Hallo allemaal, Via google ontdekte ik dit forum. Graag wil ik hier mijn verhaal doen. Zal het proberen een beetje kort te houden al is dat wel moeilijk.... Ik heb samen met mijn mijn vriend twee kinderen van 5 en 3,5. Hij wilde geen kinderen meer en ik twijfelde nog. In februari bleek ik zwanger te zijn. Ik was blij ( met toch een ongerust gevoel.... ) en mijn vriend heeft heel erg aan het idee moeten wennen. Met 9 weken werd ik al dikker en kreeg ik van iedereen de opmerking, goh mo, je wordt wat dikker..... We hebben het toen aan iedereen vertelt voordat ze het zelf gingen raden. Ook hebben we het aan onze kinderen verteld en ze waren heel blij. De jongste riep maar, ik wordt grote broer ! Met 10 weken mochten we voor een echo. De echoscopist kwam uit op acht weken, dit kon niet volgens onze telling. Op mijn vraag of er wel een kloppend hartje was, kregen we te horen dat dit niet zo was. In 5 minuten tijd stort je hele wereld in ! Om nu mijn verhaal een beetje in te korten, ik ben 6 dagen na dit bericht gecurriteerd van TWEE lege vruchtzakjes. Ik vond zelf dat ik deze 6 dagen zonder al te veel heftige emotionele reacties ben doorgekomen. Had ook nog steeds de zwangerschapsklachten. Eenmaal na de curritage kwamen alle emoties los en verdwenen de zwangerschapklachten. De curritage is nu 11 dagen geleden en ik heb het gevoel dat iedereen doorgaat behalve ik. Er zijn mensen uit mijn omgeving die er niets meer over zeggen of vragen, vooral mijn familie. Vrienden, kennissen en mijn schoonmoeder van wie ik het eigenlijk niet verwachte kreeg ik de meeste steun.... Ik zit in de ziektewet voor de ziekte van Pfeiffer en werkte voor de miskraam een paar uurjtes. Nu moet ik dat van de arboarts weer hervatten al zie ik dat helemaal niet zitten. Ik weet dat je weer verder moet, maar dat is zo moelijk.... Met mijn verstand weet ik het allemaal wel, maar mijn gevoel hè ? Wat het ook nog extra moeilijk maakt is dat mijn vriend nu zeker weet dat hij geen kinderen meer wil.... Ik wilde misschien een derde en nu na mijn miskraam wil ik heel graag voor nog een kindje gaan.... Wie heeft er tips voor mij ? Hoe om te gaan met dit alles..... Bedankt voor het lezen van mijn verhaal.... Liefs Monique Ps ; En de opmerking; gelukkig heb je twee gezonde kinderen komt ook een beetje mijn ....... uit !
jeetje mo wat een verhaal... ik heb het met tranen in mijn ogen zitten lezen... heel veel kracht gewenst.. en het feit dat je al kinderen hebt doet helemaal niets af aan het verdriet dat je voelt Ik ben 8 jaar geleden spontaan zwanger geraakt en ik moet eerlijk zeggen dat toen ik daarachter kwam ik echt stuk was.. was nog heel jong.. was net bij mijn vriend(huidige man) net bezig met werken enz enz zat nog niet op kinderen te wachten .. na een beetje gewend te zijn aan het idee verloor ik mijn vruchtje (misschien raar woord) met 10.5 week zwangerschap en ja ik was er kapot van maar kon nergens heen met mijn verdriet want veel mensen zeiden toen.. meid je wilde toch nog geen kinderen of je bent nog zo jong... bah bah bah.. mensen moeten nadenken voordat ze iets zeggen meid.. tips heb ik niet echt behalve echt te blijven PRATEN met je vriend zodat je hem kan duidelijk maken wat je voelt.. en dan kan je hem waarschijnlijk makkelijker uitleggen waarom je kinderwens nog zo aanwezig is.. dikke knuf...
ja meid, ik kanje helaas geen advies geven...ik heb net ook een missed abortion gehad , gisteren had ik de curettage... ik merk dat ik soms denk dat ik het allemaal wel trek, maar dan nog geen half uur later lig ik weer helemaal overhoop met mijn emoties en zie het allemaal niet meer zitten...ik was van de eerste zwanger, en ik hoop gewoon zo enorm dat ik alsnog weer zwanger mag worden.... dus wb. jou situ en je vriend, ik kan je er helaas ook geen advies in geven...behalve blijven praten met elkaar... sterkte meid..
Hoi Wat een verhaal zeg. Die emoties moeten er toch op de een of andere manier uit. Bij mij kwamen die ook pas na een paar weken na mijn curretage. Veel gepraat en ook tegen collega´s, vrienden van ons weten het niet, behalve een paar hele goede. En weer werken, niet doen als je er nog niet aan toe bent en wie is die arts eigenlijk om dat voor jou te beslissen? Jij beslist dat zelf! Het is een proces waar je doorheen moet. En bij jou komt ook nog eens dat je vriend aan heeft gegeven dat hij geen kinderen meer wil. Dubbele tegenvaller, maar waarom wil hij het zeker niet? Ik denk dat ok hij het er heel moeilijk mee heeft, is het dat niet? Praat er veel over en laat de emoties gaan. Heel veel sterkte.
