Ik ben over het algemeen genomen heel gelukkig met mijn/ons leventje. Heb een gelukkig huwelijk, we zijn beiden gezond, hebben binnenkort (hopelijk) twee gezonde kinderen en kunnen lekker ons leventje leven. Uiteraard heb ik ook wel eens een dipje hier of daar, maar daar word ik niet ongelukkig van, hooguit chagerijnig . Dat gaat wel weer over! Ik heb in mijn werk voldoende te maken gehad met zeer zieke mensen en daardoor geleerd om blij te zijn met de kleine dingetjes in het leven, met name gezondheid. Je hoeft je zeker niet te schamen voor je gevoelens, maar ik denk ook niet dat je echt ongelukkig bent. Je zou wellicht een aantal dingetjes wat anders willen zien of anders willen regelen, maar dat maakt je niet ongelukkig, toch? Of zie ik dat verkeerd?
Nanette wat heb je dat mooi verwoord! Ik durf wel te zeggen dat ik gelukkig ben. Dat wil alleen niet zeggen dat ik iedere dag helemaal in de gloria rondloop met een enorme glimlach op mijn gezicht. Ik ben enorm dankbaar voor wat ik heb en ik sta daar ook regelmatig even bij stil. Dit vind ik belangrijk om even te relativeren. Er zijn namelijk altijd dingen die ik nog graag zou willen hebben of zou willen doen maar dat zie ik als luxe probleem. Ik heb een fantastisch gezin, een dak boven mijn hoofd, lieve mensen om mij heen, een goede baan en iedereen is in goede gezondheid. Dit is voor mij een goede basis en wat er nog extra bij kan is allemaal extra. Ik zal dus nooit ongelukkig worden van het feit dat ik een keer niet op vakantie zou kunnen of omdat we die nieuwe auto niet kunnen kopen. Ik denk dat een hoop mensen zich blind staren op wat ze niet hebben en dan vergeten dankbaar te zijn voor wat ze wel hebben. Het leven is een feestje je moet alleen zelf de slingers ophangen
ik ben in sommige punten heeeel gelukkig. heb een geweldige vriend die me altijd steunt en nog altijd niet gillend gek bij me wegrent, een lieve dochter en een tweede die er bijna is, we gaan volgend weekend verhuizen naar een supermooi, groot nieuw huis van alle luxe voorzien. ( hebben we dan ook jaren keihard voor gewerkt hoor) maar............... ik zit met een vreselijke angststoornis en ben dus heel de dag opgejaagd en gestresst en voel me daar dus doodongelukkig door. dus hier snijd het mes aan twee kanten.
Je kan in ieder geval niet weten hoe het voelt om gelukkig te zijn als je niet ook soms s ongelukkig bent. Altijd alleen maar gelukkig zijn zou ook gewoon en saai worden en dan wordt je daar weer ongelukkig van want dan denk je is dit het nou. Dan zijn er geen hoogtepunten meer. Geniet v an wat je hebt en mis je iets probeer dat dan te crëeren
Mijn man en kids en ik zijn gezond en daar ben ik heel gelukkig mee. Maar ben van het westen verhuisd naar het noorden. Maar hier ben ik niet echt gelukkig.Mensen zien me aan als een Hollander. Ze accepteren me niet echt echt en me schoon familie ook al helemaal niet.omdat ik uit het westen kom.Veder zijn me ouders meer afstand van me gaan nemen ik weet niet waarom om.maar ze hebben nooit tijd voor me.en dat doet pijn. Ook doet pijn dat ik hier geen maatje heb.Mijn man is echt heel veel aan het werk dus ben veel alleen thuis.Soms denk ik bij me zelf wil ik dit wel..Soms vind ik het moeilijk om met mijn te leven hij heeft ADD. (soort adhd) En dan dit ik helemaal met me handen in het haar.Maar goed ik hou veel van hem.
Een poosje geleden had ik het gevoel ook even, ik denk ook dat het mensenlijk is en dat iedereen het wel eens heeft. Ik ben dolgelukkig met mijn man en twee kinderen. Het lukt mij gelukkig heel goed om nu te genieten van de dagelijkse momenten rondom het gezin. - Een heerlijke zondag brunch waarbij mijn dochter van bijna vier alles zelf mag smeren en inschenken (en ja dat geeft troep en gedoe). Ik geniet van haar genieten en haar trotse gezicht. - Mooie liedjes op zetten en met zijn viertjes dansen als de kindjes moe zijn. In ons geval vinden ze dat heerlijk en hangen dan helemaal tegen ons aan. - Elke ochtens als gezin ontbijten en eke avond als gezin weer aan het avond eten zitten. Ik mag mijn leven delen met een paar heel bijzondere mensen/mensjes. - Elke zaterdag uitslapen, uitgebreid alleen douchen en even de woonkamer voor mezelf (als ik beneden kom is man even weg met de kids). Op zondag draaien we dat om. Zo kan ik meer voorbeelden noemen. Natuurlijk zijn het momenten. Veel dagelijkse zaken zijn met kleine kinderen gewoon lastig. Sommige dagen zijn slopend. Ik heb een klein netwerk, weinig vrienden door een aantal verhuizingen. Natuurijk zou ik dat wel eens anders willen. Maar het lukt mij om steeds weer gelukkige momenten te zoeken en dat gevoel ook op mindere dagen een beetje vast te houden.
