Je vriend klinkt een beetje zoals ik was vlak voor de diagnose burn-out werd vastgesteld. Ik bleef werk boven alles zetten. Mijn baas gelukkig maken was belangrijker dan wat dan ook. Inmiddels heb ik geleerd dat ik werk omdat IK dat wil en niet om een baas blij te maken. Ontspannen lukte niet meer en daardoor raakte ik meer en meer gespannen. Maar ook al zou jij ook een burn-out vermoeden, hij moet zelf ook die stap zetten om hulp te zoeken. Dat is een hele belangrijke eerste stap! Pas als hij beseft dat ie hulp nodig heeft zal hulp ook helpen. Ontspanning is ook ontzettend belangrijk! Pas wanneer je ontspannen bent, ben je in staat alles te verwerken in je hoofd. Als je tussendoor niet kan ontspannen, dan blijft het zich opstapelen. Heeft hij eventueel een hele goede vriend die kan helpen? Die hem bijvoorbeeld meeneemt op een vrij uurtje. Om iets totaal anders te doen, om te ontspannen of om eventueel zijn ei kwijt te kunnen. Ik weet dat jij hem heel graag wilt helpen, maar het kan zijn dat hij door alles dit niet kan zien en juist alleen denkt dat hij jou niet verder wilt belasten. Ik probeerde namelijk ook alles zelf op te lossen, omdat ik vond dat mijn vriend het al druk genoeg had. De psycholoog moest mij meerdere keren vertellen dat ik niet alles alleen hoef te doen. Ik moest hem er juist in betrekken om er uit te komen en dit bleek mijn vriend ook heel graag te willen. Maar het duurde echt wel even voor dit tot mijn botte hoofd doordrong. Sterkte meis en mocht je nog vragen hebben of wat dan ook, je mag me hierover pb-en hoor!
Dank voor je duidelijk verhaal. Ik herken er wel dingen in, niet alles, hij wil niet alles goed doen voor de baas of zo, maar kan nooit de data halen waarop dingen af moeten en dan boze collega's.. Dat nekt hem echt al heel lang en het gaat steeds slechter. Hij WEET zelf wel heel goed dat hij op de rand zit óf er al in, maar hij vind hulp niet helpen als zijn collega's niet veranderen, de werkdruk dus. Heel moeilijk daar. Ik denk wel dat hij weer een gesprek gaat krijgen en ik hoop dat ze de ernst dan doorkrijgen, hij slaapt zo slecht, eet niet meer goed, niks komt hem uit handen, je snapt het wel. En nee een vriend heeft hij niet, hij praat sowieso heel moeilijk, ik moet het er al uit trekken, met ander al helemaal niet. Ook niet dus die hem kan laten ontspannen.. Al gaan we bij wijze van uitzondering even het bos in, of fietsen.. hij ziet geen natuur, hij denkt dan nog.. moeilijk.. Wanneer heeft hij voor het laatst een grapje gemaakt, spontaan gelachen of even met me gestoeid, weet jij t?? Alles is krampachtig.. En ik ben juist iemand die zelf steun nodig heeft, dat trok me in hem aan, dat ging ook zo goed het eerst jaar. Ik heb nu ook nog een puberdreumes en vind het erg moeilijk allemaal..
Gonnie, wat zwaar! Voor het hele gezin zo te horen... Een paar dingen zijn overduidelijk: -Hij is uit balans en het gezin raakt uit balans -Hij zit op de rand van overspannenheid of een burn out -Hij vertoont 'depressieachtige verschijnselen' (slecht slapen, slecht eten, emotioneel) -Hij weet zelf ook dat er iets gaande is, maar denkt dat 'als de omgeving maar verandert' , het wel goed komt. Feit is dat HIJ gevoelig is voor deze omgeving (bv de werkdruk) en dat het dus geen langetermijnoplossing is als de omgeving nu zou veranderen. -Jij wordt helaas niet gesteund, maakt je zorgen en raakt zo ook uit balans. (ik zeg niet dat hij je niet wil steunen, hij kan het niet op dit moment) Kortom, er moeten prioriteiten gesteld worden. Welke dat zijn kan ik niet voor jullie invullen, maar het klinkt alsof er echt iets moet gebeuren, omdat het niet langer zo werkt. Misschien een beetje raar, maar ik vind vooral het huilen een alarmbel, vooral omdat hij dat anders nooit doet. Hij begint te breken, dus het kan niet lang zo duren. Ik wil jullie heel veel sterkte wensen en vooral de hoop dat dit echt kan veranderen. Maar niet vanzelf. Sterkte!
