Hoi Ik zal hier ook even mijn super snelle bevallingsverhaal vertellen Ik moest 3 januari voor controle bij de gynaecoloog en had wel het vermoeden dat hij zou gaan praten over inleiden, dus manlief en ik hadden braaf "de tas" al meegenomen. Toen ik daar was vroeg hij of ik vandaag, morgen of overmorgen wilde bevallen . Nadat ik bekomen was van de schok, zei ik: nou doe dan maar meteen!. Hij vertelde dat ze eerst de vliezen gingen doorprikken en als er dan binnen 2 uur niks op gang kwam dan zou hij een infuus met wee opwekkers aansluiten. Meteen nadat ze de vliezen braken (om 12 uur) had ik een menstruatie achtig gevoel. Rond kwart voor één merkte ik dat het overging in lichte weeën die nog niet echt pijn deden. Dat ging een poosje zo door. Om half twee stond ik net een wee weg te dansen in de kamer toen de verloskundige kwam. Ze vroeg hoe het was en ik vertelde dat ik de weeën wel begon te voelen maar dat ze nog niet regelmatig kwamen. Oke zei ze: ik kom over een kwartier weer en dan sluiten we het infuus aan. Om 13:40 zei mijn zus die ook bij de bevalling was: ik loop even naar de auto om iets te pakken ik ben zo terug. Ze was net weg en ik kreeg me daar een wee dat ik niet wist wat me overkwam. Uit reflex sloeg ik mijn man tegen zijn arm omdat de pijn uit het niks zo hevig werd dat ik echt adem tekort kwam . Meteen daarna kreeg ik een enorme persdrang en voelde ik m'n dochter er al uit komen. Mijn man heeft in paniek gauw de verloskundige van de gang geplukt en 5 minuten later is onze prachtige dochter Emily geboren! Het was dus echt een turbo bevalling en helaas is mijn zus er dus niet bij geweest omdat ze net even naar de auto liep. Maar ja wie had ook verwacht dat ik van lichte weeën binnen 10 minuten naar het persen, én de geboorte zou gaan
Goed, hier komt mijn bevallingsverhaal...nog niet zo lang geleden, afgelopen vrijdag zelfs ben ik bevallen. Ik liep tegen de 41 weken aan, en was het aardig zat. Afgelopen donderdag 13-1 controle gyn, en meteen afspraak gemaakt om in te leiden de 14e januari...heel spannend, hele huis in rep en roer ! smorgens om half 8 melden bij de verloskamers, op van de zenuwen ! CTG en vliezen breken. Vliezen breken gaf geen resultaat, dus weeen opwekkers. Het begon lekker rustig, alles nog te doen, hoop lol, tv gekeken, beetje gegeten en toen kwam VK...het ging te langzaam dus die schroefde even het infuus op. Nou weet niet meer waar ik leefde, oh mijn god, die weeen kwamen snel, kon het niet meer bijbenen, dus gekozen voor ruggeprik. Om en om afwisselen op zijkant om zodoende het spul te laten werken. het was inmiddels half 2 toen ze de ruggeprik zette. Weeen werden minder heftig en ik kon weer wat lachen, tot n uur of 3. Ik dacht dat ik gek werd, zoveel pijn en dat met een ruggeprik jeeeeemig ! Op die knop geramd dat ze maar komen kijken, dit kan niet kloppen. VK gaat inwendig onderzoeken en zegt: AHAA ! ik weet waarom 't zo'n pijn doet, ik zie al zwarte haartjes !!! Oftewel meteen ruggeprik uitgezet en ze zou terugkomen want eerst moest ik persdrang krijgen. Nuh dat kwam redelijk, maar niet helemaal dus we besloten maar op aanwijzingen wat te gaan persen als ik n wee voelde...en floep binnen 4x persen werd onze dochter Lisa geboren ! Maar toen....wilde mijn placenta er niet uit (oh ik was blij dat die ruggeprik nog half werkte) een hoop gewroet van binnen door diverse mensen, maar hij wilde na n uur nog niet eruit ! Uiteindelijk na de zoveelste poging met duwen op mijn buik en medicijnen kwam die....maar bleef nog gedeelte achter in baarmoeder...dat werd dus met spoed inmiddels een operatie, ik was al 2 liter bloed verloren en men zou de placenta manueel eruit halen. Ik naar OK, en 2 uur laten had ik dan eindelijk ons kleine meisje vast ! Nu lig ik lekker bi jte komen. Mocht gelukkig snel naar huis, mijn HB is nog maar 4,8 maar over n paar dagen mag ik met tabletten beginnen. Onze kleine Lisa is een wolkje en doet 't super !
