Ik ben het helemaal met jou eens Bammetjebam. Tenslotte ben jij, Snoebeltje, nu je moeder bent geworden, degene die (in haar ogen) is veranderd. Het is op zich logisch, dat zij misschien moeite met die verandering heeft. Tegelijkertijd dient je vriendin deze verandering wel te accepteren en te respecteren! Dat ze je niet feliciteert met de eerste verjaardag van je kind, en geen interesse toont, geeft daar niet veel blijk van! Heel onaardig. Wat Adi zegt; ik zou haar nu 'matsen' omdat haar zus overleden is. Zij verdient nu je onvoorwaardelijke steun. Maar daarna dit gewoon met haar bespreken! Succes x
ik denk dat je er met een goed gesprek wel uitkomt. jullie zitten nu allebei in een andere levensfase, maar dat wil niet zeggen dat jullie vriendschap onmogelijk is, je zult alleen beide water bij de wijn moeten doen. sommige vrienden zie ik nu ook wat minder, maar ze zijn er wel. laats heerlijk weekendje weggeweest met allemaal kinderloze stellen reuze gezellig en het voelde ook fijn om ff geen "moeke te zijn" "echte vrienden zie je niet, zij staan achter jou"
Lieve meiden, hier een update en een uitgebreidere uitleg over de situatie. Wat vinden jullie nou? Al vanaf dat ik zwanger was, had ze het over bang zijn dat er veel veranderen zou in de vriendschap. Huilend zat ze toen bij me op de bank. Ik heb gisteren een gesprek met haar gehad waarin ze weer erg verwijtend was (ze had ook een erg vervelende mail gestuurd daarvoor): Ze vindt onder andere dat ik te weinig aandacht voor haar heb nu haar zusje dood is (terwijl ze bijna letterlijk om afstand vroeg, ze wilde sporten en ze voelde in eerste instantie niks. Ik heb letterlijk gezegd dat ik dat respecteer en dat ik wacht tot ze wel wil praten en dat ze moet zeggen wat ze nodig heeft....in het gesprek geeft ze vervolgens aan dat het niet goed is hoe ik het gedaan heb, en ze gaat er dus vanuit dat ik kan ruiken wat ze nodig heeft). Ze vindt me zeuren als ik zeg dat ik om 21.30 weer weg moet (zeg ik altijd als ik naar haar toe ga, is eenmaal zo omdat ik de volgende dag weer om 5.30 mn nest uit moet om te werken en mn dochtertje wil nog 2 keer drinken s nachts.) Ze kan zich niet vinden in mijn moederschap, onder andere omdat ik nog borstvoeding geef en me moeilijk los kon maken van mn dochter. Daar ben ik vreselijk kwaad om geworden, "wie denkt ze wel dat ze is om daar een oordeel over te hebben, ze ziet me nooit met mijn kind" denk ik dan...Ze heeft daarnaast niet eens wat met kinderen zegt ze en ik heb (te!!) angstvallig vermeden om af te spreken als mn dochter er ook was, voelde me bijna schuldig tov haar dat ik een kind heb, dat is ook wel mijn fout denk ik. Ze vindt inderdaad dat ik te veel invul wat zij nodig heeft (is misschien ook wel zo maar dat moest ik ook 10 jaar lang omdat ze erg introvert is...nu is dat aan het veranderen, maar dat kan ik niet ruiken en dat heeft ze ook wel toegegeven). Ik ben verdrietig omdat ik voor mijn gevoel wel veel investeer in de vriendschap. In het begin is ze inderdaad veel bij mij geweest, maar nu ben ik al 3 keer achter elkaar bij haar geweest, en toen mn dochter net geboren was (een paar maandjes oud) ben ik met mn kindje bij haar op de koffie geweest, en zo kan ik nog wel een paar voorbeelden noemen. En...wat maakt het nou uit wie bij wie komt...? Als de een tijdelijk meer moeite heeft met komen dan kan de ander toch langskomen, dat lost zich later dan weer vanzelf op denk ik dan. Ze zegt dat ze die "zwaarte" niet meer wil. Dat ze, als er een afspraak wordt afgezegd door een van ons, niet allerlei moeilijke discussies wil. Ze is haar zusje kwijt dus is ze egoistischer geworden zegt ze (en dat was ze altijd al een beetje) en dat ik niet moet verwachten dat ze zich zal gaan interesseren voor mn dochter en dat ze ook niet attent is met verjaardagen (ze heeft niks laten horen toen mn kind 1 werd "want daar hadden we het de dag ervoor toch al over gehad?"zei ze). Gisteren was opzich een goed gesprek, waarin we over en weer ergernissen en verwachtingen hebben uitgesproken, en nu zien we maar. Maar ik heb er eerlijk gezegd weinig trek meer in, het is mij nu ook te zwaar en ik heb het gevoel dat een wezenlijk deel van mij wordt genegeerd. Maar goed, ik heb ook gezegd dat zij maar moet gaan stappen met andere vriendinnen en dat ik mijn moederschap etc zal bespreken met anderen. Al begrijp ik niet dat je dat niet interessant kan vinden. T lijkt mij toch prachtig om je vriendin als moeder te zien en je kan er ook andere dingen over vragen dan alleen vragen die toegespitst zijn op het kind zelf...