@Amber, dankjewel. ja er moet zeker iets veranderen.. ik houd het zo ook niet vol,al wil ik het graag. Ben toch onbewust al die tijd al gespannen, ik kan niet echt meer bij hem terecht met mijn zorgen.. We houden nog wel veel van elkaar hoor, niks mis mee. En ik heb zelfs een moederdag kado gehad! Hij was alleen de dag vergeten maar wat maakt dat uit.. Echt waar, ons moppie staat op zijn buro toen ze 6 maanden was, ik vroeg of hij niet een andere foto wilde, ja graag, maar hij kon er geen uitzoeken, had ze zelfs ik een mapje, hij zag daar niet doorheen, het ging gewoon niet.. Toen schrok ik wel even.. En dat over de omgeving, niet dat hij de schuld op anderen schuift, maar hij moet gewoon óf ander werk (kan binnen dezelfde muren eventueel) óf ze moeten niet meer zoveel werk binnenhalen wat in een té korte tijd af moet, zonder begeleiding enz. dat bedoelde ik met veranderen. En die rotstudie moet snel klaar zijn maar dat is nog 2weken en hopen dat ie het haalt.. Zo dadelijk heeft hij weer een gesprek, hóóp dat ze het oppikken. Hij begon al tegen me.. 'Ja, ik trek dit eigenlijk echt niet langer, aarzel aarzel.. ' Ik zeg, 'wat?? Als er nu niet meteen iets veranderd blijf ik thuis want ik sta op instorten.' Maar je begrijpt, zo zal het niet gaan.. Hij kan zich zo niet uiten. Ben heel benieuwd. Ik zei: "Het ergste wat ze kunnen doen is je eruit schoppen, dan ben je lekker bij ons en gaan we (Desnoods allebei) ander werk zoeken.' Hij zeg: "Nee het ergste is als ze me zo door laten gaan als nu.." Euh, ja.. Wat is trouwens het verschil tussen burn-out en overspannen??
Ja zo was mijn lief ook voordat de diagnose burn out werd vastgesteld. Ze zijn toen verder gaan kijken en nu zijn ze erachter dat hij waarschijnlijk een post traumatische stress stoornis heeft, hij heeft nu therapie maar we zijn er nog lang niet. Hij kan soms euforisch zijn soms ontzettend depressief, gelukkig praten we veel en accepteer ik ook zijn wisselende buien. Ik hoop dat je vriend naar een huisarts gaat want ik heb ook steeds gezegd tegen mijn man dat het niet goed ging, amar hij bleef maar doorgaan. Hij wil altijd alles perfect doen waar dus teveel tijd in gaat zitten waardoor hij altijd spaak liep op zijn werk. Ook was hij nooit assertief genoeg, pas op het verkeerde moment, wanneer het te laat was. Het gaat langzaam allemaal, stapje voor stapje, maar het gaat wel steeds beter. Ik hoop dat er een oplossing komt voor jullie, het was zo frusterend voor mij om te zien dat het steeds slechter ging met mijn man maar niet tot hem te kunnen doordringen. Succes
Klopt niet zoals het mij destijds is uitgelegd wordt een burn-out meestal veroorzaakt door diverse oorzaken en overspannenheid vaak door enkele. (of was het nou andersom) Iig zou er wel sprake zijn van verschil
Hmm nou ik ben benieuwd meiden, het gaat hélemaal niet goed.. Maar hij wil echt zijn examens afwachten voor hij naar de dokter gaat.. Dwz, hij ziet het niet meer zitten om naar het werk te gaan en meld zich ziek.. Hij is zó vaag steeds.. Gaat steeds uren fietsen maar als is terug komt denk ik: Dat je nog niet gevallen bent, pff.. Hij zegt zelf het is niet verantwoord om te gaan werken. Heel erg balen hoor.. Hoop dat het niet te lang gaat duren Hij heeft iemand uitgescholden op straat en hij is echt zo rustig altijd.. Nooit heeft iemand ruzie met m.. Bah.. En o ja hij lag vannacht weer tot na drieen wakker, ik sliep gelukkig..
klinkt echt niet goed Gonnie. Hij zal zich langdurig ziek moeten melden als je het mij vraagt. Dus niet voor 2 dagen... Hij moet herstellen maar ook dingen structureel veranderen. Als hij zich ziek meldt komt hij bij de arboarts en een goede arboarts zal zien dat het echt niet goed met hem gaat. Sterkte! ps ik snap dat het makkelijk praten is, en ik snap dat hij zich niet zomaar langdurig ziek wil melden (hangt natuurlijk ook af van hoe je werkgever daar op reageert) maar het klinkt nu echt onverantwoord om zo door te gaan...
Stress, overspannenheid & burn-out | Mens en Samenleving: Psychologie hopelijk werkt deze link, er staan wat verschillen tussen burn out en overspannenheid beschreven. Mijn reactie dat het op hetzelfde neerkomt was wat kort door de bocht
klinkt allemaal bar slecht. Ik denk dat hij geen keuze heeft wbt zich ziek melden. Hopelijk sturen ze hem op zijn werk snel naar huis en als het zo slecht met hem gaat dan zal hij dat examen niet halen ( klinkt negatief maar als ik het zo lees gaat het echt niet goed met hem) Kun je niet gewoon een afspraak bij de huisarts maken en hem voor het blok zetten. Wil hij niet mee dan ga je alleen en leg je je zorgen voor aan de huisarts. Misschien kan die aangeven hoe je best in zo'n situatie kan handelen.
