Mijn bevallingsverhaal 1 oktober begonnen de krampen vanaf een uurtje of 4 .. eigenlijk meer harde buiken die wel wat pijnlijk waren maar echt nog maar voorwerk.. het werd uiteindelijk niet minder maar ook niet meer .. Vanaf 23.00 uur toch wel wat meer regelmaat erin maar toch alleen nog maar een beetje kramp.. Naar bed gegaan maar niet kunnen slapen moest de krampen toch wel een beetje weg zuchten.. om 00.10 uur mijn bed uitgegaan om ze even te timen en ja hoor ongeveer 5 minuten er tussen en ze duurde ongeveer 1 minuut maar nog steeds alleen in mijn buik en goed te doen. Om 00.40 verlosundige gebeld en die was hier om 01.00 uur .. Inwendig onderzoek en 3 cm ontsluiting .. ik denk mooi dat schiet op en het is allemaal goed te doen. Zij ziekenhuis leiderdorp gebeld VOL Ziekenhuis Leiden gebeld VOL jeetje ik denk dat word toch niet thuis bevallen he ziekenhuis woerden gebeld en ja hoor plek.. dus wij hebben schoonmoeder gebeld en met de vk afgesproken dat wij om 02.00 uur richting ziekenhuis zouden vertrekken en dat zij om 03.30 daar zou zijn. Dus schoonmoeder kwam hier aan om 01.30 en wij zijn om 02.00 vertrokken .. in de auto eigenlijk allemaal goed te doen nog steeds alleen buikweeen YEAH dacht ik nog. Om 02.30 in ziekenhuis aangekomen en geinstaleerd ok prima.. verpleekundige zegt wil je nog even in bad .. nou ja waarom niet .. weeen kwamen om de 3 minuten .. ik in bad en ja hoor toen begonnen de been en rugweeen en ze kwamen gelijk om de 1.5 minuut. Ik begon hem alweer een beetje te knijpen want die weeen kan je niet weg zuchten en zijn ook echt niet te doen. Om 03.30 uit bad gegaan en naar de kamer .. daar kwam om 03.45 de vk aan en ging een inwendig onderzoek doen en wat denk je .. Pas 4 cm ontsluiting jeetje dat schiet dus net als bij sepp helemaal niet op door die KLOTE been en rugweeen. Nou ja afgesproken het een uur aan te kijken en als het dan niet vorderde toch maar een pijnpompje aan te sluiten (helpt niet echt tegen de pijn maar haalt net even de scherpe kantjes eraf). Nou ik kan je zeggen het langste uur van mijn leven JEZUS wat een hel!!!! En de vk en verpleging zeiden al van nou we zullen maar de pijnpomp gaan halen als de ontsluiting niet is opgeschoten. Dus om 04.45 nog ene keer inwendig onderzoek en wat denk je 5cm Ok de moed zakt mij nu us echt in de schoenen .. ik voel me ook niet lekker worden van de pijn.. mijn lichaam was zich een soort van aan het uitschakelen vanwege zulke heftige pijn... om 05.05 prikken ze het infuus en eigenlijk 10 minuten later voel ik dat ik moet persen (de pijnpomp werkt eigenlijk nog niet eens, dat duurt 10 minuten ) dus ik zeg tegen de vk uhh wik weet niet hoor maar ik moet echt persen zij zegt nou duw maar mee dan .. maar ik denk hoe kan dat nou net zat ik nog maar op 5 cm .. maar tegen die persdrang kan ik ook niks doen ik moet wel persen (en izzy haar hartslag liep ook snel terug vanwege de snelheid van de ontsluiting) dus na 10 minuten persen was ze dan ook geboren JEETJE wat een opluchting .. Zonder inknippen inscheuren of wat dan ook .. alleen 2 schaafwondjes .... Man wilde nog even naar het toilet maar werd gelijk terug geroepen want na 1x persen zagen ze de helft van haar hoofdje al! En na 2 keer persen was ze geboren
op 24-12-2010 om 11.20 uur is onze zoon geboren. Ik heb een heerlijke bevalling gehad, ik moest om 8 uur in het ziekenhuis zijn om ingeleid te worden ivm cholestase, om kwart voor 9 ging het infuus op standje 4 en voelde ik al vrij snel en regelmatig weeen maar voor mij nog redelijk te doen waar de verpleging versteld van stond dit heeft geduurd tot kwart voor 10 ongeveer toen moest ik toch echt gaan puffen en zuchten om tien voor elf kwam de verlos om even te toucheren en alsnog een elektrode op het hoofdje van de baby te plaatsen en constateerde dat ik drie cm onsluiting had en ging weer weg om 11 uur voel ik toch echt persweeen en roep haar weer op en zeg ik moet persen zij voelen en ja hoor 10 cm ontsluiting dus 11.10 tot 11.20 geperst endaar was mijn prins. een mooie en snelle bevalling heerlijk maar ook af en toe volledig geflabbercast.
