Dat maakt idd ook nog verschil. Als een broertje of zusje overlijdt... Dan zou ik de kleintjes er wel bij houden. Maar dan wel zorgen dat iemand anders zich over ze kan ontfermen want waarschijnlijk ben ik daar zelf niet toe in staat... ik jank trouwens op elke begrafenis, van wie dan ook... Mag ik vragen waar Maaike aan overleden is?
mijn vriend had ooit een zusje die maar paar uurtjes heeft geleeft,maar ze gaan elk jaar naar het graafje toe, ik ben er zelf tegen om mijn kinderen van 3 en bijna 1 mee te nemen,we lopen wel langs de baby graafjes en ik krijg dan direct rare gedachten met het had ook mijn kinderen kunnen wezen ik krijg gewoon de kriebels,en ik neem ze ook niet mee want ze hebben hun tante nooit gekend en ik heb heb mijn vriend zijn zusje ook nog nooit gekend. voor mij is het gevoel rouwen bij het graf van een persoontje wat nooit hebt gekend. alleen is mijn schoonvader deze maand wel over leden en me zoontje was stappels op zijn pake dus ik denk voor hem duidelijk te maken dat zijn pake hier ligt. Maar ik ga er liever niet heen
Toen onze kleine vent net 3weken was is mijn oom overleden.. Ik heb er toen met veel moeite voor gekozen om hem niet mee te nemen, maar dat was meer voor mezelf.. Ik had zelf genoeg verdriet en kon maar amper voor mezelf "zorgen" (had een keizersnede gehad) Daarbij was ik bang dat hij zou gaan huilen enz.. Ik denk dat ik er als hij iets ouder is wel voor kies om hem mee te nemen, maar dan wel echt alleen bij echt naaste familie of vrienden..
Ligt er aan hoe wijs de kinderen zijn. Niet ieder kind begrijpt hetzelfde op dezelfde leeftijd. Wanneer ze er naar mijn mening niet aan toe zijn zou ik ze zeker niet meenemen. Maar een kind van 6 gaat natuurlijk wel mee naar de begravenis van oma. Die heeft zo'n besef gehad van de persoon in leven, die zou ook het afscheid kunnen begrijpen. Denk ik dan.
Ja ik vind dit ook belangrijk, laten kennismaken met doodgaan en er open en eerlijk over zijn. Mijn zoon is meegeweest toen ie 3 maanden was en totaal geen besef was natuurlijk, maar mijn schoonvader wilde dit perse zo (hij wilde ook Oerend Hard als liedje draaien hihi) het ligt ook aan de band met de persoon dus per situatie kan je dat apart bekijken, mijn oma werd gecremeerd en ze had graag haar kleinkids erbij gehad, mijn moeder wilde dat ook, echter mijn ooms (die we natuurlijk normaal nooit zagen omdat wij de laatste jaren van haar leven voor haar hebben moeten zorgen en ze was ook helemaal idolaat van mijn kids, ze is pas gestorven toen ons meisje er was dat zegt genoeg denk ik) die wilde mijn kinderen er niet bij omdat ze konden "miepen" ik heb er nu nog spijt van, mijn man is thuis gebleven met de kinderen maar mijn oma zal boos zijn geweest heb ook hardop sorry gezegd in mijn speech dat mijn kindjes er niet bij mochten zijn. Mijn Oma had dat namelijk wel graag gehad...
Ook ik zou denk ik mn dochter wel meenemen wanneer het oma/opa zou betreffen. Mijn eigen opa leeft als enige nog, maar als hij zou overlijden zou ik dochterlief dus niet meenemen, omdat ze haar overgrootvader eigenlijk niet kent (dement etc) Mijn oma is twee jaar geleden overleden en mn nicht had haar middelste kind bij zich. De oudste vond het te moelijk en de jongste vonden ze te jong. Ik vind dat zulke kindjes het ijs toch vaak breken en geladen stiltes kunnen doorbreken. Mn stiefje was 8 toen mn schoonvader na een ziekbed overleed. Zij is bij de begrafenis geweest. Aan het graf vraagt ze ineens aan oma... heeft opa nu ook schoenen aan? (ivm het zondagse pak wat opa droeg in de kist) Ja dan sta je daar diepbedroefd aan het graf.... en dan kun je niet anders dan glimlachen. Voor mn schoonmoeder was het een "heerlijke opmerking".
