Hallo Meiden, Afgelopen maandag kreeg ik met de 2e echo te horen dat ons kindje met bijna 9 weken niet meer leefde. Ik heb dinsdag een curettage gehad en nu de lichamelijke klachten vrijwel helemaal weg zijn blijft de leegte achter. En ik weet niet goed hoe ik met de leegte om moet gaan, ik heb sterk de neiging om mijn hoofd in het zand te steken en het gewone (werk)leven weer op te pakken om er vooral niet aan te denken. Maar 's avonds bij rust branden de tranen achter mijn ogen. In mijn omgeving zeggen mensen dat het niet goed is om gewoon door te gaan, dat een miskraam echt iets is wat je moet (en mag) verwerken omdat het toch een vorm van rouwen is. Maar hoe verwerk je zo iets dan? Ik heb niets tastbaars van ons kleintje, niets om naar terug te kijken.. Hoe zijn jullie met de verwerking om gegaan? Misschien heeft iemand wel een heel goed idee waar ik niet aan denk en wat het voor mij iets tastbaarder en makkelijker maakt?
hoi tess, als eerste heel veel sterkte! hoe je het beste een miskraam kunt verwerken, is voor iedereen anders, de een kan idd verstand op '0' zetten en doorgaan de ander zit er nog weken/maanden mee.. ik zelf heb vorige maand een mk gehad met 6weken.. de eerste dagen was ik vrij 'nuchter' ik bleef erbij: als je vruchtje niet gezond is wilt het niet doorzetten en krijg je een miskraam, moet je daarmee 'blij' zijn?! nee niet echt, maar ik probeerde me daar aan vast te klemmen. Met heel veel steun van mijn vriend, familie, en vrienden, ben ik de dagen doorgekomen en ineens boem! klap voor mijn gezicht, het nuchtere was ervanaf en heb zwembaden vol gehuild, alleen, maar ook samen met mijn vriend, erover gepraat en gehuild dat heb ik de dagen erna gedaan. Ik voelde ook 'leegte' iets wat niet is op te vullen was/is en een groot gemis, je hebt immers een paar weken een nieuw leven bij je mogen dragen! en nu is het er niet meer.. ik ben toen eigenlijk naar een liedje gaan zoeken waarbij ik troost kon vinden, waarbij ik 'ongestoord' kon huilen en even alles eruit laat komen, ik wilde ook meteen doorgaan met werken en idd het gevoel van kop in het zand stoppen, maar het zal toch wel eens terug komen en dan zal de klap denk ik harder aan komen.. verdriet is er toch en blijft er toch hoe je het ook doet of bekijkt! de week erna heb ik een "vlindertje" gehaald van stof, deze heb ik bij de foto van mijn overleden opa gezet en elke dag brand ook daar een kaarsje.. probeer het een plaatstje te geven, hoe? daar kom jezelf het beste achter wat jij het fijnste vind.. nogmaals heel veel sterkte meis!
Hoi Carmen. Zoals hiervoor al werd gezegd is het voor iedereen anders hoe je het verwerkt. Ik heb zelf in juni te horen gekregen dat het hartje met 8 weken gestopt was met kloppen, terwijl ik zelf dacht al 10 weken zwanger te zijn... De eerste maand zat ik nog in de mallemolen en leek ik ook best nuchter, maar daarna kwam alsnog het verdriet en dat is er soms nog steeds! Je wordt zo geconfronteerd met alle zwangeren om je heen, die ik het van harte gun hoor! Maar ik heb een MK zelf erg onderschat!! Wij hebben het weefsel na de curettage mee mogen nemen en dat in de tuin begraven, daar vond ik wel rust in. Maar verder blijft het natuurlijk een groot verlies! Ik hoop voor je dat je veel steun krijgt van de mensen om je heen en ik wens je veel sterkte! Groetjes Pasjuh.
Hallo Teske, Een miskraam is gewoon heel heftig. Ik kreeg op 11 sept te horen dat ik mk had, dus dat is nu 2,5 maand geleden en ik ben nog steeds verdrietig! Niet meer elke dag, maar zo af en toe komt het wel op. We zijn nu druk bezig om weer zwanger te worden en ik denk dat ik het pas echt een beetje kan loslaten als ik weer zwanger ben (en het blijft zitten). Het kost gewoon echt tijd, zoals een rouwproces. Sterkte meid!