Sorry, ben maar twee keer bevallen Hmm... Weet eigenlijk niet of ik m'n eerste bevallingsverhaal wel eens geplaatst heb? Zal even zoeken: Rond 22.00 uur kwamen de weeen regelmatig, maar nog niet vaak genoeg (om de 6 min. ongeveer). Vanaf ongeveer 23.00 uur kwamen ze echt vaak en hebben we de verloskundige gebeld. Die wilde eerst niet komen omdat ik nog door m'n weeen heen kon praten, maar ik heb gezegd dat ze moest komen Ze kwam ongeveer een uur later en toen bleek ik al 4 cm. ontsluiting te hebben. We mochten naar de geboortekliniek, daar kwamen we rond 01.00 uur aan. De twee verloskamers waren toen nog vol, dus ik kon in een andere kamer mijn weeen wegpuffen. Rond 3 uur (??) kwam de verloskamer vrij en die zijn ze toen als een dolle voor ons gaan schoonmaken, zodat ik alsnog daarheen kon. Dat wilde ik vooral omdat daar een supergroot bad staat, waar ik in wilde. Niet om te bevallen maar wel voor de weeen. Rond half 4 konden we daarheen, dus de laatste weeen heb ik inderdaad in bad kunnen opvangen. Rond 5.15 uur had ik persweeen, maar dat kon niet volgens de kraamverzorgster omdat ik ze nog zo goed kon wegpuffen. Maar zij dacht dat mijn vliezen gebroken waren dus ze wilde toch wel de verloskundige bellen. Ik wist vrij zeker dat mijn vliezen niet gebroken waren, maar ik dacht: laat ik m'n mond maar houden dan komt de verloskundige tenminste. Die was er rond 5.30 uur. Na onderzoek de conclusie: 9,5 cm. ontsluiting maar de vliezen waren nog niet gebroken (haha, altijd luisteren naar een bevallende vrouw ). Die hebben ze toen doorgeprikt waarna ik meteen op 10 cm. zat en dus mocht gaan persen. Het persen heeft nog behoorlijk lang geduurd (zo'n 1,5 uur) dus dat was erg pittig. Maar uiteindelijk kwam ze dan toch, helemaal zelf. Zonder tangen, vacuumpompen oid. Heb trouwens van m'n moeder de ring gekregen die zij van mijn vader kreeg toen ik geboren werd. Werd er helemaal emotioneel van... (ook omdat mijn vader is overleden)
Later nog dit stukje geschreven: Merk dat ik het ook lastig vind om de bevalling met meer 'gevoel' te beschrijven. Het is me aan de ene kant meegevallen en aan de andere kant tegengevallen. Wat me meeviel is dat het zo'n goede bevalling is geweest, helemaal volgens het boekje. De verloskundige zei rond middernacht dat ik nog 6 cm. moest en dat het ongeveer een cm. per uur zou zijn. Ik was toen de hele nacht mega gefocust op de klok. Ik wist ook wel dat het langer kon duren, maar dit was voor mij de enige manier. Ik lag echt continu berekeningen te maken hoe ver ik al zou zijn en hoe lang het nog moest etc. Volgens m'n man heb ik sowieso de hele bevalling met 'militaire focus' gedaan, haha. Vond het wel jammer dat ik hem heb buitengesloten. We hadden van tevoren wel al gedacht dat dat zou gebeuren (dat is hoe ik