Mijn verhaal.

Ik herken het een klein beetje uit mijn vriend... ik vroeg hem al jaren of we binnenkort niet eens over een kindje zouden praten. Dan was het "ik wil er nog even over nadenken" of "als ik volgende week terug ben uit (willekeurige stad) gaan we het er over hebben". Op visite bij vrienden met babies of kleine kinderen was hij superlief met ze en uitte dan ook (naar mij) zijn wens om kinderen te hebben. Maar als ik er daarna serieus naar vroeg was het "dan wil ik eerst van baan veranderen/meer gereisd hebben/meer spaargeld hebben". Kortom, het werd steeds uitgesteld en als puntje bij paaltje kwam deed hij net alsof hij er helemaal niet mee bezig was.

Maar toen ik zei: "Ik ga van de pil af!" zei hij meteen OK, en toen we niet snel daarna al meteen zwanger waren was hij eerst wel wat verbaasd maar ook meteen super enthousiast. Terwijl ik verwachtte dat hij na al dat twijfelen en draaikonten toch wel wat zou tegensputteren.

In mijn geval: mijn vriend twijfelde helemaal niet. Hij was er alleen veel te rationeel mee bezig. Hij had die hormonen niet die mij zo sterk vertelden dat ik met hem een kindje wilde. In jouw geval: je vriend voelt niet wat jij (door de veranderingen van binnen en hormonen) voelt: dat je nu al van je kindje houdt. Dus hij ziet het heel rationeel en wil alles maar dan ook alles afwegen.

Als je een rationele beslissing voor een baby maakt, kom je er NOOIT uit. Het komt altijd ongelegen, je denkt altijd "maar ik wil nog zus, ik wil nog zo...", je hebt altijd te weinig gespaard, etc.

Vandaar dat je vriend het ene moment (als hij vanuit zijn hart spreekt) zegt ervoor te willen gaan, en het andere moment dat hij er niet klaar voor is of twijfelt (als hij alles op een rijtje zet). Als hij er ECHT niet klaar voor was, of als de situatie er echt slecht voorlag (de relatie eigenlijk niet goed loopt, of jullie er financieel echt slecht voor staan, of de ouders er echt falikant tegen zijn etc) dan zou hij al lang stelliger gezegd hebben dat hij er niet bij betrokken wil zijn.

Het is mooi dat je de keuze ook aan hem wilt voorleggen. Dat heb je nu dus ook al een tijdje gedaan. Maar ik geef je op een briefje dat je geen duidelijk antwoord van hem krijgt. Rationeel gezien is een baby namelijk helemaal niet handig, het belemmert zijn hele leven en hoe kan hij dat afwegen tegen zijn gevoel dat het ook heel mooi zal zijn?

Soms is het dus echt beter op je gevoel af te gaan!
Ik zou niet "keihard je mening zeggen" maar wel gewoon de knoop doorhakken en op een volwassen, zelfverzekerde manier jouw keuze aan hem duidelijk maken. Door hem nog langer te laten nadenken ga je hem alleen maar onzekerder maken over zichzelf en over de toekomst.

Succes!

 

Ik schrok een beetje van het onderschrift in je handtekening. Jij kan je wondertje zeer zeker wel een toekomst bieden meis! Ook al vind je jezelf jong, heb je geen ideale startsituatie en is je vriend wispelturig... Je denkt als een moeder, je denkt aan je kindje. Dat is het meest belangrijke.

Wat betreft je vriend, daar zul je zelf goed over na moeten denken. Niemand kan jou vertellen wat je moet doen en hoe je met hem om moet gaan. Helaas zijn er geen regels in de liefde... Wat ik je wel wil meegeven is dat geen enkele man het waard is om een keuze te maken waar je zelf niet voor de volle 100% achter staat.

Ik hoop dat je de rust kan vinden om de juiste beslissing te maken. Heel veel sterkte daarbij...

 

een hele vervelende situatie!
Ik heb je een pb gestuurd, sterkte met je beslissing..

 

Hoi meid,

als ik je zo lees is het jouw wens om het kindje te houden. Stel je nu eens voor dat je het toch weg zou laten houden, omdat je vriend dat graag zou willen of omdat hij twijfelt. Wat denk je dat dat op de duur met je relatie zou doen??!! Ik denk eerlijk gezegd dat je het dan samen ook niet zult redden helaas.

Mijn advies in jouw situatie is om zelf je keuze te maken. Ga niet trekken aan je vriend, maar deel hem rustig mee wat je keuze is. Als je kiest voor je kindje ( waar ik eigenlijk niet aan twijfel) dan vertel je hem rustig dat als hij met jou verder wil, dan zal dat samen met jullie kindje zijn. Wil hij dit niet. dan red je het alleen ook echt wel!!!! Geloof dat nou maar! Meid, kies voor je kindje en jezelf!