Toen mijn oma overleed was ik 7, ik begrepe dat oma heel diep sliep en niet meer wakker zou worden. Mijn broertje was toen 4,die hebben we bij een oppas gelaten want die begreep wel dat oma sliep.. maar oma wordt ook ooit weer wakker toch? Dus tja, voor mij was het wel makkelijker, heelblij dat ik ook mee mocht, grote indrukken en geen rare fratsen uitgehaald.
Ik heb toendertijd mijn dochters mee moeten nemen naar de begravenis van hun eigen papa 5 en 3 waren ze. De jongste snapte het allemaal niet en stormde op haar peuterspeelzaalleidster af toen ze de zaal binnen kwam. Een vrolijk springende peuter die haar huilende juf in de armen sprong.......zo dubbel.....zijn beelden die je niet vergeet
Mijn vader is vorig jaar overleden, Ilana was toen net een jaar en twee maanden. Ik heb er niet eens over nagedacht om een oppas te regelen. Het was haar opa en ze ging gewoon mee om afscheid te nemen. In de ruime zaal danste ze zelfs met haar anderhalf jaar oudere neefje op de muziek. Dat brak de zware sfeer een beetje. Ik heb er geen moment spijt van gehad.
Ik moet komende donderdag mijn opa wegbrengen, maar we laten onze dochter van bijna twee bij de oppas thuis. Ze heeft dat besef nog niet, en denk dat ze op een bepaald moment ook de spanning om hun heen kunnen voelen. Ik weet eigenlijk niet goed wat mijn mening hierover is. ligt eraan hoe gevoelig het kindje zelf is denk ik. Mijn ouders namen mij en mijn zus ook niet mee toen we klein waren, ervaar dit niet "raar" zeg maar als ik nu op begrafenis/crematie moet. Had ook niet verwacht dat ik nu zo "sterk" ben. Vind het juist fijn naar mijn opa te kijken, na donderdag kan dat nooit meer. lang verhaal kort te maken ik heb er geen moeite mee gehad dat mijn ouders mij thuis lieten, dus laat mijn dochter ook lekker thuis.
Ik denk dat ze het besef wel degelijk kunnen hebben! 2 maanden geleden is mijn schoonvader overleden. We hebben Finn en ons nichtje gewoon meegenomen, ook naar het persoonlijke afscheid nemen toen hij net lag opgebaard. De kinderen hebben toen ook gekeken. Bij de begrafenis zelf hebben ze allebei een mooie tekening in de kist gelegd en hebben ze hele hard gezwaaid. Finn snapte het niet zo heel erg allemaal. Maar ons nichtje zei toen ze hem zag dat opa zo mooi lag te slapen. Ze werd toen bijna twee. Als ze nu langs de begraafplaats rijden begint ze over opa, dat hij daar aan het slapen is en dat de muziek zo mooi was. Dus onderschat ze niet! Ik denk dat het voor haar echt goed is geweest dat ze het zo heeft meegemaakt. Als opa er ineens niet meer zou zijn zonder uitleg zou ze blijven zoeken en vragen!
Dat bedoelde ik inderdaad te zeggen met; weet niet zo goed wat mijn mening erover is. Ben het ook volkomen met je eens hoor sarah, maar mijn gevoel zegt in dit geval dat ik haar thuis laat. Dit was natuurlijk ook haar overgroot vader, en ze heeft niet veel contact met hem gehad. Hij was ook erg ziek, heb haar in dat ziekte proces ook niet betrokken. Het is een beetje dubbel, laat ik het zo zeggen ik blijf neutraal
Dat is ook wel zo! Mijn nichtje gaat met haar moeder meerdere keren per week naar mn schoonmoeder en wij ook. En ook toen mijn schoonvader nog leefde. Ze hebben dus heel goed meegekregen dat hij ziek werd en niet meer zo wild kon doen. En dat hij veel meer op bed lag...op het einde alleen nog maar. Dus dan had het gewoon niet geklopt als ze niet mee waren gegaan. Stel dat het van een familielid was geweest die ze haast niet zien....dan weet ik het ook niet. Maar met opa hadden ze zo'n goede band en hij hield zo vreselijk veel van ze...dan kan je ze gewoon niet thuis laten. En hij en mn schoonmoeder wilde ook erg graag dat ze er bij waren.