met pijn omga: me ontzettend in mezelf terugtrekken) maar ik had gehoopt dat hij meer kon doen, vooral voor hem. Al die haptonomie- en zwangerschapsgym-lessen zijn wat dat betreft nutteloos geweest. Maar goed, juist het puffen heb ik wél heel erg gedaan. Ik dacht van tevoren dat vooral de ontsluitingsweeen erg zouden zijn voor mij. Ten eerste duren die veel langer en ten tweede moet je die ´wegpuffen´, waar ik niet zo goed tegen kan. Ik wil liever iets doén. En met persweeen mag dat tenminste. De ontsluitingsweeen zijn me uiteindelijk redelijk meegevallen. Het was wel pijnlijk, behoorlijk zelfs, maar ik kon ze goed opvangen. Zelfs te ´goed´ want ik werd steeds minder ´ver´ ingeschat dan ik al was. Zo had ik dus inderdaad persweeen, die ik ook maar bleef wegpuffen omdat de kraamverzorgster zei dat dat dan wel geen persweeen zouden zijn. Ik was echt te kalm. De persweeen had ik me op ´verheugd´ terwijl ik bezig was met de ontsluitingsweeen, maar die zijn me echt tegengevallen. Het persen was bij mij ook heel zwaar, omdat ik blijkbaar een te gespierde bekkenbodem heb. Ik moest dus veel harder persen dan normaal gesproken en daardoor duurde het persen ook zo lang. Maar ook hier ben ik achteraf heel blij hoe het is gegaan. Ze hadden al veel eerder kunnen besluiten om te gaan knippen oid, maar omdat ik het zo goed deed volgens de verloskundige hebben ze het zo gelaten. Dus tijdens de bevalling is het allemaal behoorlijk zwaar geweest, maar ik ben wel blij dat ze daarvoor gekozen hebben. Geen weeenopwekkers, tangen, knippen, niks.
Op maandag ochtend 29 nov moest ik bij de v.k. komen voor controle. Vanaf vrijdag had ik al minder gevoel dus ik was een beetje onzeker. De vk kon geen hartslag vinden en ik moest gelijk door naar het ziekenhuis voor een CTG. Gelijk mijn man gebeld en die moest nog uit duitsland komen. Op de CTG was te zien dat onze baby te lang in slaap lag. Na inwendig onderzoek en een echo zei de gyneacoloog dat het hoofdje wel erg groot was en met de lange slaap van de baby was ze ook niet blij. Ik werd ingeleid. Om 11.30 uur hebben ze mijn vliezen gebroken. En er werd een zuignapje op het hoofdje gezet om de hartslag in de gaten te houden. Wat een natte bende kwam er uit zetten... mijn sokken werden zelfs nat. Eerst mijn schoonmoeder maar gebeld voor wat spullen. Die was zo zenuwachtig dat ze de helft vergeten was. (ik had geen vuchtkoffer klaar staan) Om 12.30 uur kreeg ik ook een infuus met opwekkers. En gelijk mijn man maar naar huis gestuurd voor wat spullen die nog misten. Om 15.00 uur begonnen mijn eerste weeën en gelijk heftig. Ik kreeg een helse weeënstorm en zei altijd dat ik niet zou schreeuwen. maar ik heb heel hard gekreunt. in 2 uur tijd had ik volledige ontsluiting en mocht ik persen. God zij dank! Wat een