relatie en mmm

Hallo dames,

Ik benieuwd hoe jullie relatie leid onder de mmm.

Bij mij is het namelijk het geval dat mijn vriend heel veel moeite heeft met de mmm. Het verplicht vrijen, maar vooral dat hij zich verantwoordelijk voelt om mij weer bij elkaar te rapen na slecht nieuws.
Ik merkte een bepaalde afstand en gister hebben we er eindelijk eens goed over gepraat. En is hij ook eerlijk geweest.
'Vaak vraag ik hem hoe het met hem gaat en hoe hij zich volet, maar het antwoord is standaard 'vindt het kut voor jouw, als jij je rot voelt dan voel ik me ook rot'. Dat is natuurlijk heel lief, maar zoals jullie waarschijnlijk ook merken geeft hij niet zijn eigen gevoel over de mmm en de teleurstellingen aan'.
In iedergeval heeft hij nu dus toe gegeven dat hij soms flink twijfelt aan ons. En dat is eigenlijk steeds als we weer een tegenslag hebben of ik weer ongie ben en daar een beetje down over ben.
Hij vraagt zich af hoelang hij het vol kan houden om mij bij elkaar te rapen en mij steeds zo down te zien. Ook ben ik erg verandert sinds de mmm. Ben erg onzeker door mijn overgewicht en gezichtsbeharing(door pco). Waardoor ik in mijn schulp gekropen ben. In de winkels betaald hij altijd, besteld hij vaak enz. Ik ben gewoon niet meer zoals ik was.
Hij weet natuurlijk waar het door komt en daardoor voelt hij zich schuldig dat hij er moeite mee heeft.

Nou heb ik hem duidelijk gemaakt dat hij mij niet bij elkaar kan rapen, dat kan hij nooit. Ik heb zijn schouder nodig en zijn aanwezigheid. Meer dan dat kan hij niet. Ik vindt dat hij een last op zijn schouders neemt die hij niet moet dragen. hij heeft het idee iets te moeten doen wat hij niet kan. dus ik snap heel goed dat hij daar heel erg gefrustreerd van raakt en ook moedeloos en dat hij daar onzeker van wordt.
Verder gaan we kijken naar dingen die we kunnen doen aan mijn beharing en mijn gewicht in de vorm van lipo( weet dat iedereen daar een mening over heeft, maar dit topic heb ik daar niet voor geopend). Gewoon kijken hoe ik weer wat meer zelfvertrouwen kan krijgen, wat me uiterlijk betreft.

Gelukkig wil hij heel graag met mij blijven en wil hij ook heel graag een kindje met mij. Wil hij voor ons blijven vechten, daar ben ik heel blij mee!

Nou ben ik benieuwd hoe het bij andere gaat, ik denk namelijk dat we soms niet stilstaan bij onze mannen. En daarmee bedoel ik vooral hun mannelijkheid en hun gevoelsplicht tegenover hun gezin.

Ik denk ook dat veel mannen sneller willen stoppen met de mmm dan wij vrouwen. Omdat het ze kapot maakt om hun vrouwtje zo te zien lijden en ze het gevoel hebben dat ze valen als man.

Ik heb ook het idee dat we niet snel over dit onderwerp praten, terwijl het wel heel belangrijk is en we elkaar ook hier in goed kunnen steunen en kunnen helpen.
Daarom heb ik na veel twijfelen de stoute schoenen aan getrokken om me toch bloot te geven over dit onderwerp.

liefs ecl

 

Goed dat jullie er zo over hebben gesproken. Bij ons is de relatie ook erg veranderd; wel sterker geworden..

