Hallo allemaal! Afgelopen woensdag ben ik bevallen. Ik kreeg stormweeen, ineens ging het als een speer. Ik vond het vrij pijnlijk omdat er maar een heel kleine pauze ook tussen weeën zat. De verpleegster heeft toen gezorgd dat ik een ruggenprik kreeg. Van de prik heb ik niks gemerkt en het effect was fantastisch; ik ontspande en Christian werd binnen tien minuten geboren. Mijn placenta kwam inderdaad ook niet mee, deze is op de ok ( verdoving via ruggenprik)verwijderd. Ik vond hiervan het ergste dat ik een uur bij m'n vriend en ons kleintje weg was. Tijd is kostbaar op zo'n moment.
Ik wilde nog meer schrijven, maar de Comp. deed raar.. Christian heeft 's nachts naast ons gelegen, in zijn wikkelkleedje met zijn ( veel te grote) knuffelkonijn. Het afscheid de volgende dag viel zwaar. We laten Christian via het lumc cremeren en uitstrooien over het sterretjesveld, waar meerdere jonge baby's zijn uitgestrooid. Deze gedachte; dan is hij niet alleen en een mooie gedenkplaats, werkte voor ons het beste. Wij voelen ons heel verbonden met ons kleintje, hij heeft ons echt trotse ouders gemaakt. We zijn heel verdrietig, maar ook erg samen en erg gesterkt. We hopen dat uit de onderzoeken niets erfelijks komt, onze kinderwens is er nog steeds en wij weten zeker dat Chris een broertje of zusje wel ziet zitten. Dort; veel sterkte met je herstel, vreselijk dat dat er ook nog eens bijkomt. Behalve enorme borsten heb ik verder nauwelijks hinder van de bevalling of verwijdering placenta. Ik besef dat ik daarmee toch wel mazzel heb. Ook veel sterkte aan ieder ander in soortgelijke situatie. Groetjes, peet
Van harte met de geboorte van jullie zoontje en tegelijkertijd gecondoleerd met dit intense verdriet. Ik heb er zelf geen ervaring mee. Ik wil jullie enorm veel sterkte toewensen en zeker is tijd erg kostbaar met dit soort gebeurtenissen! Mooi naam heeft jullie zoontje gekregen en ik zal duimen voor goede uitslagen zodat jullie, wanneer de tijd er klaar voor is, opnieuw kunnen proberen om zwanger te raken!
Peet (en dordt natuurlijk ook), heel veel sterkte met dit enorme verlies. Ik hoop dat jullie gauw duidelijkheid krijgen over de onderliggende problemen. Wij waren ook ivm onze wens voor nog een kindje opgelucht dat het niet iets erfelijks was.
Hoi, Ik was in het ziekenhuis in zwijndrecht. Normaal moet je in Dordrecht, maar daar werkt familie op de gyneacologie. Ik vond het gewoon rustiger in zwijndrecht en ze hebben me goed bijgestaan.