Met 38.6 ben ik op 12-01-2011 bevallen van een hele mooie zoon! Op 11-01-11 stuurde ik mijn ouders een mailtje dat er nog niets aan de hand was en ik het gevoel had dat het nog wel even zou duren. Die nacht werd ik om 02.00 wakker van de buikpijn en een kwartier later braken mijn vliezen. De weeën kwamen op gang en na een uur werd mijn man wakker. Om 8.00 heb ik de huisarts (die doet de bevallingen nog zelf) gebeld en die kwam om 08.45 kijken. Ik had 2 cm ontsluiting. Na twee uur kwam de huisarts weer en had ik 3 cm. Ik werd enorm onrustig en begon te hyperventileren. De arts stuurde me naar het ziekenhuis voor mijn gemoedsrust en voor eventuele pijnbestrijding. Bovendien wilde ik sowieso poliklinisch bevallen. Eenmaal in het ziekenhuis ging ik onder de douche en kwamen de weeën enorm snel achter elkaar. Ik kon ze niet meer goed opvangen en werd daarom overgedragen aan de gynaecoloog. De verloskundige daar kwam een infuus prikken voor een morfine pompje. Toen dat eenmaal werkte werd ik relaxed en kon ik de weeën goed aan. Je voelt de pijn nog goed, maar de scherpe kantjes gaan er vanaf. Mijn man heeft me tijdens het puffen geweldig begeleid en binnen 'no time' zat ik op 10 cm ontsluiting en kreeg ik persdrang. Mijn huisarts werd gebeld want die wilde de bevalling zelf doen ondanks dat ik was overgedragen aan het ziekenhuis. Het infuus werd uitgezet en nu ging ik vol op eigen kracht. Na 35 minuten persen werd onze prachtige Jens geboren om 14.55. Ik ben er afgekomen zonder hechtingen, knip of scheur. Aan de bevalling heb ik alleen een paar schaafwondjes inwendig overgehouden. Ik heb een superbevalling gehad en kijk er goed op terug. Ondanks dat het nog zo kort geleden is verlang ik alweer terug naar het moment dat mijn zoon geboren werd. Ik wist niet dat er zoiets moois bestond!
na het lezen van ALLE verhalen hier, gedurende mijn zwangerschap, hier dan eindelijk de mijne: 02-01-2011, 41 weken precies, is onze mannetje geboren. 02.00 uur snachts, hebben mijn man en ik sex.. (ik dacht nog, misschien is dit het laatste zetje.. en ja hoor) om 02.30 beginnen de krampjes, een uur later ga ik uit bed om te timen, ja hoor, om de zoveel minuten, het is begonnen! Ik snel mn teennageltjes lakken, douchen en tutten, manlief moest van mij nog stofzuigen want dat hadden we na ons oud en nieuw feestje nog niet gedaan.. 07.00 komt de vk, ik heb 3 cm 10.00 weer vk, ik heb 5 cm en mag naar het ziekenhuis, daar wilde ik graag bevallen. 12.30 vk eindelijk ook in het zh, moest nog bezoekjes rijden, inmiddels heb ik 8 cm ontsluiting. weeen gaan op een gegeven moment over in persweeen, wat zijn die lastig, moet ik nou puffen of zachtjes meeduwen ik dacht dat ik gek werd! rond 13.30 had ik volledige ontsluiting, ik mocht persen.. maar door mijn enorme aambeien (echt zo groot als eieren) durfde ik dat niet goed, was bang dat ik ze tegen de muur zou schieten, al met al heeft mijn persfase 1.5 uur geduurd. 15.04 lieve kleine (grote 4165 gram) Rafael wordt geboren!!! Helemaal zonder pijnbestrijding of andere hulpmiddelen, en dat terwijl ik zoooo open sta voor pijnbestrijding, tis dat die muts te laat binnen kwam! 7 hechtingen en een paar flinke aambeien heb ik aan de strijd overgehouden. Inmiddels ben ik weer helemaal de oude en volop aan het genieten!! een tip voor meiden met aambeien.. bestrijd ze gedurende je zwangerschap, ik heb er nooit wat aan gedaan, ze waren toch heel klein en ik had geen last, maar man, door dat natuurgeweld werden ze HUGE en hebben me meer pijn bezorgd in de kraamweek dan de hechtingen, dus zorg dat ze weg zijn voor je bevalling!