Gister hadden we het er toevallig nog over. We zijn al sinds 2008 bezig en zitten er nog steeds in. Ik ben wel wat onzekerder geworden, maar hij ook.. (hij bleek geen zaadcellen te hebben) wat zijn manlijkheid ook geen goed doet natuurlijk. Gelukkig hebben ze wel veel zaad kunnen vinden, en nu is hij af en toe nog "bang" dat ik wegloop naar een man die mij wel op een natuurlijke manier zwanger zou kunnen maken. Ik zal dat trouwens nooit doen, want ik wil een kindje met hem, en niet met een ander. Tijdens de eerste ICSI had ik maar een paar (3) goede eicellen en is er maar 1 embryootje gelukt. Helaas is deze poging niet in een zwangerschap uitgekomen.. en moeten we al snel voor onze 2e poging. Het feit dat mijn eierstokken niet reageerden op de hormonen maakt mij weer onzeker. Wie weet heb ik ook wel wat.. Maargoed. Het is erg pittig in de MMM, je moet elkaar opvangen, overeind helpen, een schouder bieden, maar ook iemand weer een reeel beeld geven, positief gevoel geven, naar de toekomst leren kijken, vertrouwen geven en hebben, elkaar bij de hand nemen.. ik denk niet dat mensen die hier niet inzitten begrijpen hoeveel impact het heeft op je relatie, op je kijk op de rest van de wereld.

 

Hoi Muppet,

Goed dat jullie er over kunnen praten!
Dat gevoel van jouw manntje, dat heb ik ook wel eens. Mijn vriend heeft de zelfde reactie als jij. Wat moet het moeilijk voor je mannetje zijn. Het is echt een aantasting van zijn mannelijkheid(voor hem zelf). Daar wordt je echt zo onzeker van. Je zelfvertrouwen en zelfbeeld verandert er flink van( in negatieve zin).
die onzekerheid bij jouw is natuurlijk net zo! Ik heb bijvoorbeeld echt momenten dat ik voel dat ik faal als vrouw, herken je dat?
Het is zo moeilijk he?!
Je relatie lijdt er echt onder, als je blijft vechten wordt hij uiteindelijk wel een heel stuk sterker. Dat geloof ik en merk ik ook.

Maar het is wel een als je ineens te horen krijgt dat je mannetje twijfelt aan je relatie. Gelukkig hebben we er echt goed over kunnen praten. Ik heb heel veel moeite moeten doen om niet in paniek te raken en boos te worden of wat dan ook. We hebben er echt heel rustig over gepraat en dat was denk ik ook heeeeeeel belangrijk voor hem. Hij wil mij natuurlijk niet meer down laten voelen dan ik al doe, dus zegd hij er maar niks over. En dat gaat zo maanden door en dan begint hij steeds meer te twijfelen. Nu heeft hij hopelijk gezien dat ik wel kan luisteren en het kan relativeren en dat ik het belangrijk vindt dat hij het verteld en het ook waardeer.
Dat ik het snap, en er begrip voor heb. Dat ik ook alle zeilen bij wil zetten om het beter voor mezelf en hem ( dus ons) te maken.

Goed om te lezen dat wij niet de enige zijn, dat weet ik natuurlijk wel. Maar wist niet of er ook zo eerlijk gereageerd ging worden op dit onderwerp!
Heel erg bedankt!

 

Goed van je om een topic hierover te openen.

Ik heb zelf het idee dat er bij jullie 2 dingen spelen.
Enerzijds de spanning en het verdriet van de mmm.
Anderzijds jouw onzekerheid over je uiterlijk en daardoor je verandering in gedrag.
Denk dat dit beide punten zijn die voor je vriend heel moeilijk zijn.
In feite is hij machteloos. Hij kan jouw haren niet doen verdwijnen (ik heb ze zelf ook) en hij kan je vetjes niet doen wegsmelten. Hoe graag hij ook zou willen om jou te helpen.
En dan komt de druk van de mmm er ook nog eens overheen, dat maakt het allemaal niet gemakkelijker.