Bedankt voor jullie reacties ( en al zo snel ! ). Ik weet dat er nog stevig gepraat moet worden tussen mij en mijn vriend. Mijn vriend geeft als enige reden aan dat hij niet weer opnieuw wil beginnen. In november gaat de jongste naar school en dan hebben we wat meer "vrijheid". Hij heeft nooit zoveel met babies gehad, hij vindt ze pas "leuk" worden als ze een jaar geweest zijn ( heb wel eens gekscherend gezegd dat het zo'n pijn doet om ze dan pas te krijgen ! ). Ik zie nu ook al op tegen de maand november.... De jongste naar school en de maand waarin onze 3e kindje geboren zou worden..... Liefs Monique
Het staat een beetje raar dat ik schreef dat mijn vriend niets met babies heeft.... Hij houdt heel veel van onze kinderen maar vind het makkelijker worden als ze wat ouder zijn omdat je dan met ze kan spelen (lees ravotten ) en ze zelf meer aan kunnen geven wat ze willen en kunnen. sorry moest het even kwijt.... Liefs Monique
Dit herken ik heel erg! Dat kan mij ook heel verdrietig maken. Ik heb 4 weken geleden een miskraam gehad na een missed abortion. Een week na mijn MK ben ik op vakantie gegaan naar Curacao om daar te trouwen. Ben vandaag thuis gekomen en moet maandag weer werken. Ik zie er zo tegen op! Ik ben gewoon nog heel verdrietig en heb het gevoel dat mensen van mij verwachten dat ik me nu weer helemaal goed voel omdat ik zolang op vakantie ben geweest naar een tropisch eiland. Nou, zo werkt het echt niet hoor! Ik heb meer tijd nodig en ga maandag een gesprek aan met mijn leidinggevende. Het is niet iets wat zo over is! Probeer naar jou w gevoel te luisteren en neem alle tijd die je nodig heb om dit verlies een plekje te geven. Dan ga ik ook proberen mijn eigen "wijze raad" op te volgen! ('t is makkelijker gezegd dan gedaan!) Heel veel sterkte! Xje Chantje
Lieve Monique, Met tranen lees ik je verhaal. Neem de tijd voor jezelf, verdriet verwerken kan niet volgens een boekje maar geef er aan toe en probeer het niet weg te stoppen is mijn tip. En als je een luisterend oor zoekt.. Liefs
hoi Monique, wat een verhaal, heftig hoor! ik ken het gevoel dat de wereld om je heen doorgaat maar je staat zelf stil. ik heb dat ook (gehad) het lijkt wel als het nieuws een beetje achter de rug is dat het niet meer interessant is. dit kan heel kwetsend overkomen. neem vooral de tijd voor jezelf en probeer het te verwerken. praat of schrijf erover! wij hebben een boom gekocht (magnoglia soulangiana). we hebben de boom in de tuin geplant met een fotokopie van onze gup. ik leef met je mee in november. 21 november zou onze guppie geboren moeten worden. ik wens je heel veel sterkte en kracht! liefs
Sterkte meis, ik heb ook een m.a. achter de rug. en soms heb ik het gevoel dat het verdriet niet wil slijten. neem er de tijd voor. groetjes Carla
Beste monique, Ik sluit me aan bij de rest.. wie denkt die knuppel van een arbo arts wel niet dat hij/ zij is om jou al weer aan het werk te willen hebben terwijl jij het nog niet ziet zitten! Pas op hoor! Dat is pas ziekmakend! Een paar jaar geleden heb ik zelf pfeiffer gehad, behoorlijk heftig. Nu een missed abortion en van beide kan ik zeggen dat alleen jij weet hoe je je voelt en wanneer het over is. Met pfeiffer heb ik langer dan een jaar gekwakkeld. Mensen begrijpen gewoon niet dat je je na een 1/2 jaar nog ellendig kan voelen. Maar ja, ze staan niet in jou schoenen.. hun hoeven het niet te doen. Ik kan daar heel boos om worden. Vorig jaar heb ik nog iets heel anders mee gemaakt, waarvan de arboarts mij probeerde zsm aan het werk te krijgen.. toen ben ik best heel boos geworden, voelde me niet serieus genomen. Normaal ben ik echt een werkpaard.. daar ligt het heus niet aan. Dus laat ze maar lekker kletsen. Vandaag werd ik gebeld door het UVW. De vrouw vroeg of het klopte dat ik vanaf 20 april ziekgemeld sta ivm zwangerschap. Ze klonk erg onaardig. Daarna vroeg ze met een toon van 'jou zou ik een even aan de tand voelen.. of het allemaal wel zo ernstig is': Wat zijn de klachten? Toen ik zei: nou ik heb een miskraam gehad! viel ze helemaal stil. Net goed, die lui lijken al wel bevooroordeeld voordat ze bellen. Dit is natuurlijk puur mijn interpretatie en 1 voorbeeld, maar het was gewoon frustrerend. Zo, ben ik ook een beetje mijn verhaal kwijt . Verder inderdaad rustig door praten met je vriend. Toen bekend was dat wij de abortus kregen zei mijn man misschien wel geen kinderen meer te willen hebben. Ik schrok daar heel erg van, maar besefte me dat hij het gewoon heel erg moeilijk had met de abortus en dit zijn manier van verwerken/ 'oplossing' was. Dus wie weet.. is je vriend ook wel heel erg geschrokken en denkt hij er over een aantal weken anders over. Geef hem ook even rustig de tijd alles te verwerken + te verwerken wat jij aan geeft. Ik hoop dat jullie er uit komen! Sterkte!