Wat leuk om al die bevallingsverhalen te lezen! Is al weer een tijdje geleden, maar vind het leuk om die van Maaike te vertellen. Woensdagavond 14 oktober blijft er na het plassen vocht komen, dus ik vertrouw het niet en bel de vk 1. ( we hebben er 2) Ze zegt dat het geen vruchtwater kan zijn.Dan moet het op zn minst langs je benen lopen. Dus ik ben weer gerustgesteld, het zal dus wel afscheiding zijn. Donderdag 15 oktober moet ik bij de vk 2 zijn (de andere) en vertel toch nog even dat ik gebeld heb. Vraagt ze of haar collega is langs geweest. Ik zeg: nee. Oh, zegt ze, dat had ze wel moeten doen! Het kan nl. wel vruchtwater zijn! Het hoeft niet langs je benen te lopen. Dus als ik het weer heb, weer bellen. Vrijdagavond 16 oktober heb ik het weer en ik vang het op: helder met vlokjes erin. Kan niet missen. Omdat het al laat is, besluit ik de volgende morgen te bellen. Zaterdagochtend 17 oktober Vk 2 komt gelijk langs en ik zegt dat ik best al de avond ervoor had mogen bellen. Ze kijkt en twijfelt en stuurt ons naar het zkh. Wij met ons kloffie erheen. Ik voelde me al genant, was vast niks aan de hand. We krijgen een klein kamertje. De rest zit al vol. Maar al gauw krijgen we te horen dat het idd. vruchtwater is! En als ik het sinds woensdagavond verlies, moet ik blijven! Om 11.00 uur wordt ik aan het infuus gelegd, die om de 20 minuten opgehoogd wordt, zodat de weeen moeten komen. Nou, aan het eind van de middag, op zn hoogste stand..blijft het bij buikgerommel. Dus 2 zakken infuus i.p.v. 1. En de vliezen worden doorgeprikt. Kleur is lichtgroen...Maaike heeft al meer dan 24 uur geleden in het vruchtwater gepoept! Heel gek, want ik heb helder vruchtwater opgevangen..als ik het toch niet had opgevangen, had het heel anders af kunnen lopen... Ik heb nog steeds 1 cm, maar rond 17.00 uur beginnen de weeen en hoe! Binnen de 30 seconden volgen ze elkaar op en 2 uur later verwacht ik minstens dat ik er moet zijn...het deed zo'n zeer! Ik kon ze niet opvangen. Helaas zat ik nog maar op 1,5 cm. Ik probeerde het nog een half uur, maar hield het niet vol. En vroeg om een ruggenprik.Ik kreeg na een uur eindelijk een grote kamer. Het zkh heeft totaal geen sfeer...thuis is dan toch heel anders! Die werd om 23.00 uur gezet, maar de pijn bleef!! Het begin en het einde van de weeen vielen wel weg, maar de top was heel duidelijk nog voelbaar. Wel zat er net iets meer tijd tussen en het was iets beter te doen. Maar niks relaxed slapen, wat ze zeiden... Ook stond de CTG hard aan en dan hoorde je het hartje zo goed en dan weer een tel overslaan en langzaam op gang komen tijdens het hoogtepunt van je wee. Dat helpt je helemaal niet ontspannen! Manlief zette het geluid zachter, zet die kreng van een verpleegster het weer super hard. De CTG hadden ze aan het hoofdje van Maaike geprikt, schoot die los, dus geen hartje meer te zien, dus weer die dingen op je buik..die bleven telkens niet op hun plek zitten, dus was er stilte..ik helemaal in paniek, probeerde zelf die dingen goed te draaien..pfff...en dan gewoon de weeen tussendoor...ontspannen..hoe je dat?? Binnen een paar uur kwam de pijn helemaal terug en ging niet meer weg. Ik raakte in paniek, dit hield ik niet vol! De gyneacoloog kwam en voelde volledige ontsluiting. (ruggenprik heeft wel voor snelle ontsluiting gezorgd)Dus ruggenprik uit en wachten op persweeen. nou, na 3 kwartier wachten was ik het zat. Dus, ik beweerde dat ik poepdrang had hihi..dus zonder persweeen heb ik geperst op de manier die geleerd had op de cursus en het werkte!!!Wat een verademing..persen is geweldig! Had weer praatjes tussendoor en was heel helder. Manlief zag het hoofdje en ik vroeg gelijk of het haartjes had. Na een half uur persen, was ze er om 04.10 uur. Maja...wat ik vreesde, ik was uitgescheurd, helaas was ik helder, dus ik zette me