Petra ik heb ook een curretage gehad. Ik was daarna netjes na 27 dagen weer ongesteld (cyclus is 26-28 dagen). En bij mijn controle 2 1/2 week na de curretage was er een eisprong geweest. Dus bij mij werkte alles gelijk weer en had ik in principe dus ook gelijk zwanger kunnen worden. Helaas was dat niet zo, maar het had gekund. Maar dat is denk voor ieder lijf verschillend.
Hier gaat het inmiddels redelijk goed. Heb het gevoel een en ander een plaatsje te hebben gegeven. Verder al druk aan de klus. Nu lijkt manlief er veel meer mee te doen dan ik. De vorige keren was ik er erg mee bezig en juist nu niet zo. Terwijl manlief gisteren ook nog zei: we moeten wel nog even klussen he? EN op valentijnsdag zei hij na de klus hopelijk was het nu raak want dat is wel heel speciaal!
Kiekeboe! Zoals jullie zien ben ik zwanger!! Ik hoop dat de rest gauw volgt! Hellepelle: Jij mag bijna testen, hoop dat het idd een valentijnsverwekking is geworden, zou wel heel leuk zijn zeg.
Dank je wel!! Ik heb op 11dpo getest, dus weet het sinds woensdag. Ik voel me nog prima, voel zelfs minder dan mn eerste zwangerschap, toen had ik tenminste gevoelige tepels. Maar sinds vandaag voelt het aan de zijkant van mn borsten wel wat beurs aan dus ik hoop dat ik wat meer ga voeln de komende weken, voelt aan als bevestiging he. Ik voel me sinds vandaag ook wat onzeker, eerste echo is rond 8 weken en ik kijk er zo naar uit maar ook tegenop, omdat de vorige keer dat ik een eerste echo kreeg was er geen kloppend hartje, hoop zo dat het dit keer wel goed zit.
wat spannend allemaal voor iedereen. Ik heb 9 februari een vroege miskraam gehad en op e controle echo bleek alles weer te werken. Er waren zelfs alweer eitjes. Zijn nu dus hard aan de klus, maar weet ook dat het na een miskraam ook wel langer kan gaan duren. We hopen he natuurlijk niet, want het gevoel van zwanger zijn is er weer geweest.
dag dames, wat spannend allemaal voor jullie/ons. Ik heb op 15 februari een miskraam gehad, zou toen 7 weken zijn. Wij wachten (helaas) met zwanger worden tot ik mijn controle echo gehad heb en die heb ik pas op 10 maart maar ach, het is even niet anders. Daarna willen we (na m'n ongi natuurlijk) er wel weer meteen voor gaan, ik heb ontzettend zitten twijfelen, nog steeds wel, maar we willen gewoon graag een 2e kindje. Ben alleen heel erg bang op de een of andere manier maar dat zal wel logisch zijn. @CenM: gefeliciteerd
Heej CenM van harte gefeliciteerd meis! En neej helaas is het hier niet gelukt..Baal ontzettend want ik had al een hele korte cyclus, 26 dagen en deze ongi kwam al na 24 dagen.... DUs gisteren eigenlijk onverwacht ongesteld.... Mannetje baalde nog harder als ik bijna. Maar hebben er goed de balen van in. We dachten dat mijn lichaam weer compleet hersteld was, maar blijkbaar is dat duidelijk nog niet zo....
hallo dames hoe is het met jullie?denk doe even een up date vanaf hier.ben gelukkig alweer 18weekjes.alles gaat goed.we krijgen weer een meisje.heerlijk kan ik eindelijk rose gaan inslaan hahahha.ganca hoe is het met jou?en de rest van de zwangere onder ons?voelen jullie je goed?dikke kus en de rest van de meiden s6 met klussen en laat de moed niet zakken.
