de klap?

Dikke knuffel voor jou!! Je mag je zo voelen maar dat wil je natuurlijk niet...
Mijn zoontjes zijn allebei eerder gekomen maar niet zo als in jou geval extreem vroeg! Ik vond/vind (zit nu in mijn kraamtijd van nummer 2) en ook ik heb wat klappen gehad!!
Ga eens met je HA of iemand praten die er verstand van heeft want dadelijk kom je met jezelf in de knoop...

 

Het is meer dan logisch dat je je op dit moment zo voelt. Je hebt een ontzettende heftige tijd achter de rug. Niets is gegaan zoals je het vooraf gehoopt of verwacht had. Maar je mag heel trots zijn op, in de eerste plaats, David, dat hij zich er zo goed doorheen heeft geslagen. Maar zeker niet in de laatste plaats op jezelf, dat je vanaf het allereerste moment een geweldige mama bent voor David.

De klap komt, hoe dan ook, in meer of mindere mate, bij iedereen. Het is goed om daar aan toe te geven. En er over te praten. Als ik je nog eens mag verwijzen naar de site en het forum onder de link in mijn handtekening... Ik weet zeker dat je er veel aan hebt om daar mee te komen klesten op het forum. We weten daar allemaal wat je doormaakt en hoe het voelt. We willen je graag tot steun zijn als je daar behoefte aan hebt.

Maar voor nu, geef eraan toe en verwacht niet dat je alles binnen een paar maanden verwerkt hebt. Onze jongens worden in augustus 3 en er zijn nog momenten dat ik het moeilijk heb met wat er gebeurd is.
Voel je ook niet schuldig dat je het af en toe gehad hebt met het babybaby-zijn. Dat is ook zo herkenbaar. Ik was zo blij toen ze eindelijk eens iets gingen 'doen' (in de zin van rollen, grijpen, enz.). Niet meer die totale afhankelijkheid die bij (extreem)premature kindjes nu eenmaal langer duurt. Die tijd komt, daar moet je nu even doorheen, maar je mag er best van balen. Als het fijne gevoel maar blijft overheersen is er niets aan de hand.

Hou je taai hoor!!

 

Haai,
Die klap die je nu ervaart is heel logisch. Je heb zoveel meegemaakt de laatste tijd. Op dat moment zit je in die sneltrein en merk je het niet zo. Maar nu ben je eruit en kom je tot rust.. Ik ben 2 maanden na de thuiskomst van onze dochter met een psycholoog gaan praten. ook kreeg ik EMDR therapie en bij mij heeft het heel erg goed geholpen. Dat is niks erg ofzo als je eventjes met iemand moet praten. je kan er alleen maar een beter mens van worden. Ik merk wel dat je het nooit helemaal opzij kan zetten. Als ik iets over premature kindertjes op de tv zie dan rollen de tranen nog steeds. En nu ik weer zwanger ben komen de herinneringen af en toe ook weer terug en komt er hier en daar ook een traan. Ook sta ik er toch elke mijpaal nog bij stil dat ze 3 maanden te vroeg is gekomen. Ik ben in het begin ook erg veel bezig geweest met wat er misschien nog komen ging. En ook ging ik haar steeds vergelijken met kinderen van haar kalender leeftijd. Dat was erg pijnlijk voor mezelf en ook voor haar. Ik heb het los gelaten, was heel erg moeilijk maar wel nodig. Nu heb ik soms nog wel eens met kindjes van haar leeftijd die meer kunnen dat het nog wel zeer doet en ik me zorgen maak of zij die dingen ook gaat doen. Maar aan de andere kant is ze gewoon zoals ze is en houden we vreselijk vveel van haar. En zijn we apetrots op haar om alles wat ze voor elkaar heeft gebokst in der nog korte leventje! Dat wat je beschrijft over de babyfase heb ik ook heel erg gehad. Ik wilde veel te snel. Vond het ook erg moeilijk dat ze zolang baby was. Maar aan de andere kant heb ik het dan ook weer erg gemist toen die fase voorbij was. En normaal was jou lieve kleine sterke mannetje nu pas net geboren ongeveer. Dus die 1e maanden zie je normaal niet.
Voordat wij aan een 2e begonnen zijn we eventjes naar de gyn geweest voor een gesprek. Misschien is dat voor jou heel raadzaam. Ik ben al ver voordat we er voor wilden gaan naar de gyn geweest zodat ik dat onderwerp kon laten rusten en mijn antwoorden had. En toen wachten tot de tijd rijp is. Misschien is dat voor jou ook alvast een id? Heb je wel weer wat vragen minder in je hoofd.
Het is allemaal niet niks wat jullie hebben meegemaakt. Je mag trots zijn op jezelf. Ik heb je topic toen gevolgd en je bent er super mee omgegaan allemaal. En nu heb je dan even de klap. Dat is helemaal niet erg. Ik raad je wel aan om er iets mee te doen, zodat je het een goed plekje kunt geven en er vrede mee kan hebben. Ook zou ik zeker een afspraak maken bij de gyn en je vragen daar neerleggen, geeft ook meer rust in je hoofd.
Groetjes