opluchting als je mag persen! Na 45 min zagen ze wel steeds het hoofdje maar kwam er niet uit. De gyn. werd er bij gehaald. zonder iets te zeggen krijg ik 2 mega vingers naar binnen en hij schreeuwd persen. nee zegt ie, ligt niet aan jou. en hij pakt zonder dat ik het door heb de vacuüm en brengt die naar binnen. Ik het geschreeuwd van de pijn. Ze moeten mij aan de andere kant van de stad nog gehoord hebben... en de kinderafdeling is naast de verlosafdeling... Wat een schaamte! Na meerdere malen geroepen te hebben dat ze dat ding er GVD uit moeten halen en mijn man in tranen en lijk bleek naast mij smeekt om te stoppen werd de vacuüm er eindelijk uit gehaald. We moeten NU naar de OK riep de gyneacoloog. Er werd een laken over mij heen gegooit de lift werd op toeters en bellen gezet en de dames moesten rennen met mij en mijn bed. Mijn man werd in OK kleding gehezen en ik kwam op de OK. 10 mensen in groene pakken om mij heen en er word vanalles op de tafels gegooit en gedaan. De anastesist vraagt of ik even rechtop wil gaan zitten.. heb je mijn mega buik en die griebes bende daar onder niet gezien? en jij wil dat ik rechtop ga zitten? Waarop 2 mensen mij aan mijn armen omhoog trekken en ik eindelijk een ruggenprik krijg. en zo werd om 18.09 uur onze prachtige maar een beetje blauwe dochter Julia geboren. Mijn man in tranen en ik in paniek... zou alles goed met haar zijn? Mijn man ging met haar naar de kinderarts en ze hebben mij nog 45 min. moeten hechten. Ik heb de hele tijd liggen rillen op de operatie tafel en heb gelachen toen ik ineens mijn benen in de lucht zag terwijl ik zweerde dat ze recht vooruit lagen. en ik heb nog even iemand onder gekotst die naast bij zat. Na een uur op de I.C. mocht ik eindelijk naar mijn man en dochter. Mijn man helemaal in tranen, ik wist niet waar je was en ik wou weten hoe het met je ging en niemand kon iets vertellen. (arme schat) Na de keizersnee bleek dat mijn baarmoeder en vagina van elkaar gescheurt waren. vandaar de mega pijn met de vacuüm. zegt de gyneacoloog ook nog gelijk dat dat van mijn harde persen komt. hij kan me de boom in! dat komt van de vacuüm... kan niet anders. Julia zat met de navelstreng om beide bovenbenen vast. Daardoor kwam ze er niet uit. De keizersnee moest zo snel dat ik nu een smiley op mijn buik heb. De inwendige hechtingen zitten er nog. 17 januari krijg ik een inwendig onderzoek. Ze hebben dit nog nooit eerder gezien en ze weten niet wat er met een 2de zwangerschap gebeurt. Gelukkig is onze dochter gezond en daar genieten we nu eerst van. Hopelijk kan ik straks pijnloze sex hebben en een 2de zwangerschap.
@ liesbeth: hee, wat grappig dat jouw dochter ook Julia heet! En ze schelen nog geen 2 dagen! Wel een heel heftige bevalling hoor... Sterkte met herstellen!