Bedankt! Iemand anders ervaring mee? (hoop et niet natuurlijk!) Eerste keer denk je nog, ok, pech, komt vaker voor. Maar ik weet niet zo goed wat ik nu moet denken of voelen.
hoi dames, Ik heb eind december een mk gehad maar heb het er nog steeds erg moeilijk mee. Kan er niet goed mee overweg dat dit volgens mij het eerste in mijn leven is waar ik geen controle over heb, waar ik niks aan kan doen en wat ons echt overkomen is. Nu weer ongesteld geworden en in die dagen ben ik zo ontzettend emotioneel, dan ben ik echt een wrak. Dan heb ik het gevoel dat ik echt iets kwijt ben... en dan ben ik ook heel bang dat het nu heel lang gaat duren voordat het weer raak is. Herkend iemand dit? groetjes loes
Ha Loes, Ja hoor ik herken het helemaal. Maar vind toch elke keer weer iets om verder te gaan. Natuurlijk is het voor mij iets "makkelijker" omdat ik al een kleine heb. Ik weet dus dat het wel kan lukken. Maar tegelijkertijd moet ik daarvoor ook verder. Mannetje heeft het ook niet verdiend of gevraagd om een zeer verdrietige mama. En ik laat af en toe ook ruimte voor mijn verdriet. Zo zijn we afgelopen weekend een weekendje weg geweest. En dan maak ik ook bespreekbaar dat ik emotioneel ben omdat ik dit weekend eigenlijk 20 weken zwanger geweest zou zijn. Ik ben ook heel bang dat het nog lang gaat duren voordat het weer raak is. En inderdaad je hebt hier nou eenmaal geen controle over. De natuur heeft voor je beslist dat het niet zo mocht zijn (of iets anders natuurlijk, t is maar net waar je in gelooft) en dus heb je er zelf niets over te zeggen. Dit was ontzettend welkom en nu is het er niet meer. En dan maakt het weinig verschil uit hoe lang zwanger je nou was, je bent het kwijt. Het enigste wat ik kan zeggen is dat het wel een plekje heeft gekregen bij mij. Maar als ik ongesteld wordt is er ook een dag bij dat ik ontzettend baal en verdrietig ben. Ik laat het gewoon over me heen komen en probeer mezelf daarna weer op te rapen en verder te gaan. Want uiteindelijk helpt het ook niets om er in te blijven hangen, je moet uiteindelijk een keertje verder. Maar laat het komen zoals het komt, dan vindt het uiteindelijk een plekje denk ik. Dikke knuf meissie!
Ik herken dat wel.. Ik ben nog niets eens ongesteld geworden sinds begin februari . Dat geeft me ook niet het gevoel dat we weer verder kunnen.
@CenM: wat onwijs klote zeg! hele dikke knuffel! In het ziekenhuis waar ik onder behandeling was (OLVG in A'dam), spreken ze al vanaf 2 mk over 'habituele miskramen' en gaan ze dus onderzoekjes doen. Dat is niet overal zo, maar je kan het navragen bij vk of huisarts waar ze dat bij jou in de buurt doen. Nogmaals heel veel sterkte! @Loes: Het lijkt alsof ikzelf jou berichtje heb geschreven. Ik voel me precies hetzelfde! Inmiddels zit ik ook alweer in ronde 7(!) na mijn miskraam. Ik begin nu toch wel te twijfelen of er niet iets mis is! (aangezien ik de vorige keer in de 1e ronde zwangers was). En de uitgerekende datum komt nu wel heeeeel dicht bij... Op mijn werk denk ik dan: ik had hier eigenlijk niet moeten zijn, maar met een bolle buik op de bank moeten liggen. Elke maand ben ik enorm verdrietig als het weer niet gelukt is. Het duurt ook steeds wat langer om er weer beetje bovenop te komen. En ik ben ook heel bang dat ALS het dan lukt, het misschien wel weer misgaat. Het in mijn armen houden van een een klein wondertje is nog heel ver weg en dat doet gewoon pijn! x lex