MELBOURNE - Een tien à twaalf weken zwangere vrouw moest heeft haar baby verloren in het toilet van het Frankston ziekenhuis in Melbourne. Tracey Lake moest er vier uur op een arts wachten. Minister van Gezondheid David Davis heeft een onderzoek gelast. Op 9 februari stuurde de huisarts Lake naar de dichtstbijgelegen eerste hulppost. Hij belde ook naar het ziekenhuis en gaf een brief mee waarin stond dat een miskraam dreigde. Hoewel ze bloedde en hevige pijnen leed, moest ze langer dan een uur wachten voordat een verpleegster haar bloeddruk kwam nemen. Pijnstillers kreeg ze -ondanks uitdrukkelijk verzoek- niet. Omdat het bloeden erger werd, ging Lake naar het toilet. "Ik voelde het naar buiten komen. Ik wist dat ik mijn baby kwijt was. Ik begon te huilen, wist niet meer wat te doen en was compleet overstuur. Maar zelfs toen werd ik nog niet geholpen." Blunder De verpleegster begon opnieuw haar gegevens te noteren alsof ze een nieuwe patiënte was. Daarna kreeg Lake toch een bed. De eerste dokter kreeg ze om 2.30 uur te zien, bijna vijf uur nadat ze de spoedafdeling binnenstapte. Haar bloeddruk bleek aan de lage kant en als ze nog meer bloed verloren zou hebben, had er een transfusie aan te pas moeten komen. Om 4.30 uur werd ze ontslagen uit het ziekenhuis, zonder baby in de buik. Vernedering Haar partner Darren Hall, die het menselijk drama van dichtbij meemaakte, begrijpt niet dat dit is kunnen gebeuren. "Als ze onmiddellijk verzorgd zou geweest zijn, bestond de kans nog dat ze het kindje kwijt geweest zou zijn. Maar dan was haar tenminste heel wat stress en de vernedering van dat toiletbezoek bespaard gebleven. Ik ben boos dat dit met ons huidig gezondheidssysteem nog kan gebeuren." Directeur Brendon Gardner benadrukt dat het ziekenhuis dit incident ten zeerste betreurt. "Het personeel werd al ondervraagd. Als dat nodig blijkt, zullen we de procedures veranderen." bron; AD
Verschrikkelijk! Echt stom dat ze niet geholpen werd in het ziekenhuis al hadden ze een miskraam met 12 weken waarschijnlijk niet kunnen voorkomen of zie ik dit helemaal verkeerd?!
Tja wat moet ik er van zeggen. Hier moet je met een dreigende miskraam gewoon thuis blijven en afwachten. Na enkele dagen een echo en dan word verder besloten. Als het nog leeft is het mooi, maar leeft het niet meer moet je vaak ook je tijd uitzitten. Soms met medicatie en soms wacht curetatie. Kan dus niet zeggen dat die vrouw in levens gevaar is. Voor haar eigen gevoel is het natuurlijk sneu. Ik denk ook dat het er meer om gaat dat ze niet gesteund/geholpen is dan dat ze wat aan de miskraam hadden kunnen doen. Hoe erg het ook is.
Tja hier in nederland doen ze het ook, ongeacht je leeftijd of hoelang je heen bent, ben vrolijk na huis gestuurd was 16 en 13 weken onderweg. HAd gewoon lichte weeen op de fiets terug na huis, de huisarts is geweest werd direct door hem weer terug gebracht, had nooit gemogen. Raakte bijna anderhalf liter bloed kwijt omdat een ader kapot ging tijdens de miskraam
Asociaal. Hieruit blijkt maar weer dat we tegenwoordig in een maatschappij leven waar je niets anders bent dan nummertje zoveel.
Tja, de huisarts hád haar doorgestuurd en gebeld.. Dus ze had gewoon opgevangen moeten worden in het ziekenhuis. Als een huisarts je hier doorstuurt naar de spoedeisende hulp, hoor je in elk geval gezien te worden en onderzocht... Miskraam had inderdaad waarschijnlijk niet voorkomen kunnen worden, maar als ze dít geweten had van te voren - had ze waarschijnlijk liever thuis, in haar vertrouwde omgeving geweest... In plaats van in het ziekenhuis waar ze net zo weinig hulp had als ze thuis gehad zou hebben..
Ik had tijdens een miskraam zoveel bloedverlies dat ik bijna van mn stokje was gegaan. En ondanks dat ik alleen thuis was met een baby, al 16 weken zwanger was en 3 keer de HAP heb gebeld, mocht ik niet naar het ziekenhuis gaan. De dag erna bleek dat ik zoveel bloed was verloren dat ik alsnog naar het ziekenhuis moest. Volgens mij had de vrouw waarmee ik belde de situatie echt flink onderschat.