 

Heel erg heftig meid. Maar abortus is denk ik niet de oplossing. Uiteraard is het je eigen keuze, maar ik denk dat je er op een dag spijt van krijgt. Wat nu als het weg laat halen en over een paar jaar wel bewust zwanger raakt van een kindje. Je zal je ALTIJD blijven afvragen hoe dit kindje was. En dat is niet eerlijk. Dit kindje mag niet komen omdat het nu niet uitkomt en over een paar jaar komt het wel uit en mag het wel.
Begrijp me niet verkeerd, het is een rot situatie en heel erg lastig, maar problemen zijn er om aangepakt te worden.

Veel sterkte en wijsheid met je keuze

 

zoals je nu al loopt te malen en over je kindje praat zou ik het niet weg laten halen hoor, ik denk echt dat je hier spijt van gaat krijgen en je er misschien niet eens sterk voor bent. Je bent er al zo mee bezig... het komt goed hoor!! je ouders steunen je vast we en misschien op den duur je vriend ook wel!

 

Even laten. Als ik je verhaal zo lees, denk ik dat je vriend wel degelijk gaat kiezen voor houden, maar ik denk dat hij zich nu erg onder druk gezet voelt door jou.
Jij hebt heel duidelijk je keuze gemaakt, en ik lees toch steeds dat jij hem daarvan probeert te overtuigen. Heel logisch, maar ws niet zo bevorderlijk voor zijn gevoelens hierin.
Laat hem maar even, spreek met hem af dat je bijvoorbeeld volgend weekend samen over dit onderwerp verder praat en laat het er dan even bij.
Mannen hebben voor dit soort dingen vaak wat meer tijd en ruimte nodig dan vrouwen en door nu steeds al een antwoord van hem te willen, gaat hij zich alleen maar erg onder druk gezet voelen en zal hij veel eerder afstevenen op een beslissing om het kindje weg te willen laten halen.

Dus zorg dat jij je ei bij anderen kwijt kunt, ga ff niet zitten plannen en alles nog, maar laat het even voor wat het is, en praat dan verder als hij er echt rustig de tijd voor heeft gehad.
Spreek wel met hem af dat het tijdstip dat jullie afspreken om de knoop door te hakken, ook echt het moment wordt waarop de knoop doorgehakt wordt. Niet achteraf dan toch weer anders beslissen, maar doen wat je op dat moment kiest en daarvoor gaan.

 

Meid,

Wat voor een vriend is hij, als hij t kindje niet wilt je wilt dwingen tot abortus. Dan kan jij en je kindje beter alleen zijn dan met hem

 

Wat een heftige tijd voor je met al deze onzekerheden. Wanneer je kiest voor je kindje zal je leven compleet veranderen (naar mijn eigen ervaring positief), maar wanneer je kiest voor een abortus zal je leven misschien nog wel veel meer veranderen, en dit op een negatieve manier!

Je lichaam veranderd gelijk wanneer je zwanger bent, terwijl dit voor je vriend waarschijnlijk op een hele andere manier leeft (ik weet zeker dat hij ondanks de onduidelijkheid er ZEKER over nadenkt en ermee bezig is! Zo zitten mannen nu eenmaal in elkaar....)

Het zou natuurlijk mooi zijn als je SAMEN met hem verder kan. Uit je verhaal kom je heel volwassen en sterk over, en wanneer je moeder wordt krijg je ook heel veel kracht van de natuur mee, alleen zul je het ook redden!

Ik hoop dat je een goede keuze kan maken, volgens mij heb je dit in je hart al gedaan. Blijf dicht bij jezelf, het is jouw kindje, jouw leven, jouw lichaam.

Heel veel sterkte en wijsheid bij je keuze

 

Stel je voor, je kiest voor abortus, maar door alle spanning en emotie die het met zich meebrengt, gaan jullie alsnog uit elkaar. Dan heb jij te lijden onder zijn beslissing, terwijl het jouw leven is. Je houdt nu al van dit kindje, en jullie komen er echt niet alleen voor te staan. Veel succes en sterkte.

 

Lieve meid,

Wat een lastige situatie.. Ik ga je niet vertellen wat je zou moeten doen. Het enige wat ik je kan vertellen is het volgende;

De beslissing die jij nu moet maken, is onomkeerbaar. Je kan het nooit meer ongedaan maken en je zult er nog heel vaak aan terug denken. Misschien is het goed om hier eens over te praten met iemand die hier bekend mee is. Je hebt het FIOM daar zitten lieve mensen waar je altijd terecht kunt en die je kunnen helpen jouw gedachten en angsten op een rijtje te zetten.
Ik begrijp al je angsten zo ontzettend goed, ik heb het jammer genoeg zelf meegemaakt.

