Ja ook ik herken het. Mijn moeder is vijf jaar geleden heel plotseling overleden op 53-jarige leeftijd. Hersenbloeding. Mijn vader is er gelukkig nog wel. Hij heeft vrij snel na het overlijden van mijn moeder een vriendin gekregen en daar "lat" hij nu mee. Ik kan niet zo vreselijk goed met haar overweg. Ik mis haar enorm, ik vind het heel erg jammer dat ik haar niets kan vragen over de zwangerschappen, geboorte's enz. Ook andere dingen, ruzie met je man of andere vragen kan ik niet meer stellen. Het verdriet druk ik meestal weg, maar soms als ik alleen ben dan kan ik me best eenzaam voelen. Terwijl er veel mensen om me heen zijn, is het missen van je moeder toch iets heel anders. Ook nooit meer even vragen of ik het wel goed doe allemaal. Ze heeft mijn man nog wel leren kennen, maar geen zwangerschappen meegemaakt en mocht ik ooit nog eens gaan trouwen, dan zal haar helemaal enorm missen. Ik kreeg een paar weken geleden een boekje van mijn vader. Hij had dit gevonden in de overvolle boekenkasten in huis. Het is een soort klein dagboekje, een agenda met aantekeningen hoe ik het het eerste jaar gedaan heb en wat zij daarbij voelde. Zeer waardevol voor me.
Hallo Marloes, Ik herken je verhaal ten dele. Ik heb mijn moeder nog , maar mijn schoonmoeder is ook overleden aan borstkanker ver voordat ze oma zou gaan worden. Ook bij onze bruiloft was ze niet aanwezig, wat een groot gemis was. Ik heb het verlies en verdriet van mijn man meegemaakt en gedeeld. Ik merk aan hem dat hij het heel jammer vindt om niets aan zijn moeder te kunnen vragen over hoe hij was als klen jongetje. Ik schrijf me daarom wezenloos om alle gebeurtenissen en feitjes van mijn kinderen maar bij te houden. Ook bij de beide zwangerschappen heb ik redelijk nauwkeurig een dagboek bijgehouden. Ik leef in ieder geval met je mee, ondanks dat ik het niet zelf heb meegemaakt. Ik wens je veel kracht toe om er een fijne zwangerschap van te maken.
Ondanks dat dit topic over moeders gaat wil ik toch graag reageren... Ik ben nu bijna 39 weken zwanger en heb mijn vader gisteren verloren Hij heeft gevochten om zijn 1e kleinkind te zien maar helaas kon hij niet meer Ik weet niet wat het is om geen moeder te hebben maar wel om je vader te verliezen in je zwangerschap. Allemaal veel sterkte...
Wat vreselijk voor je! Ik heb er haast geen woorden voor. Ik ben mijn vader 9 maanden geleden verloren, dus kan me voorstellen wat je nu doormaakt en nog zult doormaken. Hij heeft ook gevochten voor zijn leven, maar hij was ook op. Maar ik weet zeker dat ze ons volgen al is dat soms erg moeilijk te geloven door alle emoties. Heel veel sterkte en ik hoop dat je kleine je de kracht geeft om verder te gaan!
