Nu mijn zoontje geboren is krijg ik eergisteren een kaart in mijn bus! Nietsvermoedend doe ik ze open en zie dat het van de papa komt! Hij feliciteert me met de geboorte en er zit een lange brief bij waarin em schrijft hoe erg hij het vindt dat zijn zoon zonder hem geboren is en dat hij hem niet kan zien! Hij heeft zitten wenen toen em hoorde dat Liam geboren was! (daar twijfel ik beetje aan ) Hij vraagt me ook waarom ik nooit geantwoord heb op zijn smsen en zijn mails want hij ziet ons nog steeds graag en kan ons niet vergeten! En hij zou graag zijn zoontje eens willen zien.... Wat vinden jullie daar nu van?
Ik zou het zelf niet toelaten , dat wanneer mijn ex mij vraagt om de kleine te zien na de geboorte. Want de hele zwangerschpa stond hij er niet voor mij, dus nu wil ik hem er achteraf ook niet bij hebben. Maar weet niet hoe je er zelf over denkt. Denk dat je moet overwegen of het zoel voor jou goed zal zijn, als voor Liam. Als je hem 1x toe laat, dan wil/ zal hij wel vaker langskomen. En is dat iets wat je wel wil, of juist niet? En wat voor rol wil je dat je ex erin gaan spelen? Wel de vaderrol, of niet?
ik ken jullie voorgeschiedenis niet dus ik vind het moeilijk om er wat over te zeggen. als hij wil bijdragen aan de opvoeding (financieel en door aanwezigheid) dan kan ik me voorstellen dat adt voor het kindje wel positief kan zijn. maar voor hetzelfde geld komt ie een keer kijken en daarna niks meer... daar heb je toch ook niks aan? de papa van mijn kindje heeft nog niet gereageerd op het mailtje waarin ik vertel dat ik zwanger ben. ook ik maak me zorgen wat ik zou moeten doen als hij ineens op de stoep zou staan... moet ik uitgaan van wat ik wil of van wat voor het kindje misschien beter is? wat heeft een kindje aan een vader waar je niet van op aan kan?
wat een moeilijke situatie. je wilt natuurlijk een vader voor je kind maar wel een die er altijd voor hem is en niet alleen wanneer het hem uitkomt. aan de andere kant als je zoontje strakjes contact zoekt met zijn vader en te horen krijgt dat hij wel contact wilde toen hij geboren was maar het van jou niet mocht gaat je zoon misschien wel weer jou verwijten maken. doe het geen wat jou een goed gevoel geeft, je zult wel een reden hebben voor de beslissing die je neemt.
Hangt van de situatie af, maar ik denk dat hij als papa wel een beetje soort van 'recht' heeft om zijn zoon te zien. En ik zou het er ook met hem over hebben of hij van plan is je financieël te helpen.
Hangt inderdaad van de situatie af... Ik weet niet hoe het bij jullie is gegaan toen jij zwanger bent geworden. Als hij altijd zijn best heeft gedaan om contact met jou te zoeken, en ook echt altijd duidelijk maakte dat hij jullie kindje wou, snap ik hem heel goed. Als hij jullie heeft laten zitten tijdens de zwangerschap, zou ik hem gewoon niks van je laten horen!