Het is goed van je dat je hem hebt aangegeven wat hij wel en niet voor je kan doen/betekenen. Je hebt ook aangegeven wat je graag van hem zou willen. Ik denk echt dat dit soot dingen aangeven en hierover met elkaar in gesprek blijven heel belangrijk is. Dus dat doe je goed!

Wat betreft mijn eigen relatie tijdens de mmm. Soms was het idd moeilijk. Omdat mijn man mij verdrietig zag en zag veranderen in een minder enthousiaste meid dan dat ik was. Ik voelde me ook vaker niet goed en meldde me vaker ziek.
Sociale dingen ging ik uit de weg. Bij mij heeft dit niet met mijn gewicht (overgewicht) te maken of met mijn overbeharing (ook pco), maar ik was gewoon bang. Bang om geconfronteerd te worden met mensen met wie het allemaal wel (schijnbaar) goed ging.
Bang om mezelf dan weer een mislukkeling te voelen.
Gelukkig zijn mijn man en ik ook altijd blijven praten. En achteraf kan ik zeggen dat de hele mmm onze relatie best wel goed heeft gedaan.
We luisteren nu meer naar elkaar en nemen meer tijd voor elkaar.

Ik denk dat jullie op de goede weg zitten. En dat het soms gewoon niet goed gaat, dat is dan maar zo, dat hoort er ook bij...

 

Annedore bedankt voor je bericht!
Je hebt helemaal gelijk.
Ik zie dat je na een lange mmm zwanger bent, meis gefeliciteerd.

Goed hoor dat jullie er goed over kunnen praten en dat jullie een goede les uit alles hebben gehaald.
Fijn ook de herkenning!
Je hebt het mooi beschreven en begrijpt me helemaal!

geniet van jullie wondertje, maar dat hoef ik je natuurlijk niet te zeggen.

liefs ecl

 

hier is de relatie alleen maar sterker geworden, eerst zag hij er ook tegenop maar nu wil hij zelf doorgaan tot we zwanger zijn whaahah we beginnen nu aan icsi 3 en hij is zelfs blij dat we weer verder mogen nu

 

Ik heb het toevallig laatst ook over gehad met hem vooral omdat we WEER een tegenslag kregen. Vriendlief voelt zich vooral erg machteloos... hij kan voor zijn gevoel alleen toekijken naar wat er allemaal met mij gebeurd en me steunen.. maar hij kan het niet van me over nemen en dat vind hij erg lastig...

Merk wel dat weerg naar elkaar toegegroeit zijn!

 

Mijn vriend en ik voelen eigenlijk wel hetzelfde, alleen soms ben ik verdrietig en volgt dat een week later bij hem terwijl ik dan net weer mijn schouders eronder heb gezet. Hij is er net zoveel mee bezig als ik, maar ik ben in ons geval degene die heel nuchter is en wat realistischer. Hij bedenkt altijd doemscenario's en gaat altijd van het ergste uit, dan kan het alleen maar meevallen. Ik ben veel positiever ingesteld.

Toen hij net te horen kreeg dat hij verminderd vruchtbaar is, gingen we over op de overlevingsmodus. Niet zeuren, schouders eronder zetten en kijken wat er aan te doen is. Toen er weer een tegenslag volgde, werd dit moeilijker. We kregen steeds vaker ruzie en konden elkaar soms moeilijk verdragen. Hij uitte zijn spanning en verdriet in boosheid en dat reageerde hij op mij af. Hij deed een tijdje zijn best om het in te houden, maar als het eruit kwam, dan had ik het zwaar te verduren. Na een aantal keren behoorlijk op mijn ziel te zijn getrapt, heb ik daar goed met hem over gesproken want van mij hoefde het zo niet meer. Wat hij deed was niet eerlijk, ik heb er net zo goed verdriet van en ben net zo goed onzeker over het hele proces, maar dat reageerde ik ook niet op hem af. Hij zag dat ook wel in en vond het ook heel erg want hij is echt stapel op me.