Een miskraam is inderdaad heftig en je mag daar gewoon de tijd voor nemen. Er is geen 'recept' voor hoe hiermee om te gaan. Daar moet je je eigen weg in vinden. Ik heb 7 miskramen gehad, dus ik heb wat ervaring op dat gebied, zeg maar. Voor mij was het me terugtrekken heel belangrijk. Lekker met mijn man samen het verdriet aangaan. Geen mensen erbij, want die zeggen in al hun goede bedoelingen vaak dingen die kwetsend zijn. Neem je tijd, op jouw manier. Het is verdrietig genoeg.
Hoi meis, Ik kreeg zondag 7-11 mijn miskraam en ben de dag erna gaan werken. Daarna diezelfde dag een controle echo gehad en toen werd bevestigd dat alles leeg was. Die dinsdag op mn vrije dag komen werken, personeelstekort. sávonds was ik helemaal op. De rest van de week ben ik niet meer gaan werken, het mannetje met de hamer kwam langs. De goedbedoelde adviezen; 'kopop, je hebt er al 1 rondlopen' , 'Liever nu als met 24 weken' , 'wees maar blij, anders had je een ongelukkig kind gehad met handicaps etc' zat ik ook niet echt op te wachten. Ik heb nog steeds mijn verdrietige momenten, huil dan de ogen uit mijn kop. Het hoort er helemaal bij. Ik heb een ProudMama ketting, daarvoor heb ik een los sterretje besteld en aan mijn ketting gehangen. Ook dit kindje hoort bij ons/mij. Het Juli-topic kom ik niet meer, het doet teveel zeer. Net als de meelezers die ook hun mening klaar hadden en waardoor ik nu een andere naam heb op het forum. iig wil ik je nog even een digi knuff geven! Sterkte meis
dank voor julie lieve reacties! Het is ook wel te mooi om waar te zijn dat er een kant en klaar verwerk-antwoord zou zijn... Ik had nooit gedacht dat dit zoveel impact zou hebben. Vind het vooral heel moeilijk dat mijn lichaam geen signalen heeft afgegeven. Ik had geen krampen, bloedverlies of andere tekenen van miskraam. Had volop zwangerschapskwalen en dan zie je op de 2e echo ineens geen knipperlichtje meer... Heb besloten nog wel even rustig aan te doen en nog even niet te gaan werken. Mischien koop ik ook wel een vlindertje van vilt of een bedeltje, vind het wel een goed idee.
Heel veel sterkte, de manier is er niet maar hopelijk vind je er 1 en kun je het een plaatsje gaan geven met de tijd. De eerste miskraam hakte er bij mij in als een bom (afgelopen februari). Na 2 goede echo's was het zomaar voorbij. Ik weet niet hoe ik dit heb verwerkt ik denk dat doorgaan het enige was maar het heeft me maanden gekost om weer te kunnen lachen. Ik ging me meteen inlezen in herhaalde miskramen en onderzoeken, alsof ik wist dat ik het nodig zou hebben. De 2e keer (ook 3 goede echo's en boem, weer van de roze wolk..) heb ik me meteen gestort in alle onderzoeken en álles wat er maar mee te maken had, ik zag dit als een "Nu geloven ze pas dat er iets moet gebeuren". Dat komt niet aanwaaien maar juist dat sterkte me, dat ík er voor vocht en zelf iets 'kon' doen.
Ik wil je allereerst heel veel sterkte wensen. Het is zo moeilijk om het een plekje te geven. Bij mij is het nu 3 maanden geleden dat ik een MA heb gehad. Ik vond het zo erg dat mijn lichaam me geen signalen heeft gegeven dat het niet goed was. Ik heb het heel rustig aan gedaan. Heb enorm veel gehuild. Ik had veel afleiding door mijn zoontje, heb hem zoveel geknuffeld en gekust. Dat gaf me veel troost. Je hebt zelf ook al een meisje en daarvoor ga je door. Schakel hulp/oppas in zodat je nog even kan slapen oid. Door alle emoties ben je hartstikke moe. Ik ben ongeveer 3 weken van mijn werk thuis gebleven en heb het daarna rustig opgebouwd. Ik wilde emotioneel echt sterk genoeg zijn. Zelf draag ik een vlinderoorbel. Deze had ik al gekocht toen een vriendin was verongelukt, maar staat nu ook symbool voor mijn vlindertje. Het geeft me rust dat het zo dicht bij me is. Echte tips heb ik niet voor je. Iedereen verwerkt dit op zijn eigen manier. Doe wat voor jou goed voelt en neem de tijd om dit verlies een plekje te geven!
