Heel veel sterkte! Ik vindt je trouwens niet egoistisch. Mijn vader is ook al heel lang ziek. (Het hart) En bij hem schatten ze dat hij nog 1 tot max. 5 jaar heeft, daarvan is nu 1 jaar om. En nou moet hij weer zo'n radioactief onderzoek. Hier is het dus ook gewoon afwachten wanneer het nou is echt mis gaat. Hij is wel wat ouder, 60 jaar. Maar ik kan moeilijk mijn leven stil zetten, straks gaat het nog een hele tijd goed en miss gaat het wel fout. Maar ze hebben er niks aan dat je je leven stil zet hoe het ook gaat. Als je interesse toont, je zorgt en je doet alles wat je kunt. Dan kun je er toch niks aan veranderen. Ik vond het trouwens wel moeilijker dan hoe ik nu overkom, maar ik heb dit ondertussen voor mezelf besloten. Bij mij ligt het ook nog weer wat anders, want ik heb een moeilijk contact met mijn vader. Hij is een narcist, wat het miss soms nog wel moeilijker maakt, in ieder geval niet makkelijker. Ik hoop snel op goed nieuws voor je! En ook voor je kleine broertje, wat sneu, zo jong nog.. Gr. Carlien
Allereerst heel veel sterkte en kracht toegewenst voor jou en je familie, ik hoop dat alles snel goedkomt met je moeder. En herken het heel erg, dat die artsen niks maar dan ook helemaal niks willen vertellen. Mijn smoeder heeft 4 jaar geleden een levertransplantatie gehad en daarvoor was in levercoma, ik had dat al lang en breed geconstateerd maar ze wouden mij gewoon niet geloven. Verder verklaarden ze ons steeds voor als we weer eens wat voorlegden of zeiden; zou u dat of dat medicijn wel geven in combinatie met de zieke lever? Heel irritant, weet dus precies wat je bedoelt. Maar je moet eigenlijk gewoon opeisen dat ze dingen doorgeven want het is jouw moeder en jij hebt alle recht om te weten wat er met haar aan de hand is. Nogmaals heel veel sterkte in deze moeilijke tijd.
heel erg bedankt voor jullie reacties @botiwo als het al goed komt met mijn mama zou er 9op 10 ook sprake zijn van een levertransplantatie pff heel die lijdensweg maakt mij echt gek maar we moete door deze periode heen zeker he
bah meis, wat een nare situatie... Ik zit in hetzelfde schuitje, al is mijn moeder wel gewoon bij en kunnen we met haar praten, zie ook mijn topic http://www.zwangerschapspagina.nl/zwangerschap/271524-mijn-moeder-kindje-nooit-zien.html. Het is heel zwaar, en tuurlijk ben je te jong om al zonder moeder te moeten... en wat is je broertje nog jong! En verder, jouw leven gaat door meis... Het is echt niet egoïstisch als je ook aan jezelf denkt... Ik ben zwanger en daar moet ik ook rekening mee houden, er lopen nog 4 andere kindjes rond die ook aandacht nodig hebben en bovendien wil ik zelf ook leven. Mijn moeder zou ook echt niet willen dat wij alleen nog maar gaan zitten treuren... jouw moeder vast ook niet! Ik hoop dat ze opknapt en snel bijkomt. Lastig dat ze zo ver weg woont maar probeer toch zoveel mogelijk tijd met haar door te brengen en vraag haar alles dat je nog had willen vragen. sterkte!
ik ga minimum 2 maal de week naar daar en vragen pff heeft dat nut ze beseft het niet en kan niet antwoorden (dat weet ik nog van vorige keer ) het kan zijn dat ik nu ook terug zwanger ben(zie weet iemand raad aub) dat is natuurlijk totaal nog niet zeker maar mijn man wil wel dat ik daar rekening mee houd met die mogelijkheid omdat stress en zo allemaal niet zo gezond is ik vind zit met een dubbel gevoel als ikhaar ga bezoeken ben altijd zooo kapot als ik haar daar zie liggen helemaal opgezwollen geelige huiskleur aan de beademing ogen dicht en tranen vastgebonden aan bed wegens struiptrekkingen pff tis allemaal heel moeilijk
heel veel sterkte meid. ik had vorig jaar vlak voor mijn bevalling ook haast mijn moeder verloren aan een ernstig ongeval. ik kan me voorstellen hoe vreselijk die angst moet zijn die je voelt. en je bent echt niet egoistisch. je moet ook denken aan je gezinnetje en je eigen toekomst. dat is heel menselijk en daar moet je je ook niet schuldig om voelen
Jeetje meid! ik wil je even heel veel sterkte wensen, en je mag me altijd een pb'tje sturen als je behoefte hebt om te praten, ik duim voor je dat je moeder er weer helemaal bovenop komt! Dikke knuffel!
heel erg bedankt zal dit zeker onthouden en als ik de behoufte heb mag je zeker een pb verwachten groetjes
Wat een nare situatie zeg. Je hoeft je echt niet egoistisch te voelen, dat je toekomst plannen hebt. Je moeder zou ook niet willen dat je de dingen op zij zet. Het leven gaat 'gewoon' door wat voor dingen er ook gebeuren. Ik ben zelf afgelopen jaar met 6 maanden zwangerschap m'n lieve moeder verloren aan die rotziekte! Ik verloor m'n moeder, maar wat ook zwanger van m'n kleine man. De laatste 12 weken van m'n zwangerschap heb ik als een roes beleefd, en weinig genoten. Het is verschrikkelijk de dingen niet met je moeder te kunnen delen, en dat doet heel erg veel pijn. Ik hoop voor jou van harte dat je moeder er boven op komt, misschien kun je voor je eigen gevoel wat vaker langs gaan. Ik heb het idee te lezen dat jij jezelf schuldig voelt, dat je zo ver weg woont. Niet doen hoor! Misschien kan je bij je vader logeren en daar een lang weekend blijven samen met je dochter? Het is maar een idee. Heel veel sterkte
even een korte verandering melden mama word nu beademt door middel van een buis rechtstreeks in haar putje aan haar keel en de sondevoeding is rechtstreeks met een sonde in haar maag gebracht (via haar buik) verder heeft ze geen koorst maar het blijft wel bang afwachten
Helaas ben ik op jonge leeftijd mijn moeder verloren na een lang ziektebed. Dus ik weet precies wat je bedoeld over die onzekerheid. Ik wil je heel erg veel sterkte wensen in deze moeilijke tijd. Het is heel belangrijk om zeker de moed niet op te geven. En het is inderdaad super moeilijk dat je niet op korte afstand van je moeder woont. En dan komt er nog eens bij dat je mogelijk zwanger bent.. Probeer toch aan jezelf en je gezin te denken, je moeder zou waarschijnlijk ook niet anders willen! Sterkte!! xxx
iets beter ze maken haar soms is wakker maar het blijft nog afwachten zeker met haar lever hoe het nu verder moet weet ik nog steeds niet