nee op dat moment denk je als tiener..."zeur" maar nu denk ik eigenlijk best erg dat je dat doet als moeder.. MIjn kinderen zijn mijn alles en zou ze nooit maar dan ook nooit opzettelijk pijn doen!
Nee, zeker niet iets wat ik altijd doe, en nee ook niet waar mijn zoontje bij zit..en als ik weleens uit mijn vel spring, wat in mijn optiek onterecht is, spreek ik dat ook uit naar mijn zoontje (5jr) en leg uit dat mama ook weleens ''foutjes'' maakt. Wat ik er eigenlijk mee probeer te zeggen is dat moeders ook maar mensen zijn, en zij misschien heel slecht in d'r vel zit, en dit (onterecht!!!) botviert op haar kids.. Als het mijn vriendin was zou ik zeker haar hierop proberen aan te spreken, en daar waar mogelijk helpen.
mijn zus doet dat ook altijd. ze kan nooit is positief over haar kindjes praten. de oudste is nu 3 en die krijgt dat dus ook mee. ik pas vaak op me nichtjes en ik heb niks te klagen over ze. natuurlijk zijn ze wel is eigenwijs en ze zullen zich bij mij vast ook wel anders gedragen als bij hun moeder maar om nou continu te klagen over je kindjes en dat ook nog waar ze bij zijn vind ik niet kunnen. ik heb haar er wel is op aangesproken maar kreeg toen als antwoord: dat snap jij nog niet,je hebt nog geen kinderen. en nu ik zwanger ben hoor ik steeds wacht maar tot ze geboren is dan snap je het wel.
erg genoeg ken ik zo iemand. terwijl ze zelf niet eens door heeft wat ze haar kindje aanleert. en me kind dit en dat altijd maar negatief. nooit hoe trots ze wel niet is! erg hoor @hier deze periode is ze in haar test fase.hoe ver ze wel niet kan komen. ach ja hoort er bij
Ik vind het ook echt niet kunnen ik had al eerder een stuk geplaatst op de vorige pagina, maar kan het niet begrijpen dat moeders zoiets kunnen zeggen.. ons kindje is echt een unikum geweest dat die is gekomen, ben super blij met 1 kind, geef hem ook alle liefde. Ga ook obsoluut niet zitten klagen over me kind. We hadden graag een 2de kind gewild, wat niet kan. en vele van de moeder die klagen gaan gewoon verder met kinderen baren.. Dan doet het me erg zeer om te lezen dat zulke moeders zo doen! Zon ontschuldig kindje wat bijv. in zijn fase zit
ja en 't ergste is dat dat meisje nu weer in verwachting is van de 2e.... ik kan me er ook heeeeeel kwaad over maken...:x:x:x
Dat bedoel ik dus.. Snap dat gewoon echt niet! Mensen die geen kinderen kunnen krijgen word het niet gegunt
Kutkind zal ik mijn kind niet noemen, maar ik zeg wel eens "Hee muts kom eens mee!" maar dan is t niet serieus ofzo. Wat betreft altijd maar klagen of je kind...ja lastig...ik zou proberen t zelf positief om te draaien. Had zelf ook een vriendin die alleen maar aan t klagen was en t kind werd daardoor alleen maar erger in gedrag. Dat ik hem eigenlijk meer positieve dingen vertelde, dat t een grote jongen is, en zo lief kan zijn! Maar, ik zou met je vriendin overleggen, om dit desnoods bij de huisarts aan te kaarten ofzo. Zodat ze misschien hulp kan krijgen met bepaalde dingen. Denk dat ze daar meer bij gebaat is, en daarbij steun van haar vriendinnen... Hier loopt t ook niet altijd vlekkeloos, ik zou t vreselijk vinden als vriendinnen daarom zouden afkappen! Gelukkig gebeurd t ook niet, zou niet weten wat ik zonder ze moet!
ik vind dat je best eens mag klagen maar het moet geen dagelijkse kost worden. Ik heb het daar vorig jaar ook heel moeilijk mee gehad. Ik zit op nog een algemeen babbelforum en daar komt ook een vrouwtje die een meisje van 4 heeft die natuurlijk ook wel eens vervelend is. Ik las bijna niks anders dan geklaag van haar over haar kind, terwijl ik net mijn 2e miskraam achter de rug had. Op zo'n moment denk je ook: "mens hou %^$#& eens op met dat gejank, wees blij dat je gezegend bent met een kind en kijk ook eens naar wat een geluk en plezier het je brengt :x" Ik heb dat toen in vertrouwen op het forum gedeeld (die vrouw was geen lid van die hoek en kon mijn frustratie dus niet meelezen) en sindsdien lijkt het wel of ze het toch op 1 of andere manier mee heeft gekregen want nu is haar geklaag veel minder
Ik kan ook best wel eens zuchten en steunen over mijn zoon, hoe gek ik ook op 'm ben, maar ik zou 'm nooit afzeiken waar hij bij is. Als een 'vriendin' van me dat wel zou doen, zou ik er absoluut iets van zeggen en waarschijnlijk niet eens subtiel Ik heb later gehoord dat mijn vader in de hitte van de scheiding tegen mijn moeder heeft gezegd dat 'zij zo nodig een tweede moest en dat hij daar nooit om had gevraagd'. Ik kan niet eens omschrijven wat dat voor effect op je heeft, ook al heb ik inmiddels wel een goede relatie met hem. Ik geloof ook wel dat dat (deels?) echt de stress en frustratie van dat moment was, maar ik kon dat zelf als 18-jarige al amper plaatsen, laat staan dat je als klein kind het gevoel krijgt dat je ouders je niet willen. Heel treurig
idd. ik ga er me er verder niet kwaad over maken. ik kom zo wel meerdere mensen tegen. onder andere me zus en die ene meid dan. heb er me er vaak zat kwaad om gemaakt. maar daar heb ik uit eindelijk alleen me zelf mee want ik ga er dan te veel over piekeren wat ik gewoon niet moet doen. het is sneu voor die kindjes
ik ben heel hard ik zou het gewoon tegen dr zeggen en als ze echt zo moeilijk zijn ze hulp moet zoeken voor ze. En dat als ze zo blijft praten waar haar kinderen bij zijn het gedrag alleen maar erger zal worder.
Daar ben ik idd ook bang voor, dat (zeker bij de oudste, die toch al veel meekrijgt), het er zeker niet voor zorgt dat hij makkelijker of meegaander wordt. Al ligt het probleem denk ik in de basis niet bij hem, maar meer bij haarzelf omdat ze niet gelukkig is in haar situatie op dit moment. Maar ja... dat hele harde duidelijk zijn.... is vrees ik niet mijn sterkste kant... ik ben nog aan het dubben over hoe ik dit het beste zou kunnen brengen, ik wil eigenlijk de beerput ook niet open trekken