Laatst kwam ik in gesprek met iemand die me vertelde dat hij ooit geïnterviewd was. Hij kreeg de vraag:"Wat is de grootste emotie die je had toen je een kind kreeg?" Ik antwoorde nog voordat mijn gesprekspartner dat kon: "Angst!!" En dat was ook precies zijn antwoord in het interview geweest. Sinds ik Damian heb, mijn zoontje is nu 18 maanden, weet ik pas wat angst is. Of ik het wil of niet, het is er altijd of het nou op de achtergrond sluimert of ineens weer naar boven schiet door de kleinste dingen. Studenten die worden afgeslacht, ik denk: het zal mijn kind maar zijn geweest! Jongetje doodgereden, angst siddert door mijn lijf want....het zal Damian zijn geweest! Ik wil er niet over nadenken maar ik kan het moeilijk van me afzetten. Hoort dit bij het moederschap? Ik denk het wel. Ik wou dat ik mijn kindje kon beschermen tegen alle nare dingen, maar er komt een moment dat ik hem steeds meer moet loslaten. "To love someone you have got to let them go"
Ja, heb het nu al! Overal zie en hoor je van alles en denk je.. gelukkig is t mijn kleintje niet! Maar denk dat alle moeders dit hebben hoor.
Ja hier ook wel.. kleintje krijgen is iets wat heel erg mooi is, maar je krijgt er een heleboel angst bij. Liefst wil je hem/haar nooit meer alleen laten en altijd oogje in het zeil houden..
Ha Marjolein, Het is alsof ik jouw stukje zelf heb geschreven, zo herkenbaar! sinds Yuri er is, raken dingen me veel meer. Vroeger vond ik bepaalde dingen wel erg, maar nu kan ik er echt om huilen. Ik kan hem nu nog makkelijk tegen van alles en nog wat beschermen, maar als ie straks groter is, dan gaat dat niet meer zo gemakkelijk. En als ik dan soms om me heen naar de wereld kijk, dan maak ook ik me soms erge zorgen. Het zal er inderdaad wel bij horen, denk ik...
En ben ook bang dat dat nooit meer zal weggaan.. Ben 25, woon in haarlem, mn ouders in lelystad. Als ik op visite ben geweest, moet ik haar altijd bellen, als ik thuis ben. Als er op dezelfde weg een ongeluk is gebeurd, belt ze me meteen op of wij dat niet waren.... (en maar denken, waar komen haar maagklachten vandaan)
Dat heb ik echt precies hetzelfde...als er iets ergs is gebeurt en vooral als er kinderen in het spel zijn, zit ik echt te huilen Dat had ik voorheen nooit.
Nu ik zelf ouder ben, snap ik ook mijn eigen ouders beter. Toen ik vroeger uitging, moest ik altijd even mijn moeder laten weten dat ik thuis was. En eigenlijk sliep ze sowieso niet lekker als ik er nog niet was. Dat vond ik toen eigenlijk altijd maar raar, want ik snapte niet waar ze zich druk om maakte, alles ging altijd goed en MIJ zou nooit iets naars overkomen. Maar nu snap ik het wel, ik denk dat ik het later precies zo heb. En ook mijn moeder vindt het fijn als ik na een bezoekje even laten weten dat ik veilig ben thuisgekomen. Met een SMSje, dat dan weer wel
Ik heb dat ook die angsten..maar ik heb ook andere vreemde angsten die ik maar niet weg krijg en die vind ik verschrikkelijk want leuk is het niet. Het is namelijk dat ik wel 30x per avond bij Giovanna kijk want ik ben bang dat ze ineens stopt met ademen. Het beheerst me gewoon helemaal. Iemand ideeën hoe ik dit verminder?
Je slaat de spijker op zijn kop, Marjolein! Sinds ik kinderen heb weet ik inderdaad wat angst is! Het ergste wat mij kan overkomen is dat een van mijn kinderen wat erg overkomt, ik ben ook erg gevoelig voor ellende van de ander, had ik vroeger niet. Maar ja, je moet wel uitkijken dat het niet te ver doorslaat, maar het komt ook zoveel in de media, je kan er niet omheen.
Toen mijn nichtje 5,5 jaar geleden geboren was, vertelde mijn zusje mij dat het moederschap precies zo was als wat ze er van verwachtte. Ze was alleen vergeten dat er ook angst bij kwam kijken... Toen ik 9 maanden geleden was bevallen van Juul, wist ik precies wat ze bedoelde. En inderdaad, wat Lia zegt; ik begrijp mijn ouders eindelijk. Wel bijzonder hoor. Enne, dat bij Juul kijken doe ik ook nog steeds hoor, maar het wordt wel minder vaak...
Ik heb het precies hetzelfde! Wat een verantwoording krijg je erbij he als je kindjes krijgt, vreselijk eigenlijk die angst die continu om je heen hangt! Wordt er soms gewoon onpasselijk van als ik er over nadenk wat er allemaal met mijn kleine meisjes kan gebeuren! Kan wel janken ook als ik er overnadenk! Heb bijv. ook van als ik s'avonds naar bed ga en ik denk zal ik even kijken, denk ik nee doe het maar niet, die deur die kraakt zo (die zit dicht vanwege de airco), dan ga ik naar bed, maar dan denk ik misschien had ik het wel moeten doen en heeft mijn gevoel me gewaarschuwd dat er iets aan de hand is, pfff, het is soms om gek van te worden! Wat kunnen bepaalde personen je dierbaar zijn zeg!
Ja, heb dat ook heel erg! Dat ik tegen mezelf zeg dat ik niet hoef te gaan kijken en dan lig ik eenmaal in bed en dan ga ik mezelf echt van alles in mijn hoofd halen. Met als uiteindelijk resultaat dat ik een uur wakker lig en er dan alsnog uit ga om te zien hoe mijn schatje heerlijk ligt te slapen! Heb ook heel vaak dat ik denk dat ik hem hoor huilen, terwijl de babyfoon beneden gewoon aanstaat. Dan ga ik toch even boven luisteren voor het geval dat de babyfoon het opeens niet goed doet! Ik ben wat dat betreft ook wel redelijk neurotisch, maar gelukkig wordt het wel steeds minder naarmate hij ouder wordt. Toen hij nog een baby'tje was ging ik ook bijna elk half uur kijken of hij nog wel leefde! Nu meestal nog maar 1 x per avond.
Same here. En ik ben bijna 32. En ja... ik wil ook graag dat ze mij bellen als ze van mij vandaan komen.
zo herkenbaar. bij mij begon het al toen ik net wist dat ik zwanger was. ik was zo bang dat ik de baby weer kwijt zou raken. de hele zwangerschap sluimerde dit mee. en nu is die angst er nog, ben nog steeds bang dat ik haar kwijt raak. dat er iets gebeurt. en al die nieuwsberichten over dode babies, kinderen ale: ik begrijp mijn ouders nu ook. en ook het zinnetje: dat begrijp je pas als je zelf kinderen hebt...................vond het altijd onzin.
hmm tja.. zo moet ik nog steeds (28 jaar oud) als ik bij opa en oma geweest ben de telefoon 3x over laten gaan. vroegah.. toen ik nog klein was woonde ze op 10 minuten lopen afstand nu zo'n 80km.. maar dat 3x over laten gaan is niets aan veranderd dus ook als je kinderen groot zijn.. ben je daar nog niet vanaf vrees ik