mn bevalling.. 38wkn+3 11 nov. om 06.00 uur had ik wat harde buiken die pijn deden.. geklokt en ja om de 2 min. mn vriend uit bed geschopt. Die heeft eerst zn collega nog even naar de bouw gebracht en om 08.00 naar het ziekenhuis. De harden buiken bleken dus al weeen.. Aan de CTG voor de controle, Esmée zou 3 wkn achterlopen op groei en veels te klein zijn. om 09.30 werd mn ontsluiting opgenomen.. maar volgens de verpleegster wat het nog geen ontsluiting want mn weeën kwamen onregelmatig.. maar tadaa.. al 4 cm! we zouden die dag zeker papa en mama worden! De weeen kwamen via buik en rug, en het was dus erg lekker om te douche, om 10.00 mocht ik in het ziekenhuis in de douche.. heerlijk! tot 10.15.. ik kreeg in een keer zoveel pijn met de weeën! en had persdrang. gebelt en de verpleegster kwam.. ze zei dat het nog geen 10cm kon zijn omdat het te kort was ( binnen 3 kwartier van 4 naar 10) waarop ik riep; nou als dit geen 10cm is dan ben ik dus de enige vrouw die niet kan bevallen want o wat doet dit zeer! hihi ik ben toen terug naar de VKkamer gegaan, daar nog even ruzie gemaakt met de verpleegster want ze bleef vol houden dat ik nog geen 10cm kon hebben! De Vk kwam meteen en wat bleek.. wel 10 cm.. nog eventjes tegen de verpleegster gezegd; zie je nou wel ben niet gek.. hihi moest even een paar keer persen om mn vliezen te laten breken.. dat was om 10.26. na 2 keer persen, stond in een keer mn kamer vol.. een VK. een KA, de Gyn. en 3 verpeegsters.. aan ieder been een verpleegster.. de andere met de CTG bij mn buik en die stond ook nog eens lekker op mn buik te duwen.. de VK en Gyn. samen tussen mn benen en de KA een meter verder.. Toen werd dus even de handgreep von ritchen uitgevoerd.. Tijdens de bevalling heb ik geen een keer gegilt, maar toen heel het ziekenhuis bij elkaar!! man wat deed dat zeer.. Esmée haar hartslag viel weg dus moest ze er heel snel uit.. 10.34 daar is ze onze mooie meid! niks te klein of te ligt.. 47 cm en 2765 gram. de VK vroeg hoe ze heette; ik; Esmée, en vergeet aub dat streepje niet op de 2e E. dat streepje moet erop staan als ik ergens zie dat het er niet op staat krijg ik helemaal de kriebels.. Ook nog even aan de gyn doorgegeven dat ik 12-11 niet op afspraak kwam omdat ik in het ziekenhuis lag.. hihi.. ik had maar even in het ziekenhuis nagevraagd hoelang mn bevalling gedruurd heeft, want ja dat vraagt iedereen.. volgens de VK , Gyn. en de zusters 8 min.. en dat voor een eerste!! ik vond de bevalling super mee vallen! en zou het zo overdoen.. liefs x
(gekopieerd van mijn hyves; het is alweer even geleden) Wat een bevalling! Het is zondagmorgen 20 December 2009! De dag begint als elke andere dag.. rustig! Buiten ligt een hoop sneeuw! Ik sprong uit bed.. Ik kon niet wachten om met mijn vriend naar buiten te gaan om wat sneeuwballen te gooien! Bij het uitstappen (uit bed) voelde ik nattigheid! Ik dacht nog, het is vast niks (was pas 34,5 weken zwanger) ! Niet wetende natuurlijk dat de bevalling langzaam op gang was gekomen! Gedurende de dag moest ik mijn onderbroek een aantal keer verschonen! Nog steeds had ik niks door! Ik ben lekker foto's gaan maken buiten en heb nog wat sneeuwballen gegooid met mijn vriend en de buren! Eenmaal binnen kreeg ik last van mijn rug (achteraf rugweeën; nog steeds niks in de gaten... ) Mijn vriend heeft ze weg gemasseerd... zo ver het kon! 's nachts, om een uur of één, moest ik er weer voor de zoveelste keer uit om te plassen! Plens, wéér nat! Nu alleen iets meer.... Eindelijk begonnen die hersenen te werken! 