Ik heb me destijds laten overhalen, was er van overtuigd dat ik het niet alleen zou kunnen. De vader liet mij keihard vallen en mijn familie zou me verstoten. Het verdriet wat ik er van heb gehad en heb is onbeschrijfelijk. Het is iets dat je altijd bij je draagt. Als je nu ook maar enigzins het idee hebt dat je er later met spijtgevoelens aan terug zult denken, praat dan alsjeblieft met iemand van het FIOM. Ik heb daar veel aan gehad.

NIEMAND kan deze keuze voor jou maken. Het is iets waar jij de rest van je leven mee zult moeten leven. Hou die keuze dan ook bij jezelf. Je bent niemand iets verplicht, alleen luisteren naar jezelf en wat jij graag wilt.

Nogmaals, ik wil je niet vertellen wat je moet doen en wat je beslissing ook is, ik wens je alle goeds van de wereld.
Niemand kan je voorbereiden op de gevolgen van de abortus. Nu bijna 8 jaar later gaat er geen dag voorbij dat ik er niet aan denk. Ik heb me tijden afgevraagd wat ik voor persoon was, wat het betekende dat ik een beslissing over leven en dood heb genomen.
En nu ik inmiddels al weer jaren samen ben met de liefste man ter wereld, de liefde van mijn leven, en wij heel graag samen een kindje willen, blijf ik me maar afvragen of ik het überhaupt verdien.. Ik gun dat niemand..

Dus lieverd, luister naar jezelf...
Heel veel sterkte!! Mocht je ooit behoefte hebben aan een luisterend oor of vragen hebben, dan kun je me altijd een pb sturen.

Liefs

 

Als je het kindje laat weghalen heb je ook nog een grote kans dat je vriend helemaal tekeer gaat trekken omdat er dan weer een kind van hem is afgenomen, want daar is hij toch zo bang voor?

Sta op je strepen en eis duidelijkheid van hem en laat de beslissing niet alleen van hem afhangen, jij bent tenslotte de moeder (hoofdvoogd om het zo maar even te zeggen) van het kind en mochten jullie om welke reden dan ook uit elkaar gaan zijn er ook nog je familie en vrienden om je te helpen, dus je staat er echt niet alleen voor.

 

wat een rot situatie zeg.
ook ik heb het idee,dat je heel erg veel spijt gaat krijgen,als je je kindje weg laat halen.

als ik de eerste 2 keer naar mijn exen had geluisterd,had ik nu 2 van mijn 5 kids niet gehad.
en daar zou ik aan moeten denken.

misschien een rot vraag hoor,maar is je vriend wel zeker over jullie relatie???
het lijkt wel of hij daar over twijfelt.
nu dat je zwanger bent van zijn kindje.

en mijn vriend heeft ook nooit super staan springen toen ik zwanger was van onze kindjes,maar hij was er wel blij mee.
maar hij is ook een persoon,die niet veel emotie toont.
moest aan hem soms ook vragen,of hij er echt wel blij mee was.
maar hij is er echt wel blij mee,maar zegt het niet in zoveel woorden.

dit maakte mij ook heel onzeker,omdat ik in mijn 2 vorige relaties in de steek ben gelaten,omdat ze beiden geen kinderen wouden,althans niet met mij.
ik was 16 toen ik voor het eerst zwanger was.
en heb mijn 2 eerste kids ook de eerste paar jaar vrijwel alleen op moeten voeden.
maar ik ben er wel sterker door geworden.
ik heb altijd gezegt,niemand kan mij dwingen,een kindje weg te laten halen.
ben je het daar niet mee eens,daar is het gat van de deur.
en eerst wilde ze er wel zijn,maar hoeverder ik in de zwangerschap kwam,hoemeer ze zicht terugtrokken,tot het hoge woord eruit kwam.
ze wouden geen kindje,of eigelijk niet met mij.
dit heeft mij natuurlijk wel veel pijn gedaan,maar ik ben echt voor mijn kindjes gegaan.
en dat moet jij ook doen meid.
want om met een groot schuldgevoel en erge spijt rond te lopen, omdat jij je kindje voor een man weg laat halen,is geen enkele man waard.

 

allereerst is het jouw lijf waar het in groeit en dus voornamelijk jouw keuze!!! Zonder papa lukt het ook wel hoor. Zeg niet dat het makkelijk gaat worden maar dat moet je er niet van weerhouden.