Gisteren hadden we een heel spannend een gesprek, maar we hebben ervoor nu eens geen ruzie gemaakt. We praten er nu rustiger over, zijn er voor elkaar en gooien het er meteen uit als iets ons dwars zit of als we ons iets afvragen. We sporten allebei best veel, dat helpt ook. We zijn heel zeker van elkaar, al heeft hij in een verdrietige bui weleens geroepen dat ik maar naar een ander op zoek moet gaan die wel gewoon kinderen kan krijgen. Ikzelf zie dat niet zo, ik wel met hem een kindje en wij kunnen dat samen niet op de spontane manier krijgen. Inmiddels heb ik hem dat wel laten inzien, maar daar is wel een tijd over heen gegaan.

Het legt een druk op je relatie, mijn vriend is daarbij nog eens heel streng voor zichzelf en voelde zich in het begin tekortschieten als man. Nu niet meer, alsof hij er iets aan kan doen, maar dat was in het begin wel even lastig. Ikzelf vond het moeilijk om mijn verdriet te laten zien, want dat deed hem eraan herinneren dat hij degene is waaraan het ligt en dat het zijn 'schuld' is. Inmiddels hebben we dit niet meer, maar het is wel een proces waar je samen doorheen moet. Ik kan me goed voorstellen dat er stellen zijn die niet redden. Zoals het er nu uitziet gaan wij het wel redden, maar we zijn er nog niet. We hebben nog een heftige periode voor de boeg, maar zoals we er nu instaan denk ik dat we die samen wel aankunnen.

Sterkte meis, ik denk dat jullie gewoon zo door moeten gaan. Veel blijven praten, maar elkaar ook de ruimte geven. Steun elkaar, probeer elkaar te begrijpen en er voor elkaar te zijn, dat is denk ik het belangrijkste.

 

@Doortje, heel herkenbaar! Zo lastig wanneer ze zichzelf de schuld geven.. maar dat zou ik net zo goed hebben.. dat is een normale reactie lijkt me.. Het hele mmm is een achtbaan, ups en downs en soms een looping waar je raar van wordt.

Ik merk aan iedereen dat blijven communiceren een van de belangrijkste zaken is, open en eerlijk zijn, zonder de ander te kwetsen. Wij zitten nu in dubio om het andere mensen te gaan vertellen.. zijn kant weet het al (ivm erfelijkheids risico moesten we wel) en mijn ouders weten het alleen omdat ik ook met hen graag dingen wilde delen. Nu wil ik het tzt aan mijn andere broertje en zusje gaan vertellen.. hij heeft er wat moeite mee omdat het aan hem ligt. Ik vind dat we niet hoeven te benoemen aan wie het ligt, alleen dat het niet op een normale manier kan. Ik zou het fijn vinden om eens met andere mensen te praten over het hele gebeuren dan met mijn schoonzusje die al 2 kinderen heeft en alles wel weet.. tis heel fijn, maar ook wel vervelend omdat je merkt dat ze het niet snappen. Nu schijnt een nicht van mij ook in de mmm te gaan.. alleen weten we het niet van elkaar. Zou het wel fijn vinden om het met haar erover te hebben, de frustraties en het verdriet wat niemand ooit zal begrijpen wanneer hij/zij er niet mee te maken heeft gehad. Ook voor straks, wanneer we beide zwanger zouden zijn.. dat schijnt ook weer anders te zijn dan wanneer je normaal zwanger word..
zucht.. tis allemaal wat..