Hoi Monique, Je verhaal is zeer herkenbaar: ik heb ook een miskraam gehad onlangs en ik heb het ook zo gevoeld dat familie en vrienden op een gegeven moment er niet meer naar vragen en het lijkt dat hun wereld doorgaat, terwijl jouw wereld op dat moment gewoon even stilstaat. Als tip wil ik je geven dat je je verdriet moet toelaten. Bij mij hielp het ook hier op het forum te komen en er met mensen over te praten die hetzelfde als jij hebben meegemaakt. Je voelt je dan namelijk niet meer zo alleen. Voor de rest wil ik je heel veel sterkte wensen! Liefs Marie
Nog iets.. mijn husband heeft ook niet echt iets met babies, zoals jij dat omschrijft. Ik moet eerlijk bekennen dat ik zelf kinderen ook leuker vind naar mate ze ouder worden, dus kan me er wel iets bij voorstellen. Maar ja, baby zijn ze maar eventjes.. voor je het weet lopen ze al in het rond! Succes.
Hey Monique Ik weet precies hoe je je voelt. Ik heb maar een paar dagen voor jouw een curettage ondergaan. Het voelt zo klote. Ik heb gelukkig hele lieve vrienden die er de hele tijd voor me zijn geweest, dat heeft me zo geholpen. Ik heb zoveel gehuild, geschreeuwd en gevloekt, maar het kwam er in ieder geval wel uit. Dat heeft mij echt geholpen. Ik ben ook vrij snel weer aan het werk gegaan. Ik was er ook wel aan toe moet ik zeggen. Thuis leek ik echt gek te worden.. (nu ben ik trouwens ook op mijn werk..) Maar dat is ieder voor zich. Hoe durft die arbo-arts je te verplichten te gaan werken.. echt niet dus he.. Als jij er nog niet aan toe bent dan moet je gewoon niet gaan. Hij kan je dat echt niet verplichten. Je moet echt op je strepen gaan staan! lieve meid ik wens je heel erg veel sterkte. Het is moeilijk en inderdaad, het leven gaat door.. alleen lijkt dat op zo'n moment dus echt niet.. ik weet het! En al die domme opmerkingen die mensen zeggen.. zo frustrerend! Heel veel sterkte kuz Sizzel
Hoi Monique, Wat vreselijk dat je dit allemaal meemaakt. Na mijn mk leek de wereld enorme grote stappen te maken, terwijl mijn wereld zo stil stond. Mensen om me heen hadden het over het plannen van een zomervakantie, terwijl ik nog niet eens aan de dag van morgen wilde denken. In eerste instantie liet ik het over me heen komen en pakte ik alles snel weer op, maar dit hield ik niet lang vol. Na een week van energie opbrengen voor anderen kreeg ik een terugval en kon ik een paar dagen alleen nog maar huilen. Ik kan je (uit deze ervaring) alleen meegeven dat je op dit moment moet doen wat jou het beste lijkt. Er zullen momenten zijn waarin je je beter voelt, maar ook momenten waarbij je je niet goed voelt. Neem hiervoor de tijd en luister vooral naar jezelf. Het is niet niks wat je overkomen is Ik wens je in ieder geval héél veel sterkte de komende tijd en hopelijk komen je vriend en jij samen tot een beslissing over jullie toekomst. Groetjes Franka
Bedankt voor jullie lieve reacties. Heb inmiddels al een pittig gesprek gehad met mijn vriend maar ben daar niet veel wijzer van geworden. Het eindigde dan ook in een hoop verwijtende opmerkingen van mijn kant. Niet helemaal eerlijk maar moest het allemaal even kwijt. Over een poosje moeten we het gesprek maar vervolgen, nu eerst maar even de controleecho en het gesprek met de gyneacoloog afwachten. Dit is 22 mei. Hebben jullie ook dat je je zwangerschap door blijft tellen ? Zo van nu zou ik zoveel weken zijn..... Liefs Monique