Wat je vriend betreft: ach mannen.............. Geef hem ook tijd, ook hij moet wennen aan het idee. Het zal voor hem ook even schrikken zijn geweest.
Mijn vriend was degene die zei dat ik moest stoppen met de pil terwijl we het helemaal niet over kinderen gehad hebben. Ik was net anderhalf jaar gescheiden van iemand die al een dochter had en was zelf geholpen. Ik wilde destijds ook geen kinderen.

Toen m'n vriend zei te stoppen met de pil voelde het meteen goed. 3e cyclus werd ik zwanger, was veel te snel voor ons. Hij heeft gedurende de zwangerschap zich vrij kil gehouden. ging wel mee naar afspraken enzo maar kan nou niet zeggen dat ik hem laaiend enthiousiast vond. Hij praatte er eigenlijk ook niet over, raakte mijn buik amper aan, ik vond hem maar weinig betrokken. Vlak voor de bevalling toonde hij pas meer intresse. En na de geboorte van mijn dochter is er ook een vader geboren. Hij is gek met zijn kleine meid en gek op die dikke pens die ik nu heb. En supertrots!!!

Voor veel mannen is een zwangerschap erg moeilijk. En zeker in jullie geval omdat het onverwachts is geweest. Push hem niet maar laat hem even aanmodderen. Geef hem ruimte en tijd, hoe moeilijk het ook is met jouw gevoel(hormonen,zwanger). Hij weet het misschien ook even niet meer. Als jullie beiden bedaart zijn kun je weer praten. verwijt mekaar alleen niets. Begrijp dat een man vaak het gevoel heeft dat hij zijn partner kwijt raakt, jouw lichaam gaat veranderen, jijzelf veranderd ook. Jij bent al moeder op het moment dat je weet dat er een hummeltje in je groeit. Een vader heeft dit niet en moet aan de zijlijn toekijken hoe zijn geweldige minnares veranderd in een moeder. Dat is voor veel mannen moeilijk. En omdat zij niet degenen zijn die alles voelen, dragen staan ze maar hopeloos aan de kant.
Zo heeft mijn lief dat uitgelegd. En nu pas weet hij dat hij naast een moeder voor zijn kind ook een maatje en een minnares heeft.

Sorry voor dit lange geklets maar misschien dat je je ook een beetje in zijn schoenen kan bevinden. Hij voelt misschien de verantwoording van jou en kind op zich afkomen en dat is begrijpelijk heel beangstigend want er gaat een hoop veranderen.
Wij zijn alleen maar bezig met het leven in ons.

Sterkte met je zwangerschap (en vriend)

 

hee ik ken die wispelturigheid ook hoor alleen mijn vriend als die boos is dan zegt hij ook dat soort een dingen.... toen ik ontdekte dat ik zwanger was was die blij 2dagen later opeens was die boos en sago en zei die in een opwelling laat het weghalen als je het houd is het niet van mij blabla ga zo maar door maar nu sinds de 1e echo is die bij gedraait en helemaal toen we 2e echo kregen was toen 14weken zwanger en hij zag echt dat het een kind was en het al bewoog...hij is vanaf dat moment zoooooooo blij met men zwangerschap(behalve me hormonale buien dan) dat hij gaat elke keer mee naar de verloskunden naar de echo echt overal mee....en men vriend heeft ptss dat is helemaal niks ergs maar hij is echt zo blij dat we kindje gaan krijgen en hopelijk draait jou vriend gewoon bij want zwanger zijn is het mooiste wat der is en kies anders gewoon voor je zelf en de baby maar gedwongen abortus daar ga je later echt mee zitten...

 

hai meid..
Ik kom halverwege zo in het verhaal vallen..
Ik was ordinair nieuwsgierig (ja ik geef het toe) door een ander topic waar ik je voorbij zag komen.

Maar als ik het hoor en goed begrijp wil jij het kindje houden. Ik zag nml al dat je ergens de datum had uitegrekend waneer je kindje komen gaat.

Als jij kiest voor abortus dan doe je dat voor je vriend, dat zal altijd tussen jullie in blijven staan.
Ik denk dat je relatie dan wegens wrok ook over gaat.

Makkelijk praten van mij, ik zit hoe dan ook niet in die situatie waar jij in zit.
Zit bijna te janken achter de pc omdat het o'n scherpe tegenstelling is. Maar daar kun jij niks aan doen!

Ik hoop dat je besluit te kiezen voor jezelf en het kindje (en nee ik ga je niet vertellen dat je dat moet doen.. voor ik heel zp overmij heen krijg)

Ik wens je toe dat er mensen in je nabije omgeving zijn die er echt voor je zijn!
(zoals jemoeder begrijp ik ook voor je is)

Ik vind dat je vriend erg koel reageert. En dat je om 6 uur mag komen bij de gratie van hem vind ik respectloos naar jou toe..

Sterkte meid89