Jemig, moet dit bericht uit Australie helemaal hier verspreid worden??? Miskramen verlies je vaak in het toilet (heb er zelf vijf meegemaakt) en om hier nu zo'n heisa om te maken dat het zelfs het nieuws moet halen . Het is ontzettend naar voor die vrouw, maar niemand had hier iets aan kunnen doen. Dat bedje had geen verschil gemaakt. De natuur had toch zijn werk gedaan. Keihard, maar realiteit.
Ik denk dat het niet om de miskraam zelf gaat maar om de manier waarop deze vrouw behandeld is. Dat niemand die miskraam tegen had kunnen houden is een feit maar ze hadden haar idd toch op een waardige manier kunnen behandelen! Die vrouw verliest haar kindje en een hoop bloed en alsof dat nog niet erg genoeg was moet ze maar op de pot hangen omdat ze te beroerd waren om verder voor haar te zorgen! Dat vind ik idd schandalig!
Je hebt het zelf al 5 x meegemaakt en toch zo hard reageren? Ik vind het verschrikkelijk dat de vrouw zo aan haar lot is overgelaten op een plek waar juist de zorg er voor had moeten zijn!
Nee het had voor de miskraam hoostwaarschijnlijk niets uitgemaakt of het nu thuis of in het ziekenhuis was gebeurt. Ik ben mijn eerste kindje ook thuis op de wc verloren, maar ik zat thuis, in mijn vertrouwde omgeving, met de telefoon omdat ik elk moment de vk mocht en kon bellen, een vk die ook meteen kwam aansnellen toen ik belde dat ik dacht dat het geboren was, een vk die me naar bed heeft gebracht en die me gewoon begeleide. Als het mij zou overkomen in het ziekenhuis waar ik al uren wachtte op een "behandeling" Waar ik na de miskraam op hun toilet gewoon opnieuw wordt ingeschreven als nieuwe patient, waar ik totaal geen medeleven ontvang. Ja dan zou ik ook woest zijn, woest omdat ik mijn kind ben verloren en woest omdat ik onmenselijk ben behandeld
Hier ben ik het niet mee eens, tuurlijk is het een vervelend verhaal maar laten we nu niet doen alsof alles vet fout is! Gelukkig zijn er ook verhalen waarbij je wel goed onder controle staat en waar goed voor je gezorgd wordt....zo'n ervaring heb ik...maarja die komen natuurlijk niet in het nieuws...
ik heb het niet over specifiek dit verhaal als ik het over 'nummertje zoveel heb' maar in zijn algemeen. Ik ben van mening dat inlevingsvermogen, persoonlijke interesse in je medemens, socialiteit enz enz tegenwoordig ver te zoeken zijn. Tuurlijk zij er nog genoeg mensen die graag een helpende hand bieden, met iemand mee kunnen leven en oprecht interesse in iemand hebben, en gelukkig maar! Maar ik vind wel dat we tegenwoordig voornamelijk in een wereld leven waarin het heel vaak 'ikke ikke ikke en de rest mag hartstikke stikken' is. Was volgens mijn grootouders en ouders vroeger toch anders. En dat geloof ik ook wel.
Ik heb die ervaring toch niet zo...als de nood aan de man is komt er vaak hulp uit onverwachte hoeken en dan denken de mensen niet alleen maar aan hun eigen. Ik ben van mening dat als we alleen maar het slechte willen zien en vasthouden er amper ruimte overblijft voor positieve zaken die er echt wel zijn alleen denk ik dat we een beetje blind worden gemaakt door onszelf en wat we lezen/horen of zien in de media of tijdens verjaardagen enz. We zouden eens vaker goede berichten "moeten"doorgeven aan elkaar ipv mopperen over hoe slecht de mensheid is..
Het lijkt inderdaad wel alsof het alleen nieuws is als het sensatie is of vreselijke ellende verhaalt. Leuke en goede dingen zijn STERK in de minderheid. DAAR zouden ze idd eens meer aandacht aan moeten besteden in het journaal enzo. Wat deze vrouw betreft. Een miskraam is niet niks (weet ik uit eerste hand) Ik heb hem thuis afgewacht met n week of 11. Maar op zo'n manier "behandelt" worden in zo'n kwetsbaar en verdrietig moment is idd erg hard en onprofessioneel van het ziekenhuis personeel.