 

Ook een dikke knuffel voor jou.
Heb veel zelf op een rijtje moeten krijgen.
Lag met 29 weken in het ziekenhuis met zware pre-eclampsie en Hellp. Alle horror scenario's die je kon bedenken. Met 32w en 6dgn spoed sectio. Inwendige bloeding. Bloedtransfusies. Geestelijk en lichamelijk belabberd. En een paar maanden later moest man naar Afghanistan. Kan de foto's van mezelf en van haar nog niet terugkijken zonder te huilen. Nu 31 weken zwanger en sta open voor alles wat er komen kon en kan.
Praten op dit forum en hellp vereniging heeft mij veel geholpen.
Hopelijk vind jij ook steun bij je man en familie!

 

Hey!

Ik kan mij indenken dat je daar bang voor bent.. ben zelf bevallen met 33 weken.. Best veel tegenslagen in het begin gehad, maar toch heeft onze kleine meid zich er goed doorheen geslagen.. Met precies 37 weken mocht ze mee naar huis, het gaat nu super goed.. Voor mijn gevoel duurt de ''baby'' periode ook wel heel erg lang.. Ik moet zelf over 2 weken weer aan het werk.. Maar ik denk dat het belangrijk is dat je blijft praten en het niet van binnen op gaat proppen.. Kan me voorstellen dat je het bang maakt om ooit weer zwanger te worden.. Maar misschien denk je er over een jaar wel heel anders over.. Geniet lekker van je kleine ventje

 

Dat ga ik voor je uitzoeken!! Je bent je wachtwoord kwijt of heb je het nooit gekregen?

 

Hallo allemaal!

Hier ook te maken gehad met de welbekende klap! Mijn zoontje is dan wel niet prematuur geboren, maar met zijn 37 weken was hij wel een dysmatuur. hij woog 2850 en was 47 cm bij de geboorte. Hij is via een KS geboren omdat hij in stuit lag.

Na 2 dagen ziekenhuis mochten we beide naar huis. Na 6 dagen wilde hij opeens niet meer drinken en werd kreunerig en grauwig. Heb die nacht nog aangekeken, maar de volgende dag de HA gebeld. De assistente wilde het nog afdoen als: Ach dat hebben alle pasgeborene wel een keer. Maar op mijn aandringen mocht ik toch komen.

Daar ging alles in een sneltreinvaart. Achteraf bleek dat ons manneke een goede vernauwing in zijn aorta had en dus levensbedreigend was. 3 weken heeft hij in het ziekenhuis gelegen en met 14 dagen oud een operatie ondergaan. Natuurlijk ben je lichamelijk nog helemaal niet hersteld, zowel bij een vaginale bevalling als bij een KS. Maar ik heb me op dat moment weg gecijferd. Je wilt gewoon bij je kind zijn, niets meer en niets minder.

Toen hij na die 3 weken eindelijk weer thuis was werd ik vreselijk bang. Bang om hem te moeten verliezen. In het ziekenhuis heb je de monitoren waar je op kan zien dat het goed gaat met hem, maar thuis moet je zelf alle signalen in de gaten houden. Nu hebben we dat eerste half jaar zeer veel controles gehad. Toen hij een maand of 2 was werd ik nog angstiger. Ik werd bang voor alles wat met de dood te maken had. Heb het geprobeerd te onderdrukken, en na een tijd ging het beter.