 

Dames vinden jullie dit net zo'n opluchting als ik?
Ben echt blij dat ik dit onderwerp toch geopend heb!
Ik heb nu even geen tijd, maar zal later even reageren op iedreen.

liefs ecl

 

Heel goed om dit topic zo eens te behandelen. Ik denk dat dit voor heel veel mensen relevant is. De grootste veranderingen in onze relatie begonnen eigenlijk heel klein. We gingen vroeger heel veel uit, uiteten en op reis en dat werd eigenlijk steeds minder en minder en minder, waardoor we ongemerkt ook minder 'quality time' voor elkaar hadden. We hadden het er allebei moeilijk mee en hebben op een gegeven moment uitgesproken (lees: ik ben begonnen en heb het uit mannetje moeten trekken ) dat we bang waren om op deze manier uit elkaar te groeien. Sindsdien hebben we weer wat meer geplande momenten om echt samen wat te doen, maar zolang je in de mmm zit voert die kinderwens toch vaak de boventoon -waardoor dit nooit meer zo was als vroeger.
Daarnaast herken ik wat vrijwel iedereen hier ook schrijft, dat ik zelf ben veranderd. Niet echt onzekerder, maar iwel veel minder vrolijk, minder optimistisch en emotioneel instabieler. Net zoals bij ECL had ook Nanaman het idee dat hij mij moest opvangen, waardoor ik juist dingen voor hem ging verzwijgen om hem niet teveel te belasten. Zo heb ik tijdens mn laatste vmk zelfs de posi testen verzwegen, wat hij achteraf heel erg naar vond om te horen.
Al met al heeft het onze relatie behoorlijk veranderd. We houden nog steeds super veel van elkaar en willen absoluut samen oud worden, maar het is niet meer zoals voor we begonnen. Ik ben nu wel zwanger, maar wij zijn gevoelsmatig de mmm nog lang niet uit en het zal nog wel even duren voor wij ook samen onze draai weer vinden. Een belangrijk deel van onze relatie bestond toch uit lekker van elkaar genieten, en omdat ik zolang van bijna niets echt heb kunnen genieten, moet dit voor mijn gevoel echt weer opnieuw opgebouwd worden.

heel veel sterkte allemaal!

 

Mijn man communiceerd eigenlijk bijna niet (nooit gedaan ook)en al helemaal niet wat gevoelens betrefd. Hij heeft het vooral moeilijk dat ik het moeilijk heb er zijn heel wat ruzies geweest hij wou sowieso de mmm niet in. Maar na een hoop overleg met de artsen toch maar besloten om de volgende stap te nemen. Hij had ook erg veel moeite met de verplichte sex hij kon er vaak niet echt van genieten omdat hij voelde dat hij moest presteren.
Nu zijn we 5 weken zwanger en hij is wel blij maar zegt pas feest te vieren als we 12 weken zijn. Voor mij is het erg lastig geweest omdat hij voor zijn werk veel moest missen bij de artsen. Ook bij onze eerste echo kan hij niet aanwezig zijn. Ik weet dat dit hem veel pijn doet maar hij laat zich er niet over uit. Vooral toen ik aan de clomid zat hebben we veel ruzie gehad. Wat over het uitelijk betrefs heb ik ook veel gezichtsbeharing en heb ook overgewicht ook door pco kan hem het weinig schelen hoe ik eruit zie hij vindt mij altijd erg mooi.
Ik denk ook dat het komt dat ik een flinke hoeveelheid aan zelfvertrouwen heb. Mijn moeder heeft ook overgewicht en heeft me altijd verteld dat ze me maar moeten nemen zoals ik ben want ik ben perfect zoals ik ben.

maar de mmm heeft zeker een druk op onze relatie gezet maar we zijn er sterker uit gekomen.

 

Dank voor je felicitatie Weet waar je het voor doet he...voor dit einddoel!

Fijn dat je iets aan mijn berichtje hebt. Zie overigens veel meer reacties komen. Goed topic!!!