Wat "goed"om te lezen dat dit voor iedereen herkenbaar is! Ik ben er mijn beste vriendin door kwijtgeraakt. Het begon toen ik zwanger was en het haar vertelde. -Ze was beledigd dat ik haar niet over mijn plannen om zwanger te worden had verteld. Ik was al na 1 maand gestopt te zijn met de pil zwanger en we wonen niet bij elkaar om de hoek. - Ze negeerde gewoon m'n hele zwangerschap. Na moeizame telefonische gesprekken hebben we afgesproken om om de tafel te gaan zitten. We kwamen hier niet verder mee. Ze leek ineens heel ver weg en snap eigenlijk nog steeds niet waar het probleem precies zat. En ik dacht dat dit na zo'n hechte vriendschap van 30 jaar nooit zou gebeuren. Ik was zo gekwetst en boos dat ik hierna ook geen contact meer heb opgenomen. Zij dus ook niet. Mensen in mijn omgeving zeggen dat het vaak met afgunst te maken heeft. Dat geloof ik wel. Een andere vriendin is al vroeg aan kinderen begonnen in een tijd waarin ik er totaal niet mee bezig was. Dus ik weet hoe het voor "de andere kant" is. Ik zie nu ik zelf een kind heb hoe het voor haar geweest moet zijn. Ik begrijp haar veel beter. Voordat je zelf moeder bent heb je geen idee van al die gevoelens! Nu ik je bovenstaande aanvulling lees komt het me allemaal heel bekend voor. Het voelt inderdaad alsof iets wat heel dierbaar en onlosmakelijk van je is wordt genegeerd. In de afgelopen 2 jaar heb ik andere vrouwen ontmoet. Ja met kinderen dus. Ik zie het als een nieuwe periode in het leven, dat is het blijkbaar. Niet iedereen kan het handelen als je een grote stap maakt in het leven en als dingen dus veranderen. Het lijkt erop dat jouw vriendin het daar heel moeilijk mee heeft. Ik vind dat je heel erg je best voor haar doet als ik het zo lees en je schrijft er niet voor niets zo uitvoerig over. Je lijkt me een heel trouwe vriendin. Jammer dat zij dat niet kan/wil zien!
Ik put er troost uit, dank je wel. Ik zal misschien maar moeten accepteren dat de vriendschap doodbloedt. Maar dat doet wel zeer!
ik heb een soortgelijke situatie ook gehad met een vriedin. In eerste instantie ging ik uit schuldgevoel steeds mijn grenzen te buiten (afspreken zonder Juliën, stappen net na mijn bevalling) om haar maar tevreden te houden. Maar uiteindelijk kwam ik tot de conclusie dat de investering eenzijdig was. Ik heb uiteindelijk de vriendschap met zeer veel moeite verbroken. Achteraf gezien maar goed ook, want ze heeft me bij veel mensen in een kwaad daglicht gesteld.
Dat was daarna en omdat ik de vriendschap had verbroken. Ik heb nooit negatief over haar gesproken en gewoon gezegd dat onze levens teveel van elkaar verschilden. Dingen die ik later terughoorde die ze over mij zei hebben me heel diep geraakt. Vooral omdat ik me (achteraf gezien) jaren voor haar karretje heb laten spannen. Stad en land af heb gereden om mevrouw overal naartoe te koetsen. Zelfs iedere verjaardag van mezelf nog 1 uur heen en terug gereden om mevrouw te halen en te brengen omdat ze geen vervoer had, met een krijssende baby achterin de auto. Je leert wel dat veel mensen puur voor zichzelf gaan in het leven. Daarom heb ik nog maar een handjevol vriendinnen.
Moeilijk, het is altijd makkelijk praten voor anderen maar het is niet makkelijk om hiermee om te gaan.
je hebt je best gedaan om je vriendschap te redden. als ik jou was zou ik nu niets meer doen.niks ondernemen. gewoon door gaan met je eigen leven met mensen die je als moeder niet zo erg afwijzen. misschien komt het nog goed tussen jullie, maar zij moet nog volwassener worden denk ik, en haar verdriet eerst verwerken. en wanneer je zo slecht voelt bij iemand dan moet je zeker niet in haar buurt blijven. zij zuigt misschien al je energie op en je hebt je energie voor je kindje nodig. dus geen contakt meer. niet reageren op email,niet eens lezen misschien. let op ik ben wel degene die eerder zei dat je je vriendin niet zomaar op moest geven etc. maar het is nu helder na zo een gesprek.
