kennen jullie het?..... Weken loop je ergens mee.... af te kijken, af te wachten.... uiteindelijk besluit je TOCH naar de huisarts te gaan.... en loop je tegen iemand aan met de houding:"komt u daar nu voor? "..... Met het gevolg dat de te nemen drempel de volgende keer NOG groter wordt.... Vandaag naar de huisarts geweest omdat ik 3 weken met een knobbeltje in mn borst loop... nu geef ik borstvoeding... dus dacht.. opgezette melkklier, hormonen... etc.. etc... maarja niet weg te masseren.... op internet gezocht... en tja overal staat dat je DIRECT naar de huisarts moet om te checken.... dus tja, toch maar laten kijken..... maarja... dokter voelen, zucht....: nou ik voel niets allarmerend hoor... het is een cyste... (nu dachten ze dat bij mijn moeder ook....) heb nu wel verwijzing gekregen voor een echo...maar gewoon die houding..... en heb t zo vaak meegemaakt..... "hier heeft u pijnstillers, gaat u morgen maar naar het ziekenhuis"... vinger bleek later, gebroken en uit de kom"... "gaan we nu luisteren om je moeder gerust te stellen" bronchitus... etc. etc. De drempel is voor mij iig weer een stuk hoger......
nee herken ik niet zo doet mijn huisarts nooit! maar snap helemaal dat die drempel steeds hoger ligt zoiets vind ik niet kunnen!
Zeker een andere huisarts zoeken hoor. Zijn reactie's zijn helemaal niet normaal. Waarschijnlijk een die zijn job totaal niet graag doet!
Hier andersom.. Ik zeg vaak 'sorry' als ik weer eens voor iets stoms ben geweest. Dan zegt hij: nou daar ben ik voor hoor, 70% van mijn werk is geruststellen, de overige 30% heeft echt wat..
De voorbeelden die ik geef zijn trouwens verschillende huisartsen.... die ik vroeger had en nu.... maar gewoon: "artsen op zich" zeg maar.....
Als er 1 ding is wat ik de afgelopen tijd heb geleerd is t wel om op mijn strepen te staan wat betreft de zorg in Nederland. In mijn directe omgeving is er te vaak en te laks om gegaan met serieuze gezondheidsproblemen (nee mevrouw u kunt onmogelijk hartproblemen hebben op uw 37ste tegen mijn moeder die uiteindelijk opgenomen werd met 3x achterelkaar een hartinfarct) Zo kwamen ze erbij mij te laat achter dat ik astmastisch was waardoor mijn vele ziek zijn heeeeeeel erg verminderd had kunnen worden, and so on and so on. Ik ken mijn lijf (meestal) het beste en ga liever een keer te vaak als te weinig naar de huisarts en als ik het niet vertrouw blijf ik zitten totdat hij verder onderzoek doet.
Herkenbaar. Inclusief de vraag 'wat denkt u zelf?' Ik wil u wel geruststellen hoor door......... BAH.
Ik zocht idd een andere arts. De mijn ging met pensioen, heeft ons nooit sirieus genomen wat kinderwens betreft. Wij een nieuwe arts en nu ik in de mmm zit ben ik er achter dat ik epileptici heb terug gekregen [ vroeger als kind gehad] en ik had een vleesboom ]is er nu een jaar uit] + had ik voor de operatie te hoge bloeddruk dacht komt door spaning maar nee had het al veel langer. Oude arts zij dat ik lage had mooi niet dus.
pff zo vermoeiend dat soort artsen :x ik zeg dan ook altijd terug, van nou vertel het eens want als ik wist zat ik hier niet :x :x
Ik herken het wel.... ik heb een aantal klachten waar ik jaren mee gelopen heb.... Iedere keer als ik verhuisde ging ik er weer mee naar de ha... en nooit werd ik geholpen!! Tot nu.... ik wordt gehoord.... krijg hulp en de klachten waar ik jaren mee liep zijn opgelost!! en ik krijg ook nog eens extra informatie over wat het was en hoe het ontstaat Er zijn een hoop gemaksschapen onder de ha.. maar ergens begrij ik ook wel... ze moeten van heel veel bijna alles weten.. en dat is bijna onmenselijk... Ze zouden... als ze het niet weten. gewoon net even eerder moeten doorsturen.
Zo een had ik er ook precies de houding die je nu verteld. Ook elke keer (toen ik nog jonger was) moest je zeker van je moeder vragen...... Drempel was voor mij zo hoog geworden dat ik er een maand na de bevalling kwam voor de pil. Hij wist niet eens dat ik zwanger was geweest die kop vergeet ik nooit meer Ben blij dat ik nu een ander heb
Jeetje, wat een horken zeg. Mijn eigen huisarts komt altijd heeeeel gehaast over, waardoor ik óf niet alles vertel, óf ik voel me van te voren al zo ongemakkelijk dat ik helemaal geen afspraak maak. Hij is best aardig hoor, maar hij heeft gewoon een gigantische peper in zijn reet. Ook als je wat aan het uitleggen bent, kan hij niet stil zitten en soms kijktie je niet eens aan. Na de bevalling heb ik maanden last gehad van (achteraf gezien ) een pnd.. Maar toen ik daar huilend met mijn dochtertje op de arm zat, en vertelde dat ik het allemaal niet meer trok en ik soms dacht ( ja heb ik me heel erg voor geschaamt, dus aub veroordeel me er niet op ) : was alles maar weer vóórdat zij er was. Ik wou dat ik nooit moeder was geworden. Ik sloot mezelf dagen op en issoleerde me van mijn vriendinnen. Zelfs toen deedtie gehaast en keektie me niet eens aan.. Hij stuurde me toen weg met de woorden: Zoek eens werk, dan spreek ik je wel weer als je aan het werk bent. Maarja, je raad het al.. ben dus noooooooit weer voor dat probleem geweest. Godzijdank gaat het nu super goed met me, en ik geniet dubbel en dwars van ons meisje. Zou niet kunnen leven zonder haar en schaam me ook voor mijn gedachten toen.. maargoed dat is verleden tijd, maar helaas niet door mijn HA. Want die vond het blijkbaar niet vreemd . Het rotste is, dat ik mijn HA toen in vertrouwen nam.. ik durfde er met NIEMAND over te praten. Zelfs niet met mijn vriend, als hij terug kwam van het werk, was ik opgetut en wel. huis aan kant... Terwijl ik de rest van de dag snikkend op de bank zat in mn oude kloffie tussen bergen met rommel. Dan neem je zo iemand in vertrouwen en als die het al wegwuift, ga je helemaal aan jezelf twijfelen. Eigenlijk best slecht als ik het zo lees..
