Ja, nou, het is alleen nog wat licht bruinverlies, maar ik ga er maar van uit dat mijn lijf het zelf wel gaat doen. Kan natuurlijk altijd nog dat het niet op gang komt, maar dan bel ik nog wel even, maar zal het wel alsnog de misoprostol worden... Afspraak laat ik staan dan. Wordt wel een dokterig weekje dan volgende week... vrijdag alweer naar de KA met Thirza ook Maar goed, duimen dus dat het op gang komt en dat we morgen de grootste ellende gaan krijgen en maar gehad gaan hebben, dan krijgt Thirza er niet veel van mee...
@RM, ik hoop ook dat je lijf het zelf doorzet, maar zoals suus al zegt, laat de afspraak gewoon staan! Ik heb na mijn laparascopie 8 dagen als een rund gebloed, echt heel veel helder bloed en een nieuw dik kraamverband elk uur, en het vruchtje bleef gewoon zitten. Het enige wat ik ermee op schoot was bloedarmoede Dus laat het hoe dan ook even controleren!
hee rozemarijke. ik heb vorig jaar Mei een miskraam gehad met 10 week zwangerschap, we wisten niet dat we zwanger waren. we kwamen er achter toen ik al 6 week zwanger was. we dachten aan een griepje, daar leek het op. misselijk, moe en niet veel eten. we dachten totaal niet aan een zwangerschap, toch een test gedaan, mijn vriend keek naar de uitslag van de test, en zei schat we zijn zwanger. we keken elkaar verbaast aan, zo van het kan niet, ik slikte de pil, maar bleek dwars door mijn pil zwanger geraakt. de volgende ochtend zijn we naar de huisarts gegaan, en hij zei mag ik jullie feliciteren je bent 6 week zwanger. tot aan de 9e week van mijn zwangerschap voelde ik me voor de rest goed, was alleen erg moe. dus ik sliep overdag veel nadat ik thuis kwam van school! (ben MBO student!) maar na de 9e week ging het mis, op vrijdag avond voelde ik me ziek, kreeg een bloeding de dokter zei het kan er bij horen, sommige zwangere vrouwen hebben soms bloedingen tussen door in hun zwangeschap het kan opzich geen kwaad... maar hou het in de gaten. en een week later op vrijdag avond, zette het bloeden door, met hevige buik krampen. mijn vriend belde de weekendarts die vertelde dat we het weekend even aan moest kijken, mocht het toch in het weekend door zetten dan moest ik terug komen, het bloedde zette door en we maakten ons zorgen, dus terug naar de weekendarts, werd de volgende ochtend door de gestuurd naar een V.K. voor een Echo! voor controle omdat ik zo veel pijn had. eenmaal bij de V.K zei de V.K dat het hartje niet meer klopte ze kon niks zien en horen op de echo, dat is echt erg om te horen. ze konden op de echo zien dat het vruchtzakje er nog zat. het vruchtje is spontaan afgestoten door m'n lichaam door de miskraam, alleen het vruchtzakje bleef achter en mijn lichaam stootte dat niet af. ik heb toen een currentage gehad, ik kreeg 1 pil, zodat alles ( voor de zekerheid ) zou stoppen in mn lichaam. en kreeg 4 pillen mee naar huis, die ik zelf de volgende ochtend vaginaal moest in brengen rondom de baarmoeder ( mond ) en dan zou alles binnen 24 uur ingang worden gezet. en dat deed het binnen 24uur! of ik kreeg een currentage dat ze met een slangetje alles weg zouden zuigen vanuit de baarmoeder. wij mijn vriend en ik hebben uiteindelijk besloten om voor die 4 pillen te kiezen die ik zelf moest in brengen... dat konden we gewoon thuis doen, en dat vonden we prettiger in je eigen omgeving. door die 4 pillen, werd idd alles binnen 24uur ingang gezet. ik kon het bloeden niet tegen houden... alles kwam er uit, tegen houden konden we niet... ik had te veel pijn, om te kunnen lopen. we proberen het nu samen te verwerken. krijg veel steun van mijn vriend, ouders, en broertje! ik ben nu nog aan het studeren, de zwangerschap was niet gepland en we zien volgend jaar of over anderhalf jaar wel weer, om op nieuw zwanger te worden. Groetjes! ik hoop dat het met jou nu ook beter gaat.