'Zou het nu gebeuren?' Mijn vriend drong er op aan het ziekenhuis en mijn moeder te bellen! Ik, zo koppig als ik ben, besloot het tóch nog maar even aan te kijken! Om 5 uur 's nachts was het natuurlijk weer raak! Opnieuw een PLENS ... Toch maar het ziekenhuis gebeld! Ik moest komen! *** Eenmaal in het ziekenhuis werd er gekeken hoever de ontsluiting was! 3 CM al! Wow, dit ging een vlotte bevalling worden! (dacht ik) Ik werd snel aan de weeën opwekkers gelegd! De weeën waren eerst nog draaglijk maar rond 12 uur 's middags werden ze erg pijnlijk! Ik kreeg maar een minuut om op adem te komen en daar was de volgende wee alweer! De ontsluiting vorderde niet ... ik had om een uur of 5 's middags nog maar 4/5 CM! pfff Ik was helemaal op ... Pas om een uur of half 9 's avonds begonnen de persweeën en had ik volledige ontsluiting. Ik mocht eindelijk gaan persen! Wat een pijn en wat was ik moe ... ik kon echt niet meer! Ik lag de hele dag aan pijnmedicatie , maar dat hielp niet meer! De weeën waren té krachtig! Tussen de weeën door viel ik zelfs in slaap .. Als ik weer wakker was en ik een wee voelde opkomen raakte ik in paniek!! Al die pijn .. ik dacht echt dat ik dood ging! Gelukkig waren mijn Moeder en mijn vriend ook aanwezig! Die kregen mij zo nu en dan weer rustig en kalm zodat ik weer mijn ding kon doen, persen! Mijn eerste zoon liet op zich wachten! Hij daalde niet goed in en kon de draai niet maken ... Ik wilde niet meer en kon gewoon niet meer. Om 22.06 uur was hij er dan eindelijk met behulp van een vacuüm verlossing! Een klein klompje mens...van wel 47 CM lang en 2600 gr zwaar! Nadat ik hem heb mogen vasthouden ging hij met de kinderarts mee en werd hij in de couveuse gelegd! Kersverse papa ging met hem mee! Maar dat was niet het einde... Er zat er nog een in mijn buik! Mijn 2e zoon , hij lag de hele zwangerschap goed maar besloot op het allerlaatste moment dwars te gaan liggen ! Dat vond hij natuurlijk heerlijk, al die ruimte .. Hij kon helaas niet meer gedraaid worden.. Zijn vliezen waren nog intact. Als dat niet het geval was geweest dan had de navelstreng en een handje als eerste hun weg door de uitgang gevonden .. en dan had het dus wel eens verkeerd kunnen aflopen, aldus de gynaecoloog. Om 23.15 werd ik naar de OK gereden voor een spoedkeizersnede! De ruggenprik (aauw!!!!:x) moest 6x opnieuw gezet worden! De anesthesist was zo onder de indruk van mijn afkomst dat hij een woordenboek erbij pakte en woordjes ging opnoemen .. Hij vroeg me of hij het juist uitsprak... Ik dacht nog, wat een moment om gezellig te gaan doen met een patiënt die meer dood dan levend is! :x Mijn moeder (vriend was niet mee naar de OK; die bleef bij onze andere zoon) zag dat ik me irriteerde aan hem en vroeg hem op te houden. Gelukkig deed hij dat ... :x Nog maar net op het nippertje, om 23.59u, was hij er dan eindelijk! Mijn 2e zoon zag het levenslicht ! Nog zo'n klein klompje mens van 47 CM en 2700 gram zwaar! Ik mocht naar hem kijken en toen moest hij ook weg... lekker naar zijn broer en papa! Ik werd gehecht en mocht daarna nog naar ze kijken! Beide lagen ze in de couveuse ... wat een prachtige kinderen!!! Maar ohw ohw... wat was het toch een helse bevalling! Ik ben zo blij dat ik mijn moeder en vriend bij me had.... zonder hun was ik gillend gek in mijn nakie tijdens de weeën het ziekenhuis uitgerend!! Tijdens de hele onderneming heb ik heel veel bloed verloren. Een bloedtransfusie was eigenlijk nodig maar ze hebben het niet gedaan. Voor mijn lage hb heb ik medicijnen gekregen en ze hielden mij nauwlettend in de gaten. 15 dagen na de geboorte mochten mijn kanjers eindelijk naar huis!