Ik moest op een gegeven moment weer gaan werken en dat gaf wel een stukje afleiding, maar zowel lichamelijk als geestelijk was ik echt gesloopt. Dat kwam natuurlijk omdat ik mezelf had weg gecijferd al die tijd. In augustus had ik 3 weken vakantie. We zijn er een weekje tussenuit geweest, en pas toen heb ik een beetje los kunnen laten wat er allemaal gebeurd was. Ik zag gewoon dat het goed gaat met Dinand. Tot ik weer aan het werk moest. Ik had juist dat beetje rust gehad wat ik zo ontzettend nodig had. Toen ik de eerste dag aan het werk was, werd ik niet lekker en begon te hyperventileren. De wereld leek om me heen te draaien. Die dinsdag had ik het de hele tijd benauwd en heb de HAP gebeld. Ik mocht langskomen en daar werd de diagnose paniekaanvallen en hyperventilatie gesteld. Vreselijk vond ik het, ben ook echt in janken uitgebarsten. Maar pas die dag erna ben ik echt ingestort. Me man was niet thuis, ik was Dinand eten aan het geven en van het 1 op het andere moment zag ik mezelf van het balkon springen. Ik meteen in paniek me man gebeld dattie naar huis moest komen. Maar voordat hij thuis zou zijn, zou het half 10 zijn. In paniek heb ik toen mijn ouders gebeld. Toen is mijn vader samen met mijn zusje naar me toegekomen. Het enige wat ik kon was huilen. Ik durfde ze het ook niet te vertellen wat er gebeurd was.

De dag erna zat ik meteen bij de huisarts en kreeg ik kalmeringstabletten voorgeschreven. Heb ze overigens nooit geslikt hoor, maar het was meer een stok achter de deur. Ik ben naar een maatschappelijk werkster gegaan, en dat bleek goed te helpen. Ook via ggz ben ik toen met een cursus gestart. Ondertussen bleek dat ik weer in verwachting was. Zeer ongepland, maar wel erg welkom.

Omdat de maatschappelijk werkster niet wilde dat ik met 2 dingen tegelijkertijd bezig was (gesprekken en cursus ggz), hebben we toen meteen het laatste gesprek gehad. Even leek het erop dat ik weer helemaal de oude was. Ik werkte weer 6 uur op een dag, zat redelijk goed in me vel. Tot de 1e verjaardag van Dinand om de hoek kwam kijken.

Eind Februari ben ik opnieuw ingestort. Deze keer was het niet zo erg als die 1e keer, maar het was klaar. Ik wilde me zo niet voelen, en manlief had er ondertussen ook wel genoeg van dat ik zo angstig was.

Ik ben bij de crisisdienst terecht gekomen. Na dat eerste gesprek is alles heel snel gegaan en is er besloten dat ik aan de anti depressiva ging. Niet alleen vanwege mijn stemmingen, maar ook omdat dit nooit goed kon wezen voor die kleine uk in mijn buik. Ze waren zelfs zo bang dat ik te vroeg zou bevallen als ik die medicijnen niet in zou nemen.

Met 23 weken ben ik met die medicijnen begonnen. De eerste week was een hel. Ik was zo enorm gespannen dat ik niet meer wist wat ik moest doen. Na die 1e week moest ik de medicatie gaan ophogen naar 50 mg. Weer een paar dagen last gehad van enorme gespannenheid. Maar na een week of 3/4 zagen zowel ikzelf en manlief als mijn ouders en zijn ouders zichtbaar verbetering. Ik durfde weer alleen thuis te zijn, kan weer lachen, voel mezelf vrolijk en het belangrijkste, ik kan zelf de zorg van Dinand weer aan.

Nu weet ik dat ik er nog lang niet zal zijn, want het schijnt dat ik een angststoornis ontwikkeld heb na wat er met Dinand gebeurd is.

Het gaat nu redelijk goed met de medicijnen, ik merk de laatste week wel dat ik weer wat angstiger ben, maar dat zal zeer waarschijnlijk ook wel met de zwangerschap te maken hebben! Het gaat allemaal zo ontzettend snel. Ons kleine meiske heeft overigens geen last van de medicatie. Ze groeit goed en doet het uitstekend.

Maar stiekem ben ik toch ook wel heel erg blij als deze zwangerschap erop zit. De kans dat het allemaal hormonaal is, is ook nog aanwezig, dus dat wil zeggen dat ik er misschien na de bevalling wel vanaf ben. Nu ga ik daar niet van uit, maar het zou wel heel erg fijn zijn!

Wat ik met mijn verhaal wil zeggen: wacht niet met hulp zoeken als je je angstig voelt. Ik had achteraf gezien toen Dinand nog in het ziekenhuis lag, al met de maatschappelijk werkster moeten gaan praten die daar aanwezig was. Maar ik snapte nooit waarom mensen naar zo'n persoon toe zouden moeten gaan. Tja, daar ben ik nu inmiddels wel achter. Sommige problemen kun je nou eenmaal niet zelf oplossen!

Hoe dan ook, die eerste stap is moeilijk om te nemen, maar uiteindelijk zul je er alleen maar sterker uitkomen!