Mijn situatie ken je hé; hij is vertrokken met de smoes dat hij te jong was om papa te zijn (op z'n 40ste) en bij mij komt hij er niet meer in. Hij kan het vergeten dat hij z'n zoon te zien krijgt, daar doe ik alles voor (verhuis, van mobiel nr veranderen enz) In de eerste plaats: hij is vertrokken, ik moe(s)t de hele zwangerschap alleen door, dus moet hij achteraf niet afkomen dat hij z'n zoon wil zien. Nu weet ik niet hoe jij erover denkt, of je hem een kans wil geven, maar als je toezegt, wel ff rekening mee houden dat als jullie bv woorden krijgen, hij het je wel goed lastig kan maken op allerlei manieren. Mijn mening erover (maar wie ben ik hé) is dat hij nu niet moet komen 'janken'. Ff heel goed adenken over deze situatie, die uiteraard verre van makkelijk is... Succes! (en een héle dikke knuffel aan je mannetjes )
Nou, ik heb hem ondertussen al gezien! Hij is eventjes binnen gekomen en toen em naar de kleine keek is em enorm beginnen wenen! Schrok me een hoedje! Mister macho, die zo zijn gevoelens toonde! Toen keek em naar mij en vroeg me waarom ik drie maand lang niet op zijn smsen antwoorde en op zijn mails en zijn andere brieven... Ik zei em dat ik kwaad was (wat beetje logisch is natuurlijk ) en dat ik daarom niet wou dat em langskwam! Hij zei toen dat hij steeds geprobeerd heeft en het zo erg vond dat em ons niet meer zou gezien hebben, dat hij weet dat hij heel stom geweest is maar de zwaarste straf ooit gekregen heeft en die is: dat em de geboorte van zijn zoon niet heeft mogen meemaken en em niet te zien krijgt! Ik heb hem geantwoord dat het zijn eigen schuld is en toen is em weer in huilen uitgebarsten. Hij heeft Liam 2 minuten in zijn armen gehouden en was em constant aan het kussen! Toen zei hij me dat hij graag terug een gezin wou vormen en ik heb geantwoord dat dat me enorm bang maakt en dat ik niet terug gekwetst wil worden! Zeker niet nu er nog een tweede boeleke bij is en hij zei dat hij dit begreep en dat em dan zeker zijn verantwoordelijkheid wou opnemen en me elke maand geld wilt storten! Ik weet dat sommigen van jullie misschien niet begrijpen wat me bezield, maar het heeft me wel doen twijfelen, echt waar! Had dit nooit gedacht, maar heb nu gezien hoe hij met Liam deed en raar maar waar dat deed bij mij ook iets! Zijn het de hormonen nog? Ik weet het niet... Hij zegt wel dat het nooit meer zijn bedoeling zal zijn om weg te gaan van ons want nu is zijn zoon er en hij wil die ook niet teleurstellen en dat hij mij altijd graag gezien heeft en altijd terug contact proberen zoeken heeft! Dat laatste is wel de waarheid, zelfs zijn familie heeft het verschillende keren geprobeerd maar ben zo bang. Hij zegt ook dat als het goed zou komen we natuurlijk meer moeten praten met mekaar want dat was ons grootste probleem en dat hij mij gewoon terug gelukkig wil maken en er altijd kunnen zijn voor zijn zoontje! Moet ik het nu terug proberen met hem of niet? Ik weet het niet meer... Mijn hart begint te twijfelen mijn verstand zegt nog: niet doen! Natuurlijk zullen de reacties uiteen lopen en de meningen verschillen en weet ik wel dat ik uiteindelijk zelf moet beslissen wat ik wil maar ik zou toch graag jullie meningen willen lezen! Ook al doen ze pijn of ben ik het er niet mee eens! Van een twijfelaar die bijna gek wordt!
he meis je moet doen waar jij je goed bij voelt tuurlijk zijn de reakties verschillend maar het gaat om jou en je gezin.dus aan jou of hij erbij hoort van veraf of van dichtbij je bent momenteel wel aan het ontzwangeren hou daar wel rekening mee. doe het rustig aan,praat veel met elkaar. veel succes twijfelaartje,kan je wel begrijpen liefs kristy
hallo! ik vind het een heel raar verhaal hij wou er dus niet voor je zijn op het moment dat je hem het meeste nodig had tijdens je zwangerschap waar je samen heerlijk van moet genieten.nu is je kindje geboren en hoor je weer wat van hem fijne vent ik denk dat als jij het toelaat het misschien 3 maand duurt dan zie je hem weer niet . meid doe wat je zelf denkt dat het beste is wij kunnen alleen zeggen wat we er van vinden maar het is en blijft toch jou keuze ,misschien iemand van je familie een keer vragen,je hebt de zwangerschap zelf alleen al heel goed gedaan hou je goed en je zal zelf de beste keuze maken groetjes
Vooral alle tijd nemen die je nodig hebt Leen, tot alle twijfels (of dan toch de meeste) weg zijn. Als je nu bv beslist van opnieuw te beginnen, kan je er later spijt van krijgen, maar omgekeerd even goed, dus écht de tijd nemen en er héél goed over nadenken. Aan zijn reacties te zien, zal hij dat maar al te goed begrijpen als je het hem uitlegt. En ook eerlijk zijn tegen hem én jezelf. Nu ik je verhaal gelezen heb, lijkt het me toch wel een 'goede' man, vooral omdat hij zijn verantwoordelijkheid wil opnemen (kom je zelden tegen in gevallen zoals de onze) en dat wenen doet ook wel iets hé. Niets overhaasten meiske, tijd brengt raad
Ja engeltje, geloof me maar, daar zit ik ook constant aan te denken! Dat is de voornaamste reden dat me tegenhoudt! Hij heeft me eerst gezegd dat hij het niet meer zag zitten en na een maand zoekt hij terug contact maar dan was ik koppig en wou ik het niet meer! En ja platliggertje, dat heeft hij ook in zijn mails en smsen altijd geschreven dat hij zeker wil betalen voor zijn zoon! Maar ik was zo koppig en kwaad en was bang dat hij hem dan te veel wou zien enzo. Hij heeft me nu gevraagd of em een fotootje van mijn site mocht afprinten om bij zich te houden en heb daarop ja gezegd. Ik besef ook dat alles tijd moet hebben en dat ik goed moet nadenken hierover! En mocht ik toch beslissen om hem terug in ons leven te laten zal het zowiezo niet direct samenwonen zijn terug! Eerst goed de kat uit de boom kijken en merken hoe hij is en of hij alles meent en ook of mijn gevoelens er wel nog zijn want dat kan mss ook veranderd zijn! Tis niet makkelijk, pff!
