het is inderdaad belangrijk met welke reden je iets laat. Durf je de strijd niet aan te gaan of kies je bewust voor bijv. gezellligheid aan tafel. Ik denk dat wanneer je iets laat omdat je de strijd niet durft aan te gaan het hoe langer je het uitstelt hoe moeilijker het wordt. Bij de andere weg groeien jullie als gezin langzaam toe naar waar je wilt zijn en zul je zelf wel aanvoelen wanneer je meer mag verwachten van je kind. wat betreft het wijzen op dat een 16 jarige geen rondjes rent om de tafel, dat zal vast niet gebeuren nee, maar een 16 jarige kan wel besluiten niet meer aan tafel te willen eten en dwars op de bank te gaat zitten terwijl de rest aan tafel zit. Ook hier geldt denk ik wanneer je peuter alles mag en je nergens grenzen in aangeeft, het naarmate het kind ouder wordt het steeds lastiger wordt. Omdat de verhoudingen scheef gaan liggen.
Dat is ook afschuwelijk. Die van 11 dan he. Hier een kind van tien jaar. Ik ben nooit maar dan ook nooit te streng geweest met eten hij at wat hij op kon ook op de leeftijd 2/3 heb er geen strijd van gemaakt. We aten dan aan tafel dan bij de tv net zo als het uit komt en nu is het een kind eet gewoon netjes aan tafel eet wat de potschaft en mocht het zo zijn dat hij echt iets niet lust dan maak ik wat anders. Kortom wat er in gaat is belangrijker op deze leeftijd dan hoe het er in gaat.
Precies! Met aan tafel dwngen bereik je bij een moeilijke eter alleen maar een averechts effect; spanning, ongemak, ongezelligheid en dat bevordert de eetlust juist niet.
Hier ook een moeilijke eter hoor, maar ik dwing niks. We gaan geen strijd aan, maar je zit wel gewoon aan tafel. ondertussen geven we complimentjes als er wel een hap in gaat en verder proberen we het gewoon gezellig aan tafel te maken en geen aandacht te geven aan het niet eten. We hebben momenteel een stickersysteem. Het helpt haar ontzettend. We doen een klein beetje op haar bord en ze mag zelf weten of ze het op eet of niet. Zoja dan krijgt ze een sticker, zo nee dan proberen we het morgen weer. Bij 7 stickers krijgt ze een klein cadeautjes. Nou madam kan ineens heeeeeel goed eten..... (voor zolang het duurt)
Mijn zoontje is ook een moeilijke avondeter. Welk kind niet? Ik heb er nooit een strijd van gemaakt. Hooguit probeer ik hem zover te krijgen dat hij ten minste 1 hap neemt, zodat hij proeft hoe het smaakt. Maar ik ga daarin niet ver. Wil hij niet? Dan niet. Hij krijgt dan wel zijn toetje. Als ik het hem beter kan uitleggen, dan ga ik wel eisen dat hij minimaal 1 hap neemt. Hopelijk op een manier die dan nog steeds geen enorme strijd oplevert. Maar... hele rare fratsen uithalen om hem aan het eten te krijgen, vind ik ook niet de manier. Dus dat heen en weer rennen zou voor mij echt geen optie zijn. Dan heb ik dus liever dat hij niet eet. Er zijn trouwens bepaalde dingen die mijn zoontje wel altijd eet. Macaroni bijvoorbeeld. Ik zorg er dus voor dat we dat minimaal 1 keer per week eten (en daar eten we 2 dagen van) en dat hij daarnaast 1 keer per week een potje bladspinazie krijgt (de enige die hij eet van de potjes). Zodoende krijgt hij toch wat groenten binnen