Het is ook nooit goed Tulip. Ik ben belachelijk gemaakt omdat ik drie kinderen nooit laat huilen (en dus soms een halve avond op de overloop sta totdat ze slapen). Maar van andere kant vindt een vriendin mijn kinderen zielig omdat ik ze niet letterlijk in slaap wieg zoals zij het doet... Maar zelf iets opmerken? Tegen mijn beste vriendin zeg ik wel alles. Maar niet als commentaar, ik probeer het te vertellen vanuit IK-situatie. Dus 'ik deed/ doe dit zoizo'. Dan is het aan haar om daar wel of niet iets mee te doen. Laatst heb ik wel aan mijn nichtje gevraagd hoe zij de voedingspatroon van hun 11 maanden oude baby aan het ontwikkelen zijn? Ze propt het kind de ganse dag door met van alles en nog wat. Voornamelijk allerlei babytoetjes, puddingjes, sapjes, gekruimelde koekjes enz. Elk half uur gaat er voeding in, en iets van een maaltijd is ver te bekennen. Ik probeer dan mee te denken, omdat ik merk dat ze is blijven hangen bij 6 maanden, en gewoon niet weet hoe verder op te bouwen. Baby krijgt nog steeds 8x per dag melk aangeboden, geen brood, alleen wat soep en 4-maanden potjes. Ze geeft bijv. een potje bruine bonen gewoon koud (!) om 14.30uur als tussendoortje. En daarnaast een hoop toetjes en snoep omdat de kleine gewoon honger heeft. Ik kreeg als antwoord dat ie nog zijn hele leven van alles kan eten, ze wil dat ie zo lang mogelijk baby blijft :-I. Tja, ieder zijn ding, sindsdien zeg ik niks meer..
Ik ga uit mezelf geen commentaar leveren, (tenzij ik iets heel erg schrijnends tegen zou komen, maar dat is me tot op heden eigenlijk enkel nog maar bij mijn schoonzusje gebeurd). Als iemand erom vraagt, advies wil, een mening wil, dan geef ik die wel. Wel altijd als in: dit is dus mijn mening en wat jij daar mee doet, is helemaal jouw ding... Ik zou overigens ook bij mijn beste vriendinnen nooit uit mezelf gaan zeggen: Joh, geef jij prik aan je peuter? Of dat soort dingen. Vind ik toch echt iets van een ander.
ik zeg t niet zelfs niet tegen mijn allebeste vriendin. tenzij t terloops ter sprake komt of wat dan ook. tis niet mijn taak vind ik (heb alleen het eerste bericht gelezen)
bij zoiets zou ik misschien zeggen van goh... dat je dat vertrouwt... of ben je nu nooit bang dat ze misschien een keer bijten? verder laat ik t dan aan iemand over.
heb nu wel veel meer gelezen en denk dat t allemaal veel genuanceerder ligt. over bijv frisdrank bij een 2 jarige. neu zeg ik niks van. ook al krijgt hij hele blikjes regelmatig. (had ik nabij. vind t verschrikkelijk. de mijne kreeg t niet) maar af en toe een slokje of een bodempje heeft hij zeker wel gehad toen hij klein was. (lees 1 a 2 keer per maand) maar dat moet iemand lekker zelf weten. Wat betreft schreeuwen een last zijn tot anderen. hangt af wie t is.. is t een vriendin. fam lid.. hoe hebben we contact. ik probeer mijn kinderen zoveel mogelijk in de hand te houden wat soms moeilijk zat is. maar zijn we close corrigeer ik t kind misschien zelf wel. hangt er vanaf hoe ver ik weet dat ik kan/mag gaan. maar anders zeg ik misschien. joh.. je kind is zo wel een last. en misschien zeg ik niks. dus hangt allemaal af van omstandigheden en situaties. wat betreft die honden.. ja daar zou ik wel wat van proberen te zeggen. op een lieve manier. zijn ze het er niet mee eens is het hun verantwoording. maar je zult zien. bij zulke mensen gebeurt nooit wat. en bij ons wel terwijl je dan zo voorzichtig bent. ach ja.. kwestie van aanvoelen en dan zal t nog wel eens te veel of te weinig zijn..
Ik zeg alleen iets als mijn kinderen er last van ondervinden. Of als we het erover hebben en/of zij zou vragen wat ze moet doen in dat soort situaties.
vind dit dus wel dingetjes die vaak terloops ter sprake komen. en zegt iemand dan echt man wat ben jij soft. of achterlijk dat ze nooit iets anders mag drinken? of zegt iemand in zijn gewone gesprek dat hij/zij t anders doet en dus trek jij de conlusie dat je te soft bent. denk dat er wel in de omgeving zijn die weten dat ik iets "vind" maar heb t dan nooit direct gezegd. alleen kunnen ze die conlusie weer trekken doordat ik anders met mijn kinderen omgaat. ik laat een baby niet gauw huilen. maar een kind van 1,5 die op dit moment in een heerlijke peuterpuber fase is beland zet ik toch wel eens op zijn kamer met t idee.. JE ZOEKT T MAAR FF UIT ach.. tis ook allemaal niet heel zwart wit he.. en jij mag lekker soft zijn meid. als het werkt voor jullie is dat prima. als t niet meer werkt zoek je wel wat anders. en misschien is t gewoon perfect. maar zoveel mensen en kinderen zoveel manieren.