@Juul: ja, controleren laat ik het natuurlijk sowiesi Vroeg me alleen af of het dan handig was om eerder af te spreken, maar woensdag is wel prima. Ook een extra reden om volgende week gewoon nog maar de hele week thuis te zijn... (ik werk di-woe-do). Maar alles is nu heeeeeeel rustig aan op gang aan het komen. Verlies heeeeeel af en toe wat bruinig slijm, boel begint allemaal wat gevoeliger te worden, hele lichte zeurende pijn (eigenlijk nog niet echt pijn te noemen, meer de aanzet naar pijn) in buik en onderrug. Bekkenklachten ineens weer terug... Dus zal nog wel even duren, zal vandaag denk ik nog niet zo 1-2-3 zijn.... Nu hopen dat het voldoende op gang komt dat mijn lijf het zelf gaat doen, maar als het maandag nog niks is, bel ik de gyn wel even om te overleggen of de misoprostol toch ee handig idee is om dinsdag dan toch in te brengen. Met alle voorwerk zou dat zijn werk toch wel echt moeten doen, lijkt me....
Fijn dat het lichaam het zelf gaat doen. En eventueel heb je de misoprostol nog, inderdaad... Je klinkt heel rustig, dat scheelt ook wel, denk ik. Als je niet heel bang bent, heb je minder pijn. Of kun je er beter mee omgaan. Denk ik. Suus
Ja, ik ben met pijn wel vrij nuchter. Met de bevalling van Thirza destijds ook: ik kan daar erg op gaan zitten focussen, maar pijn gaat het toch doen, dus dan ga ik maar gewoon aan iets anders denken. Je moet er toch doorheen en op een gegeven moment is het echt weer afgelopen, Als ik er wel aan denk, word ik trouwens wel een beetje zenuwachtig hoor. Maar goed, daar hebben we niets aan, dus dan leid ik mezelf maar weer af... en dat kan ik wel behoorlijk goed Kan mezelf vandaag afleiden met het maken van een grote Plop-puzzelplaat voor op een taart die ik in bestelling heb, (maak marsepeintaarten), en een nieuw spannend boek dat gisteren is binnengekomen En als het eenmaal zover is, weet ik nog wel hoe ik het weg moet puffen, (tijdens de sessies met de bekkenfysio de afgelopen weken nog gedaan). Scheelt verder ook wel dat ik alle tijd heb gehad om me voor te bereiden op wat er komen gaat... alhoewel ik doorgaans wel vrij relaxed ben met dingen, ben niet zo gauw in paniek VK zei toen na de bevalling van Thirza ook dat ik zo ontzettend rustig bleef. Veel vrouwen schijnen te gaan gillen en schreeuwen en schelden enzo, zeker als een bevalling even duurt, (hier in toaal 27 uur, met totaal anderhalf uur persen op een kind van 8,6 pond). Buren, die tegen ons aanslapen, hadden ook niets gehoord Ach ja, ben gezegend met een nuchtere en optimistische insteek Mag ik maar weer eens blij mee zijn...