idd nu sla je de spijker op zijn kop. Dat probeerde ik eigenlijk te zeggen met "dubbel" Het is inderdaad net in wat voor situatie het is. vreemd dat je soms niet goed uit je woorden kan komen
Tja, het ligt inderdaad aan de band die het kind met de overledene heeft. Ik was laatst op een uitvaart van de vader van een vriend en zijn neefje en nichtje (6 en 3 ongeveer) waren er ook bij. Maar zij kwamen daar ook op het laatst. Bovendien waren ze heel erg stil. Tijdje terug was ik trouwens op de uitvaart van de vader van een vriendin en die had haar zoontje van 3 meegenomen (ook hij was gek op zijn opa, dus vandaar), maar die werd toch wel een beetje vervelend. Uiteindelijk zei ze dat hij haar wel een beetje had afgeleid... Ook niet fijn natuurlijk. Maar in beide gevallen had ik wel hetzelfde gedaan. Al had ik wel een afspraak gemaakt met iemand dat ze mijn kind mee moesten nemen als hij vervelend werd. Tja, de dood hoort inderdaad bij het leven. Dat weet ik maar al te goed. Ik denk dat het goed is dat mijn zoontje dat ook leert. Pas dan kan hij ook begrijpen dat hij zonder de dood een geweldige oma had gehad.
Het ligt er helemaal aan wie het is. Als mijn moeder onverwacht zou overlijden zou mijn dochter (nu 2) zeker mee gaan naar de crematie. Maar zoals laatst, de 2 directeuren van het bedrijf waar wij werken overleden, waar wij allebei prive ook veel mee omgingen, heb ik mijn dochter niet meegenomen. Niet eens over nagedacht.
Ligt er heel erg aan wie er overleden is en wat voor band mijn zoon en wij ermee hadden. Pas is een oom van me overleden, maar we hadden hier niet zo'n goed contact mee.. Ik heb hem toen dus ook niet meegenomen. Maar stel dat mijn oma en opa zouden overlijden (wat hopelijk nog heeeeel lang duurt) zou ik hem 100% meenemen! Hij hoort er dan ook gewoon écht bij..
Ligt eraan wie er overleden is en wat voor kindje ik zou hebben. Een heel gevoelig kindje, wordt iets lastiger denk ik, ik weet het niet. Al zou ik trouwens niet uit mezelf zeggen dat (bijvoorbeeld) opa of oma 'slaapt' ... Als het kindje dat uit zichzelf zegt, is het prima. Ik heb namelijk in mn omgeving gezien dat een moeder tegen haar zoontje zei dat oma 'sliep' ...Het ventje heeft een hele poos niet durven te gaan slapen, bang dat hij ook niet meer wakker werd...brr..
Afgelopen jaar is mijn vader overleden. De 3 kleinkinderen (toen bijna 1, bijna 3 en 3,5jr) waren er bij. Ook hebben ze gezien dat mijn vader lag opgebaard in de huiskamer.Wanneer de kinderen wilden konden ze gaan kijken, maar zijn niet gedwongen. Mijn dochter (toen bijna 3) is zelf regelmatig gaan kijken. Klom op een krukje om even bij opa te zitten en hem te aaien. Tijdens de uitvaart hebben we gezorgd voor een mogelijkheid om ze op te vangen mochten ze te wiebelig worden. Dit ging prima. We hebben ook foto's laten maken in de kerk, zo kunnen ze later zien dat zij ook welkom waren. Nu, 9 maanden later heeft dochterlief het er nog steeds over, ze gaat graag mee naar het kerkhof om opa's graf mooi te maken. (harkje en gieter in de aanslag..) zeggen dat ie sliep...never! dochterlief dacht het ook en dacht dat ze hem wel wakker kon kussen. Aangezien het niet lukte om het haar met woorden duidelijk te maken, mocht ze hem kussen. (dat werkt bij Sneeuwwitje ook) Opa werd niet wakker en zo werd het voor haar een beetje duidelijker. Ik neem ze niet mee naar een uitvaart van mensen die zij niet goed kennen. Daar hebben zij niets aan.