Gecondoleerd CHiesa Mijn moeder is 2004 overleden aan kanker, ze ging het ziekenhuis in met buikpijn en 6 weken later was ze dood. In mijn zwangerschap heb ik het ook heel moeilijk gehad maar nu nog, vooral de 1ste keer toen ik met Norman naar haar graf ging. en mijn vriend zei tegen hem, ja hier lig jouw oma, pfff ik had het niet meer. Hij heeft haar ook nooit mogen ontmoeten. Het leven is soms zo oneerlijk
Jeetje gecondoleerd Wat ik al zei een gemis is een gemis .... Of het nou om je vader of moeder gaat! Het zou niet mogen dat je ze moet missen... Heel erg veel sterkte! Heel veel liefs marloes
Ik houd ook heel veel bij.... Ook over me eigen , vooral nu tijdens de zwangerschap. Een jaar geleden heb ik een boek gekocht die normaal je moeder in zou moeten vullen... net zoiets als mam vertel eens. Dat boek is bijna helemaal ingevuld , tantes van mij en mijn moeders beste vriendinnen en mijn vader hebben me daarbij geholpen Zelf heb ik er allerlei foto's ingeplakt van vroeger van haar. Ook heb ik thuis een portret aan de muur hangen van me moeder. Gekregen van mijn man 3 jaar geleden. En het is zo echt , echt heel erg mooi! Ook heb ik bij www.dodenzijnnietstil.nl een pagina aangemaakt voor mijn moeder. Daar kan ik en andere kaarsjes aansteken voor haar. En berichten typen voor of over haar... Doe dat meestal als ik iets kwijt wil of over me gevoel wil praten of haar iets wil vertellen over wat ik meegemaakt heb enz.... Dat zijn dingen die mij heel erg helpen. Liefs marloes
Dag meiden! Godzijdank heb ik mijn beide ouders nog, maar jullie verhalen grijpen me echt heel erg aan. Het doet me beseffen dat ik af en toe nog meer stil moet staan bij het geluk dat ik beide ouders nog dicht bij me heb! Ik vind jullie allemaal echt supersterk en wens jullie heel veel sterkte en geluk toe! Dikke knuffel van Chris
hey meiden. Ik weet wat het is. mijn mam is gestorven 24/05/97 dus gisteren 10jaar geleden. ik was net 11. nu denk ik ook enorm veel aan haar. vooral om dat ik nooit aan haar kan vragen hoe haar zwangerschap verliep en ook raad kan ik niet aan haar vragen maar ik weet dat ze me van hierboven goed in 't oog houd en zeker trots op me is met wat ik al bereikt hebt op jonge leeftijd. ik heb men school afgemaakt op men 19de een vast contract gekregen en werk nu nog steeds daar. ben nu 36weken zwanger van men eerste spruit, ik en men vriend hebben een appartement gekocht... dus ik ben er zeker van dat ze fier op me is daar houdt ik me aan vast. ik vind het vooral spijtig dat ik weinig of geen foto's van haar heb. men ouders zijn gescheiden toen ik amper 1jaar was en heb men moeder eigenlijk ook zeer lang niet gekend (door omstandigheden) nu dat ik haar na al die jaren uiteindelijk leerde kennen (en ook men broertje ontmoette) heb ik ze heel vroeg moeten afgeven. Ze had een hersenbloeding opgelopen tijdens een autoaccident ondanks het feit dat ik men moeder dan niet zo zeer lang heb gekend mis ik ze toch heel hard en zie ik haar nog steeds heel graag. als ik ga bevallen zal er ook een foto'tje van haar meegaan naar de kliniek zodat ze toch iets of wat aanwezig is bij me. zo sorry dat het zo verwarrend is maar eens ik begin te type weet ik niet wat ik al of niet gezegd heb ik wens iedereen hier ook nog veel sterkte verder. groetjes
Hallo Meiden, Gelukkig heb ik mijn beide ouders nog, maar is 4 jaar geleden mijn broertje plotseling op het voetbalveld overleden(hij was pas 22 jaar). De troost die ik heb is dat hij in Jeroen een goede vriend van hem zag, en hij wist dat we gingen trouwen, hij zou immers mijn getuige zijn. Helaas is het hem dus niet gegunt geweest om dat voor me te doen, maar zijn vriendin heeft het toen voor ons en hem gedaan.Hij staat wel in ons trouwboekje als stille getuige... Mijn ouders zijn 2 weken geleden naar een paranormale beurs geweest, en kwamen daar in contact met een paragnost.Zonder hem iets verteld te hebben vertelde hij het volgende aan mijn ouders. Ze moesten me feliciteren namens mijn broer, omdat ik zwanger was van een meisje met de naam...., en dat er nog jongens zouden komen( had erg gehoopt op een jongen!) Hij vertelde mijn ouders precies hoe ze zou heten en dat hij ervoor zou zorgen dat alles goed zou gaan. Zelfs de naam kloptte, terwijl we dat echt aan niemand hadden verteld en toevallig de avond van te voren van naam waren veranderd, dit mede omdat ik een letter wou veranderen, zodat er toch een kleine verwijzing zou zijn naar mijn broer. Ik kan me dus niet voorstellen hoe het is om een ouder, laat staan 2 ouders te missen, maar ik weet wel hoe het is om met iemand iets te willen delen, wat helaas niet kan........ Ik ben wel blij dat ik een bevestiging heb gehad dat hij mij toch blijft volgen en dat hij toch precies weet hoe het met me gaat, dat doet me erg goed. Liefs en sterkte allemaal. Knuffel Jetje ~ Ze nemen veel van ons af, maar de herrineringen krijgen ze nooit~
vandaag zou mijn mama jarig zijn en zou je 57 zijn geworden Bah zulke dagen vergeet je nooit mama vergeet je nooit hou van je