Ja, ik ben ook niet zo benauwd voor pijn, dat scheelt enorm. Maar misschien valt het mee, hoor. De verhalen zijn zo verschillend... Suus
Ja, dat speelt ook nog mee. Misschien heb ik eens een keertje mazzel (is de afgelopen 3 jaar nog niet zo vaak voorgekomen, 't heeft hier allemaal nogal tegengezeten/veel dingen moeizaam verlopen). Zou ik nu wel eens verdiend hebben, vond ik zelf
Ja, daar kunnen wij na de afgelopen 3 jaar ook van meepraten. Alhoewel ik ook altijd weer mensen zie bij wie het erger is, waardoor ons ongeluk ook wel weer gerelativeerd wordt... Jouw situatie lijkt me echt veel erger bijvoorbeeld weer dan wat wij de afgelopen 3 jaar hebben gehad, (zware zwangerschap, Thirza kiss-syndroom, eczeem en KMA, oorklachten waarvoor operatie, nu dus die darm/ontlastingklachten, doorslapen pas sinds 2,5 maand en daarvoor echt nachten- en nachtenlang ellende, man moest een andere baan zoeken, hoorden we eind november, (dat is dan gelukkig wel snel weer opgelost: per 1 februari begint hij ergens anders)). Maar goed, 't is bij ons de afgelopen 3 jaar gewoon een langzame uitputtingsslag geweest. Alle dingen die er waren, waren op zichzelf geen enorme ramp, maar zo achter elkaar door heeft het behoorlijk wat van onze energie gevraagd. Dus we hadden nu gehoopt op een tijdje rust en goede dingen en dat leek eerst ook zo te zijn, want had bijna geen zwangerschapsklachten... Tja, toch weer zo'n stomp in je gezicht dus weer Maar goed, ik begin aardig goed te worden in omgaan met tegenslag. Kon er eerder wel steeds boos om worden, ook naar God toe (ben christen) en heb nu steeds meer zoiets van: ik heb als mens geen rechten op een gemakkelijk en goed leven ofzo, (helemaal niet als je het bekijkt in het hele kader van dat wij als mensen vooral van alles doen wat God niet wil, we hebben Zijn prachtige schepping aardig naar de kloten geholpen met z'n allen), en desondanks worden we ook gewoon gezegend met een boel goeds, waar ik dan maar van geniet. We hebben per slot van rekening een geweldige dochter mogen krijgen, waar we dagelijks van genieten. We hebben een dak boven ons hoofd, we hebben beiden (weer ) een baan waar we met plezier naartoe gaan. We hebben een goede band met onze familie, we hebben genoeg vrienden die ons steunen, (we hebben de afgelopen weken echt veel steun gehad! Echt geen enkele negatieve reactie, juist veel kaartjes ook gehad met sterkte enzo). Dus tja... ik tel tegenwoordig toch maar gewoon de zegeningen, (nadat ik even bij de pakken neer heb gezeten, want het verdriet om bepaalde dingen is er nou eenmaal wel natuurlijk). We hadden het nog heel wat slechter kunnen treffen, denk ik toch elke dag maar weer als ik het journaal bijvoorbeeld zie. Dus ja... ondanks dat we ons portie wel krijgen als ik het vergelijk met anderen, zijn er ook altijd weer anderen die nog veel meer op hun bordje krijgen en die mijn steun weer verdienen
Wat een goeie instelling! Knap dat je het zo kan zien, hoor. Dat lukt mij echt niet altijd. Maar ben me er wel van bewust dat het leven komt zoals het komt en dat je er maar mee moet dealen. Verbitterd raken wil ik niet, maar dat is soms wel heeeel moeilijk. Zo kregen wij mij mk 1 veel kaartjes, bij mk 2 al minder, en bij 3, 4 en 5 vrijwel niets meer. Mensen feliciteren me niet eens meer als ik zeg dat ik zwanger ben. Ze schrikken, en zeggen: o jee. Terwijl ik met elke zwangerschap blij ben geweest. Je mag het mensen niet kwalijk nemen, maar het is soms wel zuur om te merken dat je bij extreem veel tegenslag erg geïsoleerd raakt, omdat mensen het niet meer snappen. Mijn zusje heeft een paar jaar geleden een herseninfarct gekregen (het is een wonder dat ze nog leeft, ze is verlamd gebleven) en daar zijn wij 2 jaar lang dag en nacht mee bezig geweest. Ze lag eerst weken