Hier bevallen met 41 weken. Vrijdagochtend 19-02 werd ik wakker en voelde iets ploppen onder in mijn buik. De hele dag door had ik een beetje zeurderige buikpijn dus ik had al zo'n voorgevoel dat het wel eens begonnen kon zijn. Ook moest en zou ik nog een dekentje kopen dus vrijdagavond stond ik met vriendliep in de babywinkel en toen werd me al gevraag: Volgens mij duurt het niet lang meer? Neuh zei ik, volgens mij is het al begonnen. Hahaha... Half tien 's avonds weer zo'n plop en toen verloor ik direct vocht. Naar de wc gevlogen en ja hoor, helder met witte vlokjes erin. Gelijk daarna kreeg ik ook echt pijn in mn buik en al om de paar minuten. Mijn zusje gebeld en die kwam gelijk (kon vriendlief ff lekker slapen). Om half drie 's nachts het zkh gebeld omdat de weeen toch krachtiger werden en ze me wel behoorlijk zeer deden. Konden gelijk komen, maar jee, nog maar net 1 cm ontsluiting. Mocht wel blijven en dankzij de ademhalingstechnieken die de zuster me aanleerde, werd de pijn gelijk een stuk draaglijker. Ondanks dat de weeen krachtig genoeg waren kreeg ik niet genoeg ontsluiting, ook niet nadat ze me aan het infuus hadden gelegd en deze voluit hadden gezet. Toen werd het wel echt heel erg pijnlijk en kreeg ik een ruggeprik. Was ondertussen al 17 uur bezig en nog maar 5 cm, dus die ruggeprik werd me aangereikt. En nog heb ik daar eerst over na lopen denken, wou het graag zonder doen. Gelukkig met ruggeprik had ik even wat rust, maar al gauw kwam de pijn ook daar doorheen. Na 24 uur weeen zat ik op nog geen 6 cm en toen zei de arts: als je over een uur geen 7 cm hebt, gaan we over tot een keizersnede. Ik heb echt heel erg hard gehuild, maar na een half uur huilen het toch maar geaccepteerd dankzij een lieve verpleegster die me zo goed erdoor heen hielp. Mijn vriend was namelijk inmiddels van vermoeidheid in slaap gevallen. Die lag gewoon te snurken naast me, terwijl de artsen de ontsluiting aan het voelen waren. Toen moesten ze allemaal wel lachen om mijn vriend! Uurtje later nog steeds geen 7 cm, dus hoppa naar de ok en na 26 uur was dan mijn ventje geboren. De vrijdagoverdag reken ik niet mee, want dat waren gewoon wat krampjes. Zowel mijn eigen gyn als ik snappen niet waarom het niet op de natuurlijke manier gelukt is, mijn zoon was 4170 gram en 52 cm. Nu had hij wel een groter hoofd als gemiddeld, maar mijn zus (die een stuk slanker is als ik) heeft haar zoon zelfstandig op de badkamer vloer eruit geperst (meer gevlogen) en die woog bijna 4700 gram met eenzelfde groot hoofd. Mijn eigen gyn kwam tijdens zijn dienst nog wel naar me toe en vond het erg sneu voor me dat het zo gegaan is. Maar ach, het prachtige resultaat mag er wezen en het herstellen van de keizersnede vond ik weer peanuts, dus het was de moeite waard!
@ marb, Leuke naam we hebben haar als 2de naam Jasmijn gegeven. En het herstel gaat wel goed. Alleen opgewonden raken doet zeer en voelt niet prettig... en ik ben nogal een sexbeest en dat is knap lastig.
Oh, Jasmijn vind ik ook mooi! Onze eerste dochter heet Sarah Helena en de tweede naam van Julia is Naomi. Kan me voorstellen dat dat niet fijn is, zeg... De opwinding is dan ook gauw weer verdwenen lijkt me, pff...
De opwinding wel... het gevoel niet. en opwinding heb je niet in de hand... dat kun je niet uitschakelen. Dat zijn ook mooie namen. Ik vond ook veel namen mooi. Alleen Julia komt in onze kennissen kring niet voor. Dat was doorslaggevend.
@liesbeth: Wat een heftige bevalling. Krijg er bijna tranen van in me ogen Lijkt me echt verschrikkelijk.