al schrap voor de prik...voelde ik niks!! Daar wertke de ruggenprik blijkbaar wel goed! Ik zachtjes aan me man: ik moet iets opbiechten, ik had helemaal geen persdrang. Zegt hij: ja, maar dat wist ik wel! haha..dat wisten ze allemaal natuurlijk! Maar ben toch trots dat ik het met eigen kracht heb gedaan! Ik vond de pijn op zich wel te doen. Maar wist ze niet op te vangen..zolang de verpleging erbij stond, werd ik rustiger en was de pijn gelijk minder. Maja, ze toucheerden en verdwenen dan weer. Ik vond het heel vervelend dat ze tijdens het bevallen aangaven dat pijn eenmaal bij de bevalling hoorde en tijdens het persen, dat ik nog meer pijn had gevoeld als ik geen ruggenprik had gehad. Alsof ik een flinke aansteller was. De laatste verpleger die bij ons was, was echt een kreng. Toen ik ruggenprik had gehad, was ze de strenge juf die zei dat ik absoluut nu niet meer van het bed mocht komen. (alsof ik daar behoefte aan had) Ze was maar aan het zeggen dat het nu eenmaal pijn deed om te bevallen. Ze sprak manlief elke keer met 'meneer'. Vond ik zo afstandelijk. Door de manier waarop ze met me omgaan zijn, kijk ik niet fijn terug op me bevalling. En bij deze zwangerschap zie ik er nu al tegen op om in het zkh te bevallen als dat moet! Ik heb liever een vk om me heen,die je helpt om de pijn op te vangen. Tenslotte was dit me eerste bevalling en ik weet helemaal niks! En ik wil wel een kleine, maar de pijn kies ik niet voor! Maar we hebben een hele mooie dochter er aan overgehouden. Waar ik elke dag nog van geniet. We bleven nog 24 uur vanwege infectiegevaar in het zkh en mochten daarna naar huis. Een week later zat ik al bij de SEH vanwege galsteenaanval...maar dat is weer een ander verhaal...
Hier een niet zo'n leuk verhaal ,maar gelukkig met goede afloop: Lieve kleine Fay, 30 september 2010 ,was een bijzondere dag. Het was namelijk de dag dat mama's broer Bas al 10 jaar niet meer leefde. Op deze bijzondere dag kreeg mama om 11.15 iets wat wel door kon gaan voor een wee. Erg frequent waren ze nog niet. Om 12.30 belt mama naar papa ,om te zeggen dat er wel iets gerommel begonnen is ,maar dat papa nog niet naar huis hoeft te komen. Om 13.00 kwamen ze toch wel om de 5 min. Tante marnie zei, bel maar vast de vk ,dan weten ze igg dat er iets begonnen is. Om 13.15 is papa thuis, zijn collega's zeiden het kan heel snel gaan ,dus ga toch maar naar huis. Om 13.30 is de vk er. Ik klets nog even gezellig met haar, ze kijkt en zegt je hebt 5 cm ontsluiting en al gebroken vliezen ( waar de vliezen zijn gebroken is nog een groot raadsel ) Ze zegt probeer maar even lekker te douchen en ik kom om 15.30 weer, als het niet gaat moet je eerder bellen. Papa brengt jou grote broer Mason naar tante Marnie en om 13.50 stapt mama onder de douche. Amper 15 min later schreeuwt mama naar beneden dat papa toch maar weer de vk moet bellen ,want mama voelt wel hele erge druk. Om 14.20 is de vk er, met moeite kruipt mama op het iets te hoge bed en blijkt mama al 8cm te hebben. Om 14.45 moet mama persen en 3 persweeen later ,wordt jij om 14.53 geboren!!! Wat zijn we blij met jou, we kunnen het allemaal nog niet zo goed bevatten want het is toch wel erg snel gegaan. Om 20.00 uur 's avonds begin je af en toe te kreunen en te jammeren. Eerst denken we dat je honger hebt ,maar een flesje wil je niet. na verloop van tijd wordt het kreunen erger, mama denkt niet meteen aan iets ernstigs ,maar heeft er ook geen goed gevoel bij. Ook de buurvrouw en tante marnie die er even zijn hebben er geen goed gevoel bij. Om 21.30 belt mama de vk. Die denkt dat Fay wat misselijk is van de snelle bevalling. Ze adviseert mij om te temperaturen en bij verandering direct terug te bellen. Mama temperatuurt jou en je blijkt 38 graden te hebben. Mama belt de vk weer en die komt direct. De vk vind jou er erg