Ik zeg er niets van uit mezelf. Zolang het geen gevaar oplevert of ze echt slecht voor hun kinderen zouden zorgen/verwaarlozen etc. Sommige dingen die ik zie zouden ook mijn keuze niet zijn hoor, zoals een vijfjarige nog een papfles geven voor het slapen gaan. Vragen ze om advies, dan kunnen ze mijn mening krijgen, maar anders, ze gaan hun gang maar. Wat ik anders vind, is als ik last heb van zo'n kinds gedrag. Dus dat ze bij mij thuis achter de kat aan willen jagen, met schoenen aan op de bank springen, constant hard schreeuwen etc. en de moeder er niets van zegt. Dan zeg ik er wel zeker wat van, want dan kan ik mijn mond echt niet houden hoor.
Ik zou het zo zeggen en ja ik ben het met vriendinnen vaak niet eens met hun manier van opvoeden. Maar ik ben in hun ogen misschien weer de kille moeder die gewoon op haar strepen blijft staan. Als ik voorbeelden moet geven, mijn kind heeft nog nooit tussen ons in gelegen in bed en dat zal ook nooit gebeuren want ik vind het gewoon niet nodig en mijn zoon heeft een eigen bed. Veel vriendinnen van mij geven hier aan toe en die zitten nu met het gezeur dat hun kids niet in der eigen bed willen slapen. Ik pak mijn zoontje niet voor elk wiswasje op als hij valt of zeurt zie dat om mij heen wel gebeuren. Bij ons wordt er gewoon gestofzuigd, aangebeld en geluiden gemaakt terwijl onze zoon ligt te slapen. Bij mijn vriendinnen staat de deurbel uit, durven niet eens de wc door te trekken of boven bezig te zijn als hun kind slaapt. Ieder zijn goed recht maar die manieren werken voor ons niet. En dan kan ik "makkelijk" zijn maar in mijn ogen werkt dit het beste. En als het ter sprake komt dan geef ik gewoon mijn mening maar dat moet ook kunnen. Mijn vriendinnen zullen sommige dingen ook niet goed van mij vinden omdat ik te nuchter ben en niet zo snel schrik of nadenk over bepaalde dingen die met mijn zoontje te maken hebben.
Zelf zou ik me er niet mee bemoeien hoe iemand bepaalde dingen aanpakt of doet wat betreft hun kids bijv als het gaat om eten/ drinken/ slapen. Ik heb ook weleens van ow dat zou ik zo nooit doen maar k zou er geen comentaar op geven als daar niet om gevraagd is. Ieder zn ding en niet iedereen heeft dezelfde manier van denken.
sorry, ik zie het nu pas. Ja er wordt dus echt gezegd tegen mijn dochter, ach jij mag ook niks van mama he???? Dan gaat het dus om fris enz. En met slapen, ze huilt bijna nooit, maar heeft wel eens zo'n fase en toen zaten we bij vrienden (vrouw is eigenlijk mijn vriendin) , gaan daar regelmatig s avonds heen in het weekend. Dus ze ging huilen en ik ging kijken. Man van vriendin zegt: jeetje, laat dat kind toch eens huilen."
En daarom roepen wij dat altijd maar bij voorbaat zelf Als je zelf al zegt : 'ja, kind, je bent echt vreselijk zielig en mag ook nooit iets!', dan kan een ander al niets meer zeggen, hahaha! Wij zeggen dat sowieso ook al als er geen anderen bij zijn, hoor, gewoon om hem duidelijk te maken dat dat aanstellerige gedoe geen zin heeft. Maar je ziet soms wel aan mensen dat ze iets hadden willen zeggen, maar dat dat niet meer kan doordat we 't zelf al hebben gedaan, haha! Overigens vandaag voor het eerst gehad dat iemand tegen mij iets zei over hoe wij het doen en hoe zij daarover denkt... Onze zoon gaat 3-om-4 dagen naar het KDV. Mijn vriendin vertelde dat zij dat voor zichzelf veel te veel zou vinden. Ik vind dat prima, voel me er ook niet door aangevallen of wat dan ook. Haar mening, en daar heeft ze recht op. Zolang ze maar niet verwacht dat wij iets gaan veranderen (denkt ze ook niet, hoor) Ik snap haar mening ook wel, maar ik zie het gewoon anders. En dat vinden we allebei prima. Zij ziet immers ook dat mijn zoon het hartstikke goed doet en er niet ongelukkig van wordt, en ik ben blij dat ze het vertrouwen heeft om zoiets tegen me te durven zeggen. Dat getuigt van wederzijds respect, vind ik.
dat is wel een goeie, dat moet ik voortaan ook maar zeggen. Ach arm kind wat niks mag. Dat laatste wat je zegt bedoelde ik dus met mn beste vriendin, zij werkt fulltime verdeeld over 4 dagen, ik moet er niet aan denken, zij weet dat van mij en ik van haar. Ik had eerder een kindje en toen ze zwanger was vroeg ik wat ze met werk ging doen, omdat ik wist dat zij een baan had die moeilijk in deeltijd te vervullen is. Ze gaf aan dat ze 4 dagen bleef werken. Zij weet ook dat ik 2 dagen meer dan genoeg vind en dat is prima. Het is alleen jammer dat we niet vaak met de kindjes samen kunnen afspreken, want haar vrije dag valt op 1 van mijn werkdagen.