Beste meiden, Ik moet hier denk ik gewoon ff mn verhaal kwijt. Want in mn eigen omgeving snappen ze het niet zo heel goed geloof ik. Wij zijn nu 25 weken in blijde verwachting van ons eerste wondertje!!!! Een jongetje! Daar zijn we echt super blij mee, en we wisten het al met 14 weken ivm de vlokkentest. We zijn nl bij de 11 weken kei hard van onze roze wolk afgedonderd! Er bleek vanalles mis met onze kleine man, en hij zou zwaar gehandicapt zijn en ga maar door. Dus nu na bijna 10 weken van ziekenhuis in en uit, en onderzoek hier en daar blijkt er niks aan de hand te zijn!! GELUKKIG! Dat was zon zware tijd, en behoorlijk onzeker, en alsof het lot het zo beslist verliest mijn lieve man zijn vaste baan net in dezelfde periode. Weg vaste baan en vast inkomen. Ik ben zelfstandig ondernemer, dus er mijn inkomen is niet elke maand hetzelfde. Weer een zorg erbij! Nu hebben we wel fijne feestdagen gehad, en op 7 januari had ik het laatste gesprek bij onze gyneacoloog. Ik blijf bij haar onder controle, iedere 2 weken, en beval onder haar begeleiding. En ze zorgt dat onze man meteen na de geboorte een check krijgt van de kinderarts, zodat er geen onverwachte dingen kunnen gebeuren.Een hele fijne gedachte zo! Nu liepen wij helemaal happy de gang uit, zo regelrecht mn vader tegen het lijf, hij was al een paar dagen ziek, en werd opgenomen met darmkanker. Hij werd meteen die zaterdag geopereerd, en er waren gelukkig geen uitzaaingen gevonden. Dus verwacht werd een vlot herstel. Maar tot op heden word mn vader alleen maar zieker, inmiddels ligt hij al 3 weken in het ziekenhuis, waarvan 2 weken op de intensive care. Door dat het gedeelte waar ze zijn darmen aan elkaar hebben gemaakt heeft gelekt. Hij ligt hij al 2 weken aan de beademing en is in slaap. Pff ik heb het gevoel dat het gewoon niet ophoudt. Ik ben zo bang dat door alle stress onze kleine man niet goed groeit! Het werken is loodzwaar, ik heb het gevoel dat ik iedere morgen als ik opsta mezelf weer de dag door moet slepen. Het houdt niet op lijkt het wel. Ik wil zo graag met andere dingen bezig zijn, met het huishouden, met de kinderkamer, met leuke dingen die een zwangere vrouw hoort te doen, in plaats daarvan ben ik al een paar maanden aan het overleven. En de mensen, met name mijn familie om me heen blijven maar klagen over mijn humeur, iedereen zit op mn nek dat ik wat liever moet zijn, en dat ik moet gaan genieten. Nou schiet mij maar lek hoor maar das wel makkelijker gezegt dan gedaan. Is er nog iemand die de zwangerschap ook zwaar vind, om wat voor reden dan ook? Sorry als dit heel negatief overkomt, maar ik ben echt superblij dat ik moeder word, maar ik heb gewoon zoveel aan mn hoofd dat ik dat ooit vergeet. Sorry voor het lange verhaal. Liefs moetie
Wow dat klinkt inderdaad als een zware tijd voor je! Heel veel sterkte in ieder geval!! Ik heb zelf niets te klagen, alles gaat goed en alsnog is het soms (lichamelijk) zwaar maar er lijkt inderdaad een soort taboe op te rusten om dat uit te spreken... Nogmaals, sterkte!
Hoi Moetie, wat een verhaal zeg. Logisch dat je het er moeilijk mee hebt. En ik snap helemaal dat je je dan ook nog eens gaat zorgen maken of al dat gepieker invloed heeft op de groei van je kleine. Het helpt dan ook zeker niet als mensen op je rug gaan zitten over je humeur en hoe je je moet gedragen. Daar zou ik zelf ook heel slecht tegen kunnen. Iedereen heeft z'n eigen manier om met dingen om te gaan of dingen te verwerken, en zeker als je zwanger bent kunnen dingen een stuk lastiger zijn. Het is wel goed als je hier met iemand over kunt praten, ook met je man. Probeer ook eens wat tijd voor jezelf te nemen, een beetje ontspanning doet vaak ook wonderen en dan kun je alles misschien wat beter aan. Heel veel sterkte er mee!
nou ik moet zeggen dat ik je na dit verhaal helemaal geen klager vind! je blijft gelukkig inzien dat je mannetje in je buik een wondertje is! ik vind het raar dat mensen in je omgeving niet snappen dat je in een moeilijke periode zit! probeer wel iemand te vinden waar je regelmatig je hart bij kunt luchten, dit maakt het vaak al net iets makkelijker! en neem af en toe tijd voor jezelf! ik snap dat je moet werken voor je inkomen, maar dit doe je toch niet 24/7?? als je even vrij hebt, neem dan lekker tijd voor jezelf... het huishouden kan ook wel een dagje wachten! verder wil ik je sterkte wensen!