Twee weken later.... Ik ben weer begonnen met sporten (zondag voor het eerst weer op mn paard gereden, dit ging wonderbaarlijk erg goed, behalve spierpijn geen klachten) Ook ben ik weer begonnen met werken, nog niet volledig. Daar heb ik eerlijk gezegd nog even geen zin in. Voor zover het moet, doen wij denk ik het goed. We zijn vreselijk verdrietig, maar we proberen met veel liefde aan Christian te denken zodat hij trots op zijn ouders kan zijn en in ons verder leeft. Soms is de buitenwereld wat lastiger om mee te dealen, ik heb weinig geduld voor domme opmerkingen (ach, ja de bevalling, joh, ik was wel erg moe daarna, maar ik moest natuurlijk voor een kindje zorgen, dat is dan toch anders) of: jouw bevalling was natuurlijk wel minder zwaar omdat je maar op de helft was.... of: het is maar beter zo.... Goed, ik kan daar allemaal niks mee en probeer me maar te concentreren op de fijnere vrienden, die zijn er gelukkig genoeg. Wat ik ook echt bizar vind, is om mensen te spreken die werkelijk van niks weten, bijvoorbeeld het kletspraatje koetjes en kalfjes als je de hond uitlaat en iemand tegenkomt.... dan denk ik, jij moest eens weten wat mij toch gebeurd is... Herkennen jullie je daarin? En wilden jullie ook zo dolgraag weer opnieuw zwanger raken? Ik weet zeker dat Christian graag een beschermengel wilt zijn voor een broertje of zusje. Dordt gaat het fysiek met jou alweer beter? Groetjes Peet
Het is bij mij nu ook 2 weken later en het gaat goed met mij. Ik ben afgelopen maandag en dinsdag weer halve dagen begonnen met werken en vandaag (ik werk parttime (3 dagen)) weer een hele dag. Ik zit op kantoor dus heb geen zwaar werk. Lichamelijk gaat het goed en geestelijk ook wel eigenlijk. Tuurlijk denk ik er veel aan maar wij hebben een goede keus gemaakt, was er een andere?? Ik heb gelukkig alleen maar goede reacties ontvangen. Iedereen leeft erg met mij mee, heb heel veel kaarten met bemoedigende teksten erop gekregen. Voor wat betreft een volgende zwangerschap. In het begin zei ik stellig: nee en ook mijn man. Maar ik denk nu bij mijzelf: ik wilde graag 2 kinderen en als ik het niet doet krijg ik misschien spijt. En gezien mijn leeftijd kan ik niet zeggen: ik wacht nu even 2 jaar. Ik ben bang dat mijn man deze mening niet deelt en het zo goed vindt.
Dit was mijn eerste zwangerschap, mijn vriend en ik willen graag kinderen. Ik ben ook wat ouder, hopelijk mag ik nog een keer zwanger raken. Behalve dat ik mijn kleintje mis in mijn buik, vind ik het ook behoorlijk gemeen. Wij zouden een baby krijgen, van de zomer achter de mooie joolz lopen. Zwangerschapsverlof, slapeloze nachten, baby aan de borst.. M'n zoontje groter zien worden... Dus we hopen dit toch nog mee te maken, onze kinderwens is eigenlijk alleen maar heftiger geworden. Wie weet, voorlopig is mijn cyclus nog wel even niet op gang... Dus zo snel als het in mijn hoofd zit, zal zeker niet lukken en dat is misschien ook wel goed.. Maar goed te lezen dat je hersteld bent en zelfs weer aan t werk, ik vind het allemaal wel snel, voor mezelf ook wel hoor. Ik probeer echt wel wat op te letten en niet te snel te gaan, ik heb geen zin om later nog eens een klap te krijgen. Ik sta voor de klas, middelbare school. Die vragen redelijk veel aandacht, wat normaal is natuurlijk en ook leuk. Maar het is wel wat zwaar, vandaar nog even rustig aan.
Hoi peet en dordt, Fijn dat jullie deze topic zijn begonnen. Wij zitten in dezelfde situatie, althans er is nog een hele hele kleine kans. Ons kindje blijkt na de 20 weken echo een ernstige hartafwijking te hebben. Alles gaat verder goed met hem. Wij zijn gisteren in het ziekenhuis geweest. Hier bleek ook uit de echo dat het hartje niet goed is. Wij moeten nu wachten tot de specialisten bij elkaar zijn gekomen om naar de beelden van ons kindje te kijken en te beoordelen hoe nu verder. Ik vind het verschrikkelijk om deze dagen te moeten afwachten. Ik denk namelijk zelf dat er echt niets meer aan te doen is. Ik weet ook begod nog niet welke verdere stappen we moeten gaan nemen......