Ik heb de tijd zijn werk laten doen. Maar het heeft best een hele poos geduurd voordat het weer beter ging. Er is denk ik geen manier om dat proces te versnellen.
hey, wat vervelend dat het is uitgelopen in een miskraam. Ik heb zelf een miskraam gehad met 10 weken, waarbij bleek dat het al niet meer leefde met een week of 6. De pijn is er niet minder om maar zal wel slijten. En ja, het is voor iedereen anders. Ik heb zelf geen curretage gehad, heb het zelf laten opkomen. Dat is uiteindelijk goed gegaan. Hoe heb ik het een plek gegeven? Ik ben een paar dagen thuis gebleven, 2 weken laten op wintersport gegaan en toen hard met de neus eh schouder (want die brak ik) op de feiten gedrukt waardoor ik thuis moest blijven en erover na kon denken. Ik heb wel altijd gedacht dat het een goede reden had dat het een miskraam is geworden, waardoor ik er ook snel vrede mee heb gekregen. Deze gedachte heeft mij veel rust gegeven. Ik heb geen armbandje of iets dergelijks bewaard/gekocht. Heb de foto van de test wel bewaard en dat is voor mij voldoende. Tijd heelt wonden en bij mij is het wel snel gegaan, ook door er goed over te praten met de juiste persoon (niet die goed bedoelde adviezen geven, want daar zat ik zeker niet op te wachten) en die naar mij wilde luisteren. Dat was voor mij genoeg. Veel sterkte! je mag me altijd een pb sturen als je erover wilt praten of alleen je verhaal kwijt wilt. Liefs, Shel
Ik kon het ook geen plaats geven tot ik dan mijn dochtertje had, dat helpt het verlies wat op te vullen. Toch denk ik er soms nog aan, maar mijn prinsesje heeft de dagen weer kleur gegeven.
Ik heb morgen curretage! Ga vanmiddag een hangertje halen voor mijn dochtertje en dit ongeboren kindje. En hoop het daarmee een plekje te kunnen geven. Allemaal sterkte ermee!
sterkte morgen ukkie! Heb zelf afgelopen zondag een miskraam gehad. Was vijf weken zwanger. We wisten het 12 dagen dus hadden ons er al helemaal op ingesteld... zondagavond kreeg ik wat buikkrampen en toen ik naar het toilet ging zag ik meteen dat het helemaal mis was... Gelukkig gebeurde het thuis en was mijn vriend ook thuis (stel je voor dat het op mijn werk gebeurd was...) We hebben samen de hele avond gejankt en gepraat.... heb de verloskundige nog even opgebeld die het voor mij nog even bevestigde.. De volgende dag ben ik thuisgebleven van het werk... mijn moeder kwam langs wat ik heel fijn vond... Die avond hebben mijn vriend en ik een mooie heldere ster aan de hemel opgezocht... dat is nu ons kleine sterretje.. Denk er nog veel aan, maar sterk me met de gedachte dat zoiets nie zomaar gebeurd. Heb erg veel steun gehad van meiden op dit forum, dat voelde echt goed... en nu op naar ronde vier....
Hoi hoi, Iedereen verwerkt dingen op ze eigen manier. Persoonlijk ben ik een nuchter iemand die kan denken dat het de natuur is. En dat je er helaas weinig aan kan veranderen. De eerste miskraam was nov 2009. Was toen net aan een week of 5. Die miskraam was emotioneel wel heftig. Omdat het de eerste was en je dat natuurlijk niet wilt meemaken. De 2de was al wat minder. Daar was ik wel veeel verder.. 8w3d. Maar die vond ik lichamelijk weer heel zwaar met die krampen. Nu heb ik inmiddels net de derde achter de rug. En nog besef ik het nog niet zo.. Morgen krijg ik uitgebreid onderzoek naar de miskramen. Ik vind het erg spannend. Maar ga er ook weer in met het gevoel dat het onderzocht word en als er iets is er wat aan gedaan kan worden. Dus of ik het echt verwerk weet ik niet. Ben wel iemand die dingen kan wegstoppen en dat het er op bepaald moment uit komt. Wens iedereen veel sterkte in zo'n rottijd..
Ik heb afgelopen dinsdag curretage gehad. ik was toen 8 weken en 2 dagen zwanger. Had al drie dagen onwijs pijnlijke krampen en vee bloedverlies. De gynaecoloog vond het beter voor mij om het meteen weg te halen. Daar ben ik wel blij om, ik had zoveel pijn en bloedverlies dat ik er ook door moest overgeven en ebn flauwgevallen. Ik heb met mijn werk afgesproken om maandag weer te beginnen. mijn man heeft ook een weekje vrij genomen zodat ik niet alleen ben. Ik huil veel, voel me leeg van binnen. Ik hoop dat het verdriet vanzelf over gaat en dat ik gauw weer zwanger wordt van een gezonde baby....