Wil je me uitleggen wat je er helder aan vindt? Trouwens, gisteren ging ik er best met een goed gevoel vandaan, maar vandaag voel ik me er weer k**t onder, ook omdat ze bijv zegt dat ze niet begrijpt dat ik nog borstvoeding geef ondanks dat het sexleven van mijn vriend en mij er onder te lijden heeft. Dan denk ik op het moment zelf: o ze heeft misschien wel gelijk, en dan als ik thuiskom denk ik: hee wacht even, hier ben ik het helemaal niet mee eens...waarom heb ik nou meegepraat??!! Zo'n slappe trut voel ik me dan! Dan zeg ik tegen haar: ja we kunnen binnenkort ook wel eens stappen en nu gaat het losmaken wel wat makkelijker dan in t begin...en dat is ook wel zo...MAAR IK WIL MEZELF NIET DE HELE TIJD HOEVEN TE VERDEDIGEN!!! En ja inderdaad: alle energie wordt uit me gezogen. En dat wil ik haar dan ook zeggen. Maar ik weet dat ik dat niet moet doen, dan maak ik alles alleen maar moeilijker. Sh***, ben zo verdrietig!
snoeb, ik hoef het niet uit te leggen denk ik, je zegt het zelf allemaal. maar goed, je maakte een verslag van je gesprek met haar en ik vond dat je daarin genoeg vertelde dat het voor mij een heldere zaak lijkt. het is duidelijk dat ze je eigenlijk ziet als iemand waar ze haar eigen frustraties projecteert, ze verwacht onbewust, eigenlijk dat je haar verdriet wegneemt, en volwassen mens weet dat niemand zo een verdriet en pijn bij een ander weg kan nemen. ze neemt je kwalijk voor de dingen die eenmaal zo zijn wat dan ook je probeert te doen. en ja, die opmerkingen over BV... het is zo duidelijk dat ze zich niet kan voorstellen hoe een gezin is, dat papa juist enorm blij en gelukkig kan zijn alleen al omdat zijn kindje BV krijgt van zijn vrouw!en dat over sex leven...tja wat moet je hiermee? je voelt je nu rot en verdrietig(ja hoor, je energie wordt opgezogen). maar dat zal niet lang duren denk ik. als de vriendschap echt goed is komt ze weer terug. jij hoeft nu niks meer te doen. laat het los.dat is dan mijn mening.
Maar ik zou toch nog echt tegen haar zeggen wat je kwijt wil. Ik ben ook blij dat ik dat gesprek nog had met mijn vriendin toen. Dan heb je de dingen kunnen uitspreken. Anders blijf je ermee rondlopen en is de vriendschap onduidelijk. Nu ik bovenstaande lees vind ik haar heel afkeurend en ik krijg het idee dat ze afgunstig is. Kan ze ook wel eens blij voor je zijn? En dan met name jouw situatie met man en kind? Dat is jouw geluk en dat zou ze jou van harte moeten gunnen ipv die rare opmerkingen. Ik vind het gewoon ruiken naar jaloezie. Maargoed, dit alles maak ik op uit jouw tekst, misschien voel jij dat niet helemaal zo.
Ja ik moet het een en ander misschien nog wel een keer zeggen. Maar weet je, ik ben er nu gewoon zo MOE van. Ik heb nu opeens behoefte aan afstand, terwijl zij steeds degene was die dat had. Gek hoe dat werkt. Nou, wat je vraagt is wel een goeie, kan ze blij zijn voor me...ja, dat kan ze wel denk ik, maar erg enthousiast is ze met betrekking tot mijn gezin nooit geweest. Ik heb met haar gesproken mbt de borstvoeding. Ik zei dat ik graag nog bv wil geven, maar dat ik het wel moeilijk vind omdat mijn sexleven op een heeeeeeeeel laag pitje staat, waarschijnlijk ook door de hormonen vanwege de bv. Toen zei ze dus donderdagavond dat ze dat heel raar vond dat ik dan nog bv gaf, en dat ze het ook niet leuk vond dat ik eerder naar huis ging omdat ik mn kind nog bv moest geven om 22.00. Dan kon ik mijn vriend toch voor haar laten zorgen? "Ja maar ik kolf slecht dus ik heb nauwelijks voorraad..." zo ben ik mezelf steeds aan het verdedigen en dat verwijt ze me ook : elke keer heb je weer een ander excuus om eerder weg te gaan, zei ze. Dan ben je weer moe, dan is het weer de bv, dan weer je werk. Elke keer is er wel wat. En ja, dat is ook zo, en dan voel ik me dus schuldig.En dat ben ik zo zat! Hoop je vaker te "spreken".