Hey moetie. Wat een heftig verhaal zeg. Ik vindt na alles wat je tot nu toe meegemaakt hebt echt wel recht hebt om te mogen klagen en rot te voellen. Wil je op deze manier ook heel veel sterkte wensen en hoop dat de ellende voor je nu een beetje voorbij is zodat je alsnog van je kleintje en je zwangerschap kunt genieten.
Bedankt voor jullie reacties meiden, dat doet erg goed! En inderdaad ik hoef gelukkig niet 24/7 te werken, gelukkig heeft mijn lieve vriend inmiddels een hele leuke baan gevonden waar hij voor gevraagd is. Dus dat is heel positief! En heb ik hele lieve schoonouders die helpen met de honden uitlaten. En het huishouden dat blijft ook echt liggen hoor, maar dat boeit me op dit moment niet zoveel. Ik denk dat het een van de ergste dingen is dat ik niet terug kan vallen op mn eigen moeder. Ik had graag ook met haar het zwanger zijn gedeeld. maar ze is net hertrouwd, en heeft het nogal druk met zichzelf zeg maar.. dus daar moet ik toch niet teveel van verwachten weet ik wel, maar toch is die verwachting er onbewust weer. Hebben jullie een goeie bnd met je moeder waar je je vreugde en zorgen over de zwangerschap mee kunt delen? Liefs moetie
moetie, nou een klager ben je niet hoor. Het is allemaal niet niks wat je op je bordje hebt gekregen. Hoop dat er nu betere tijden voor je zijn aangebroken. Ik heb, gelukkig, wel een goede band met mn moeder en kon tijdens de zwangerschap alles met haar delen. Mn schoonmoeder daarin tegen had overal wel iets over te zeuren .
Moetie, heel veel sterkte Kan me heel goed voorstellen dat je het op dit moment heel zwaar vindt hoor! Sowieso verandert je lichaam enorm tijdens een zwangerschap en dát kost al energie en dan krijg je dit er ook nog allemaal bij. Probeer af en toe echt je rust te nemen en iets te doen wat je echt leuk vindt. En probeer bij andere mensen eerlijk je grenzen aan te geven hoor! Ik weet dat dat heel moeilijk is, maar wel heel belangrijk. Hier begint het me lichamelijk flink af te breken. De eerste 20 weken zó misselijk geweest dat ik bijna niet anders gedaan heb dan op bed liggen en nu erg last van vermoeidheid. Als ik 's morgens uitgerust wakker wordt en even een stofzuiger door het huis haal, ben ik weer helemaal kapot. Hier dus ook echt moeten leren om grenzen aan te geven, want zolang jij niets zegt, verwachten anderen dat je gewoon functioneert als normaal. Verder hier gelukkig wel een goede relatie met mijn moeder (is ook niet altijd zo geweest helaas) en kan goed mijn verhaal bij haar kwijt of even bellen voor advies. Heb jij geen goede vriendin of (schoon)zus bij wie je kan aankloppen?
Gelukkig heb ik vorig jaar voor dat ik zwanger werd weer contact met m'n moeder. En moet zeggen dat gaat ondanks wat er gebeurt is gelukkig goed. Ook met mijn schoonmoeder kan ik het goed vinden. Helaas is er alleen iemand anders die nu heel moeilijk doet tegen me. En het maar niet kan begrijpen dat ik nu minder op bezoek enzo kom omdat ik moe van de zwangerschap ben. Maar probeer er niet te druk over te maken en heb nu zo iets van ik ga je niet meer achterna lopen kom nu maar eerst met je excusses na mij toe.
Ik heb wel genoeg vriendinnen, en daar kan ik ook wel bij terrecht hoor, maar die zitten nog niet echt in de fase waar wij in zittten. nog maar kort een relatie, en de ander gaat in mei trouwen en is aan het afstuderen. Mijn schoonmoeder is echt een schat van een mens! Aan haar heb ik echt ontzettend veel, e ga dan ook regelmatig bij haar een bakkie doen. Maar das toch anders als je eigen moeder. En dan heb ik nog een vriendin die een week na mij is uitgeteld van de 2e en die heeft wel heel duidelijk een mening over alles en ze kan zelf nog heel goed uit de voeten. dus dat vind ik dan wel lastiger. Maar inderdaad grenzen aangeven is wel een ding waar ik moeite mee heb.... maar zo moeten we iedere dag leren. En ik herken het helemaal dat je van stofzuigen helemaal uitgeput kunt raken!!!! de gyneacoloog zei tegen me vorige week dat ik niet moest vergeten dat mn lichaam op dit moment een gemiddelde leeftijd heeft van 70 jaar! ook wel iets om te onthouden..... liefs