 

Dit is zeker een goede topic!! Mijn man is een erge binnenvetter en praat niet snel over zijn emoties/gevoelens en vindt dan ook dat het voor mij veel moeilijker is dan voor hem, al kan hij bijna net zo met me mee janken wanneer het weer eens enorm tegen zit. Dan pakt hij me vast en geeft me een dikke knuffel en zegt dan, we zijn nu toch ook gelukkig met ons drietjes?! Ik moet de grens aangeven, hij houd het wel vol,....hij zegt,"het is tenslotte jou lijf en jij bepaalt de grens, mocht het niet lukken, dan is dat ff heel erg slikken, maar dan blijven we gelukkig en met z'n drietjes". Maar zover is het nog niet en gaan we nog steeds voor een beepje.
De mm heeft onze relatie wel veranderd, maar dan wel in positieve zin, we kennen elkaar al meer dan 14 jaar en hebben vaak aan een woord vaak genoeg, om te weten hoe het met de ander gaat, een dikke knuffel is vaak al genoeg. We zijn beide wel het tijpe van, niet zeuren en omkijken, maar doorgaan. We gaan het wel redden samen en willen samen oud en vervelend worden

 

Ook ik herken heel veel dingen van jullie en merk ook dat ik veranderd ben. Niet meer de vrolijke meid, maar afstandelijk.En ook mijn mannetje is geen prater, hoop dat jullie me niet verkeerd begrijpen in mijn verhaal. Begrijp ook heel goed zijn kant.

Mijn ervaring is dat het een hele erge druk op je relatie zet. Wij zijn 5 jaar geleden in de mmm terecht gekomen ivm met endometriose. Ben geopereerd en ben ongeveer 4 jaar door medicatie in de overgang gebracht. Met alle gevolgen, onredelijk, boos, alles... Na de operatie mochten we 3 mnd zelf proberen om zwanger te worden, maar de arts had al eerder gezegd dat het zaad van mjn vriend ook voor de zekerheid nagekeken moest worden. Nu was het moment daar, en bleek dat hij 10.000 zaadcellen heeft. 1 procent kans op een natuurlijke zwangerschap. De enige mogelijkheid was ICSI. Eerst was er paniek en later was ik opgelucht dat we allebei iets hebben. Voor mijn vriend heeft het nooit iets uitgemaakt of hij wel of geen kinderen krijgt. Hij praat hier ook bijna nooit over.

HEt probleem begon al dat niemand in de familie mocht weten dat het ook aan hem lag. Voor mij erg pijnlijk want ik was juist opgelucht, ook verdrietig natuurlijk want het geeft je nog minder kans, ik ben juist heel open maar bij mijn vriend in de familie niet. Ik kan me wel voorstellen dat hij zich hierdoor minder mannelijk voelt, maar ook ik voel mij minder vrouwelijk. Heb het weleens gevraagd, maar hij zegt er niet veel over. Hij heeft wel heel vaak gezegd dat hij zich machteloos voel en dat hij verder niets kan doen. Tijdens de behandelingen heb ik steeds het gevoel gehad dat ik hij het allemaal niet wilde. Hij ging wel mee naar de punctie en als hij vrij was ook naar de controle echo's. Verder was hij er niet mee bezig zei hij altijd, alleen als het zaad ingeleverd moest worden, dan was hij helemaal kapot en moe en zag je aan hem dat ie het moeilijk had. Bij de laatste behandeling heeft hij tegen mij gezegd dat het aan mijn omgeving lag, mijn baarmoeder dat het niet lukte, hij zegt dat hij dit niet zo bedoelde, maar kan het niet vergeten.

De zwangerschapstesten deed ik ook alleen 's morgens heel vroeg en ging dan weer op bed liggen en zei dat het negatief was als hij wakker was, dan trooste hij me wel. Er zijn heftige ruzies geweest en ook zijn moeder zei dat het misschien wel door de cyste kwam die er toen zat. Heb haar toen duidelijk gezegd dat haar zoon nooit op de natuurlijke manier een vrouw kan bevruchten, ik was zo boos omdat het steeds bij neergelegd wordt. Later heeft hij aan twee personen in onze omgeving gezegd dat het aan ons allebei lag, en dat voelde heel fijn. Ik had gedacht dat het ons dichterbij elkaar zou brengen, maar het drijft ons uit elkaar.