Hoi Chrisie, T was idd geen pretje. Maar toen ik mijn dochter zag was ik alles weer "vergeten". Niet tegen op zien voor jou bevalling.
Ook mijn verhaal dan even...het is alweer ruim 1,5 jaar geleden en inmiddels proberen we zwanger te worden van de tweede...dus dit is ook een beetje 'voorpret' Maandag 11 mei, ik ben 38wk zwanger. Hele normale dag gehad, 's avonds nog zangles (waarom zou ik stoppen zolang ik nog kan zingen?) Na thuiskomst ben ik superonrustig, kan het allemaal niet vinden, kan niet lekker zitten, geen goede houding vinden. Heb wat harde buiken met druk, maar totaal pijnloos dus ik lach nog in mezelf 'hehe, begin ook eens te merken dat ik 38wk ben'. Tegen manlief zeg ik: "Jeetje zeg, ik voel me net een kip die een ei moet leggen!" En ik kon het ook écht niet op een andere manier omschrijven. Manlief: Ga je bevallen schat? Ik: Neeeeeeeee joh! Doe normaal, bevallen is voor mensen dii 40wk zijn, ik ben PAS 38! Laat in bed (want onrustig) en nét toen ik een beetje weggedoezeld was word ik dinsdag 'ochtend' om 01.10 weer wakker van een kramp en voel ik een golfje (huh, heb ik nou in mijn broek gepiest?). Na ong. een kwartier bijkomen van de schrik geconcludeerd; ok, we gaan bevallen. Ik pak gauw de andere helft van mijn (nood)ziekenhuistas in en verstuur per email nog een sollicitatiebrief (ja echt! ZO graag wilde ik weg op mijkn oude werk). Na een halfuurtje beginnen de (100%...) rugweeën. Hele nacht onregelmatig maar wel te snel achter elkaar en te pijnlijk om te slapen. 's Ochtends VK gebeld, die concludeert dat vliezen inderdaad gebroken zijn, maar de weeën stoppen zo goed als. Om 12.30 toch nog maar even slapen, maar meteen beginnen de (rug)weeëen weer en zetten dan ook door. Vanaf 15.00 werd het pittiger (ook een keertje overgegeven) en om 17.00 bellen we de VK dat ze regelmatig komen. Die gaat bijna overdragen dus we spreken af dat ze om 18.30 komt, als ik het trek tot die tijd. Prima. Om 19.00 heb ik al 6 cm! De VK begint over kruiken en de kraamhulp en ik denk hohoho, dit gaat me allemaal veel te snel! De ontsluiting blijft echter steken en de weeën nemen af in kracht, en om 22.00 besluit de VK dat ik uitgeput ben (het was dinsdagavond en had zondagnacht voor het laatste geslapen) en naar het ziekenhuismoet voor weeënopwekkers. Hoewel zijn hoofdje eerst vast lag, verschuift het nu van plek waardoor het niet voldoende druk geeft voor de ontsluiting. In het ziekenhuis geven ze me ook een ruggenprik (echt, die anesthesist was mijn held!) en ik kom weer een beetje bij. Na een tijdje voel ik de druk wat verschuiven en mag ik al persen (wat moet ik ook alweer doen...."je mag je knieën optrekken"...ohja! ). Tijdens de weeën voelde ik serieus zijn handje bewegen van binnen (errug apart) dus ik zei tegen de vk, hij ligt met zijn handje naast zijn hoofd! Die keek me aan zo van "uhuh, jaja, natuurlijk mevrouw". Maar nou en of dat hij met zijn handje naast zijn hoofd werd geboren Na 36 min persen en ook de placenta (wat een ding!) en met slechts enkele hechtigen is daar Bastiaan! Hij murmelt een beetje en kijkt rustig om zich heen. Wordt wel even boos als ze de testjes gaan doen! Hij doet het keurig. Als papa hem in zijn armen heeft en iets tegen hem zegt, gaan direct zijn oogjes open en kijkt hij zijn papa recht aan. "Ik ken jou..."