Ik heb al gezegd dat ik de HA wil bellen, dat vond hij ook wel goed. Maar hij wil liever die anderhalve week nog wachten daarmee.. En dat snap ik ook wel. Hij wil niet overspannen thuis zitten en vervolgens examen gaan doen... Dan maar na die tijd.. Maar dit gaat niet lang goed meer.. Hij is toch weer heen gegaan vandaag, do en vr is hij thuis om te leren. Zijn collegas hebben niks door.. zeggen wel: wordt ht niet eens tijd om op tijd naar bed te gaan joh. Zegt ie: Dat helpt nogal als je uren wakker ligt.. Vervolgens reageren ze niet. Degene die het nu weet was wel geschrokken, zegt ook dat hij zich op het werk veel te goed houd. Maar heeft gezegd dat de anderen het beter maar niet weten, er wordt nl regelmatig iemand uitgewerkt daar.. Dat zal bij hem ook gebeuren als hij niet meer 'productief' is.. En zó sneaky, geen speld tussen te krijgen.. Dank voor de link Amber, ik ga het even nalezen.
deze symtomen heeft hij allemaal.. (Komt van de link van Amber.) Signalen van overspanning die bij niet ingrijpen tot een burn-out kunnen leiden zijn: Concentratieproblemen, opgejaagd gevoel, slaapproblemen, hoofdpijn, hyperventilatie, hartkloppingen, hoge bloeddruk, chronische vermoeidheid, vergeetachtigheid, stemmingswisselingen, besluiteloosheid, perioden van onverschilligheid of langzamer werken (ze bekijken het maar!), meer fouten maken, piekeren (malen), plotselinge huilbuien, snel geirriteerd of boos zijn, geen flexibiliteit kunnen opbrengen, verwaarlozing hobby's en sociale contacten en extreme vatbaarheid voor griep en verkoudheden. Daarnaast kan de persoon meer gaan roken, drinken en zijn toevlucht zoeken tot pillen om zich staande te houden.
De symptomen die je hebt vetgedrukt kunnen ook onder een depressie vallen. Het is belangrijk dat hij wordt gezien door iemand die er verstand van heeft, ik denk dan aan een psychiater of een psychotherapeut. De huisarts kan een verwijzing schrijven. Wel belangrijk dat je man zelf bij de huisarts verschijnt, als jij het gaat vragen zal je huisarts toch zeggen dat hij je man eerst wil zien voordat hij verwijst. (neemt niet weg dat je natuurlijk ook voor jezelf naar de huisarts kunt gaan, al is het maar om je verhaal kwijt te kunnen, je zorg uit te spreken en advies te vragen) Sterkte!
Dit gedrag is niet inherent aan studie hoor! Ik heb ook tijdens mijn eerste 4 huwelijksjaren gestudeerd, daarnaast fulltime gewerkt, mijn huiswerk en referaten s nachts geschreven enz. En dat is we'll zwaar, maar als ik niet achter de boeken zat, was ik echt aanwezig. Dan keek ik ter ontspanning naar makkelijke tv met minute mannen, of we gingen fietsen of stappen. Misschien wordt het een beetje te veel voor hem. Oververmoeidheid?
mijn man heeft dit waarschijnlijk (we Zijn nog in onderzoek, krijgen binnenkort de uitslag) toen ik jouw verhaal las dacht ik daar direct aan. wij zijn eerst naar de huisarts geweest situatie uitgelegd toen heb ik een afspraak bij de ggz gemaakt en toen kwamen allerlei testen en hopelijk komt er add uit want hier voelt hij zich bij thuis (zegt vaak dit ben ik) ik ben na dat we dachten wat er aan de hand was alles gaan zoeken over add hij las een verhaal van een persoon en zei toen direct alsof ik dit heb geschreven zpo ben ik zo voel ik me. voor ons is er al een hele andere wereld open gegaan (ondanks dat het nog niet is bevestigd) ook is onze relatie verbeterd en nu maar hopen dat als het zo is hij er medicatie voor krijgt zodat hij rustiger is (vooral in zijn hoofd) als ik jouw was en je herkent het zou ik samen met je wederhelft om de tafel gaan zitten en add doorlezen en dan kijken wat wil ik er aan doen ik hoop dat je hier wat mee kunt sterkte!!!!!!!!!!!!! het kan natuurlijk ook altijd overspannenheid zijn/burn out maaar ook dit komt vaak bij addérs voor
Bedankt weer. We zijn echt wel van plan naar de HA te gaan hoor, maar ik ben stiekem wel benieuwd hoe het is als hij het examen klaar heeft.. En Adi,niet inherent aan studie nee, maar die studie vergt naast zijn 40-urige werkweek zóveel, (al 6 jaar, 2 jaar al niet gehaald...) dat hij niet meer kán ontspannen.. Het is geen kwestie van dit en dat moet je deze week doen, dan zou je kunnen ontspannen als dat klaar is. Dat is bij hem anders. (Civiel.) Dat ADD gaan we even naar kijken, heb ik al gedaan. Hij kan dat nu toch niet, neemt niks op..
Fokje, ok zo werkt dat dus, dank je. Vervelend voor jullie zeg.. Ik hoop dat je er wat mee kunt!Zijn er medicijnen voor?