zeker niet makkelelijk meid. denk er goed overna. je zult uiteindelijk een goede keuze maken wat het ook is
Denk er goed over na en overhaast nix, dan neem je altijd de goede beslissing voor je zoon en voor jou
Geen makkelijke beslissing inderdaad. Ik denk dat jullie eerst beter als vrienden met elkaar om moeten gaan. En daarna zie je wel verder. Je merkt dan vanzelf of hij echt voor jullie als gezin wilt gaan of niet.
Het is kermis in Vilvoorde... Gaan we er met z'n allen naartoe (ikke in de rolstoel, hoihoihoi!) en wie kom ik daar tegen? De vader! Ik dacht ff dat ik ongelukken ging begaan! Toonde hem aan m'n ma, die vloog er naartoe en heeft hem daar onder zijn voeten gegeven voor heel de markt, krijsen dat ze deed Hij blijft dus bij z'n beslissing dat hij niets met de beeb wil te maken hebben, dat het zijn kind niet is en dat hij te jong is om vader te worden. Tot zover dus "ik ga terug bij m'n pa wonen in Frankrijk". Hij is dus dichterbij dan ik ooit had kunnen denken. Goed, voor mij staat het vast: de dag dat hij durft aan te bellen (voor zolang ik hier nog woon dan) sla ik hem de hersens uit z'n kop. Of neen, wacht ff, kan niet; hij heeft geen hersens Allesinds: hij wil niets met ons te maken hebben, zegt dat het zijn kind niet is, dus kan hij me maar met rust laten ook. Oh ja, ik heb m'n net geopend blik cola naar hem gegooid en het was raak, hij hing volledig vol
hahahah dat had ik willen zien had me denk een scheur gelachen wat jullie gedaan hebben. en alle meiden jullie hebben gelijk je moet doen waar jullie je prettig bij voelen met of zonder vader van de baby. veel sterkte en geluk allemaal
Neem de tijd om een beslissing te nemen. En zoals je zelf al schrijft, je hoeft niet meteen weer te gaan samenwonen. Je kunt het contact toch heel rustig aan opbouwen? Eerst alleen als vader voor je zoontje en later misschien als jouw partner. Hoe jullie relatie ook loopt, als hij een vaderrol kan vervullen denk ik dat je dat zeker moet stimuleren. Voor je zoon belangrijk maar het geeft jou ook wat ruimte als je kunt overleggen en verantwoordelijkheid kunt delen. Ik wens je heel veel wijsheid en sterkte. Maar ook veel geluk en hoop dat je lekker kunt genieten van je zoon.
Ik heb dus besloten om hem terug in mijn leven te laten op het vlak van zijn zoontje! Dus we gaan proberen om eerst als vrienden overeen te komen en dan zien we wel wat de toekomst brengt! Hij zal Liam dus ook financieel ondersteunen en er af en toe tijd mee doorbrengen! Of het ooit nog tot een relatie komt tussen ons hangt volledig af van deze periode en hoe we omgaan met mekaar en of hij het meent dat hij zijn zoon wil blijven zien! Bedankt iedereen om je mening te geven en ook voor de goede raad die ik gekregen heb!