Ik mag eindelijk na jaren van depressie en daar voor jaren van ellende zeggen dat ik gelukkig ben. Heb n goeie man, 2 tieners en een meisje van mn huidige man. En we boksen het elke maand voor elkaar om rond te komen. Zijn genoeg dingen die ik zou willen of willen doen. Maar denk niet dat ik er veel gelukkiger door zou zijn. Want na die dingen dan komen er vast wel weer andere dingen die ik zou willen of willen doen. Dat is niet het punt waar ik gelukkig(er) van wordt. Ik denk dan ook dat mijn geluk afhankelijk is van een toekomst beeld hebben. Zit er in de toekomst nog iets in het verschiet waar ik nu aan kan werken zodat ik dat straks kan of heb? DAN ben ik gelukkig (zolang het geen er nu is ook goed gaat natuurlijk) En het geen er nu in het verschiet zit is mn cursus die ik afgerond zal hebben. Mn man die weer werk krijgt. Mn middelste naar het VO (ben benieuwt hoe dat weer gaat) Eigenlijk dood normale dingen in het leven maar zolang als er dat soort dingen zijn boeit het leven me en ben ik op alle fronten voorzien. Hoef me dus niet te vervelen (maar goed heb naast alles ook zoveel hobby's en interesses dat ik geen eens tijd heb me te vervelen! Misschien is dat ook wel n deel van mn geluks gevoel?) Als ik nou alleen eens van die koppijn en rugpijn af kwam dan zou ik ook eens echt wat gaan doen...pfff
Ik vind t een hele mooie wat Nanette zei! En zo voel ik me ook, ik ben gelukkig (tot op zekere hoogte, want een mens heeft altijd nog wel eens wens..) en soms ben ik wat ongelukkig. Maar dan gebeurt er weer iets in ons leventje, waardoor ik weer gelukkig ben. Je kunt niet 24/7 totally happy zijn. Ja tenzij je misschien iets slikt ofzo.. Wie het kleine niet eert, is het grote niet weart. (Zoiets geschreven toch?)
Over het algemeen niet, ik heb 2 lieve kinderen (hoewel de jongste veel problemen heeft), een derde op komst, een lieve man en we gaan straks verhuizen naar het land waar ik altijd heb willen wonen. Toch ben ik niet gelukkig, nooit geweest ook trouwens. Ik ben zelf niet gezond (psychisch en lichamelijk) en hoewel we daar aan werken lukt dat niet goed.
Ik ben heel gelukkig. Tuurlijk zijn er dingen die me storen maar die heb ik wel zelf in de hand (bijvoorbeeld minstens 30kg kwijt willen raken). Ik ga dus niet zitten miepen en sippen als ik daar zelf iets aan kan doen maar het gewoon niet doe... zonde van m'n tijd Van huis uit heb ik geleerd om blij te zijn met de kleinste dingen, ik ben daar heel blij om. Ik kan intens gelukkig worden als ik m'n man ergens zie praten of iets zie doen, zit ik gewoon stiekem te gluren en te genieten Zelfde geldt voor m'n katten, ik kan zo vreselijk blij van ze worden, terwijl ze niks anders doen dan ronken op de vensterbank. In mijn omgeving zie ik wat het met mensen kan doen als je constant naar een ander kijkt en niet blij kan zijn met je eigen ding. Het maakt zelfs vriendschappen kapot! Op zulke momenten ben ik zo blij dat ik dat wel kan, terwijl het gras hier heus niet het groenst is. Het leven kabbelt voort en soms gaat het best heel snel... al heb ik momenteel het gevoel dat de tijd stil staat, ben al 23 weken aan het aftellen In het weekend doen we verschillende dingen, van niks (pyjamadag) tot lekker er even uit, naar verschillende winkels toe. Of heel soms een dagje uit, genieten hoor. Vandaag gaan we naar mijn ouders in mijn oude woonplaats, ik kijk er altijd heel erg naar uit. We laten de dvd van de 4D echo zien (zooo'n zin in) en we gaan even naar de winkels toe, even een beetje herinneringen oproepen van vroeger
Bedoel het zeker NIET als aanval of als kritiek.. Maar als iemand dus niet gelukkig is en de reden daarvoor misschien dus lichamelijk of geestelijk is.. Durf je de stap dan wel aan naar een kindje of meerdere? Dat zou ik persoonlijk erg moeilijk vinden. Wij hebben daarom ook bewust gekozen om te wachten tot een 2e wondertje (als we die mogen krijgen) omdat we allebei eerst alles weer op de rit wilde hebben.