Heel wat artsen zijn gewoon niet geschikt voor hun functie, blijkt ook hier weer uit. Op basis van voelen zeggen dat iets een cyste is, is bovendien een kunstfout. Een heel gevaarlijke uitspraak waar nog wel eens een tuchtzaak uit zou kunnen voortvloeien als hij niet oppast. Over de andere dingen die je noemde heb ik het nog niet eens gehad... Vaak maken artsen de fout voorbarige conclusies te trekken op basis van de ervaring die ze hebben, daarmee kun je gemakkelijk de mist in gaan. Echt goede huisartsen die kunnen luisteren zijn zeldzaam, maar ik zou zeggen: geef niet op en blijf zoeken naar een andere! Het is ontzettend belangrijk dat jij je serieus genomen voelt, daar heb je bovendien recht op! Tamale, wat een vreselijke tijd heb je achter de rug. En wat een walgelijke manier van hoe je huisarts ermee omging. Die heeft het dus helemaal niet begrepen! Ik heb zelf dus ook een PND gehad, maar ben door mijn huisarts (in opleiding) gelukkig goed opgevangen (overigens de enige in de hele psychische gezondheidszorg die een echt luisterend oor had en me oprecht wilde helpen en ook geholpen heeft). Werken....zei een psychiater ook tegen mij. Goed plan als je al zover bent dat je niet meer wilt leven! Er is heel wat mis in geneeskundeland helaas, maar gelukkig niet overal.
das inderdaad jammer hadden we koffie kunnen doen hahaha. ik vind niet dat ja ha zo mag reageren. onze oude ha deed dat ook heel erg het gevolg ik ging als ik iets had waar de huisarts de ernst niet van inzag naar de hap. heel slecht weet ik ook wel maar. tot 2 keer (van de 3 keer) toe was de ernst er wel en moest ik door naar de eerste hulp voor foto's
Ben in jaren al niet bij de huisarts geweest eigenlijk. Ja voor mijn zoontje een keer maar dat is al heel lang terug. Maar gelukkig is er nooit wat aan de hand waarvoor we naar de huisarts moeten. Maar heb nooit het idee gehad dat mijn huisarts me afwimpelde of het vervelend vond als ik langskwam.
Ja hoor, klinkt bekend, terwijl ze er vaak nog hartstikke naast bleken te zitten ook. Niet overal kun je zomaar overstappen naar een andere huisarts i.v.m. lange wachtlijsten. Gelukkig zit ik nu bij een huisartsenpraktijk waar ze me wel serieus nemen. Alleen zit het er bij mij nu zo ingebakken dat ik niet snel meer bij de huisarts langs ga. De grootste giller was nog eens een vervangend arts die me gewoon letterlijk zei dat ik me wel kon aanstellen over een beetje buikpijn...2 weken later lag ik nota bene op kerstavond op de operatietafel . Oh ja, of een van oorsprong Belgische huisarts die er uitzag als Mr. Bean en ik steeds niet kon verstaan. Wat ik er wel van kon verstaan, was gewoon te belachelijk voor woorden als 'ach, kijkt u eens, dat RSI is gewoon een modeverschijnseltje, klopt niets van hoor, ik werk toch ook met de computer en heb toch ook geen RSI? En weet u wat, die hoofdpijn en duizeligheidsklachten, dat komt gewoon omdat de deeltjes in uw hoofd niet snel genoeg meebewegen, daar hebben astronauten ook wel eens last van hoor, maar die worden daarop getraind..... Ik kon niet eens meer wat uitbrengen, was op veel voorbereid, maar zulke lariekoek! En ik heb zelf ook in ziekenhuizen gewerkt en mijn vertrouwen in de artsen is daardoor helaas echt niet beter geworden. Het is maar net wie je treft.
Wow, TOP!! Zo is het toch. Zijn hier alleen honds behandeld door de dienstdoende arts toen onze eigen op vakantie was. Maar ok, dan hebben ze het druk.
De vraagt 'wat denkt u zelf?' vind ik persoonlijk niet raar en hoort ook bij de anamnese van een huisarts. Ze moeten dit alleen niet als uitgangspunt gaan nemen en dan zelf niet verder gaan kijken. Onze huisarts verbaasde mij twee weken geleden ook, maar tegenovergesteld. Onze dochter had koorts (40+) en terwijl hij niets kon vinden heeft hij ons doorgestuurd naar een kinderarts om alles uit te stellen. Was erg verbaasd en vond het ook heel prettig.