allemaal dat ik niet meteen intense liefde voor mijn dochtertje voelde. Maar dat is later allemaal meer dan goedgekomen!!
Bij Keano was het echt overweldigend, normaal bij een eerste denk ik. Toen ze hem lieten zien (was een keizersnede) dacht ik eigenlijk; waauw, die is al groot om in mij gezeten te hebben. En wat een knap ventje, helemaal kompleet en van mij!!!! Het overviel me echt volledig!!! Heb wel geweend van geluk toen Keaantje met zijn papa naar de kamer vertrok. Gewoon door mijn man te zien glunderen van geluk met ons zoontje... Eens op de kamer, toen hij in mijn armen lag voor de eerste keer overviel er mij een zalig gevoel van intens geluk en liefde. Het was wel wennen maar voelde me wel onmiddellijk mama. Bij Tycho was het allemaal veel bewuster. Ik wist al hoe het voelde om een kindje te hebben en dus had ik onmiddellijk dat zalig 'verliefd' gevoel naar hem toe. Ik voelde mijn hart in mijn keel kloppen en tranen brandden in mijn ogen... 'wat is hij prachtig en helemaal van mij. Maar hij lijkt helemaal niets op zijn broer.' Dat ging door mijn hoofd toen ze hem lieten zien. Ik voelde me wel 2 keer direct verliefd en op en top mama. Al ben ik er bij Tycho allemaal veel rustiger onder en geniet er meer van, gewoon omdat ik het allemaal al eens gedaan heb.
Ohhh wat een bolle wangen, en wat een mooi poppetje....dat is onze dochter...was meteen verliefd....en word met de dag verliefder...elke keer als ik nu naar haar kijk word ik weer emo...
Bij de eerste echt 'wow', daar is ze, ze huilde helemaal niet en keek ons gewoon aan van 'heee, waar ben ik nou beland? Daarna dacht ik, wat een mooi kindje en die wangen vallen reuze mee (die irritante echoscopiste bleef maar doorzagen over enorme wangen, waardoor ik dacht dat ik zowat van een hamster zou bevallen). Ik voelde me gelijk moeder. Bij de tweede was mijn eerste gedachte 'gelukkig is hij er uit, wat een opluchting' (9,5 pond). Vervolgens pieste hij mij direct onder en brulde alles bij elkaar. Maar ook bij hem was ik op slag verliefd, mijn lekkere knuffelbaby. Heb niet gehuild, was beide keren behoorlijk nuchter, al had ik van tevoren wel gedacht te gaan huilen. En die warme lijfjes zo tegen je aan vond ik helemaal heerlijk!