slecht uitzien en belt direct de kinderarts. Wij moeten meteen komen. Om 22.30 wordt je op de highcare van de Isala klininieken opgenomen. Ze doen allerlei onderzoeken met jou. Mama blijft bij jou. Papa gaat op een gegeven moment naar huis, want Mason is ook thuis en tante Marnie moet ook slapen. Om 01.30 wordt ook mama naar de afdeling gebracht. Om 3.00 's nachts komt de kinderarts bij mama aan bed om te vertellen dat het heel erg slecht met jou gaat , je bent in zeer kritieke toestand en je bent verplaatst naar de intensive care. Ze denken aan een bacterie of hartafwijking. Dit omdat jou hartslag 165 slagen per minuut is. ( dit is ook 4 dgn zo gebleven)Mama mag pas om 6.30 s' morgens naar jou toe. Ze vertellen mama dat de kindercardioloog een echo heeft gemaakt en er geen afwijking aan het hart is. Dus het is een bacterie. Welke weten ze nog niet ,maar ze vermoeden de streptokokkenbacterie. Hier krijg ja al antibiotica voor, want ze kunnen niet wachten tot de uitslag binnen is ,dit kan immers 72 uur duren en de 1e 24 uur zijn bepalend. 's middags om 16.00 krijgen papa en mama een gesprek met de arts. Ze hebben op dat moment net te horen gekregen dat het idd de streptokokkenbacterie is. Deze heeft een forse longontsteking en een neonatale sepsis ( bloedvergiftiging) veroorzaakt. Gelukkig waren ze al met de juiste antibiotica gestart. Jij bent nog steeds niet buiten levensgevaar. Ook zeiden de artsen dat we geen 2 uur later in het ziekenhuis hadden moeten zijn ,want dan had je niet meer geleefd. Zaterdag 2-10 horen we het verlossende antwoord dat je buiten levensgevaar bent, maar nog wel een lange weg te gaan hebt. Ook moet er nog gekeken worden of je geen hersenvliesontsteking hebt. Na een ruggenprik ,blijkt dit gelukkig niet het geval te zijn. Later in de week ,knap je steeds meer op en mag je ook van de beademing af. Op 12-10 mag je naar 12 dgn Intensive care eindelijk naar de medium care. Hier gaan ze jou het drinken opnieuw leren ,want dit kun je nog niet doordat je zo ontzettend ziek bent geweest. Na 20 dgn ziekenhuis heb jij het drinken helemaal onder de knie en ben je eindelijk thuis waar je hoort.
Ik was volgens mijn eigen berekeningen op 17 oktober uitgerekend. Volgends de echo moest dit worden bijgesteld naar 23 oktober. Een maand voor de bevalling had ik het gevoel dat ik 23 okt niet ging redden. Het was een gevoel zeg maar. Maar ook lichamelijk voelde dat zo aan. Op 5 okt werd ik ´s nachts wakker van pijn. Het was dezelfde pijn als toen ik beviel van mijn oudste. Maar ik was er nog niet aan toe. Ik wilde nog niet. Gelukkig kon ik weer verder slapen en was er niets aan de hand. De vk heeft mij nog doorgestuurd naar zkh maar er was gelukkig niets aan de hand. In de nacht van 11 op 12 okt heb ik de hele nacht wakker gelegen van de maagzuur. Van 12 op 13 okt wakker van buikpijn. Overdag niets aan de hand. Gewoon zo fris als een hoentje. Op 14 okt om 5,30 werd ik wakker van een beetje nat bed Moest eerst naar de wc om te bedenken dat ik niet in mijn bed had geplast. Dus ik weer terug naar mijn bed om te kijken wat er nu toch nat was. Stond ik naast mijn bed, braken de vliezen. Dit was bij mijn 1e niet gebeurd. Dus manlief gebeld, was al aan het werk en vroeg eerst maar aan hem hoe het met hem was. Gelukkig was hij helder en zei gelijk: Als jij zo vroeg belt met deze vraag kan ik het beter aan jouw vragen. Dus ik vertelde hem maar dat het begonnen was en dat hij rustig aan moest doen en dat ik hem nog wel belde als het doorzette. Om 7 uur zette het inderdaad door. had al 2 trainingsbroeken in de was gegooid. Besefte niet dat mijn water door bleef lekken. Om half 8 vk gebeld, wilde haar op de hoogte brengen. had verder nog weinig pijn. Toen zij echter om 8.30 op de stoep stond had ik niet veel praatjes meer. ik zat op 2 cm. De vk is weggegaan