kantjeboord, overleefde gelukkig, en ging toen van het ene naar het andere ziekenhuis, van de ene instelling naar de andere, waar ze vaak niet eens op de hoogte waren van haar dossier, waar ze medicatie kreeg waardoor ze enorm achteruitging, en nog een heleboel dingen meer. Vervolgens stortte ik volkomen in, hing onze relatie aan een zijden draadje, maar daar hebben we ons uit geworsteld. Toen raakte ik zwanger, ging het mis, en dat vijf keer. Hoop, wanhoop, hoop, wanhoop... en dan alle complicaties er nog bij, grote fouten in het ziekenhuis, de mededeling misschien kanker te hebben door de laatste zwangerschap (was gelukkig helemaal niet zo), de Asherman en het misschien nooit meer zwanger kunnen raken daardoor, het onbegrip van de omgeving. Het is het zwaarste proces van ons leven. Het is overleven, ploeteren, het per dag bekijken... Dus ik hoop, heel erg, dat er iets moois mag gebeuren voor ons. Niet omdat we het zouden verdienen, want daar geloof ik niet in, maar omdat het het bestaan ietsje lichter zou maken, onze kijk op het leven. Het doet iets met je, zoveel ellende. Je wordt er geen mooier mens van. En in ieder geval geen gelukkig mens. Suus
Nou, mij lukt het ook niet altijd om niet boos of verbitterd te zijn hoor... Ik heb ook zo mijn buien. Voor mij zijn vooral de afgelopen 2 jaar sinds Thirza's geboorte, met alle problemen die steeds maar kwamen en kwamen, een ware strijd geweest. Ben echt heeeel boos geweest op God, vooral omdat ik het zo oneerlijk vond dat zo'n klein mensje zoveel op d'r dak kreeg.... Geef mij dat portie dan, riep ik dan. Maar goed, zo gaat dat niet. Kan me wel voorstellen hoor, met wat jij beschrijft, dat dat allemaal nog veel en veel moeilijker is. En met wat je zegt over reacties van mensen: ik merkte ook dat als ik teveel klaagde over wat er met Thirza allemaal was, dat mensen iets over zich kregen van: Gaan we weer... Dus bij bepaalde mensen hield ik op een gegeven moment mijn mond er maar over. Hier gelukkig wel steeds genoeg mensen overgehouden die wel steunden, maar als die op een gegeven moment ook wegvallen, ligt eenzaamheid en verbittering idd wel op de loer en gaat het je wel heel erg tekenen als mens. Dat merk ik nu al, laat staan jij in jouw situatie! Ik bedoel: ik ben van nature heel optimistisch en een echte vechter. En de afgelopen twee jaar heb ik zoveel momenten gehad dat ik dacht: het hoeft allemaal niet meer, ik ben zo moe, (je zult ws wel weten wat fysieke vermoeidheid allemaal met je stemming doet ). Maar goed, ik ben daarover maar goed gaan worstelen met God, het afgelopen half jaar, en kreeg toch steeds terug (op allerlei manieren), dat ik mens ben en God God en dat ik dingen in Zijn handen moet geven en niet zelf de controle moet willen hebben. Vertrouwen dat wat er ook gebeurt, Hij er ons doorheen sleept. Loslaten wat ik zelf graag wil, (niet als in: je verlangen opgeven, maar als in: je verlangen neerleggen bij God en Hem er iets mee laten doen. Soms zit er achter je verlangen iets veel belangrijkers waar je wat mee moet in je leven). En uiteindelijk heb ik gezegd: Goed, ik ga niet meer vechten tegen dingen waar ik toch niet tegen vechten kan. Ik stop daarmee, ik ga die dingen idd neerleggen bij God en dan zien we wel. Dat is niet altijd even gemakkelijk. Thirza is hard toe aan een broertje of zusje. Geniet enorm als de kids van mijn man er zijn. Die waren er een weekje in de kerstvakantie en toen ze weer weg waren, stond ze afgelopen week toch op hun kamerdeuren te kloppen en te roepen: Nana? Dibbie? (Haar verbasteringen van hun namen). Hun kamer opgelopen, en daar dan verloren staan rondkijken en da zeggen: Nana en Dibbie zijn gaam. (Ze zijn er niet/ ze zijn weg(gegaan)). Pfff, dat was even zo'n moment dat je denkt: Verdorie, en nu moet ze nog langer wachten voor