Hoi Belly, ik hoop heel erg dat je straks te horen krijgt dat je kleintje een goede kans maakt en dat je verder helemaal niet hoeft na te denken aan het nu al inleiden van je bevalling. Over welke stappen je nu moet gaan nemen, het enige wat je kunt doen is informatie verzamelen, voor de rest helemaal niets. Helaas weet ik uit ervaring dat je je emotioneel niet voor kunt bereiden op het verliezen van je kind. Zelf ben ik mijn dochter na ruim 20 weken zwangerschap kwijt geraakt ten gevolge van baarmoederhalsinsufficiëntie. Dit zijn een aantal praktische tips van Lieve Engeltjes over het afscheid nemen van een kindje tot 24 weken: Lieve Engeltjes - Afscheid van heel jonge kindjes (minder dan 24 weken) En mocht het zover moeten komen, vraag dan in het ziekenhuis ook wat de mogelijkheden zijn. Ons dochtertje is gecremeerd in een gemeenschappelijke dienst van het ziekenhuis. Ook heeft het ziekenhuis psychologen en maatschappelijk werkers in dienst die je kunnen begeleiden. Bel maandag direct op dat je die begeleiding wilt, mijn vriend en ik hebben er veel aan gehad.
Hoi Peet, dank je voor je felicitaties. Jij gefeliciteerd met de geboorte van je zoontje Christian, en wat verschrikkelijk voor jullie dat jullie hem weer kwijt zijn. Ik las dat ook jou kinderwens alleen maar heftiger geworden is, ik hoop dat Christian grote broer mag worden. Maar eerst, huil maar flink om het verlies van Christian, neem je tijd, doe het rustig aan. Het heeft echt maanden geduurd voordat ik weer aan het werk ging, en pas na een half jaar was ik weer fulltime aan de slag.
Hej Berte, bedankt voor je reactie. Ja, de tranen zitten nog wel hoog zo door de hele dag. Ik werk nu wel, ik sta voor de klas, mavo-leerlingen. Maar t doet me toch wel goed. Pubers hebben zo het hart op de tong en dat is heerlijk verfrissend. Daarnaast tetteren ze gewoon alsnog door de uitleg heen en behandelen ze me echt niet anders, ook dit is heerlijk verfrissend. Ik was de afgelopen weken toch een persoon die iets gruwelijks is overkomen en je voelt je dan zo nu en dan een bezienswaardigheid. Geen klachten hoor, ik heb superveel steun. Ik blijf voorlopig wel een stuk minder werken, ik denk dat rouw tijd en energie kost, ik wil hier niet aan voorbij gaan. Dus de tips neem ik ter harte! Hoe voel jij je nu? Groetjes peet
Hoi Peet, fijn te horen dat het werk je goed doet. Wat een aardige pubers, ik herken helemaal dat je eigenlijk ook 'normaal' wilt zijn en niet diegene die iets verschrikkelijks heeft meegemaakt. Ik kan er soms nog steeds niet bij dat ik mijn dochter kwijt ben, ik heb nog heel vaak iets van overkomt mij dit? Ik denk nog dagelijks aan haar, paar dagen geleden nog een huilbui gehad. Maar het gaat al veel beter dan toen ze net overleden was, ik zie de mooie dingen weer in het leven en ik kan weer genieten van de kleine dingen. Ik mail mee bij Lieve Engeltjes - WELKOM hier zijn allemaal mensen die hetzelfde hebben meegemaakt, de herkenning is heel fijn, maar aan de andere kant heel confronterend, iedere baby/kind die het niet redt is er één te veel.
Hoi hoi, We weten nog steeds niet meer. We zijn gisteren gebeld door de arts dat we donderdag een afspraak hebben bij de kindercardioloog. Dan krijgen we wat meer te horen. Ik moet wel zeggen dat nu ik er zo over heb nagedacht ik er steeds meer tegenop zie. Denk dat het voor zo'n klein kindje erg zwaar gaat worden en weet niet of ik dat wel wil.
Belly, Heel veel sterkte donderdag. Misschien is het een idee als je staks meer weet om contact op te nemen met de Nederlandse hartstichting. Zij kunnen je vast meer vertellen over de aandoening en wat dat voor het dagelijks leven van je kindje gaat betekenen.