met de woorden: zo tegen de middag kom ik weer kijken. Om negen uur stond mijn vriendin op de stoep, die had net de oudste op school gebracht. Zij vond het geen fijne gedachte dat ik alleen thuis was, manlief was nog onderweg, en ik had zelf tegen haar gezegd dat zij maar een bakkie moest komen doen. Om 9.15 was mijn vriend thuis. Ik was ondertussen gewoon de weeen aan het weg puffen en dat ging geweldig. Lekker gekletst en gelachen! Om 9.30 toch de vk maar gebeld want ik zat al aan de 1,5 min weeen om de minuut. Vk kwam om 10.00 en ik had 6 cm. Om 10.30 zat ik al aan de 8 en om om 11 uur had ik 9 cm. Tussendoor nog heerlijk gekletst en gelachen. Zelfs de telefoon nog aangenomen.Maar om 11.30 was het feest over. Toen moest ik naar het zkh omdat het hoofdje zich terug trok en de weeen stopten. Dus hopla de auto in. Tot op de dag van vandaag weet ik niet hoe ik in de auto ben gekomen. Onderweg nog paar weeen weggepuft. In het zkh aan infuus om 12 uur. Om even over 1 begon ik toch iets te kreunen en te persen, waarop mijn vriendin vroeg wat ik toch aan het doen was. Mijn antwoord was: dat jong moet eruit!!! Gelukkig was zij zo slim om op het knopje te drukken want ik had het te druk met mijzelf en mijn vriend. De vk kwam en zei om 13.13 persen maar. 1 pers en het hoofdje met zijn handje kwamen eruit en ik zei: Dat is hem!!! Nog een keer geperst en toen kwam de rest er uit, en werd mijn zoon op mijn borst gelegd. Hij is in 1 minuut geboren en de onderkant was helemaal gaaf!!! Helaas moest de rest er nog uit en dat duurde nog 36 minuten en daar heb ik harder voor moeten werken dan voor mijn kind. Ik heb heerlijk gedouched, terwijl mijn vriend naar huis ging om de maxi cose te halen. Die waren wij vergeten Na het douchen lekker naar huis en toen is het genieten begonnen.
@tessa81: wat een heftig verhaal zeg! Gelukkig dat je geluisterd hebt naar je eigen gevoel, anders had het zo te lezen heel anders kunnen aflopen. Daar moet je niet bij nadenken. Hoe gaat het nu met je dochter en jou? Heb je het een plekje kunnen geven.
Donderdag 2-12-2010 had ik een afspraak bij de verloskundige. Omdat ik al over de 40 weken zwanger was (40+5 om precies te zijn) gaf de vk aan dat ze zaterdag op huisbezoek zou komen om te strippen. Gelijk daarna gaf ze aan dat ik, als ik dat wilde, nu ook wel gestript kon worden. Op die 2 dagen kwam het ook niet meer aan. Ik had hier van te voren al over nagedacht. Ik hoopte natuurlijk dat mijn lichaam zelf zou aangeven wanneer het zover was, maar omdat er al 2x door de VK was gezegd dat dit een zwaar kindje zou zijn (zeker 8 pond) heb ik er toch voor gekozen om de natuur een handje te helpen. Diezelfde dag had ik wel steeds wat krampjes. Om 18.30 uur had ik flink wat voorweeen, maar dit zakte ook weer af na een paar uur. Om 03.30 uur draaide ik mij om in bed en ineens voelde ik iets knappen. Snel sprong ik uit bed. Ja hoor, de vliezen waren gebroken. Het ging beginnen!! Niet vlak daarna begonnen de weeën ook al. Dit waren serieuze weeën, ze kwamen al om de 4-5 min. Na een uur hebben we de VK gebeld. Ze constateerde dat ik toen 3 cm ontsluiting had. De vk bleef en ging alles klaarmaken voor de bevalling. Om 7.00 uur arriveerde de kraamverzorgster. De weeën waren heftig. Ik heb nog een poosje op de wc gezeten om mijn behoeften te doen. Eenmaal weer in bed heb ik de weeën opgevangen door op mijn knieën op het bed te zitten en met mijn armen en hoofd tegen het schot van het bed aan te hangen. Nadien had ik 7 cm ontsluiting,. Inmiddels had ik ook persweeën gekregen, deze moest ik wegpuffen. Nou dit was geen pretje. Ook was gebleken dat ons kindje nog niet goed lag met het hoofdje. Gelukkig bedacht de baby zelf om toch nog even goed te gaan liggen voor de bevalling. Om 8.34 uur mocht ik gaan meepersen. Toen bleek dat de baby met de