Na onze laatste poging in dec zouden we een rustpauze nemen en een 4e poging proberen, maar kreeg in jan een zware depressie en met behulp van medicatie en psycholoog begin ik langzaam aan weer omhoog te krabbellen. Mijn ouders en mijn zus zeiden dat de spanning zo voelbaar was als mijn vriend en ik op visite waren. Nu gaat het iets beter met ons we krigen weer wat tijd samen en kunnen daar ook van genieten dat is al zo lang geleden. Wel heb ik tijdens mijn depressie tegen hem gezegd dat ik twijfels over ons heb. Hij zat er toen ook helemaal doorheen en hebben samen gehuild. We proberen er nu het beste van te maken. We zijn er nog lang niet, maar het begin is er. Veel mensen begrijpen niet wat voor impact dit voor relaties kan hebben. Andere stellen gaan gewoon door (lijkt het). Het is wel een lang verhaal geworden, maar ben wel opgelucht.
Ik hoop dat jullie mijn verhaal een beetje begrijpen.

Liefs Karin

 

Wat een verhalen meiden...het is niet niks he, wat we doormaken.

Eigenlijk hebben manlief en ik op relationeel gebied nooit problemen gehad tijdens de mmm.
Hij is geen prater, maar als ik met hem in gesprek wil, dan gooit hij zijn gevoel er wel uit. Op mijn zwakke momenten deed hij
dat niet, om mij te steunen. Maar ik ben er ook echt geweest
om hem te steunen.

Waar je heel erg voor op moet passen (vind ik) is dat je de schuldvraag niet bij iemand neer gaat leggen.
Het was bij ons niet: hij kan geen kinderen krijgen, nee, wij kunnen geen kinderen krijgen...en aan wie het dan ligt, tja, dat maakte me niks uit.
Ik wil met hem verder en wij wilden samen een kindje en dat lukte ONS samen niet...
En er moest onderzoek gedaan worden ja, om te kijken waarom het niet lukte en of alles goed was, maar ik vind het niks om te zeggen dat het aan zijn zaadcellen ligt...
Want als ik supervruchtbaar geweest was, dan waren er misschien weinig zaadjes nodig om zwanger te raken.
Je moet het echt samen doen.

Karin, ik begrijp dat je in het heetst van de strijd dingen kan roepen die je niet zo bedoeld, maar pas er mee op met zulke uitspraken die je tegen je schoonmoeder doet.
Ik denk dat mijn man me dat nog heel lang kwalijk zou nemen.
En dat geldt voor je man natuurlijk ook, die opmerking kan ook echt niet.

Waarom ben je zo druk met 'de reden' waarom jullie geen
kinderen kunnen krijgen? Dat is toch eenmaal zo. Ik snap
ook niet goed dat je opgelucht kunt zijn dat het niet alleen
aan jou ligt. Ik wilde dat er met mij iets was en dat manliefs
zaad goed was!
Want ik heb het idee dat ik er beter mee om kan gaan dan
hij. Laat mij het dan maar op me nemen.
En het wordt er niet gemakkelijker door als je allebei wat
hebt.

Jullie moeten meer als een team gaan denken, denk ik.
Wij hebben aan heel veel mensen niet verteld waar het aan lag.
We hebben gewoon gezegd dat de combinatie tussen man en
mij niet helemaal goed was...
Mensen hoeven niet alles te weten, dat is ook een stukje
privacy. Wij horen ook niet van hen als ze bezig zijn voor een
kindje.

Ik hoop dat je begrijpt dat ik het echt goed bedoel hoor.
Echt niet om met een vingertje te wijzen, maar probeer je te helpen.