Ik ben hartstikke gelukkig. Natuurlijk heb ik altijd wensen en dromen, waardoor ik wel eens ontevreden ben (familiekwaaltje), maar ongelukkig: nee. Ik heb een geweldige zoon, tweede op komst, lieve vriend, leuk huis, leuke familie en vrienden. Maar ik ben ook gelukkig doordat ik weet hoe ongelukkig ik ook ben geweest. Toen mijn moeder ziek was en overleed bijvoorbeeld, ging ik door zo'n diep dal. Maar zelfs toen was ik niet ongelukkig. @TS: Misschien wordt het gezinsleven jou soms te veel? Dat kan natuurlijk best. Heb je wel tijd voor jezelf? Ik werk doordeweeks drie dagen waardoor ik in het weekend helemaal geen problemen heb met lummelen en niks doen. Maar ik kan me voorstellen als je niet werkt, dat je dan in het weekend wat leuks wilt doen. En dan word je nou niet bepaald vrolijk van dit weer.
Ja, want mijn kinderen zijn hetgeen me op de been houden. Mijn gezondsheidssituatie zal nooit beter worden, maar mijn kinderen merken er niets van. Ik kan ook met een gerust hart zeggen dat zij niets merken van mijn geestelijke toestand, sterker nog, niemand merkt daar iets van omdat ik het al vanaf kleins af aan kan verstoppen.
Ik vraag me vaak af of ik gelukkig ben, maar kom dan altijd op de vraag wat gelukkig zijn precies voor mij betekent . Ik heb alles wat ik ooit wilde. Maar ook helaas te stellen met verdriet en een man die sinds kort chronisch ziek is en hoewel ermee te leven valt is het maar afwachten hoe behandelingen aanslaan. Voor ons is de toekomst onzeker. Ik vind het lastig om duidelijk antwoord te geven op de vraag "ben je gelukkig". Ik denk dat ik nooit echt gelukkig kan zijn. Ik denk te veel na over het leven.. Alles gaat zo snel, voor je het weet is het voorbij. Sow lekker opbeurend stukkie tekst
@Fiene, dat vind ik echt knap! Heb respect voor je! In mijn omgeving zijn er namelijk genoeg mensen die dus echt geestelijk niet in orde zijn (ze zijn niet gek of iets, maar zitten dus meer dan niet lekker in hun vel zeg maar..) en daar gaat het vaak wel ten koste van de kindjes. Vandaar mijn vraag.
begrijp wel wat je bedoeld. Ik heb een aantal jaren voor de geboorte van de oudste heel erg psychisch in de knoei gezeten en ben toen heel bewust weer aan de pil gegaan. Dat is niet negatief bedoelk tov iemand die er wel voor kiest om er mee door te gaan. Dat was gewoon mijn keuze. Ik kon er op dat moment voor mijn gevoel niet volledig voor een kind zijn en heel veel positiefs mee geven en hoe goed ik dingen ook verborgen kan houden zien kinderen werkelijk alles en doe je toch dingen anders dan dat je je wel goed voelt. Maar goed, het kan je dus ook overkomen als je al kids hebt aangezien ik nu een knoepert van een pnd heb. En helaas merkt de oudste dat wel
Ik heb borderline/ben chronisch depressief en mankeer lichamelijk ook nog eens van alles (heb oa nieuwe knieen nodig maar krijg die niet, te jong, heb cvs en weet ik wat nog meer) wat zeker mijn leven beinvloed, maar ik heb de borderline dusdanig onder controle (na jaren therapie) dat ik er nu mee om kan gaan en mijn kinderen er dus geen "last" van hebben. Ik kan niet alleen voor ze zorgen, maar dat is meer vanwege het lichamelijke gedeelte, en dus ben ik heel blij dat mijn man ook altijd thuis is om te helpen bij de verzorging en opvoeding van de kinderen. We zijn heel hecht met zijn 4en (en straks 5en) al onze vrienden wonen aan de andere kant van de aarde (straks wonen we gelukkig veel dichterbij) en dat helpt ook wel.
dat vind ik echt een goede vraag en die stellen wij ons de laatste tijd ook vaak af. Ik wil heel graag een 2e en het liefst gisteren dan vandaag. Maar wij trekken dat nu gewoon niet. Je toekomst plannen kunnen ineens in duigen vallen. Aan de andere kant... je kan niet alles plannen.. oef gevoelige snaar zeg.
@Koekeloerie, ja ik ben echt een type van allerlei beren op de weg zien hoor.. Dus ik maak (soms jammer) bijna nooit zomaar beslissingen. Ik moet daar altijd over nadenken en alles op een rijtje zetten. Maar toen onze zoon in 2008 geboren werd, kreeg mijn man rare klachten. Na een jaar kreeg hij de diagnose fybromialgie en moest het daar maar mee doen. Ons hele leven/ritme moest aangepast worden terwijl die net al aangepast was door de komst van onze zoon. Mijn hart sloeg compleet op hol na de bevalling (280 slagen per minuut) en ik moest aan allerlei monitoren en erna hebben ze mijn hart gereset terwijl ik net 30 min geleden bevallen was. Vorig jaar zomer kreeg mijn man een hersenvliesontsteking en lag bijna in coma.. Dus ja, wij hebben nu zoiets van eerst maar even tot rust komen allemaal voordat we de pil de deur uit gooien. We kunnen natuurlijk altijd de duik wagen, maar wij kiezen ervoor om het eerst even af te wachten tot we alles zelf weer op een rijtje hebben.