linker schouder achter mijn schaambeen bleef steken (schouderdystocie). Tijdens de weeën zakte de hartslag van de baby ook steeds. Omdat er nu snel gehandeld moest worden i.v.m. mogelijk zuurstoftekort besloot de vk om een ambulance op te roepen om stand-by te staan. Niet veel later kwam deze met alle toeters aan voorgereden. De ambulance broeders bleven eerst nog beneden (kregen kop koffie van de kraamverzorgster). Inmiddels moest ik verschillende handelingen uitvoeren in de hoop dat de baby geboren werd, helaas lukte dit niet. Na een flinke knip moest ik op handen en knieën gaan zitten (All-Fours). Op deze manier heeft de vk d.m.v. inwendige rotatie het schoudertje los kunnen krijgen en is na een bevalling van 6 uur, waarvan 55 min persen onze dochter geboren. Tijdens de bevalling heeft ze zuurstoftekort gehad waardoor ze na de geboorte gelijk zuurstof bijgeblazen heeft gekregen. Niet snel daarna veranderde ze van een blauw smurfje in een prachtig roze baby. Eindelijk kreeg ik haar dan op mijn buik en konden we genieten van ons wondertje. Dat ze een wonder is blijkt wel, er zit een ware knoop in de navelstreng. Dit komt bij 1% van de bevallingen voor. Gelukkig is het goed afgelopen en heeft ze geen zuurstofgebrek gehad hierdoor in de baarmoeder. Haar apgar-score is 4-8-10. Ze weegt 4250 gram, een flinke meid dus!! Al met al een hele heftige bevalling voor onze dochter, voor ons en voor verloskundige en kraamverzorgster. De Kraamverzorgster zou na de bevalling weer naar huis gaan en er zou dan een andere kraamverzorgster komen voor de rest van de kraamweek, maar omdat het allemaal zo heftig is geweest heeft ze geregeld dat ze de rest van de week ook bij ons kon blijven. Dit was erg prettig. Tijdens deze week gingen wij ons realiseren wat een geluk we gehad hebben, hier konden we samen met haar over praten omdat zij deze heftige bevalling ook met ons heeft meegemaakt.
het is copy-paste, dus misschien mis je wat details oke, vrijdag dus gebroken vliezen(41w2d), maar minimaal. Zaterdag nog niks, dus CTG, alles goed, wel enige activiteit op te zien. Dit was om half 8. Om half 9 waren we thuis en bleef ik krampen houden. De pijn en druk op mijn ribben van de afgelopen dagen namen in volle heftigheid toe en ik kon het niet meer hebben. De krampen werden erger, weeën dus. Maar nog niet regelmatig/sterk genoeg. Daarnaast kreeg ik nog iets anders: als ik mijn benen bewoog, of ging zitten/liggen/staan/lopen verging ik van de pijn. De ergste weeën ever waren er niks bij. Toch geprobeerd te slapen/douchen/rondlopen, maar ik kon niet meer. Ik had heel erg het gevoel dat er iets was. De weeën (inmiddels wel frequent maar nog niet lang genoeg) kon ik wel hebben, maar de pijn tussendoor was niet meer te doen. Het voelde werkelijk alsof ik mijn ribben zou breken en bij elke beweging (tja, je moet toch weeën opvangen) voelde het alsof mijn onderlijf eraf scheurde. En dan te bedenken dat de weeën dus het minste zeer deden van alles, en die deden al zeer. Om 2:00 hubbie wakker gemaakt, samen even getimed, maar ik raakte helemaal van de wereld. Helemaal in paniek en de weg kwijt. Puffen ging niet meer en de tijd tussen de weeën door werd korter, maar heftiger qua pijn. Hubbie heeft het ziekenhuis gebeld en we mochten komen. Spulletjes gepakt en daar gingen we, er lang ondertussen een dik pak sneeuw. In het ziekenhuis werden we de ctg kamer ingereden, want alles lag vol. De verloskundige nam me wel serieus gelukkig! Aan het CTG waren eigenlijk maar weinig weeën te zien, maar GELUKKIG keek de verloskundige naar hoe ik me voelde en verstond zij haar vak goed!!!! Ze wilde wel toucheren, inmiddels was het half 4: 4-5 cm ontsluiting! *shock* Dat had ik niet verwacht. Ik wilde meteen een ruggenprik (eigenlijk ging ik daarom al naar het ziekenhuis, ik had niet in de gaten dat