Liefs Loesie

 

Hoi Loesie,

Het is niet niet dat ik aan iedereen kwijt wil dat het aan mijn vriend zijn zaadcellen ligt. want het ligt net zo goed aan mij. Zoals jij omschrijft we willen samen een kindje en het maakt niet uit aan wie het ligt er zijn behandelingen genoeg. Maar als er steeds aan jou verteld wordt dat het aan jou ligt dan is dat ook niet reeel, want ik ben namelijk niet sterker dan mijn vriend en kan dat niet op mijn schouders dragen.

En ik ben niet alleen met de schuldvraag bezig, maar als het steeds aan mij verteld wordt dan wordt je wel gekwetst.
Jullie hebben verteld dat het een combinatie van jullie was, bij ons werd er verteld dat het aan mij lag.

Ik snap je goeie bedoelingen en je moet zeker als een team samenwerken, en ik heb mijn vriend juist heel erg gesteund. En als mijn schoonmoeder aan mij verteld dat het aan mij ligt, dan vind ik dat ik ook mag zeggen dat het aan mijn vriend ligt.

De oplossing die jullie hadden wilde ik oook, maar zo ging het niet.

Liefs Karin

 

Hier lijdt onze relatie ook, hij staat al 4 jaar in het teken van onze kinderwens.
In 2008 kregen we te horen dat mijn man volledig onvruchtbaar is, wat ervoor zorgde dat ie zich flink rot voelde.
We zijn allebei in de overlevingsmodus geschoten en eigenlijk zitten we daar nogn steeds.

Sex is iets wat steeds minder word, we zijn gedeeltelijk uit elkaar gegroeid maar op een ander vlak juist weer dichter bij elkaar gekomen.
Mijn man is geen prater dus ik moet het vaak doen met: jammer maar volgende keer beter als ik weer ongi word.
Ik weet dat hij zich schuldig voelt, maar hij praat er niet over.


Het is zwaar en moeilijk, ik vraag me wel eens af of we zonder de MMM nog wel een relatie hebben.
Maar goed, we gaan door en houden van elkaar. Uiteindelijk zal het allemaal goed komen.

Toch twijfel ik ook wel eens aan onze relatie, er zijn momenten dat ik vertrouwen heb maar er zijn ook echt momenten dat ik me afvraag waar ik het allemaal voor doe.

liefs

 

vergeten de abbo aan te zetten

 

Hey Karin,

Het is inderdaad niet alleen van jou kant bedoeld hoor. Maar ook van zijn kant. Gewoon, aan jullie als stel.
Dat je schoonmoeder zulke dingen zegt, vind ik heel erg.
Ik kan me voorstellen dat je dat heel erg veel pijn doet.
En dan kan ik me ook voorstellen dat je dan zulke dingen gaat zeggen. Alleen, het is lastig om dan je vriend erbij te betrekken.

Het is gewoon een kl*tensituatie en het is gewoon jammer dat er dan op die momenten van die rottige dingen gezegd worden.
Want zoals je al zei over de opmerking van jouw vriend over
dat je baarmoeder geen goed plekje was, je bent het nog steeds
niet vergeten.
Dus die opmerkingen komen hard aan en doet aan beide kanten
pijn.

Als je schoonmoeder zoiets zegt, moet je proberen om het op
haar te spelen. (als je dat durft)...
Ik zou bv zeggen, als ze weer zoiets zegt, dat ALS je eenmaal
zwanger bent, het kindje tenminste de beste moeder krijgen die een
kind zich kan wensen. Als ze dan vraagt hoezo? Dan gewoon
zeggen, oh niks...ik bedoel daar verder niks mee...
(of iets in die trant)
Dan heb je toch je schoonmoeder onder tafel geluld en je vriend
er niet bij gehaald.

En ze kunnen wel zoveel zeggen meis, maar jullie moeten verder!
Vergeet dat niet. Dus soms ook scheit aan de buitenwereld en
lekker met elkaar blijven praten, dat is heel belangrijk!

Knuffel voor jou!
(en alle andere mmm-meiden, het is niet niks...)

Liefs