ze hier thuis gewoon fulltime een broertje of zusje heeft, (eea is al uitgesteld doordat de slaapproblemen bij Thirza zo heftig waren dat ik een zwangerschap niet aandurfde). Dat brak echt mijn hart op dat moment. Maarja, wat doe ik eraan? Boos worden helpt niet echt om haar wel een broertje of zusje te laten hebben. Dus ook dat leg ik dan maar weer in Gods handen: dit verlangen is er en ik zie dat er bij Thirza ook een verlangen is naar gezelschap, een speelkameraadje. En dan vraag ik God om daarin te voorzien. Daar heb ik zo mijn eigen invulling bij, maar ik moet er ook op vertrouwen dat God beter weet dan ikzelf hoe dat verlangen het beste ingevuld kan worden. Of dat, als dat verlangen gewoon niet ingevuld gaat worden, we er op moeten vertrouwen dat God ons daarin bij zal staan en ons daardoorheen zal slepen. Want niet alles in het leven is eerlijk. We leven in een kapotte wereld en daar krijgt iedereen z'n graantje van mee, (de een wat meer dan de ander). En dat vind ik nu weer even heel erg moeilijk, zo midden in het verdriet om dit kindje. Dan komt daar toch weer de neiging om het in te vullen zoals wij het graag zouden zien. En dat gebeurt niet. Dus ja, dan heb ik inmiddels toch geleerd om dat neer te leggen. Er niet om te gaan strijden en worstelen, wat ontzettend veel energie kost, maar om mijn verdriet bij God neer te leggen en me te laten troosten. En dat doet Hij ook, op allerlei manieren. En dat zou ik weer niet kunnen ontvangen als ik boos zou blijven. Dat is de winst in het hele verhaal... En ik troost me ook maar met de gedachte dat ik er in ieder geval steeds een stukje sterker uit kom. En dat we straks na dit leven wel een goed leven zonder pijn en verdriet zullen hebben. Waar we dit kindje wel gaan leren kennen. En ook ik hoop dat we, na deze stormen in ons leven, wel ook een periode van rust en geluk mogen gaan ontvangen in ons leven
Er klinkt veel hoop en geloof door in je verhaal. Het is mooi om te horen dat je veel steun vindt in je geloof. Ik hoop dat je snel weer zwanger raakt en dat Thirza een broertje of een zusje krijgt. Lfs, Suus
@ Rozemarijke: Wat een mooie woorden! Heel herkenbaar allemaal... Het leren loslaten is één van de moeilijkste dingen, maar wat ben je sterk! Gelukkig mag je inderdaad altijd al je zorgen en verlangens bij Hem neerleggen. Hij zal voor je zorgen, wat er ook gebeuren zal. Het maakt het echt niet makkelijker, en het is soms moeilijk om niet verbitterd te raken. Ik heb geleerd om dan nog eens goed te kijken naar wat je wel allemaal hebt! Ook al krijg je elke keer weer vanalles te verduren. En vertrouwen hebben... Bij mij spookte de afgelopen dagen de hele tijd dit zinnetje door mijn hoofd: de enige hel die wij zullen meemaken is deze hier op aarde. En daar hou ik mij vaak aan vast. En wat betreft jouw laatste zin: Ik ben blij te horen dat er temidden van jullie stormachtige leven een rustpunt is, God! Wie weet ook gauw een periode van rust en veel geluk!
Hopen maar dat God ons dat allemaal toebedacht heeft dit jaar Fijn om npog een christen tegen te komen in deze situatie! In de kerk kom ik wel veel mensen tegen die ook zeggen dit meegemaakt te hebben, ook dan is het fijn om over te praten, maar iemand die er net als wij middenin zit, dat is ook fijn om even mee uit te wisselen!
Blijft wat aanrommelen, nu wat rood bloedverlies erbij, heel lichtjes. Zet nog niet echt door en ook nog geen pijn ervan, dus vooralsnog goed te doen...
Inmiddels zet het wel door. Vloei nog niet erg veel, maar wel zeurende pijn in m'n rug en buik, die erg doortrekt naar mijn benen Niet zo fijn. Wel te harden nog, maar slapen zal er vannacht zo wel niet echt bij zijn Nou, hopelijk zet het vanacht even goed door, dat we er morgen maar gewoon van af zijn.... Kan ik dan wat bij gaan pitten.