het al echt zover zou zijn, maar wel dat ik de pijn niet meer kon verdragen). Maar helaas, die kreeg ik niet, het ging daar te snel voor, blijkbaar. Ik geloofde het nog steeds niet!!! Intussen belandde ik in een weeënstorm en kon niemand me meer op het juiste pad krijgen. De CTG bleef uitslaan en ik had steeds meer het gevoel dat de weeën aansloten en de pijn in mijn ribben en onderlijf werden 1 groot geheel. Ik kreeg pethidine, maar het enige wat het deed was dat ik hubbie onderkotste. De gyn werd erbij geroepen omdat de vlos de pijn ook niet vertrouwde. Ik bleek 7 cm te hebben, dit was rond 5 uur, de vliezen werden toen ook gebroken. Bij 9 cm (rond half 7) gingen ze het laatste randje wegmasseren, auwauwauw. Ik kon inmiddels niks anders meer roepen dan:"help me toch,help me toch". Het was verschrikkelijk!!!!!! Toen kreeg ik persweeën, maar door de pijn in mijn onderlijf bij het optrekken van de benen kon ik haast niet persen. Het vreemde was dat zowel de gyn als de vlos maar bleven toucheren en elkaar dingen "seinde". Ik vertrouwde het niet helemaal. Ondertussen toch geperst alsof mijn leven er van af hing. Er werd steeds meer "geseind" in de kamer en ik werd steeds harder aangemoedigd. De gyn zette toen al een knip, terwijl ik me bedacht dat ze dat bij isabella pas veel later deden (pas toen het hoofdje er bijna uit was).Daarna bleef de gyn met haar vinger de opening openhouden, dat was ook geen pretje. maar het bleek later allemaal nodig. Ik voelde het hoofdje staan en wist nog heeeeeeeeeeeeeel even: en ja hoor, om 741 was ze er! na een klein half uurtje persen!!! Met een enorm blauw snoetje, en helemaal onder het bruine smeer, en heel stil.... Ik kreeg haar wel op de buik, sterker nog ik heb haar zelf aangepakt.... oei, de rest volgt nog, Elize wordt nu wakker
he getsie, ben idd op een eng punt gestopt Anyway, elize lag op mijn buik en 2 man waren bezig met mij, duwen, trekken, pers maar etc etc en 2 zusters met Elize. Uiteindelijk bleek dat Elize idd niet meteen ademde en blauw zag, dus is er bloed uit de navelstreng afgenomen en deze werd ongeveer rennend getest. Ik verloor enorm veel bloed, dus moest de placenta er meteen uit en kreeg ik spuitjes, zetpillen en megatampons in. Elize ademde dus niet en ik bloedde flink, waardoor de navelstreng vlug doorgeknipt moest worden. Elize werd (nog wel steeds op mijn buik) stevig gemasseerd en liet uiteindelijk een "uhhhhh"horen! wat een heerlijk geluid! Het bleek dat Elize een aangezichtsligging had, wat betekent dat ze met haar neus eerst kwam, dus het hoofdje lag in de nek. Ze kwamen hier achter door t toucheren bij het persen, ipv fontanel te voelen, hapte Elize aan! (serieus!!) Hierdoor werd de bevalling wat risicovoller, ook omdat ze zo groot was. De gyn en vlos zeiden dat dit eigenlijk altijd een spoedks werd. (deze combi) Anyway, ik ben gehecht (en hoe, ze puzzelden met zn 2-en) en Elize haar zuurstofgehalte was goed! Ik heb later wel bloed gekregen ivm te laag hb en Elize is natuurlijk 24 uur lang gecontroleerd ivm risico op sepsis (door langdurig gebroken vliezen) en glucosecontrole ivm haar gewicht. Dus.. ik vond het vreselijk heftig. De pijn in mijn ribben kwam echt van haar af, de vlos voelde haar tijdens de uitdrijving nog steeds druk zetten op mijn ribben. En de pijn van onderen kwam door extreme bekkenpijn. Dat zagen ze ook niet vaak, tijdens de bevalling. Ik ben heel blij dat het zonder inleiden is gebeurd en natuurlijk ook heel blij met het eindresultaat. maar man oh man, wat heb ik me laten gaan. ik was compleet de weg kwijt, en daarin heb ik mezelf wel enigszins teleurgesteld. haha, zie nu wel dat het een heel verhaal is geworden voor in dit topic, sorry... *grijns* nouja, had het ook niet geschreven om hier te posten. Maar knuffelkonijn zat zo te springen om een verhaal, haha