Hallo! Even onder een andere naam aangemeld voor dit onderwerp... Via mijn andere account meelezers die niet weten hoe enorm ik hier mee zit... en dit is juist even zo fijn om anoniem te doen.. Mijn dochter is nu 7 maanden... sinds 4 maanden ben ik weer aan het werk, maar helaas blijft het zo ontzettend moeilijk... In het begin heb je nog de hoop dat het zal gaan wennen, maar dat gebeurt helaas niet.. Ik ben al van baan gewisseld in de hoop dat dat beter zou gaan... Werkte eerst in de kinderopvang en vond het zo moeilijk dat mijn dochter naar een kdv ging, en ik op een ander voor andere ukkies ging zorgen (stond ook nog eens op een babygroep!) Nu heb ik werk dat beter bij me past, een grotere uitdaging is.. maar, het is zeker niet mijn droombaan... helaas is daarin gewoon geen werk te krijgen.. Ik hoopte dus dat de overstap het makkelijker zou maken... ik werk nu ook gunstigere dagen, betere uren... Maar nog steeds regelmatig tranen wanneer ik mijn vriend & dochter de deur uit zie stappen richting kdv... Ik leef echt alleen maar richting de dagen dat ik thuis ben bij haar... heb een masker op op mijn werk en ben soms echt bang dat ik er straks echt depri van ga worden... Maar... minder werken zit er gewoon eigenlijk echt niet in... Ben alle mogelijkheden op een rij gaan zetten... maar aan alles zitten ogen en haken... Eigenlijk moet ik me er gewoon bij neerleggen dat het gewoon echt niet anders kan... maar het lukt me gewoon niet.... blijf er in hangen en op terugkomen... Gelukkig kan mijn vriend het verhaal aardig een aantal keer aanhoren... maar hij kan er ook niets mee, en vind heel erg mij zo te zien.. Maar goed... topic geopend dus op zoek naar herkenning, maar vooral ook tips... Hoe ga ik hiermee om? Hoe leg ik me erbij neer??
ik vind het ook nog steeds lastig. Ik voel ook bij het minste of geringste tranen branden... Wat bij mij wel helpt is kletsen met andere collega-moeders, dan kun je tenminste je ei kwijt. Verder probeer ik het toch een beetje te relativeren...en mezelf een beetje op te beuren: - mijn zoontje is in goede handen op het kdv, - hij vindt het er leuk, - ik kan weer met hem knuffelen op mamadag. - Het is toch al fantastisch dat wij zo'n lief en gezond kindje hebben - Wat fijn dat ik toch best een leuke baan heb - eigenlijk zou ik ook niet heel gelukkig worden van thuismama zijn Dat soort dingen
Ik heb dit ook heel lang gehad, zeker wel tot mijn zoon anderhalf was. Toen hij anderhalf was ging hij van 1 naar 2 dagen opvang, en hoefde hij niet elke keer weer opnieuw te wennen (1 dag was net te weinig). Ook ging hij toen meer spelen/lopen/contact leggen met de andere kinderen, en vanaf moment begon ik echt te merken dat hij het leuk vond/vindt daar. Het werd toen voor mij ook makkelijker om hem daar achter te laten, omdat hij mij zelf de bevestiging gaf dat hij het naar zijn zin had op het kdv (bij een baby weet je dat gewoon niet, en een baby heeft eigenlijk ook nog niet zoveel te zoeken op een kdv). Met andere woorden: ik denk dat je toch door moet zetten, hoe moeilijk het nu ook is. Als ze wat ouder is, ga je zien dat ze het daar zelf leuk vindt, en dat het kdv óók veel toevoegt aan je eigen opvoeding. Zo ervaar ik het nu tenminste, en geloof me... ik ging daar tot hij ca. anderhalf was elke week jankend de deur uit....
Ooh nee.. dit geeft me geen hoop.. Ik ben afgelopen donderdag weer begonnen en vind er ook niets aan. Ik werk ook op een kdv, hetzelfde kdv als waar mijn zoontje naar toe gaat. Ik hoop echt dat het nog gaat wennen.. Ik kan me goed indenken hoe je je voelt. Hele dikke knuffel vanaf hier! Vind je dochter het ook niet leuk op het kdv? Ik probeer met je mee te denken: Kun je niet iets met opa's/oma's/vrienden/naasten regelen? Of een gastouder zoeken. Of werk zoeken dat vanuit huis of in de avond uren kan. Of zelf gastouder worden.
Hier ook een lotgenoot! Heb ook andere baan gezocht, wel een leukere baan, maar ik vind het vreselijk moeilijk om bij mn dochter weg te gaan, wil nu zelfs nog minder uren werken zodat ik echt alleen het noodzakelijke verdien...
nou meis hier weinig goed nieuws onze zoon is nu 15 maanden en ik huil nog steeds iedere morgen als mn man onze zoon naar het kdv gaat brengen... hij hoeft gelukkig niet vaak (de ene week 1 keer andere week 2 keer) maar ik blijf het zo ontzettend moeilijk vinden het is dat we mijn loon gewoon nodig hebben anders was ik allang gestopt. maak me al dagen van te voren druk als hij weer naar kdv gaat, dag ervoor slaap ik zo goed als niet en funcioneer daardoor op mn werk ook een stuk minder als voorheen blijf het zo onwijs lastig vinden maar wat ik en jij ermee aan moeten ik kan je helaas niet helpen...
Misschien proberen naar wat positievere kanten te kijken? Ik weet, het zal vast niet makkelijk zijn, maar blijven 'hangen' in hoe erg je het allemaal vindt, brengt je zeker niets. Als je moet blijven werken is dat niet de juiste weg. Zoek naar manieren om het makkelijker te maken. Heeft je dochtertje het naar haar zin? Zo ja, positief punt! Op de creche leert ze ook veel en het is in sociaal opzicht goed voor haar. Financieel draag je je nodige steentje bij, zodat je goed kan leven, ook belangrijk! Probeer de tijd die je moet werken te zien als misschien niet leuk, maar wel noodzakelijk. Het is niet anders, dus maak er het beste van. Misschien kan je kijken naar thuis werken? Iets wat je kan doen in de avonduren/weekend, als je man thuis is?
Tnxs voor het meedenken allemaal.. Ondertussen bijna 2 maanden verder... wat meer mijn plek gevonden ook op mijn nieuwe werk.. Dat scheelt.. Leuk vind ik het nog steeds niet.. maar ondertussen niet meer steeds die tranen... Al blijf ik nog steeds enorm hopen op het winnende staatslot!! Dat scheelt zeker! Een directe collega is nu zwanger waardoor we veel over zwangerschap/kinderen, en dus ook mijn meissie kletsen...
@ Anonieme twijfel.. Pff heftig hoor... Denk dat dat hier ook wel zo blijft.. totdat ze naar school gaat denk ik niet dat ik met veel plezier naar mijn werk zal gaan.. Noodzakelijk kwaad.. @ Laris.. Dat is idd een beetje wat ik nu doe... Zie het als noodzakelijk kwaad... Niet alleen gelukkig want het werk datik nu doe is ook een gigantische uitdaging.. Maar als ik kiezen mag??? Deze week heb ik vakantie... en heb haar toch ook naar het kdv laten gaan (Niet alle dagen).. Heel moeilijk, maar deels ook voor mezelf dat ik er niet aan zou gaan wennen... Nu kon ik zorgen dat alles klaar was thuis en de andere dagen ben ik dan 100% voor haar ipv ook voor de was en de stofzuiger... Doet wel goed van die 100% dagen zeg maar..